Twoja sprawa z zakresu prawa rodzinnego jest już wystarczająco stresująca. Nie powinieneś rozbijać banku tylko po to, aby upewnić się, że jesteś chroniony

Pozew i wniosek o separację

Konstrukcja separacji jest bardzo mocno zbliżona do konstrukcji samego rozwodu. Różnica polega na tym, że przy orzeczeniu separacji nie zmienia się stan cywilny małżonków, tylko ulega on swoistemu zawieszeniu. Rozwód to zasadniczo droga bez powrotu. Poza ponownym wzięciem ślubu przez dwie te same osoby, nie istnieje możliwość jego cofnięcia. Ludzie, którzy wcześniej byli małżonkami, po rozwodzie stają się całkowicie wolni – mogą oni zawierać nowe związki, jak i również wstąpić w całkowicie inny związek małżeński. Inaczej jest zaś z separacją – ona również prowadzi do pewnego rozdzielenia dróg życiowych dwojga ludzi, aczkolwiek w jej przypadku cały czas pozostają oni małżeństwem – w trakcie separacji nie można więc wziąć ślubu z jakąś inną osobą

Małżonkowie są zobowiązani do wspólnego pożycia, do wzajemnej pomocy i wierności oraz do współdziałania dla dobra rodziny, którą założyli. Jeżeli jednak między małżonkami nastąpił zupełny, ale nie trwały, rozkład pożycia, każdy z małżonków może żądać, ażeby sąd orzekł separację. Zupełność rozkładu pożycia małżeńskiego stanowi pozytywną przesłankę separacji; jej wystąpienie jest niezbędne do orzeczenia separacji.

Różnice między separacją a rozwodem

Różnice:

  • separacja nie powoduje rozwiązania małżeństwa,
  • separacja może być zniesiona orzeczeniem sądu, co powoduje ustanie jej skutków. Rozwód powoduje ostateczne rozwiązanie małżeństwa,
  • małżonkowie pozostający w separacji nie mogą zawrzeć innego małżeństwa,
  • po orzeczeniu separacji małżonek, który na skutek małżeństwa zmienił nazwisko, nie może wrócić do nazwiska rodowego,
  • małżonkowie po orzeczeniu separacji, jeżeli wymagają tego względy słuszności, obowiązani są do wzajemnej pomocy, tak jak w małżeństwie.

Podobieństwa:

  • o separacji, podobnie jak o rozwodzie, musi orzec sąd,
  • orzeczenie zarówno separacji, jak i rozwodu powoduje ustanie między małżonkami wspólnoty majątkowej,
  • sąd orzeka o władzy rodzicielskiej nad małoletnimi dziećmi i może ograniczyć władzę jednego z rodziców zarówno przy rozwodzie, jak i przy separacji,
  • małżonek pozostający w separacji, podobnie jak małżonek rozwiedziony, nie dziedziczy spadku w razie śmierci drugiego małżonka,
  • opłata wynosi także 600 zł.

Kiedy nie dostaniemy separacji po złożeniu pozwu i wniosku o separację

Mimo zupełności rozkładu pożycia separacja nie może zostać orzeczona, jeżeli:

1)  na skutek separacji miałoby ucierpieć dobro wspólnych małoletnich dzieci małżonków,

2)  z innych względów orzeczenie separacji byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego (art. 611 § 2 KRO). Sprzeczność między orzeczeniem separacji a dobrem wspólnego małoletniego dziecka małżonków oraz sprzeczność między orzeczeniem separacji a zasadami współżycia społecznego, z innych przyczyn niż dobro wspólnego małoletniego dziecka małżonków, to negatywne przesłanki separacji; wystąpienie którejkolwiek z nich powoduje, iż separacja nie jest dopuszczalna.

Pozew i wniosek o separację a rozkład zupełny małżeństwa

Rozkład pożycia małżeńskiego jest zupełny wtedy, gdy nie istnieje między małżonkami więź duchowa, fizyczna i gospodarcza. O zupełnym rozkładzie pożycia można więc mówić np. w razie zerwania wszelkich więzów łączących małżonków (duchowych, gospodarczych i fizycznych), aczkolwiek w pewnych wypadkach przyjąć należy, że przesłanka zupełności rozkładu jest zrealizowana pomimo zachowania niektórych elementów więzi łączącej małżonków (np. utrzymują się elementy więzi o charakterze gospodarczym spowodowanym wspólnym zamieszkiwaniem małżonków).

Pozew i wniosek o separację a dobro dziecka

Dziecko przez swoją niedojrzałość duchową i fizyczną nie może samo bronić się i dbać o swoje dobro. Rodzice zaś, skoro powołali dziecko do życia, muszą podporządkować swój osobisty interes dobru dziecka, albowiem powołując dziecko do życia, przyjmują oni obowiązek jego prawidłowego wychowania. Na skutek separacji dobro wspólnych małoletnich dzieci małżonków ucierpi wtedy, gdy – najogólniej to ujmując – wskutek separacji, w porównaniu z sytuacją dotychczasową, tj. z sytuacją istniejącą w chwili zamknięcia rozprawy, nastąpi pogorszenie sytuacji dzieci małżonków.

