Twoja sprawa z zakresu prawa rodzinnego jest już wystarczająco stresująca. Nie powinieneś rozbijać banku tylko po to, aby upewnić się, że jesteś chroniony

Kancelaria rozwodowa w Poznaniu – rozwód Poznań

Rozwód jest bardzo trudną rzeczą dla każdego, niezależnie od okoliczności Cię otaczających. W niektórych przypadkach postępowanie rozwodowe przechodzi płynnie, a małżonkowie mogą rozwodzić się bez walki. Kiedy małżeństwo kończy się, małżonkowie i ich dzieci często stają przed burzą stresujących wydarzeń: nowe ustalenia życiowe, porozumienia rodzicielskie, alimenty, podział majątku i oczywiście decyzje dotyczące nieruchomości, hipoteki i pieniędzy. Emocje spowodowane tymi zmianami mogą utrudniać małżonkom w zrozumieniu procesu prawnego rozwodu, a nawet mogą osłabić ich zdolność do podejmowania właściwych decyzji. Ale jeśli jesteś w sytuacji, w której czujesz, że musisz wygrać swoją sprawę rozwodową, oto kilka wskazówek, aby to się stało.

Jeśli nie masz jeszcze adwokata, z którym pracowałeś w przeszłości, znalezienie go może czasami być przytłaczającym procesem. Szukaj adwokata, który ma doświadczenie lub jest wyspecjalizowany w rozwodach. Po znalezieniu prawnika rozwodowego, który ma profesjonalne podejście, rozważ również wybór kogoś, kto ma charyzmę – może to często pomóc złagodzić niepokój, który rozwód może przynieść.

Kancelaria rozwodowa w Poznaniu rozwód Poznań adwokat radca prawny prawnik kancelaria

Podczas rozwodu pojawia się wiele istotnych decyzji i nie wiesz jakie konsekwencje mogą one przynieść. Jakie alimenty żądać, co jest usprawiedliwionym wydatkiem na dziecko, jak uregulować kontakty i władzę rodzicielską, czy dzielić majątek co z kredytem hipotecznym? Zawsze skonsultuj to z dobrym adwokatem, który będzie potrafił Ci wytłumaczyć konsekwencję swoich decyzji.

Twoi rozwiedzeni przyjaciele mogą udzielać porad o tym, co powinno się stać w twoim rozwodzie. Niestety, informacje i porady, które otrzymujesz od innych ludzi, mogą być mylące lub złe. Każdy rozwód ma inny zestaw problemów. Twoi znajomi mogą nie uwierzyć, co wydarzyło się w waszym małżeństwie. Ważne, aby nie opierać swoich decyzji na temat doświadczeń innych osób. Zamiast tego opieraj się na radach, które otrzymujesz od swojego adwokata.

Przygotuj się na przyszłość. Obsesja na punkcie wszystkich złych rzeczy, które uważasz, że zrobił Twój współmałżonek podczas małżeństwa, uniemożliwi Ci przejście przez rozwód i podejmowanie decyzji, które są w najlepszym interesie Twojej rodziny. Spróbuj zapomnieć o przeszłości i skupić się na przyszłości. Podejdź do rozwodu z gotowością do współpracy z współmałżonkiem, aby osiągnąć najlepszy możliwy wynik dla twojej rodziny.

W tym materiale opisujemy tylko część zagadnień związanych z rozwodem.  Nie ma możliwości opracowania w jednym materiale wszystkich potencjalnych scenariuszy. Przeczytaj więcej naszych opracowań na temat rozwodu tutaj. Zapraszamy do lektury!

https://kancelaria-prawo-rodzinne.com/rozwod-poznan

Jak przygotować się z adwokatem, radcą prawnym czy prawnikiem do rozwodu w Poznaniu

Przede wszystkim istnieje pięć obszarów niezgody między małżonkami, które mają być negocjowane. To jest:

1. Rozwód z orzekaniem o winie czy bez orzekania o winie

2. Władza rodzicielska nad małoletnimi dziećmi stron

3. Kontakty rodzica z dzieckiem albo opieka naprzemienna

4. Alimenty na dzieci

5. Alimenty na byłą żonę

6. Podział majątku

Musisz wiedzieć, co cię może spotkać. Stąd też niezbędne jest ustalenie planu. Musisz przemyśleć również swoją sytuację z adwokatem, który zajmuje się sprawami rozwodowymi. Wiele rzeczy da się przewidzieć i zaplanować.

1. Plan rozwodu – Strategia procesowa

2. Analiza planu z adwokatami

3. Wyznaczenie celu rozwodowego

4. Zgromadzenie dowodów

5. Wskazanie świadków na naszą korzyść

6. Pilnowanie terminów. Każde potknięcie np. przeoczenie terminu na złożenie zażalenia, apelacji, może być wykorzystane na korzyść drugiej strony. Pilnuj terminów.

7. Obecność na rozprawie.

8. Przygotowanie do sprawy.

9. Przekonywanie Sędziego do stanowiska klienta

Wiele osób rozpoczyna rozwód, mając nadzieję na pokonanie współmałżonka w sądzie. W rzeczywistości taki małżonek rzadko jest prawdziwym zwycięzcą. Typowy rozwód obejmuje różne problemy, takie jak opieka nad dziećmi, alimenty, władzę rodzicielską, kontakty czy podział majątku. Nie zawsze dostajemy to czego chcemy. Zawsze rozważ ugodę zanim rozpoczniesz walkę.

Kancelaria rozwodowa w Poznaniu

Zaczynamy od pozwu o rozwód, drugi małżonek po jego otrzymaniu z sądu sporządza odpowiedź na pozew. Pierwsza rozprawa jest po około 2-3 miesiącach od złożenia pozwu o rozwód. Na rozprawie adwokaci i radcowie prawni przedstawiają dowody i argumenty dla każdej ze stron, a sędzia decyduje o nierozwiązanych kwestiach, w tym o opiece nad dziećmi i wizytach, alimentach, władzy rodzicielskiej, miejscu zamieszkania dzieci. Po tym, jak sędzia podjął decyzję, przyznaje rozwód.

