Zwolnienie z opłaty za DPS ojca albo matki alkoholika, który nie interesował się rodziną, porzucił i znęcał się

Obowiązani do wnoszenia opłaty za pobyt w domu pomocy społecznej są w kolejności:

1) mieszkaniec domu, a w przypadku osób małoletnich przedstawiciel ustawowy z dochodów dziecka,

2) małżonek, zstępni przed wstępnymi,

3) gmina, z której osoba została skierowana do domu pomocy społecznej – przy czym osoby i gmina określone w pkt 2 i 3 nie mają obowiązku wnoszenia opłat, jeżeli mieszkaniec domu ponosi pełną odpłatność.

W art. 61 ust. 2 ustawy określono, że opłatę za pobyt w domu pomocy społecznej wnoszą:

1) mieszkaniec domu, nie więcej jednak niż 70 % swojego dochodu, a w przypadku osób małoletnich przedstawiciel ustawowy z dochodów dziecka, nie więcej niż 70 % tego dochodu;

2) małżonek, dzieci i wnuki przed rodzicami- zgodnie z umową zawartą w trybie art. 103 ust. 2:

a) w przypadku osoby samotnie gospodarującej, jeżeli dochód jest wyższy niż 300 % kryterium dochodowego osoby samotnie gospodarującej, jednak kwota dochodu pozostająca po wniesieniu opłaty nie może być niższa niż 300 % tego kryterium;

b) w przypadku osoby w rodzinie, jeżeli posiadany dochód na osobę jest wyższy niż 300 % kryterium dochodowego na osobę w rodzinie, z tym że kwota dochodu pozostająca po wniesieniu opłaty nie może być niższa niż 300 % kryterium dochodowego na osobę w rodzinie;

3) gmina, z której osoba została skierowana do domu pomocy społecznej – w wysokości różnicy między średnim kosztem utrzymania w domu pomocy społecznej a opłatami wnoszonymi przez osoby, o których mowa w pkt 1 i 2.

Jak wynika z kolei art. 61 ust. 2e ustawy, w przypadku odmowy przez osoby, o których mowa w ust. 1 pkt 2, zawarcia umowy, o której mowa w art. 103 ust. 2, oraz niewyrażenia zgody na przeprowadzenie rodzinnego wywiadu środowiskowego, wysokość opłaty za pobyt mieszkańca domu w domu pomocy społecznej ustala, w drodze decyzji, organ gminy właściwej zgodnie z art. 59 ust. 1, w wysokości różnicy między średnim kosztem utrzymania w domu pomocy społecznej a opłatą wnoszoną przez mieszkańca domu i opłatami wnoszonymi przez inne osoby obowiązane, o których mowa w ust. 1 pkt 2.

W sprawie dotyczącej odpłatności za pobyt w DPS istotne bowiem jest ustalenie przez organ sytuacji osobistej, rodzinnej, dochodowej i majątkowej zstępnych osoby uprawnionej. Jakkolwiek w postępowaniu w sprawach z zakresu pomocy społecznej podstawowym dowodem przeprowadzanym w celu ustalenia sytuacji osobistej, rodzinnej, dochodowej i majątkowej osoby z niej korzystającej bądź jej rodziny, jest przeprowadzenie rodzinnego wywiadu środowiskowego, to niemożność przeprowadzenia wywiadu nie uniemożliwia organowi dokonania ustaleń i oceny sytuacji majątkowej, rodzinnej i bytowej strony postępowania w sprawie odpłatności za pobyt w domu pomocy społecznej (por. wyrok WSA w Gdańsku z dnia 06.02.2020 r. o sygn. akt III SA/Gd 722/19, dostępny w internetowej bazie orzeczniczej NSA).