Pozew i wniosek o separację

Przy ocenie, czy dobro dziecka z małżeństwa nie stoi na przeszkodzie do orzeczenia separacji, należy brać pod uwagę stan istniejącego rozkładu małżeństwa, którego nie zmieni odmówienie orzeczenia separacji. W tym stanie rzeczy dobro dziecka nie sprzeciwi się separacji, jeżeli środki na jego wychowanie są zapewnione i jeżeli kontakt dziecka z obojgiem rodziców nie będzie utrudniony.  Dobro dzieci przemawia za tym, aby wychowywały się one w trwałej i dobrze funkcjonującej rodzinie.

Wytworzona w rodzinie przez stałe awantury rodziców atmosfera, która zatruwałaby młodość małoletnich dzieci, demoralizowała je i zagrażała ich wychowaniu, uzasadnia uznanie, że w takiej sytuacji dobro dzieci nie mogłoby ucierpieć wskutek orzeczenia separacji ich rodziców.

Przy ocenie, czy dobro dziecka sprzeciwia się separacji, należy mieć na uwadze jego wiek. Wiek bliski pełnoletności pozwala dziecku z reguły na nieskrępowany kontakt z obojgiem rodziców i dlatego tylko szczególne powody mogłyby przemawiać za odmową orzeczenia separacji.  Ocena, czy wzgląd na dobro niepełnoletniego dziecka nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu separacji, nie jest pozostawiona swobodnemu uznaniu sądu orzekającego, lecz opierać się musi, podobnie jak ocena istnienia rozkładu pożycia małżonków, na ustaleniach, wynikających z materiału sprawy, których prawidłowość ulega sprawdzeniu.

Dziś najważniejszymi źródłami zasady dobra dziecka, jest Konstytucja Rzeczypospolitej Polski oraz Konwencja o prawach dziecka. Przepisy te stosuje się bezpośrednio. Jest czymś naturalnym w Europie preferencyjne traktowanie dobra dziecka.

Pozew i wniosek o separację a zasady współżycia społecznego

Sprzeczność separacji z zasadami współżycia społecznego z innych przyczyn niż dobro wspólnego małoletniego dziecka małżonków oznacza, że przy ocenie żądania separacji należy mieć na uwadze nie tylko dobro wspólnych małoletnich dzieci, ale także okoliczności wskazujące, że w konkretnej sprawie orzeczenie separacji naruszałoby zasady moralności.

Zasady współżycia społecznego należą do kategorii klauzul generalnych, dzięki którym po pierwsze możliwa jest indywidualizacja rozstrzygnięć opartych na przepisach prawa, które z natury mają formę ogólną, po drugie możliwe jest łagodzenie rygoryzmu prawa oraz po trzecie zapewniają normom prawnym dostateczny stopień elastyczności. Zasady współżycia społecznego to normy społeczne, których przestrzegać musi każdy człowiek i obywatel i które mają znaczenie ogólne dla wszystkiego rodzaju stosunków społecznych, w tym także i prawnych. Zasady te nie są statuowane przez organy państwowe lecz rodzą się samoistnie w społeczeństwie. Nie są one sankcjonowane przez państwo, więc ich realizacja nie jest zabezpieczona przymusem ze strony państwa. Jeżeli jednak przepis odsyła do zasad współżycia społecznego to sankcja jest związana z tym przepisem, wyrażającym regułę postępowania zawartą w normie prawnej. Art. 5 kodeksu cywilnego dotyczący nadużycia prawa podmiotowego należy do grupy przepisów, w których naruszenie zasad współżycia społecznego spotyka się z dezaprobatą ze strony ustawodawcy, w tym sensie, że wiąże on ujemne skutki z takim zachowaniem. Zasady współżycia społecznego w rozumieniu art. 5 k.c. pozostają w ścisłym związku z całokształtem okoliczności danej sprawy i w takim całościowym ujęciu wyznaczają podstawy, granice i kierunki rozstrzygnięcia w sytuacjach wyjątkowych, które ten przepis ma na względzie. Dla zastosowania art. 5 k.c. konieczna jest ocena całokształtu szczególnych okoliczności rozpatrywanego przypadku, w ścisłym powiązaniu nadużycia prawa z konkretnym stanem faktycznym.

Sprzeczność separacji z zasadami współżycia społecznego z reguły nie zachodzi wtedy, gdy małżonek sprzeciwiający się separacji ponosi wyłączną winę rozkładu pożycia albo gdy przy wspólnej winie brak podstaw do przyjęcia, że wina małżonka, który żąda separacji, jest znacznie cięższa.

Wniosek i pozew o separację

 

Pozew i wniosek o separacje – wzór do pobrania

 

Dobry adwokat, radca, prawny prawnik czy kancelaria do separacji

Adwokat, kancelaria, radca prawny czy prawnik specjalizujący się w separacji będzie odpowiedzialny za poradę prawną, reprezentowanie klientów przed sądem i pomaganie w negocjacjach dotyczących umowy o podział majątku. Adwokat, kancelaria, radca prawny czy prawnik może również pomóc w sporządzeniu wniosku o separację oraz innych dokumentów wymaganych przez sąd. Ważne jest, aby znaleźć doświadczonego adwokata, który specjalizuje się w sprawach separacyjnych i ma wiedzę na temat odpowiednich przepisów prawnych. Dobry adwokat ds. separacji będzie również potrafił zapewnić wsparcie emocjonalne klientowi w trudnym procesie rozdzielenia się.