Zasada trwałości małżeństwa nie oznacza jego nierozerwalności, dlatego art. 56 § 1 KRO przewiduje możliwość rozwiązania małżeństwa przez rozwód, jeżeli między małżonkami nastąpił zupełny i trwały rozkład pożycia. Separacja różni się od instytucji rozwodu tym, że do orzeczenia separacji wystarczy zupełny (a nie również trwały, jak przy rozwodzie) rozkład pożycia. Ponadto małżonkowie pozostający w separacji są nadal w trwającym związku małżeńskim, co sprawia, że nie mogą oni zawierać nowego małżeństwa (art. 56 § 1 i art. 611 § 1 KRO). Różnica dotyczy również nazwiska po rozwodzie i separacji. Podczas kiedy małżonek rozwiedziony może w ciągu 3 miesięcy od chwili uprawomocnienia się orzeczenia rozwodu powrócić do nazwiska, które nosił przed zawarciem małżeństwa, małżonek pozostający w separacji takiego uprawnienia nie ma.

Kancelaria rozwodowa w Poznaniu rozwód Poznań adwokat radca prawny prawnik kancelaria

Kodeks rodzinny i opiekuńczy stosuje przesłanki rozwodu, wprowadzając jedną pozytywną oraz trzy negatywne przesłanki rozwodu. Przesłankę pozytywną stanowi zupełny i trwały rozkład pożycia małżonków (art. 56 § 1 KRO). Do przesłanek negatywnych należą:

1)  dobro wspólnych małoletnich dzieci małżonków (art. 56 § 2 KRO);

2)  sprzeczność żądania rozwodu z zasadami współżycia społecznego (art. 56 § 2 KRO);

3)  wyłączna wina małżonka żądającego rozwodu (art. 56 § 3 KRO).

Sąd jest obowiązany do wszechstronnego wyjaśnienia, jakie były przyczyny rozkładu pożycia, tj. jakie okoliczności doprowadziły do jego powstania. Ustalenie tych okoliczności jest przede wszystkim niezbędne dla oceny charakteru i stopnia rozkładu pożycia, zwłaszcza z punktu widzenia jego trwałości, stanowiąc w myśl art. 56 § 1 KRO konieczny warunek jego dopuszczalności (uchw. SN z 18.3.1968 r., III CZP 70/66, OSNCP 1968, Nr 5, poz. 77).

Ustalenie przyczyn rozkładu pożycia małżeńskiego może też mieć istotne znaczenie dla oceny, czy żądanie rozwodu nie jest w okolicznościach danej sprawy sprzeczne z zasadami współżycia społecznego lub też czy z żądaniem rozwodu nie występuje małżonek wyłącznie winny rozkładowi pożycia. Ponadto ustalenie przyczyn rozkładu ma znaczenie dla ustalenia, czy odmowa drugiego małżonka wyrażenia zgody na rozwód nie jest sprzeczna z zasadami współżycia społecznego.

Ustalenie przyczyn rozwodu pożycia małżeńskiego ma też istotne znaczenie przy ocenie, czy wskutek rozwodu nie ucierpi dobro wspólnych małoletnich dzieci małżonków, a także któremu z rodziców powierzyć wykonywanie władzy rodzicielskiej.

Jest oczywiste, iż ustalenie przyczyn rozkładu pożycia ma też istotne znaczenie dla ustalenia winy w doprowadzeniu do rozkładu pożycia małżeńskiego. Należyte wyjaśnienie przyczyn rozkładu pożycia małżeńskiego jest również konieczne do rozstrzygnięcia, czy w konkretnym wypadku występują – i w jakim stopniu – negatywne przesłanki rozwodowe.

Główny Urząd Statystyczny w Rocznikach Demograficznych wymienia następujące przyczyny rozwodów:

1) niedochowanie wierności małżeńskiej;

2) nadużywanie alkoholu;

3) naganny stosunek do członków rodziny;

4) trudności mieszkaniowe;

5) nieporozumienia na tle finansowym;

6) niezgodność charakterów;

7) niedobór seksualny;

8) dłuższa nieobecność;

9) różnice światopoglądowe;

10) inne.

Czasami małżonkowie mogą dobrowolnie rozwiązać wszystkie swoje problemy za pośrednictwem mediacji lub ugody. Sędzia zada kilka podstawowych pytań faktycznych oraz to, czy każda ze stron rozumie i decyduje się na rozwód. Gdy wyrok jest nie po waszej myśli, małżonkowie mogą odwołać się od decyzji sędziego do sądu wyższej instancji. Pamiętaj również, że do ugód zwykle nie można się odwołać, jeśli oboje małżonkowie wyrażą zgodę na te warunki.

Trudno powiedzieć, ile czasu te wszystkie kroki zajmą. Cały proces może trwać od kilku miesięcy do kilku lat. Ogólnie rzecz biorąc, im częściej małżonkowie będą współpracować i zgadzać się na rozsądne kompromisy, tym płynniejszy i szybszy będzie rozwód.

Pomyślnie nawiguj na osi czasu rozwodu z doświadczonym adwokatem. Doświadczony adwokat rozwodowy może bezpiecznie poprowadzić Cię przez harmonogram wydarzeń związanych z rozwodem i chronić twoje bezpieczeństwo finansowe, często wykrywając problemy, zanim staną się prawdziwymi problemami. Od wstępnego przejrzenia na temat dokumentów, które należy przedstawić podczas pierwszej konsultacji, aż po wskazówki na rozprawach i orzeczeniach sądowych, adwokat rozwodowy będzie walczył o Twój najlepszy interes.