Ustawodawca w art. 61 ust. 2 PomSpołU zastrzega, że decyzyjne obciążenie krewnych w linii prostej kosztami pobytu osoby bliskiej w DPS może nastąpić jedynie wtedy, gdy dysponują oni dochodem przewyższającym 300 % kryterium dochodowego (osoby samotnie gospodarującej lub na osobę w rodzinie) albowiem na koszty pobytu małżonka lub krewnego w linii prostej w domu pomocy społecznej może być przeznaczona nadwyżka ponad 300 % kryterium dochodowego na osobę w rodzinie lub osoby samotnie gospodarującej. Natomiast gmina (z której osoba została skierowana do DPS) ponosi odpłatność w wysokości różnicy między średnim kosztem utrzymania w DPS a opłatami wnoszonymi przez podmioty wymienione punktach 1 i 2, tj. samego mieszkańca oraz jego małżonka czy krewnych w linii prostej. W orzecznictwie sądów administracyjnych, jeszcze przed podjęciem przez NSA uchwały w sprawie z dnia 11.06.2018 r. o sygn. akt I OPS 7/17, wielokrotnie zwracano uwagę, że wynikający z ustawy obowiązek osób bliskich dla mieszkańca DPS, ponoszenia kosztów jego utrzymania w placówce, doznaje konkretyzacji i indywidualizacji w decyzji o ustaleniu należnych opłat, wydawanej w oparciu o art. 59 ust. 1 ustawy. Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 9.06.2010 r. o sygn. I OSK 204/10 (dostępnym j.w.) stwierdził, że stosunek prawny polegający na udzieleniu świadczenia z pomocy społecznej, w tym również świadczenia w formie usług opiekuńczych w DPS, ma charakter publicznoprawny (administracyjny). Decyzją właściwy organ orzeka o skierowaniu do DPS, o umieszczeniu w konkretnej placówce, ustala opłatę za pobyt w DPS osoby skierowanej (art. 59 ust. 1 PomSpołU), jak też ustala należną opłatę od osób bliskich osobie umieszczonej w placówce, indywidualizując przewidziany w przepisach art. 60 ust. 1 i 61 ust. 1 i 2 obowiązek ponoszenia opłat za pobyt mieszkańca w domu pomocy społecznej przez wymienione w tych przepisach osoby. Adresatami decyzji ustalającej opłatę za pobyt w DPS mogą być: osoba skierowana do domu pomocy społecznej, a także (a niekiedy wyłącznie) osoba (bądź osoby) z kręgu podmiotów wymienionych w art. 61 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy, tj. małżonek, zstępni przed wstępnymi oraz gmina. Decyzja o ustaleniu opłat zabezpiecza interes gminy, która zastępczo będzie musiała wyłożyć za osoby zobowiązane brakujące koszty utrzymania mieszkańca DPS. Podkreślić należy, że Naczelny Sąd Administracyjny prezentował pogląd, że wydanie decyzji opartej o treść art. 104 ust. 3 w związku z art. 61 ust. 3 ustawy, tj. dotyczącej obowiązku zwrotu wydatków wyłożonych zastępczo przez gminę na pokrycie kosztów utrzymania mieszkańca w domu pomocy społecznej, powinno nastąpić dopiero po decyzyjnym skonkretyzowaniu i zindywidualizowaniu obowiązku wnoszenia opłat przez osoby, o których mowa w art. 61 ust. 2 pkt 2 ustawy (por. wyrok NSA z 30 października 2012 r. o sygn. akt I OSK 653/12).

Poglądy, wyrażane przez różne składy orzekające NSA, zostały potwierdzone w ww. uchwale z dnia 11.06.2018 r. o sygn. I OPS 7/17, w której wprost stwierdzone zostało, że obowiązek wnoszenia, przez osoby wskazane w art. 61 ust. 1 pkt 2 ustawy opłat za pobyt w DPS umieszczonej w nim osoby, a w konsekwencji wydanie decyzji o zwrocie kosztów poniesionych zastępczo przez gminę na podstawie art. 104 ust. 3 w związku z art. 61 ust. 3 ustawy, wymaga uprzedniego skonkretyzowania i zindywidualizowania tego obowiązku począwszy od dnia jego powstania w stosunku do każdej ze zobowiązanych osób w decyzji administracyjnej o ustaleniu opłaty wydanej na podstawie art. 59 ust. 1 w związku z art. 61 ust. 1 i 2 tej ustawy (ewentualnie w drodze umowy zawartej na podstawie art. 103 ust. 2 w związku z art. 61 ust. 1 i 2 oraz art. 64 ustawy). Tym samym obowiązek uiszczenia opłaty za pobyt w DPS wynika z mocy ustawy. Skoro więc obowiązek członków rodziny osoby umieszczonej w DPS, polegający na wnoszeniu związanych z tym opłat, wynika wprost z art. 61 ust. 1 pkt 2 ustawy, to w sytuacji uchylania się od tego obowiązku przez osoby zobowiązane – co miało miejsce w niniejszej sprawie wobec braku zawarcia stosownej umowy – gmina, która zastępczo poniosła te wydatki, może egzekwować ich zwrot na drodze administracyjnej (por. wyrok NSA z dnia 15.01.2010 r., sygn. akt I OSK 1171/09 i wyrok NSA z dnia 14.09.2011 r., sygn. akt I OSK 666/11, dostępne j.w.). Pogląd ten prezentowany jest również w orzecznictwie sądów powszechnych, w którym uznaje się, że niedopuszczalna jest droga sądowa w sprawie o zwrot wydatków poniesionych zastępczo przez gminę w przypadku niewywiązywania się z obowiązku opłaty za pobyt w DPS przez osoby, o których mowa w art. 61 ust. 2 pkt 2 ustawy.