Znalezienie dobrego adwokata, radcę prawnego, prawnika czy kancelarię do separacji może być kluczowe dla osiągnięcia pożądanych wyników w procesie rozstania się. Oto kilka wskazówek, które mogą pomóc Ci znaleźć odpowiedniego adwokata:

Dobry adwokat, radca, prawny prawnik kancelaria separacja

1. Zapytaj znajomych lub rodziny: Jeśli znasz kogoś, kto korzystał z usług adwokata, radcę prawnego, prawnika czy kancelarię specjalizujących się w separacji i był zadowolony z jego pracy, poproś o polecenie. Osobiste rekomendacje mogą być cenne, ponieważ pochodzą od osób, które miały bezpośrednią interakcję z danym adwokatem.

2. Szukaj adwokatów, radców prawnych, prawników, kancelarię czy specjalistów w zakresie prawa rodzinnego: Separacja małżeńska i kwestie z nią związane są częścią prawa rodzinnego. Poszukaj adwokatów, kancelarię, prawników, radców prawnych, którzy specjalizują się w prawie rodzinnym i mają doświadczenie w sprawach separacyjnych. Tacy adwokaci posiadają wiedzę i doświadczenie potrzebne do skutecznego prowadzenia takiej sprawy.

3. Przeprowadź wywiad online: Możesz skorzystać z internetu, aby znaleźć adwokatów, prawników, kancelarie, radców prawnych czy specjalizujących się w separacji w Twojej okolicy. Wyszukuj opinie klientów, sprawdź ich strony internetowe i dowiedz się więcej o ich doświadczeniu oraz podejściu do pracy. Możesz również sprawdzić, czy adwokaci byli cytowani w publikacjach branżowych lub czy posiadają certyfikaty lub wyróżnienia w dziedzinie prawa rodzinnego.

Dobry adwokat, radca, prawny prawnik czy kancelaria do separacji

4. Skonsultuj się z kilkoma adwokatami, radcami prawnymi, prawnikami czy kancelariami od separacji: Warto skonsultować się z kilkoma adwokatami, radcami prawnymi, prawnikami lub kancelariami specjalizującymi się w sprawach separacji przed podjęciem decyzji. W trakcie konsultacji możesz przedstawić swoją sytuację i zadać pytania dotyczące doświadczenia adwokata, podejścia do sprawy, oczekiwanych kosztów i potencjalnych wyników. To pomoże Ci ocenić, czy adwokat jest odpowiedni dla Ciebie.

5. Ustal koszty i warunki współpracy: Przed podjęciem decyzji zapytaj adwokata, radcę prawnego, prawnika czy kancelarię do sprawy o separację o szczegóły dotyczące opłat, stawek godzinowych, polityki rozliczeniowej i warunków umowy. Ważne jest, aby mieć jasność co do kosztów i zakresu usług, aby uniknąć nieporozumień w przyszłości.

6. Zaufaj swojemu instynktowi: Ważne jest, aby wybrać adwokata, radcę prawnego, prawnika czy kancelarię do separacji z którym czujesz się komfortowo i któremu ufasz. Proces separacji może być emocjonalnie trudny, dlatego ważne jest, aby mieć adwokata,adwokata, radcę prawnego, prawnika czy kancelarię który będzie Cię wspierał i reprezentował w sposób profesjonalny i empatyczny.

Ile czasu musi minąć, by dostać separację w sądzie

Mimo zupełnego rozkładu pożycia małżeńskiego orzeczenie separacji było dopuszczalne, nie jest konieczny tak długi okres separacji faktycznej jak ten, który zazwyczaj jest niezbędny do ustalenia trwałości rozkładu pożycia małżeńskiego jako negatywnej przesłanki rozwodowej, a zatem do ustalenia, iż w okolicznościach danej sprawy o rozwód nie nastąpi powrót małżonków do wspólnego pożycia. Z drugiej strony przeciwko separacji z reguły będzie przemawiać taki upływ czasu, który w okolicznościach danej sprawy o separację nie pozwoli na ustalenie, iż – opierając się na doświadczeniu życiowym – nie należy spodziewać się rychłego powrotu małżonków do wspólnego pożycia. Orzeczenie separacji jest dopuszczalne co najmniej dopiero wtedy, gdy choć zupełność rozkładu pożycia ma charakter przejściowy, to jednak, opierając się na doświadczeniu życiowym, nie należy spodziewać się rychłego powrotu małżonków do wspólnego pożycia. Oczywiście, orzeczenie separacji tym bardziej jest dopuszczalne, jeśli faktyczna separacja ma charakter trwały.

Do ustalenia, czy czas trwania zupełnego rozkładu nie przeszkadza orzeczeniu separacji, z reguły będzie pomocne porównanie okresu rozłączenia z okresem trwania małżeństwa. Może jednak zdarzyć się taka wyjątkowa sytuacja, która uzasadnia orzeczenie separacji mimo bardzo krótkiego okresu zupełnego rozkładu pożycia małżeńskiego; również bowiem jednorazowy postępek jednego z małżonków może stać się przyczyną trwałego rozkładu pożycia.