Kiedy dostaniemy rozwód w Poznaniu z adwokatem albo radcą prawnnym

Przesłanki pozytywne, czyli te, które muszą wystąpić, by można było otrzymać rozwód. Orzeczenie rozwodu jest dopuszczalne, gdy sąd ustali, że pożycie małżeńskie uległo zupełnemu i trwałemu rozkładowi (obie te cechy rozkładu muszą wystąpić łącznie), a nie wystąpiła żadna z tzw. negatywnych przesłanek rozwodu. Decyduje w tym przedmiocie stan sprawy w chwili zamknięcia rozprawy. Sąd, ustalając zupełny i trwały rozkład pożycia, nie jest obowiązany do oceny „ważności” jego powodów, czyli nie ma obowiązku badać, czy w świetle zasad współżycia społecznego można je uznać za wystarczająco doniosłe rozwód Poznań.

Kancelaria rozwodowa w Poznaniu rozwód Poznań adwokat radca prawny prawnik kancelaria

Pożycie małżonków

Przez pożycie małżonków rozumiemy więź psychiczną (m. in. uczucie miłości, szacunku i zaufania), fizycznej (wspólne zamieszkiwanie) lub gospodarczej (prowadzenie wspólnego gospodarstwa domowego). Mamy również do czynienia w dalszym ciągu z pożyciem małżeńskim, nawet wówczas, gdy współżycie fizyczne lub więź gospodarcza są znacząco ograniczone, np. ze względu na wiek jednego z małżonków, wyjazd jednego z małżonków za granicę czy też przebywanie w zakładzie karnym.

Jeżeli między małżonkami dochodzi do osłabienia czy wręcz zaniku więzi małżeńskich, to proces ten określany jest mianem rozkładu pożycia małżeńskiego. Istota procesu sprowadza się do zaburzeń w funkcjonowaniu któregokolwiek z elementów tego co składa się na pożycie małżeńskie. Sąd musi ocenić stopień zaawansowania rozkładu pożycia. Rozkład pożycia może być:

– subiektywnie postrzegalny (wewnętrznie psychiczne nastawienie małżonka),

– obiektywnie postrzegalny (dostrzegalne z zewnątrz dla każdego).

Przyczyny rozkładu pożycia małżeńskiego mogą być następujące:

– zawinione przez małżonka (np. groźba skierowana pod adresem drugiego z małżonków, nieetyczne postępowanie wobec niego, naużywanie narkotyków, alkoholu, lekceważący stosunek, rażące zaniedbania w wykonywaniu obowiązków, wrogość, przejawy agresji mogą zarówno przyczynić się do rozkładu pożycia między małżonkami, jak i stanowić jego przejaw.

– niezawinione przez małżonka (np. nieuleczalna, potworna choroba uniemożliwiająca albo utrudniająca wykonywanie obowiązków małżeńskich).

Pożycie małżeńskie utrzymane jest np. wtedy, gdy małżonkowie nie realizują wprawdzie pełnej więzi gospodarczej wobec braku wspólnego zamieszkiwania, lecz istnieją jeszcze między nimi powiązania o charakterze osobistym. Ponadto gdy ustały wprawdzie między nimi więzi fizyczne, np. z powodu podeszłego wieku, lecz małżonkowie mogą kontynuować wspólne pożycie w zakresie pozostałych jego składników. Wystarcza to do uznania, że pożycie trwa nadal. Rozwód Poznań

Pożycie fizyczne małżonków

Wspólne pożycie małżeńskie co do zasady obejmuje utrzymywanie stosunków seksualnych między małżonkami, czyli tzw. więź fizyczną (inaczej: intymną, seksualną, cielesną). Zanik tej więzi może być przejawem zupełnego rozkładu pożycia małżonków, lecz może mieć również charakter usprawiedliwiony.

Ustanie wspólnoty fizycznej lub gospodarczej może w konkretnym przypadku nie stanowić objawu rozkładu, jeżeli wynika ono z okoliczności niezależnych od małżonków lub z ich zgodnej woli uzasadnionej okolicznościami życiowymi. Przykładem takiej sytuacji może być ustanie współżycia fizycznego na skutek choroby małżonka, rozłączenie małżonków spowodowane pobytem w szpital, pracą zarobkową małżonków w różnych odległych od siebie miejscowościach, itp..

O istnieniu więzi fizycznej między małżonkami nie świadczy utrzymywanie stosunków fizycznych, które są wynikiem zastraszenia, uzależnienia gospodarczego, jak również innego rodzaju przymusu.

Wieź duchowa małżonków

Podstawową więzią składającą się na wspólne pożycie małżeńskie jest więź duchowa. Brak wspólnoty duchowej jest zawsze objawem rozkładu pożycia. Wspólnota duchowa polega na wzajemnym pozytywnym stosunku uczuciowym małżonków, szacunku, zaufaniu, szczerości, lojalności, wyrozumiałości, na respektowaniu osobistych cech małżonka, uwzględnianiu jego osobistych potrzeb oraz gotowości do ustępstw oraz kompromisów.

Do uznania, że między małżonkami brak jest wspólnoty duchowej, nie jest konieczne stwierdzenie wrogiego lub choćby niechętnego stosunku ich do siebie. Zachowanie poprawnych stosunków, utrzymywanie kontaktów w interesie wspólnych dzieci itp. nie musi koniecznie oznaczać, iż więź duchowa małżonków została utrzymana i rozkład pożycia nie istnieje. Chodzi bowiem nie o jakąkolwiek więź duchową pomiędzy dwojgiem ludzi, lecz o więź charakterystyczną dla duchowej wspólnoty małżeńskiej. Rozkład pożycia może nastąpić nie tylko, gdy więź duchowa ustała po stronie obojga małżonków, lecz także wyłącznie jednego z nich.

Więź gospodarcza

Więź gospodarcza utożsamiana jest z prowadzeniem przez małżonków wspólnego gospodarstwa domowego. Więź gospodarcza na ogół przejawia się we wspólnym zamieszkaniu, posiadaniu wspólnego majątku, prowadzeniu jednego gospodarstwa domowego, a także przygotowywaniu i wspólnym spożywaniu posiłków.