Należy zarazem zaakcentować, że na mocy ustawy o pomocy społecznej, obowiązek partycypacji osób bliskich w ponoszeniu kosztów pobytu w DPS ciąży od daty umieszczenia danej osoby w placówce. Decyzja o ustaleniu opłat za pobyt mieszkańca w DPS ma charakter konstytutywny. Jak wyjaśnił Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 02.03.2016 r. o sygn. I OSK 221/16, wydanego na tle oceny również konstytutywnej decyzji o zmianie wysokości opłat za pobyt mieszkańca w DPS, deklaratoryjność czy konstytutywność decyzji nie przesądza o skutkach z niej wynikających. W doktrynie i judykaturze dominuje bowiem pogląd, że kwestia, jaki skutek: ex tunc, czy ex nunc, ma określone orzeczenie, zależy od właściwości stosunku materialnoprawnego oraz stanu faktycznego konkretnej sprawy. Każdy akt stosowania prawa odnosi się do określonego stanu faktycznego i w związku z tym jego skutki prawne mogą być powiązane w czasie z zaistnieniem tego stanu faktycznego. Należy więc uznać, że akt konstytutywny, kreujący określone prawa i obowiązki pozostaje w związku z zaistnieniem przesłanek faktycznych stanowiących podstawę powstania określonych skutków prawnych. W tej sytuacji konstytutywna decyzja może działać, zarówno z mocą na przyszłość, jak i z mocą wsteczną. W ww. uchwale I OPS 7/17 wprost zostało podane, że decyzja o ustaleniu opłaty winna obejmować okres od dnia zaistnienia zdarzenia prawnego w postaci umieszczenia osoby bliskiej w DPS. O ile bowiem skonkretyzowanie i zindywidualizowanie tego ustawowego obowiązku, pozwoli na ustalenie osoby zobowiązanej do ponoszenia opłaty i wysokości tej opłaty, to samo zobowiązanie istnieje począwszy od dnia powstania tego obowiązku, czyli z dniem umieszczenia osoby uprawnionej w DPS, albowiem decyzja wydania na podstawie art. 59 ust. 1 w związku z art. 61 ust. 1 i ust. 2 PomSpołU konkretyzuje obowiązek powstający z mocy prawa z dniem zaistnienia takiego zdarzenia prawnego, jak umieszczenie osoby uprawnionej w domu pomocy społecznej.