Zgoda męża czy żony separację

W myśl art. 611 § 3 KRO, jeżeli małżonkowie nie mają wspólnych małoletnich dzieci, sąd może orzec separację na podstawie zgodnego żądania małżonków. Z brzmienia omawianego przepisu wynika, że sąd nie jest związany zgodnym żądaniem małżonków („sąd może orzec”). Z reguły zgodne żądanie orzeczenia separacji ma być wyrażone w piśmie będącym wnioskiem wszczynającym postępowanie w sprawie o separację. W każdym razie zgodne żądanie, o którym tu mowa, musi być aktualne w czasie orzekania separacji w sądzie.

Pozew i wniosek o separację a brak zgody na separację

Jest regułą, że jeżeli jeden z małżonków żąda orzeczenia separacji, a drugi orzeczenia rozwodu i żądanie to jest uzasadnione, sąd orzeka rozwód. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy orzeczenie rozwodu nie jest dopuszczalne, natomiast uzasadnione jest żądanie orzeczenia separacji – w takim przypadku sąd orzeka separację. Tak więc od przesłanek separacji, a zwłaszcza od negatywnych przesłanek separacji, należy odróżnić przeszkodę do orzeczenia separacji, jaką jest uzasadnione żądanie rozwodu przez drugiego z małżonków. W razie zaistnienia takiej przeszkody orzeczenie rozwodu jest obligatoryjne. Żądanie orzeczenia rozwodu jest uzasadnione wtedy, gdy istnieją pozytywne przesłanki rozwodowe i nie występuje którakolwiek z negatywnych przesłanek rozwodowych. Sąd ma też obowiązek nakłaniania małżonków do pojednania (art. 5673 § 2 zd. 1 KPC).

Z żądaniem orzeczenia separacji może wystąpić także i ten małżonek, który jest wyłącznie winny powstania zupełnego rozkładu pożycia. Brak zgody drugiego z małżonków nie stanowi o niedopuszczalności orzeczenia separacji. Nie można jednak powiedzieć, że brak takiej zgody nie ma w ogóle żadnego znaczenia. Otóż sąd powinien rozważyć przyczyny, dla których małżonek stanowczo oświadcza, że nie wyraża zgody na separację, pomimo iż jego współmałżonek z takim żądaniem wystąpił. Trzeba w takim wypadku sprawdzić, czy brak zgody nie świadczy o istnieniu przesłanki sprzeczności orzeczenia separacji z zasadami współżycia społecznego. Sprzeciw jednego z małżonków może też niekiedy wskazywać na to, że nie ma jeszcze jednak zupełnego rozkładu pożycia.

Pozew i wniosek o separację z winy męża albo żony

Orzekając separację sąd orzeka także o tym, czy i który z małżonków ponosi winę rozkładu pożycia. Do orzeczenia, że któryś z małżonków jest winny (współwinny) rozkładu pożycia, niezbędne jest ustalenie, iż zostały przez niego naruszone obowiązki małżeńskie. Obowiązki te są określone w art. 23 KRO, stanowiącym, że małżonkowie są zobowiązani do wspólnego pożycia, do wzajemnej pomocy i wierności oraz do współdziałania dla dobra rodziny, którą przez swój związek założyli. Do naruszenia tych obowiązków może dojść na skutek umyślnego lub nieumyślnego (niedbalstwo) zachowania się (postępowania) któregoś z małżonków. Naruszenie tychże obowiązków może też być wynikiem okoliczności niezależnych od postępowania i woli małżonka, ale powodujących rozkład pożycia. Wśród przyczyn, które powodują rozkład pożycia małżeńskiego, rozróżnia się więc przyczyny zawinione i niezawinione. Tylko występowanie przyczyn zawinionych pozwala na ustalenie, który z małżonków ponosi winę rozkładu pożycia.

Statystycznie najczęściej występującymi w praktyce zawinionymi przyczynami, powodami separacji są:

1) zdrada małżonka,

2) nielojalne postępowanie, (porzucenie rodziny, brak udzielenia pomocy małżonkowi),

3) poniżanie, awantury, przemoc fizyczna, psychiczna małżonka,

3) nieuzasadniona odmowa pracy zarobkowej na miarę sił i możliwości małżonka,

4) nieprzyczynianie się do zaspokajania potrzeb rodziny,

5) brak współdziałania i pomocy w prowadzeniu domu i wychowaniu dzieci;

6) nieuzasadniona odmowa współżycia,

Zazwyczaj rozkład pożycia małżeńskiego jest spowodowany nie jedną, lecz wieloma przyczynami. W procesie o separację podstawą rozpoznania sprawy jest stan istniejący w chwili zamknięcia rozprawy (art. 316 § 1 KPC), z uwzględnieniem wszystkich faktów, które spowodowały istniejący stan. Chodzi przy tym nie tylko o stan w zakresie zupełności rozkładu pożycia, ale także o stan w zakresie stopnia trwałości tego rozkładu. W procesie o separację, przez winę za rozkład pożycia małżeńskiego należy rozumieć nie tylko winę za wytworzenie się zupełnego rozkładu tego pożycia, ale i za to, że nie należy spodziewać się rychłego powrotu małżonków do wspólnego pożycia (jeżeli w ogóle można spodziewać się powrotu małżonków do wspólnego pożycia). Chodzi tu bowiem o winę za ten stan rozkładu pożycia małżeńskiego, który uzasadnia orzeczenie separacji.