Brak wspólnoty gospodarczej (podobnie jak uczuciowej) może w danych okolicznościach nie stanowić objawu rozkładu, jeżeli wynika z okoliczności niezależnych od małżonków lub z ich zgodnej woli uzasadnionej okolicznościami życiowymi. Gdy jednak przy zupełnym braku więzi duchowej i fizycznej pozostały pewne elementy więzi gospodarczej, rozkład pożycia może być mimo to uznany za zupełny, jeśli utrzymanie elementów więzi gospodarczej (np. wspólnego mieszkania) wywołane zostało szczególnymi okolicznościami. Takie szczególne okoliczności to przede wszystkim istnienie ograniczonej więzi gospodarczej między małżonkami, wynikającej z konieczności zajmowania tego samego mieszkania i ponoszenia w związku tym wspólnych opłat.

Zupełny rozkład pożycia z rozwód Poznań

Rozkład jest zupełny, gdy nie istnieje między małżonkami więź duchowa, fizyczna ani gospodarcza; w ogóle ustały stosunki między małżonkami i to we wszystkich trzech sferach: uczuciowej, fizycznej i gospodarczej. Nawet rzadkie tylko stosunki fizyczne między małżonkami będą wskazywać, że rozkład pożycia nie jest jeszcze zupełny. Dopuszcza się możliwość uznania za zupełny także takiego rozkładu pożycia, gdy przy niepełnym zaniku określonej więzi intensywność rozpadu innych relacji między małżonkami pozwala orzec, że rozkład jest zupełny.

Rozwód Poznań

Trwały rozkład pożycia

Rozkład pożycia jest trwały, gdy ocena oparta na doświadczeniu życiowym pozwala przyjąć, że na tle okoliczności konkretnej sprawy powrót małżonków do wspólnego pożycia nie nastąpi. Należy przy tym mieć na uwadze indywidualne cechy charakteru małżonków (wytyczne SN z 1955 r., teza II ust. 2; orzeczenie Sądu Najwyższego z 13 września 1952 r., C. 1702/51). Trwałość rozkładu pożycia ustalana jest więc w drodze oceny prawdopodobieństwa powrotu małżonków do wspólnego pożycia. Wystarczy oparta na doświadczeniu życiowym ocena, że w okolicznościach sprawy powrót małżonków do wspólnego pożycia nie nastąpi. Należy przy tym mieć na uwadze indywidualne cechy charakteru małżonków” (wytyczne rozwodowe 1955, pkt II.2).

Jak wiadomo z doświadczenia życiowego, im dłużej trwa wspólne pożycie małżonków, tym mniej poszczególne fakty oddziałują niekorzystnie na to pożycie, tym trudniej wywołać głęboki rozkład.

Kancelaria rozwodowa w Poznaniu rozwód Poznań adwokat radca prawny prawnik kancelaria

Fakt uszkodzenia ciała, wywołanie rozstroju zdrowia czy dopuszczenie się ciężkiej zniewagi mogą stanowić samoistną przyczynę rozkładu pożycia, wystarczającą do uznania rozkładu pożycia za zupełny i trwały (orzeczenie SN z dnia 13 stycznia 1953 r., C 1631/52, OSNCK 1954, nr 1, poz. 9).

Krótki upływ czasu od daty zawarcia związku małżeńskiego przez osoby w młodym wieku i krótki stosunkowo okres rozkładu pożycia nie wyłączają same przez się orzeczenia rozwodu z uzasadnieniem, że rozkład pożycia z tych względów nie jest zupełny i trwały, jeżeli poza tym nie wchodzi w grę żadna z negatywnych przesłanek rozwodu Poznań (zob. orzeczenie Sądu Najwyższego w wyroku z dnia 14 grudnia 1984 r., III CRN 272/84, OSNC 1985, nr 9, poz. 135 )

Fakt troszczenia się męża o żonę i dzieci, a także fakt przyjaznego ustosunkowania się do porzuconego małżonka, zupełnie nie przesądza o braku trwałego rozkładu małżeństwa, którego istotą nie jest nienawiść i niekulturalne odnoszenie się do siebie małżonków, ale tylko zerwanie stosunków intymnych bez nadziei powrotu do nich” (orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 8 maja 1951 r., C 184/51, OSN(C) 1952, nr 1, poz. 21).

Kiedy rozwód w Poznaniu jest niedopuszczalny

Sąd zawsze z urzędu ma obowiązek rozważyć, czy nie zachodzą negatywne przesłanki rozwodu, które uniemożliwiają rozwiedzenie się małżonkom. Gdy jeden z małżonków nie chce rozwodu, to w trakcie procesu musi wykazywać istnienie, co najmniej, jednego z poniższych powodów. Właściwym jest wtedy przedstawianie na tę okoliczność stosownych dowodów.

1) Jeżeli wskutek rozwodu Poznań miałoby ucierpieć dobro wspólnych małoletnich dzieci małżonków

Ochrona interesów dziecka znajduje wyraz zarówno w normach prawnych odnoszących się do funkcjonowania małżeństwa, jak i regulujących jego rozwiązanie. Dobro dziecka jest  negatywną przesłanką rozwodową. Dla oceny, czy dobro dzieci nie ucierpi wskutek orzeczenia rozwodu, należy rozważyć m.in. czy rozwód nie spowoduje osłabienia więzi z dziećmi tego z małżonków, przy którym dzieci nie pozostają, w stopniu mogącym ujemnie wpłynąć na wykonanie jego obowiązków rodzicielskich, czy po rozwodzie zaspokojone zostaną potrzeby materialne i moralne dzieci co najmniej w takim zakresie, w jakim są zaspokajane obecnie, czy utrzymanie status quo w stosunkach wzajemnych rodziców będzie dla dzieci bardziej korzystne niż orzeczenie rozwodu. Sąd Najwyższy polecił ponadto brać pod uwagę: wiek dzieci, ich dotychczasowe stosunki z rodzicami, jak również stan ich zdrowia i stopień ich wrażliwości. Sądy są obowiązane na podstawie szczegółowo ustalonych okoliczności uzasadnić swój pogląd co do tego, czy i jaki wpływ na sytuację wspólnych małoletnich dzieci stron wywiera rozstrzygnięcie w sprawie o rozwód zarówno wtedy, gdy rozwód orzekają, jak i wtedy, gdy żądanie rozwodu, z powodu jego sprzeczności z dobrem małoletnich dzieci, ulega oddaleniu. Wymaga to właściwego uwzględnienia okoliczności dotyczących sytuacji dzieci przy zbieraniu materiału dowodowego w toku całego postępowania o rozwód, a nie tylko w końcowej jego fazie.