Obowiązek ten jest wtórny i ma charakter subsydiarny, tj. pomocniczy, a warunkiem wstępnym uruchomienia postępowania w sprawie ustalenia wysokości opłat jest stwierdzenie, że mieszkaniec DPS kosztów tych (w całości, bądź w części) z własnych dochodów nie jest w stanie pokrywać. Powyższe wynika z art. 61 ust. 1 PomSpołU w części stwierdzającej, że osoby i gmina określone w pkt 2 i 3 nie mają obowiązku wnoszenia opłat, jeżeli mieszkaniec domu ponosi pełną odpłatność. Inaczej mówiąc, jeżeli osoba umieszczona w placówce jest w stanie ponosić koszty pobytu w instytucji, obowiązki osób bliskich i jednostki samorządu terytorialnego nie powstają. Zatem małżonek, krewni oraz gmina uiszczają opłatę dopiero wtedy, gdy mieszkaniec DPS nie jest w tym zakresie samowystarczalny. Dostrzec nadto wypada, że odpłatność osób, o których mowa w art. 61 ust. 1 pkt 2 PomSpołU, jest kaskadowo subsydiarna, tzn. że zstępni odpowiadają przed wstępnymi, a wskazani krewni przed małżonkiem. Na marginesie, ustawowa kolejność wnoszenia opłat za pobyt mieszkańca domu statuowana przez art. 61 ust. 1 PomSpołU jest zbieżna z obowiązkiem dostarczania środków utrzymania, a w miarę potrzeby także środków wychowania (obowiązek alimentacyjny) uregulowanym w ustawie z dnia 25.02.1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz.U. z 2017, poz. 682), gdzie ów obowiązek obciąża zstępnych przed wstępnymi (art. 129 KRO). Jednocześnie pomocnicza (subsydiarna) odpowiedzialność gminy zachodzi w dwóch sytuacjach, o odmiennie zakreślonych przesłankach ustawowych. Otóż, w pierwszej sytuacji, gmina ponosi własną, ustawową odpowiedzialność partycypacyjną w kosztach utrzymania pensjonariusza DPS wynikającą z art. 61 ust. 1 pkt 3 PomSpołU w wysokości różnicy między średnim kosztem utrzymania w DPS, a opłatami wnoszonymi przez osoby, o których mowa w pkt 1 i 2 tej ustawy. Jej normatywną przesłanką jest niewywiązanie się przez mieszkańca domu (art. 61 ust. 2 pkt 1 ustawy), małżonka, jak i krewnych (art. 61 ust. 2 pkt 2 ustawy) z powinności pokrycia pełnej odpłatności z uwagi na wskazane przywołanym przepisem ograniczenia finansowe w partycypacji w rzeczonej odpłatności. Z kolei, w przypadku niewywiązywania się osób, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 2 oraz ust. 2a ustawy, z obowiązku opłaty za pobyt w domu pomocy społecznej, opłaty te zastępczo wnosi gmina, z której osoba została skierowana do DPS, przy czym w takowej sytuacji przysługuje prawo dochodzenia zwrotu poniesionych na ten cel wydatków, o czym stanowi art. 61 ust. 3 ustawy. Odpowiedzialność ta, jak wynika wprost z brzmienia cytowanego przepisu, ma charakter zastępczy względem mieszkańca domu, małżonka, zstępnych i wstępnych, jeśli ci nie wywiązują się z własnego – ustawowego, uprzednio zindywidualizowanego i skonkretyzowanego na podstawie art. 59 ust. 1 w związku z art. 61 ust. 1 i ust. 2 ustawy – obowiązku wnoszenia opłat. Dopiero zaistnienie okoliczności uzasadniających uiszczenie opłat za pobyt w DPS przez gminę stanowi podstawę roszczeń regresowych gminy dochodzonych w trybie postępowania egzekucyjnego w administracji (art. 104 ust. 1 ustawy), którego materialnoprawną podstawę prowadzenia stanowi decyzja wydana na podstawie art. 104 ust. 3 ustawy, określająca na rzecz osób uchylających się od uiszczenia opłaty wysokość należności podlegających zwrotowi oraz terminy ich zwrotu.

Ustawodawca, uzależniając w art. 61 ust. 2 pkt 2 ustawy wysokość opłaty wnoszonej m.in. przez zstępnych mieszkańca DPS od kryterium dochodowego, nie zawarł w ustawie jakichkolwiek szczególnych przepisów dotyczących metod obliczania dochodu tych osób, co powoduje, że w stosunku do nich znajdzie zastosowanie art. 8 ust. 3, w którym ustawodawca zdefiniował, co należy rozumieć pod pojęciem dochodu na gruncie ustawy o pomocy społecznej. W definicji dochodu, jak i w enumeratywnym katalogu składników, których do dochodu się nie wlicza, nie wymienia się kwot pomniejszających faktyczny miesięczny dochód, przeznaczanych na bieżące wydatki bytowe (np. opłaty za wszelkie media, paliwo, telefon, gaz, utrzymanie samochodu), czy wydatki związane z kosztami leczenia bądź ratami kredytu. Obowiązki zstępnego osoby skierowanej i umieszczonej w DPS uzależnione są wyłącznie od jej sytuacji dochodowej. W rezultacie okoliczności dotyczące sytuacji rodzinnej, zdrowotnej, czy majątkowej, w tym obciążeń związanych z codziennym funkcjonowaniem, nie mają znaczenia dla ustalenia obowiązku ponoszenia opłaty przez zobowiązanego i jej wysokości (por. wyrok WSA w Szczecinie z dnia 06.02.2020 r. o sygn. akt II SA/Sz 1098/19, dostępny j.w.). Te szczególne uwarunkowania mogą stanowić podstawę do wydania przez organ decyzji o zwolnieniu z ponoszenia w całości lub w części ustalonej opłaty – jednak na podstawie art. 64 ustawy w odrębnym postępowaniu, prowadzonym już po wydaniu decyzji w przedmiocie ustalenia wysokości opłaty za pobyt w DPS. Odrębność ta polega na tym, że najpierw musi istnieć prawomocnie orzeczony obowiązek ponoszenia opłaty w określonej wysokości, a dopiero potem możliwe jest zwolnienie z tego obowiązku (na odrębności te zwracał uwagę NSA w wyroku z dnia 06.06.2017 r. o sygn. akt I OSK 649/16).