W sprawie o rozwód, wniesionej po wydaniu prawomocnego wyroku w sprawie o separację, zawarte w wyroku orzekającym separację orzeczenie o winie rozkładu pożycia małżeńskiego, wiąże sąd rozwodowy co do winy za stan owego rozkładu w chwili zamknięcia rozprawy w sprawie o separację.

Pozew i wniosek o separację

Pozew i wniosek o separację bez orzekania o winie

Przy orzekaniu separacji stosuje się art. 57 KRO, a to m.in. oznacza, iż na zgodne żądanie małżonków obowiązkiem sądu jest zaniechanie orzekania o winie za rozkład pożycia małżeńskiego. Owo stosowanie art. 57 § 2 KRO w istocie dotyczy jednak jedynie sytuacji, gdy orzeczenie separacji następuje przy braku tej podstawy, jaką jest zgodne żądanie małżonków – w myśl bowiem art. 613 § 2 KRO, orzekając separację na podstawie zgodnego żądania małżonków, sąd nie orzeka o winie rozkładu pożycia.

Jeżeli na zgodne żądanie małżonków sąd zaniecha orzekania o winie, następują skutki takie, jak gdyby żaden z małżonków nie ponosił winy. Takie skutki następują również wtedy, gdy orzeka się separację na podstawie zgodnego żądania małżonków. Owo stworzenie fikcji braku winy powoduje, że oboje małżonkowie są traktowani jako niewinni rozkładu ich pożycia małżeńskiego.

Pozew i wniosek o separacją a mediacja

Mediacje w sprawach o rozwód i separację zostały uregulowane w przepisach w art. 436, art. 4452, oraz w art. 1831 – 18315 k.p.c. (Ustawa z dnia 17.11.1964 roku – Kodeks postępowania cywilnego – Dz. U. 2014.101 t. j.). Podstawowe zasady mediacji to dobrowolność i poufność. W sprawach o separację, mediacje mogą być przeprowadzone na wniosek stron, a także na podstawie decyzji sądu – za zgodą stron. Sprawa o separację może zostać skierowana do mediacji, jeżeli istnieją widoki na utrzymanie małżeństwa, nawet wtedy, gdy postępowania zostało zawieszone (art. 436 § 1 k.p.c.). Sprawa może zostać skierowana do mediacji także w przedmiocie pojednania stron (art. 436 § 2 k.p.c.).
W każdym stanie sprawy o separację Sąd może skierować strony do mediacji w celu ugodowego załatwienia spornych kwestii dotyczących zaspokojenia potrzeb rodziny, alimentów, sposobu sprawowania władzy rodzicielskiej, kontaktów z dziećmi oraz spraw majątkowych podlegających rozstrzygnięciu w wyroku orzekającym rozwód lub separację (art. 4452 k.p.c.).

Mediacje stosuje się nie tylko w konfliktach separacyjnych i rozwodowych, ale także po rozwodzie, czy separacji w kwestiach dotyczących:

– ustalenia zasad opieki nad dziećmi,

– ustalenia szczegółowych zasad kontaktów dzieci z rodzicem, z którym nie mieszkają pod wspólnym dachem,

– ustalenia zasad kontaktów pomiędzy dziećmi i innymi członkami rodziny (na przykład z dziadkami),

– uregulowania spraw alimentacyjnych oraz innych spraw finansowych lub majątkowych

W drodze porozumienia pomiędzy rodzicami może powstać szczegółowy plan opieki rodzicielskiej i zasad jej sprawowania po rozwodzie wraz z kalendarzem spotkań rodzica z dzieckiem, określeniem potrzeb dziecka i zasad ich finansowania. W konfliktach związanych z rozstaniem rodziców, w których oprócz małżonków zaangażowane są również małoletnie dzieci, mediator dba, aby potrzeby dziecka były w możliwie najefektywniejszy sposób zaspokojone. Jeżeli strony nie uzgodniły osoby mediatora, Sąd kieruje je do stałego mediatora posiadającego wykształcenie z zakresu psychologii, pedagogiki, socjologii lub prawa, oraz umiejętności praktyczne w zakresie prowadzenia mediacji w sprawach rodzinnych. Mediator w sprawie o separację, jest bezstronny, nie opowiada się za żadną ze stron konfliktu i jednakowo pomaga obydwu stronom w poznaniu i wyrażeniu stanowiska odnośnie danej kwestii. Postępowanie mediacyjne w sprawie o separację, nie jest jawne.