2) Jeżeli z innych względów rozwód byłby sprzeczny z zasadami współżycia społecznego

Zgodnie z treścią art. 5 kodeksu cywilnego nie można czynić ze swego prawa użytku, który byłby sprzeczny ze społeczno – gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony. Zasady współżycia społecznego należą do kategorii klauzul generalnych, dzięki którym po pierwsze możliwa jest indywidualizacja rozstrzygnięć opartych na przepisach prawa, które z natury mają formę ogólną, po drugie możliwe jest łagodzenie rygoryzmu prawa oraz po trzecie zapewniają normom prawnym dostateczny stopień elastyczności. Zasady współżycia społecznego to normy społeczne, których przestrzegać musi każdy człowiek i obywatel i które mają znaczenie ogólne dla wszystkiego rodzaju stosunków społecznych, w tym także i prawnych. Zasady te nie są statuowane przez organy państwowe lecz rodzą się samoistnie w społeczeństwie. Nie są one sankcjonowane przez państwo, więc ich realizacja nie jest zabezpieczona przymusem ze strony państwa. Jeżeli jednak przepis odsyła do zasad współżycia społecznego to sankcja jest związana z tym przepisem, wyrażającym regułę postępowania zawartą w normie prawnej.

Art. 5 kodeksu cywilnego dotyczący nadużycia prawa podmiotowego należy do grupy przepisów, w których naruszenie zasad współżycia społecznego spotyka się z dezaprobatą ze strony ustawodawcy, w tym sensie, że wiąże on ujemne skutki z takim zachowaniem. Zasady współżycia społecznego w rozumieniu art. 5 k.c. pozostają w ścisłym związku z całokształtem okoliczności danej sprawy i w takim całościowym ujęciu wyznaczają podstawy, granice i kierunki rozstrzygnięcia w sytuacjach wyjątkowych, które ten przepis ma na względzie. Dla zastosowania art. 5 k.c. konieczna jest ocena całokształtu szczególnych okoliczności rozpatrywanego przypadku, w ścisłym powiązaniu nadużycia prawa z konkretnym stanem faktycznym. Zasady obowiązującej etyki oraz prawo polskie, broniące tych zasad i dobra rodziny, nie zezwalają na to, aby naruszanie obowiązków prawnych było, jeżeli nie wprost popierane, to co najmniej sankcjonowane przez orzekanie rozwodu z krzywdą dla drugiego małżonka i rodziny rozwód Poznań.

Kancelaria rozwodowa w Poznaniu rozwód Poznań adwokat radca prawny prawnik kancelaria

3) Jeżeli rozwodu żąda jedno z małżonków wyłącznie winne rozkładu pożycia, drugie z małżonków zaś na rozwód się nie godzi, a odmowa tej zgody nie jest sprzeczna z zasadami współżycia społecznego

Powyższa zasada stanowi wyraz ujemnej oceny uzyskiwania korzyści z nagannego postępowania i środek realizacji motywacyjno-wychowawczej funkcji prawa w kierunku wystrzegania się nagannego postępowania skutkującego rozkładem pożycia małżeńskiego. Ciężka sytuacja życiowa małżonka dotkniętego nieuleczalną chorobą, która wymaga szczególnie troskliwej opieki, może być tą szczególną okolicznością, która – mimo istnienia winy rozkładu pożycia małżeńskiego po stronie tego z małżonków – pozwalałaby na orzeczenie rozwodu, przez co umożliwiono by mu zawarcie związku małżeńskiego z kobietą, którą kocha, a która zapewnia mu troskliwą opiekę (orzeczenie SN z 8 lipca 1952 r., C 1115/52, NP 1953, nr 6, s. 56). Błędna jest koncepcja, że pewne osoby, ze względu na zajmowane stanowisko lub na wybitne kwalifikacje, powinny korzystać z większego liberalizmu przy ocenie, czy zachodzą przesłanki orzeczenia rozwodu na ich żądanie z ich winy (orzeczenie SN z 2 grudnia 1960 r., 1 CR 506/59).

Odmowa i brak zgody na rozwód – Kancelaria rozwodowa Poznań

Rozważanie wszystkich przyczyn rozkładu pożycia przy dokonywaniu oceny odmowy na rozwód małżonka niewinnego jest nie tylko możliwe, ale wręcz konieczne. Stanowią one instrumentarium do dokonywania tej oceny, a wcześniej do ustalenia pozytywnych przesłanek rozwodowych i winy lub współwiny rozkładu pożycia małżeńskiego. Z uznaniem odmowy zgody na rozwód za sprzeczną z zasadami współżycia społecznego nie musi wiązać się negatywna ocena moralna małżonka niewinnego. Niedopuszczalne jest napiętnowanie jego odmowy jako moralnie niewłaściwej, gdy podłożem odmowy zgody na rozwód jest jego subiektywne poczucie krzywdy. Jednakże orzeczenie rozwodu w takiej sytuacji będzie dopuszczalne, jeżeli wystąpią okoliczności (np. długotrwałe rozłączenie małżonków), które pozwolą na ocenę odmowy zgody na rozwód za sprzeczną z zasadami współżycia społecznego.

Sądy orzekające traktują upływ czasu od chwili ustania pożycia małżonków jako jedną z istotnych okoliczności, które mogą mieć wpływ na ocenę odmowy zgody na rozwód małżonka niewinnego w świetle zasad współżycia społecznego. Na wynik takiej oceny może mieć wpływ wieloletni brak jakichkolwiek przejawów więzi faktycznej między małżonkami, nawet gdy małżonek wyłącznie winny nie założył nowej faktycznej rodziny. Upływ czasu nabiera z biegiem lat coraz większego znaczenia. Z reguły bowiem wywołuje on istotne zmiany w sytuacji życiowej małżonków.