Końcowo, przytaczając treść art. 64 ustawy należy wskazać, że osoby wnoszące opłatę lub obowiązane do wnoszenia opłaty za pobyt mieszkańca domu w domu pomocy społecznej można zwolnić z tej opłaty częściowo lub całkowicie, na ich wniosek, po przeprowadzeniu rodzinnego wywiadu środowiskowego, w szczególności jeżeli występują uzasadnione okoliczności, zwłaszcza długotrwała choroba, bezrobocie, niepełnosprawność, śmierć członka rodziny (pkt 2), osoba obowiązana do wnoszenia opłaty lub jej rodzic przebywała w rodzinie zastępczej, rodzinnym domu dziecka lub placówce opiekuńczo-wychowawczej, na podstawie orzeczenia sądu o ograniczeniu władzy rodzicielskiej osobie kierowanej do domu pomocy społecznej lub mieszkańcowi domu (pkt 5), osoba obowiązana do wnoszenia opłaty przedstawi wyrok sądu oddalający powództwo o alimenty na rzecz osoby kierowanej do domu pomocy społecznej lub mieszkańca domu (pkt 6).

Przykład sprawy Sądowej

Córka wyjaśniła, że małżeństwo jej rodziców zostało rozwiązane przez rozwód z wyłącznej winy ojca m. in. z powodu jego alkoholizmu dnia (…) r., a władza rodzicielska nad nią i jej siostrą została powierzona matce. Organ obciążył obowiązkiem opłaty za pobyt w DPS C. G. skarżącą oraz gminę (w przeważającym zakresie), uznając, że jej sytuacja dochodowa, nawet błędnie oceniona, uzasadniała częściowe zwolnienie z obowiązku ponoszenia opłat, a nie wziął pod uwagę okoliczności niezwiązanych z sytuacją materialną skarżącej, które mogą zaważyć na ocenie zasadności wniosku o całkowite zwolnienie z opłat. Tymczasem okoliczności te w ogóle nie zostały uwzględnione, organy rozpoznające sprawę nie poddały ich jakiejkolwiek refleksji. (…) przesłanek uzasadniających zwolnienie od ponoszenia opłat ma charakter otwarty i można poszukiwać innych przesłanek, w ustawie o pomocy społecznej nie wymienionych, a nie ograniczać się tylko do badania przesłanek zwolnienia w oparciu o status materialny osoby zobowiązanej. Za zasadnością takiego poglądu przemawia treść art. 64a ustawy o pomocy społecznej, zgodnie z którym osobę zobowiązaną do ponoszenia opłat za pobyt w domu pomocy społecznej zwalnia się całkowicie z tej opłaty na jej wniosek, pod warunkiem, że przedstawi prawomocne orzeczenie sądu o pozbawieniu rodzica władzy rodzicielskiej nad tą osobą i oświadczy, że władza rodzicielska nie została przywrócona. Takie brzmienie tego przepisu nie pozostawia wątpliwości, że pozbawienie władzy rodzicielskiej zwalnia ex lege potencjalnego zobowiązanego z tego obowiązku.

Z akt sprawy wynika, że C. G. nie ponosi pełnej odpłatności za swój pobyt w domu pomocy społecznej. Skarżąca, jako córka, jest więc osobą zobowiązaną w myśl przepisów ustawy o pomocy społecznej do wnoszenia opłaty za pobyt ojca w tej placówce. W obecnie analizowanym postępowaniu organy ustaliły, że począwszy od sierpnia 2016 r. dochody jej rodziny były wyższe niż 300% kryterium dochodowego na osobę w rodzinie, stąd organ I instancji ustalił odpłatność w kwocie (…)zł za wrzesień 2016 r., a począwszy od 1 października 2016 r. w kwocie (…)zł miesięcznie.