Na zgodny wniosek stron Sąd może upoważnić mediatora do zapoznania się z aktami sprawy. Czas trwania postępowania mediacyjnego w sprawie o separację nie powinien przekroczyć trzech miesięcy, jednak może być przedłużony na wniosek stron lub z innych ważnych powodów, jeżeli będzie to sprzyjać ugodowemu załatwieniu sprawy. Mediator nie może być świadkiem w sprawie faktów, o których dowiedział się od stron podczas mediacji (chyba, że strony uzgodnią, że zwalniają go z poufności). Propozycje, które małżonkowie składają podczas mediacji, nie mogą być wykorzystywane jako dowody, w postępowaniu sądowym. Z przebiegu mediacji sporządza się protokół, w którym oznacza się miejsce i czas przeprowadzenia mediacji w sprawie o separację,, a także imię, nazwisko (nazwę) i adresy stron, imię i nazwisko oraz adres mediatora, a ponadto wynik mediacji. Protokół podpisuje mediator. Doręcza on stronom odpis protokołu .

Jeżeli strony zawarły ugodę przed mediatorem w sprawie separacji, ugodę zamieszcza się w protokole albo załącza się do niego. Strony podpisują ugodę (art. 18314 k.p.c.). Ugodą, czyli porozumieniem małżonków strony mogą uregulować wszystkie kwestie przedstawione do mediacji w postanowieniu Sądu, bądź tylko niektóre z nich – te, które chcą uregulować. Pozostałe, stanowiące element wyroku, zostaną wówczas rozstrzygnięte w drodze decyzji sądu. Po zawarciu ugody mediator niezwłocznie składa protokół w sądzie właściwym do rozpoznania sprawy. Sąd na wniosek strony niezwłocznie przeprowadza postępowanie, co do zatwierdzenia ugody zawartej przed mediatorem. Jeżeli ugoda w sprawie separacji podlega wykonaniu w drodze egzekucji, Sąd zatwierdza ją przez nadanie jej klauzuli wykonalności. Sąd odmawia nadania klauzuli wykonalności, albo zatwierdzenia ugody zawartej przed mediatorem w sprawie o separację, w całości lub części, tylko wtedy, gdy ugoda jest sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego, albo zmierza do obejścia prawa, a także gdy jest niezrozumiała lub zawiera sprzeczności. Ugoda zawarta przed mediatorem w sprawie o separację, po jej zatwierdzeniu przez Sąd ma moc prawną ugody zawartej przed sądem. Sąd uwzględnia porozumienie małżonków wynikające z ugody mediacyjnej w wyroku orzekającym rozwód lub separację.

Pozew pismo i wniosek o separację

Zawieszenie separacji

Jeżeli sąd nabierze przekonania, że istnieją widoki na utrzymanie pożycia małżeńskiego, zawiesza postępowanie, może ono nastąpić tylko raz w toku postępowania (art. 440 § 1 KPC). Konieczne jest jednak istnienie przesłanek przekonujących sąd, że utrzymanie pożycia małżeńskiego jest realnie możliwe.  Podjęcie postępowania następuje na wniosek jednej ze stron. Wniosek taki można złożyć jednak nie wcześniej niż po upływie 3 miesięcy od dnia zawieszenia postępowania. Jeżeli taki wniosek nie zostanie zgłoszony w ciągu roku po zawieszeniu, wtedy sąd umarza postępowanie.

Wniosek i pozew o separację a  skutki separacji.

Jest regułą, że orzeczenie separacji ma takie skutki, jak rozwiązanie małżeństwa przez rozwód (art. 614 § 1 KRO). Skutkiem separacji nie jest jednak ustanie małżeństwa. Poza tym od reguły zawartej w art. 614 § 1 KRO zostały przewidziane następujące wyjątki:

1)  małżonek pozostający w separacji nie może zawrzeć małżeństwa;

2)  jeżeli wymagają tego względy słuszności, małżonkowie pozostający w separacji są zobowiązani do wzajemnej pomocy; wygaśnięcie obowiązku przewidzianego w art. 27, dotyczącego przyczyniania się obojga małżonków do zaspokajania potrzeb rodziny, którą założyli przez swój związek;

3)  orzeczenie separacji powoduje powstanie między małżonkami rozdzielności majątkowej (art. 615 KRO).

4) ustaje obowiązek wspólnego pożycia. Nie ma także obowiązku zachowania wierności. Ustanie obowiązku wierności niewątpliwie może utrudniać „powrót” małżonków do wspólnego pożycia oraz zmniejszać szanse na zniesienie separacji.

5) w sferze prawa spadkowego ustawodawca postanowił, że przepisów o powołaniu do dziedziczenia z mocy ustawy nie stosuje się do małżonka spadkodawcy pozostającego w separacji (art. 9351 KC)

6) małżonek jest wyłączony od dziedziczenia, jeżeli spadkodawca wystąpił o orzeczenie separacji z winy tego małżonka, a żądanie było uzasadnione (art. 940 § 1 KC).

Zgodnie z art. 614 § 3 KRO, małżonkowie pozostający w separacji obowiązani są do wzajemnej pomocy, jeżeli wymagają tego zasady słuszności. Wydaje się, że ustawodawca, czyniąc z obowiązku udzielania sobie wzajemnej pomocy wyjątek uzasadniony względami słuszności, postąpił zasadnie. Wszak związek małżeński istnieje tylko formalnie. Małżonkowie mogą zamieszkać w odległych od siebie miejscach, ich kontakty będą żadne albo sporadyczne. Tak więc utrzymanie wspomnianego obowiązku, jako wyjątku wynikającego z zasad słuszności, jest rozwiązaniem prawidłowym. Do okoliczności, które powodują, że małżonkowie pozostający w separacji są zobowiązani do wzajemnej pomocy, można przykładowo zaliczyć istniejącą sytuację, gdy nieuleczalnie chory małżonek, który nie zawinił rozkładu pożycia małżeńskiego uzasadniającego orzeczoną separację, oczekuje odwiedzin (a w istocie także wsparcia psychicznego) drugiego małżonka.