Odmowa zgody na rozwód będzie sprzeczna z zasadami współżycia społecznego, gdy małżonek odmawiający zgody na rozwód czyni to np. z chęci zemsty, szykany lub osobistych korzyści. Za sprzeczną z zasadami współżycia społecznego należy uznać odmowę kierowaną pobudkami egoistycznymi małżonka, który w ten sposób nie chce dopuścić do zalegalizowania nieformalnego, stabilnego związku w którym pozostaje małżonek wyłącznie winny, zwłaszcza gdy z tego nieformalnego związku pochodzą wspólne dzieci. Innymi słowy, sam rozkład pożycia małżonków nie może sam przez się stanowić wystarczającej przesłanki do orzeczenia rozwodu, jeżeli żąda go małżonek wyłącznie winny rozkładu pożycia małżeńskiego a małżonek niewinny nie wyraża zgody na rozwód, przy czym odmowy tej nie można ocenić jako sprzecznej z zasadami współżycia społecznego, skoro w sprawie brak jest podstaw do wysunięcia sugestii, aby małżonek odmawiający zgody na rozwód czynił to z zemsty, szykany lub osobistych korzyści. Za uzasadnione należy uznać również stanowisko, że orzeczenie rozwodu nie jest dopuszczalne z uwagi na dobro dziecka, jeżeli materiał dowodowy sprawy daje podstawę do podzielenia obaw małżonka odmawiającego swej zgody na rozwód, że założenie przez małżonka żądającego rozwodu nowej rodziny może doprowadzić do zerwania kontaktów z dzieckiem.

Alimenty na dziecko w sprawie o rozwód w Poznaniu z adwokatem czy radcą prawnym

Zgodnie z brzmieniem przepisu art. 133 § 1 KRO rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Poza powyższym wypadkiem uprawniony do świadczeń alimentacyjnych jest tylko ten, który znajduje się w niedostatku. Przy czym, w myśl art. 135 § 1 KRO zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. Realizacja obowiązku alimentacyjnego może przy tym następować bądź poprzez świadczenia o charakterze materialnym, bądź poprzez osobiste starania o utrzymanie i wychowanie dziecka. Okoliczności konkretnego stanu faktycznego są podstawą do oceny, czy osobiste starania wyczerpują obowiązek alimentacyjny zobowiązanego w całości czy tylko w części. Zależeć to będzie w głównej mierze od tego, jak dalece dziecko absorbuje wychowawczo jedno z rodziców, co pozostaje w ścisłym związku z wiekiem i jego stanem zdrowia.

Kancelaria rozwodowa w Poznaniu rozwód Poznań adwokat radca prawny prawnik kancelaria

Zakres potrzeb dziecka, które powinny być przez rodziców zaspokojone wyznacza treść art. 96 KRO, zgodnie z którym rodzice obowiązani są troszczyć się o fizyczny i duchowy rozwój dziecka i przygotować je należycie, odpowiednio do uzdolnień, do życia w społeczeństwie. Dlatego też rodzice w zależności od swych możliwości są obowiązani zapewnić dziecku środki do zaspokojenia zarówno jego potrzeb fizycznych (opieki, mieszkania, wyżywienia, odzieży, higieny osobistej, leczenia), jak i duchowych (kulturalnych) oraz środki wychowania (w tym kształcenia). Zawsze jednak dziecko musi mieć zapewnione podstawowe warunki egzystencji w postaci wyżywienia, stosownej do wieku i pory roku odzieży, środków ochrony zdrowia, edukacji. Wyjście poza wymienione potrzeby zależy już tylko od osobistych cech dziecka oraz od zamożności zobowiązanego.

Zakres obowiązku alimentacyjnego, zgodnie z treścią art. 135 § 1 i 2 KRO, zależy z jednej strony od potrzeb osoby uprawnionej, z drugiej zaś strony od możliwości zarobkowych i majątkowych osoby zobowiązanej. Usprawiedliwione potrzeby dziecka powinny być oceniane nie tylko na podstawie wieku, lecz również miejsca pobytu dziecka, jego środowiska, możliwości zarobkowych zobowiązanych do jego utrzymania i całego szeregu okoliczności każdego konkretnego przypadku. W szczególności usprawiedliwionych potrzeb nie można odrywać od pojęcia zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego, a także od zasady równej stopy życiowej.

Pojęcia te w praktyce pozostają we wzajemnej zależności i obie przesłanki wzajemnie na siebie rzutują, zwłaszcza przy ustalaniu przez sąd wysokości alimentów. Górną granicą świadczeń alimentacyjnych są zarobkowe i majątkowe możliwości zobowiązanego, chociażby nawet w tych ramach nie znajdowały pokrycia wszystkie usprawiedliwione potrzeby uprawnionego do alimentacji (orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 10 października 1970 r., III CRN 350/69, opublikowane w OSNCP 1970, nr 2, poz. 15 i orzeczenie SN z dnia 20 stycznia 1972 r. , III CRN 470/71, I.. Pr 1972, nr 1-2, poz. 15). Możliwości zarobkowych i majątkowych nie należy przy tym utożsamiać z wysokością faktycznych zarobków, ale według tego, jakie dochody może osiągnąć zobowiązany do alimentowania przy założeniu, że dokłada wszelkich starań i wykorzystuje wszystkie swoje siły umysłowe i fizyczne. Jednocześnie wysokość alimentów powinna zaś być określona na takim poziomie, aby nie doprowadzić do niedostatku zobowiązanego.

Czas trwania obowiązku alimentacyjnego nie jest ograniczony terminem i nie pozostaje też w zależności od osiągnięcia przez uprawnionego określonego stopnia wykształcenia. Jedyną okolicznością, od której zależy bądź trwanie, bądź ustanie obowiązku, jest to, czy dziecko może utrzymać się samodzielnie, jest przy tym oczywiste, że nie można tego wymagać od małych dzieci.