W odwołaniu od decyzji skarżąca podniosła, że wielokrotnie przedstawiała sytuację z dzieciństwa w którym C. G. był oprawcą, a ona i jej siostra ofiarami, ale organ nie chce wziąć tego pod uwagę i całkowicie zwolnić jej z opłat za jego pobyt, mimo iż wielokrotnie o to się zwracała. Zamiast tego organ I instancji ciągle weryfikuję rodzinę skarżącej, co ona odczuwa jako nękanie i wyciąganie pieniędzy. Tymczasem ojciec był alkoholikiem i znęcał się nad rodziną, a po rozwodzie rodziców nie utrzymywał z nią żadnego kontaktu, nigdy dobrowolnie też nie płacił zasądzonych alimentów, nie wniósł do jej życia niczego co stanowiłoby jakąkolwiek wartość. W odwołaniu skarżąca zawarła wniosek o całkowite zwolnienie z odpłatności za pobyt C. G. w domu pomocy społecznej, na podstawie art. 64 ustawy o pomocy społecznej. Wniosek ten nie został rozpoznany, przy czym z akt administracyjnych sprawy wynika, że tożsamy wniosek skarżąca składała już poprzednio, po raz pierwszy w odwołaniu od decyzji Burmistrza M. z dnia (…) r., powołując się na te same przyczyny zwolnienia co obecnie.

Z treści art. 64 ustawy o pomocy społecznej wynika, że zwolnienie z opłaty za pobyt w domu pomocy społecznej może dotyczyć sytuacji, w której opłata została określona przepisami prawa. Zwolnienie musi się bowiem odnosić do skonkretyzowanego obowiązku strony. O zastosowaniu zwolnienia decyduje organ ustalający opłatę za pobyt w placówce, na wniosek osoby zainteresowanej. Ustawodawca w art. 64 ustawy wymienia jedynie przykładowo sytuacje uprawniające do zwolnień. Nie muszą to być więc przesłanki wymienione w tym przepisie, ale także inne uzasadnione okoliczności. W wyroku z dnia 23 listopada 2016 r. sygn. akt I SA/Wa 1571/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że oprócz okoliczności dotyczących sytuacji materialnej zobowiązanego, powodem zwolnienia z opłat mogą być kwestie związane z relacjami panującymi w rodzinie, przyczyna powodująca brak relacji rodzinnych między osobami związanymi pokrewieństwem.

Skarżąca złożyła wniosek o całkowite zwolnienie jej z opłat powołując się na tego rodzaju przyczyny, jednakże wnioskowi nie nadano biegu. Zamiast tego wydano kolejną decyzję zmieniającą decyzję z dnia (…) r. wynikającą ze zmiany sytuacji materialnej skarżącej. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji odnoszącym się do wniosku o zwolnienie z opłat, ograniczyło się do przytoczenia treści art. 64 ustawy o pomocy społecznej. Tymczasem dopiero po ustaleniu decyzją ostateczną, czy A. B. została zwolniona z opłat za pobyt ojca alkoholika w domu pomocy społecznej, czy też nie, możliwe będzie ewentualne wydanie decyzji zmieniającej wysokość opłaty. Pomijanie wniosku skarżącej o zwolnienie z opłaty i wydawanie kolejnych decyzji zmieniających wysokość opłaty narusza zasadę praworządności określoną w art. 7 KPA Zgodnie z tym przepisem organy administracji publicznej stoją na straży praworządności i z urzędu lub na wniosek stron podejmują wszelkie czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli. Ponadto, organy są zobowiązane prowadzić postępowanie w sposób budzący zaufanie jego uczestników do władzy publicznej (art. 8 KPA). Powinny też wyjaśnić stronom zasadność przesłanek, którymi kierują się przy załatwieniu sprawy, aby w ten sposób w miarę możliwości doprowadzić do wykonania decyzji bez stosowania środków przymusu (art. 11 KPA).

W rozpoznawanej sprawie organy prowadzący postępowanie zasady te naruszyły. W ocenie Sądu, zaskarżona decyzja, a także decyzja wydana w I instancji, zostały wydane z naruszeniem art. 77 § 1 i art. 80 KPA bowiem organy wzięły pod uwagę tylko część zebranego materiału dowodowego, dotyczącą sytuacji majątkowej osób zobowiązanych w myśl ustawy do wnoszenia opłaty. Jak słusznie podniesiono w skardze, nie poddały ocenie okoliczności które mogą spowodować zwolnienie z ponoszenia opłat.

W przypadku jakichkolwiek pytań bądź wątpliwości, pozostajemy do Państwa dyspozycji. Prosimy przejść do zakładki kontakt.

Z wyrazami szacunku.