Odwołanie, cofnięcie i rozwiązanie separacji

Orzeczenie o zniesieniu separacji jest dopuszczalne jedynie na zgodne żądanie obojga małżonków. Z reguły zgodne żądanie zniesienia separacji powinno być wyrażone w piśmie będącym wnioskiem wszczynającym postępowanie w sprawie o zniesienie separacji  i podtrzymane przed zamknięciem rozprawy.

Zgodne żądanie zniesienia separacji nie jest przesłanką procesową, lecz materialnoprawną. To m.in. powoduje, że żądanie, o którym tu mowa, może być cofnięte – i to bez jakichkolwiek ograniczeń procesowych – przed prawomocnym orzeczeniem zniesienia separacji (nawet w określonym środku odwoławczym czy w toku spowodowanego nim postępowania odwoławczego).

Pozew pismo i wniosek o separację

Skoro zgodne żądanie zniesienia separacji jest wyrażone w odpowiednim wniosku małżonków (zazwyczaj jest nim pismo będące wnioskiem wszczynającym postępowanie w sprawie o zniesienie separacji), wobec tego – z woli ustawodawcy – brak w chwili zamknięcia rozprawy wniosku zawierającego zgodne żądanie powoduje umorzenie postępowania. Na zgodne żądanie małżonków sąd orzeka o zniesieniu separacji nawet wtedy, gdy okaże się, że między małżonkami nadal istnieje zupełny rozkład pożycia.

Z chwilą zniesienia separacji, tj. z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia znoszącego separację, ustają jej skutki. Znosząc separację, sąd rozstrzyga o władzy rodzicielskiej nad wspólnym małoletnim dzieckiem obojga małżonków. W tym względzie sąd rozstrzyga tak, jak przy orzekaniu separacji; sąd może orzec, iż pozostawia bez zmian stosowne rozstrzygnięcie zawarte w wyroku orzekającym separację. Znosząc separację na zgodny wniosek małżonków, sąd orzeka o utrzymaniu między małżonkami rozdzielności majątkowej. Istnienie takiego wniosku obliguje sąd do rozstrzygnięcia o utrzymaniu rozdzielności majątkowej.

Który sąd jest właściwy do rozpoznania wniosku i pozwu o separację

Sądem właściwym rzeczowo do rozpoznania sprawy o separację w procesie jest sąd okręgowy. W tych sprawach miejscowo właściwym jest sąd, w którego okręgu małżonkowie mają wspólne zamieszkanie, a w braku takiej podstawy – sąd miejsca ich wspólnego pobytu. Jeżeli małżonkowie nie mają wspólnego miejsca zamieszkania ani pobytu, jest regułą, że sądem wyłącznie właściwym miejscowo jest sąd miejsca zamieszkania wnioskodawcy, a w braku miejsca zamieszkania – sąd miejsca jego pobytu.

Pozew i wniosek o separację

Zmiana separacji na rozwód

Jeżeli w sprawie o separację jeden z małżonków żąda orzeczenia separacji, a drugi orzeczenia rozwodu, wówczas sąd orzeka separację albo rozwód – w zależności od tego, które z tych żądań jest uzasadnione. Ponieważ w sprawie zostały zgłoszone dwa żądania, wobec tego to z nich, które nie jest zasadne, wymaga oddalenia (brak oddalenia umożliwia skuteczne dochodzenie uzupełnienia wyroku w trybie przewidzianym w art. 351 § 1 KPC). Jeżeli nie zasługuje na uwzględnienie ani żądanie orzeczenia separacji, ani żądanie orzeczenia rozwodu, sąd oddala oba żądania.

Gdy w sprawie, w której jeden z małżonków żąda separacji, a drugi rozwodu, sąd I instancji uwzględni żądanie rozwodu, a oddali żądanie separacji, małżonek dochodzący separacji, zaskarżając wyrok w części, w jakiej nastąpiło oddalenie żądania separacji, powinien równocześnie zaskarżyć wyrok także w części uwzględniającej żądanie rozwodu. Dotyczy to odpowiednio sytuacji, gdy zostało uwzględnione żądanie orzeczenia separacji, a oddalone żądanie orzeczenia rozwodu, zaś skarżącym w tym zakresie jest małżonek, którego żądanie orzeczenia rozwodu zostało oddalone.

Z żądaniem separacji może wystąpić każdy z małżonków. W wypadku jednak, gdy jeden z małżonków żąda orzeczenia separacji, a drugi rozwodu – sąd orzeka rozwód (przy założeniu oczywiście, że żądanie rozwodu jest uzasadnione).