Zgodnie z brzmieniem art. 753 KPC, w sprawach o alimenty, w tym także o podwyższenie alimentów podstawą zabezpieczenia jest uprawdopodobnienie istnienia roszczenia. Uprawdopodobnienie istnienia roszczenia polega przede wszystkim na wykazaniu istnienia usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz możliwości zarobkowych lub majątkowych po stronie obowiązanego. Zgodnie z utrwalonym poglądem orzecznictwa i doktryny roszczenie jest wiarygodne, jeżeli istnieje słuszna podstawa do przypuszczenia, że ono istnieje. Nadmienić należy, że zgodnie z przyjętą linią orzeczniczą oraz piśmiennictwem prawniczym nie można uznawać za uprawdopodobnienie samego twierdzenia strony odnośnie określonego faktu (tak też SN w wyroku z 30 czerwca 1997 r., Lex. 31436). W praktyce sądowej okoliczności takie poparte być powinny jakimkolwiek dokumentem (prywatnym, bądź urzędowym), pismem czy oświadczeniem.

Nadto zaakcentować wypada, że fakt pokrywania przez pozwanego części kosztów utrzymania córki nie pozwalał na oddalenie wniosku o udzielenie zabezpieczenia, bowiem – stosownie do ugruntowanego już w tej mierze orzecznictwa – osoba uprawniona do otrzymywania alimentów ma prawo ich dochodzenia na drodze sądowej nawet wówczas, gdy zobowiązany płacił dotychczas je dobrowolnie (m.in. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 03 kwietnia 1951 roku, wydane w sprawie o sygn. I C 98/51, opublikowane w OSNC z 1952 roku Nr 2, poz. 38).

Jeżeli chcesz poczytać więcej na temat alimentów na dziecko i zapoznać się z przykładowymi wyrokami, to zapraszamy do lektury naszego bloga tutaj

https://kancelaria-prawo-rodzinne.com/alimenty

Kancelaria rozwodowa w Poznaniu rozwód Poznań adwokat radca prawny prawnik kancelaria

Alimenty na żonę w rozwodzie w Poznaniu

Z chwilą orzeczenia rozwodu powstaje między byłymi małżonkami obowiązek alimentacyjny, jeżeli spełnione zostaną przesłanki wskazane w art. 60 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, zwanego dalej K.r.o. W przepisie art. 60 § 1 K.r.o. ustawodawca wprowadził możliwość wystąpienia z roszczeniem małżonka rozwiedzionego, który nie został uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia i który znajduje się w niedostatku, przeciwko drugiemu małżonkowi rozwiedzionemu o dostarczanie środków utrzymania, a w przepisie art. 60 § 2 K.r.o. – byłego małżonka przeciwko drugiemu małżonkowi rozwiedzionemu uznanemu za wyłącznie winnego rozkładu pożycia o przyczynianie się w odpowiednim zakresie do zaspokajania jego usprawiedliwionych potrzeb. Przepis art. 60 § 1 K.r.o. reguluje zatem istnienie i zakres obowiązku alimentacyjnego między byłymi małżonkami po orzeczeniu rozwodu, w sytuacji gdy oboje małżonkowie zostali uznani za winnych rozkładu pożycia małżeńskiego, jak również gdy żadnemu z małżonków nie została przypisana wina, a zatem sąd rozwodowy na zgodne żądanie małżonków zaniechał orzeczenia o winie (art. 57 § 2 zd. pierwsze K.r.o.). Czynna legitymacja procesowa do wystąpienia z żądaniem z art. 60 § 1 K.r.o. nie przysługuje małżonkowi, który został uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia.

Świadczenia alimentacyjne między rozwiedzionymi małżonkami stanowią kontynuację powstałego przez zawarcie małżeństwa obowiązku wzajemnej pomocy w zakresie utrzymania. Istnieją nie z powodu rozwodu, lecz mimo rozwodu, który nie stwarza nowego obowiązku alimentacyjnego, lecz powoduje zmodyfikowanie obowiązku istniejącego w czasie trwania małżeństwa (stanowisko Sądu Najwyższego zajęte w uchwale 7 sędziów z dnia 2.07.1955 r. I CO 27/55, OSN 1956, nr 2, poz. 33). Zatem świadczenia alimentacyjne między byłymi małżonkami stanowią kontynuację obowiązku wzajemnej pomocy w zakresie utrzymania powstałego przez zawarcie małżeństwa. Gdyby nie doszło do rozwodu, małżonkowie mieliby prawo oczekiwania od siebie nawzajem wsparcia, opieki w chorobie, a także pomocy materialnej. Stwierdzenie winy rozkładu pożycia stanowi podstawę do przyjęcia, że do rozwodu doszło w wyniku niezgodnych z zasadami moralnymi zachowań małżonka winnego. Zachowania takie mają konsekwencje prawne w postaci obowiązku alimentacyjnego na rzecz małżonka niewinnego.

Ocena zasadności zgłoszonego roszczenia należy w każdym wypadku do sądu orzekającego, który dokonuje jej przy uwzględnieniu przesłanek decydujących o istnieniu obowiązku alimentacyjnego pomiędzy rozwiedzionymi małżonkami. Powstanie obowiązku alimentacyjnego między rozwiedzionymi małżonkami zależy od równoczesnego spełnienia dwóch przesłanek, a mianowicie pierwsza z nich wiąże się z ustaleniem, który z małżonków ponosi winę rozkładu pożycia, a druga z istnieniem niedostatku po stronie małżonka żądającego dostarczenia środków utrzymania.

Kancelaria rozwodowa w Poznaniu rozwód Poznań adwokat radca prawny prawnik kancelaria

Jednocześnie należy zaznaczyć, że osobny proces o alimenty przed Sądem Rejonowym nie może przekształcić się w proces quasi-rozwodowy, w którym sąd miałby ustalać, czy doszło do rozkładu pożycia małżeńskiego i z czyjej winy, gdyż ustalenia w tym zakresie zawarte w wyroku rozwodowym wiążą sąd rozpoznający sprawę na podstawie art. 60 K.r.o. (tak Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 7 sierpnia 1974 r., III CZP 46/74, LEX nr 1848).