Zawsze rozważenia wymagać będzie sytuacji, gdy rozwodu żąda małżonek wyłącznie winny rozkładu pożycia, a małżonek niewinny nie wyraża zgody na rozwód, żądając jednocześnie separacji, taka odmowa zgody na rozwód nie jest sprzeczna z zasadami współżycia społecznego, a tym samym będzie uzasadniała orzeczenie rozwodu. Można sądzić jednak, że nie należy w omawianej sytuacji z góry przesądzać sprawy. Przecież np. odmowa zgody na rozwód małżonka niewinnego rozkładu pożycia może wynikać z jego przekonań religijnych. Dopuszczał on jednak będzie orzeczenie separacji. W takim wypadku raczej nie będzie można mówić, że odmowa zgody małżonka niewinnego na rozwód, przy jednoczesnym żądaniu separacji, jest sprzeczna z zasadami współżycia społecznego.

Wniosek i pozew o separację – co zawiera wyrok separacyjny

a) orzeczenie o winie – z wyjątkiem sytuacji wskazanych w art. 57 § 2 w zw. z art. 613 1 oraz art. 613 § 2,

b) rozstrzygnięcie co do władzy rodzicielskiej nad wspólnym małoletnim dzieckiem małżonków; rozstrzygnięcie to może zostać zmienione na podstawie art. 106 KRO,

c) rozstrzygnięcie o kontaktach rodziców z dzieckiem – z wyjątkiem sytuacji określonej w art. 58 § 1b,

d) określenie wysokości, w jakiej każdy z małżonków jest obowiązany do ponoszenia kosztów utrzymania i wychowania dziecka,

e) ustalenie sposobu korzystania ze wspólnie zajmowanego mieszkania przez małżonków na czas ich wspólnego w nim zamieszkiwania po orzeczeniu separacji;

 

2) sprawy, co do których sąd orzeka na żądanie jednego z małżonków:

a) eksmisja jednego z małżonków ze wspólnie zajmowanego mieszkania,

b) podział majątku wspólnego, jeżeli nie spowoduje to nadmiernej zwłoki w postępowaniu;

 

3) kwestie rozstrzygane na zgodny wniosek stron:

a) podział wspólnego mieszkania (o ile podział jest możliwy),

b) przyznanie mieszkania jednemu z małżonków, jeżeli drugi małżonek wyraża zgodę na opuszczenie mieszkania bez dostarczania mu lokalu zamiennego i pomieszczenia zastępczego (jeżeli przyznanie mieszkania jednemu z małżonków jest możliwe).

Pozew i wniosek o separację

Jak napisać pozew o separację

W celu rozpoczęcia sprawy o separację małżonek, który chce się rozwieść, powinien złożyć pozew. Pozew powinien zawierać następujące dane:

– imię, nazwisko i dokładny adres powoda (czyli osoby domagającej się orzeczenia separacji)

– imię, nazwisko i dokładny adres pozwanego (czyli drugiego małżonka)

W pozwie należy określić czego powód żąda, tj:

– orzeczenia separacji, z czyjej winy, ewentualnie bez orzekania o winie

– orzeczenia o władzy rodzicielskiej nad wspólnymi małoletnimi dziećmi

– orzeczenia o alimentach dla wspólnych małoletnich dzieci

Pozew powinien zawierać uzasadnienie w którym należy wskazać przyczyny wystąpienia o separację.

Pozew należy złożyć w dwóch egzemplarzach i załączyć:

– skrócony odpis aktu małżeństwa,

– odpisy skrócone aktów urodzenia wspólnych dzieci , o ile są małoletnie.

Koszt i cena separacji

Koszt separacji

Wiele osób zastanawia się ile kosztuje separacja. Koszt separacji, to opłata stała i wynosi 600 zł. Możliwe jest również złożenie wniosku o separację w przypadku gdy małżonkowie nie mają małoletnich dzieci i chcą wspólnie złożyć sprawę o separacje. Koszt wtedy wynosi tylko 100 zł. Pozew należy złożyć w biurze podawczym Sądu Okręgowego lub przesłać na adres sądu. Zniesienie separacji to koszt 100 zł. Opłatę można uiścić na 2 sposoby: za pomocą elektronicznych znaków opłaty sądowej – znaki można kupić w kasie sądu lub przez stronę internetową Ministerstwa Sprawiedliwości; czy za pomocą przelewu na konto bankowe sądu. Dodatkową opłatę mogą stanowić również koszty porady prawnej, jeżeli powód się na nią zdecyduje. Koszty różnią się w zależności od wyboru adwokata, prawnika, radcy prawnego czy radcy prawnego.

W przypadku jakichkolwiek pytań bądź wątpliwości, pozostajemy do Państwa dyspozycji, prosimy przejść do zakładki kontakt.

Z wyrazami szacunku.

Adwokat Mateusz Ziębaczewski

Mateusz Ziębaczewski to doświadczony adwokat i specjalista od prawa rodzinnego. Swoją wiedzą i umiejętnościami służy klientom, pomagając im w najbardziej skomplikowanych sprawach rodzinnych. Gdy nie pisze artykułów na blogu, reprezentuje swoich klientów w sądzie, dążąc do osiągnięcia najlepszych dla nich rozwiązań.

email telefon LinkedIn

Zobacz pozostałe wpisy autora

Kancelaria Prawa Rodzinnego w Poznaniu