Dokonując oceny w zakresie istnienia niedostatku po stronie małżonka domagającego się alimentów w trybie art. 60 § 1 K.r.o., sąd porównuje sytuację materialną byłych małżonków sprzed rozwodu z sytuacją występującą w dacie orzekania o obowiązku alimentacyjnym. W każdym jednak przypadku bada okoliczności konkretnej sprawy i przy ich uwzględnieniu decyduje o słuszności żądania.

Zgodnie z przyjętym w orzecznictwie poglądem niedostatek jako przesłanka obowiązku alimentacyjnego przewidzianego w przepisie art. 60 § 1 K.r.o. odnosi się zarówno do braku jakichkolwiek środków utrzymania, jak i sytuacji, kiedy uzyskane środki nie wystarczają na pełne zaspokojenie usprawiedliwionych potrzeb (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 lipca 2000 r., I CKN 226/00, LEX nr 51343). Usprawiedliwione potrzeby to takie, których zaspokojenie zapewni uprawnionemu normalne warunki bytowania, odpowiednie do jego stanu zdrowia i wieku. Jeżeli uprawniony jest chory, to do potrzeb, o których mowa w art. 60 § 1 K.r.o., należą także lekarstwa (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 maja 1975 r., III CRN 55/75, LEX nr 1935).  W każdej sprawie zakres usprawiedliwionych potrzeb małżonka dochodzącego świadczeń alimentacyjnych w trybie przepisu art. 60 § 1 K.r.o. będzie podlegał indywidualnej ocenie przy jednoczesnym uwzględnieniu możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego. Niewykluczona jest zatem sytuacja, że pomimo stwierdzenia niedostatku po stronie uprawnionego sąd nie uwzględni żądania alimentów z uwagi na negatywną ocenę co do wskazanych możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego.

Jednakże zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie poglądem zagadnieniem wstępnym jest ustalenie, czy małżonek dochodzący przed Sądem alimentów na swoją rzecz wykorzystuje w pełni swoje możliwości zarobkowe i majątkowe (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 10 lutego 2004 r., I ACa 1422/03, wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 26 czerwca 2014 r. I ACa 177/14). Przy ocenie zasadności powództwa Sąd zobowiązany jest uwzględnić także wynikającą z art. 135 § 1 KRO ogólną przesłankę możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego.  Poprzez możliwości zarobkowe należy rozumieć nie tylko rzeczywiście osiągane przez zobowiązanego dochody lecz także wszystkie te, które jest w stanie uzyskać przy właściwym wykorzystaniu wszystkich zdolności i sposobności legalnego zarobkowania.

Skutkiem bowiem orzeczenia alimentów na rzecz małżonka niewinnego nie może być sytuacja, w której nie zaspokojone zostaną co najmniej elementarne potrzeby małżonka zobowiązanego oraz ewentualnie jego nowej rodziny, w stosunku do której ma on również zobowiązania alimentacyjne. Ratio legis dyspozycji art. 60 § 2 KRO jest bowiem poprawa sytuacji materialnej małżonka niewinnego do poziomu z okresu małżeństwa, ale nie prawo do standardu życia na stopie wyższej, niż małżonek winny rozkładu pożycia. Rozwiedzionego małżonka nie można też obarczać alimentami na rzecz drugiego rozwiedzionego małżonka, w sytuacji, gdy obarczenie go takim obowiązkiem powodowałby stan niedostatku po jego stronie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2000 r., IV CKN 1230/00).

Wskazać również należy, że małżonek domagający się alimentów winien w pełni wykorzystać wszelkie możliwe działania w celu uzyskania dochodów niezbędnych do zaspokojenia usprawiedliwionych własnych potrzeb. Wprawdzie w wyroku z dnia 4 sierpnia 1999 r. (I CKN 226/00, LEX nr 51343) Sąd Najwyższy podkreślił, że przy ocenie niedostatku, o którym mowa w art. 60 § 1 K.r.o., należy uwzględnić nie aktywność danej osoby ukierunkowaną na osiąganie dochodów, a tylko wysokość dochodów pochodzących z tej aktywności, to nie zaprzecza to wcześniejszym wskazaniom co do zasadności uwzględnienia przez sąd działań podjętych przez uprawnionego właśnie w celu uzyskania tych dochodów. Przyjmuje się, że niedostatek jest przesłanką powstania obowiązku alimentacyjnego, gdy jego przyczyną są okoliczności niezależne od woli osoby ubiegającej się o alimenty, a świadczenia alimentacyjne nie przysługują osobie zdolnej do pracy, jeżeli z własnej winy nie wykorzystuje ona swoich zdolności albo bez uzasadnionej przyczyny rezygnuje z dochodów.

Jak wynika z powyższego, sąd w toku postępowania winien skorzystać z wszelkich dostępnych środków dowodowych służących poczynieniu ustaleń niezbędnych do rozstrzygnięcia o zasadności roszczenia zgłoszonego przez uprawnionego małżonka w trybie przepisu art. 60 § 1 K.r.o. Pozwoli to na weryfikację sytuacji materialnej i życiowej każdej ze stron, w tym również małżonka występującego z tym roszczeniem.

W przypadku wystąpienia przez uprawnionego z powództwem o przedłużenie obowiązku alimentacyjnego w trybie przepisu art. 60 § 3 K.r.o., przewidującego wygaśnięcie obowiązku dostarczania środków utrzymania małżonkowi rozwiedzionemu z upływem pięciu lat od orzeczenia rozwodu sąd, z uwagi na wyjątkowe okoliczności może przedłużyć termin pięcioletni, po uprzednim zbadaniu zasadności roszczenia w kontekście zaistnienia tych wyjątkowych okoliczności.

Z orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika, że nie są wyjątkowymi okolicznościami w rozumieniu art. 60 K.r.o. stopniowy ubytek sił, dolegliwości i schorzenia byłego małżonka występującego z żądaniem przedłużenia terminu pięcioletniego dotykające go w miarę upływu życia. Wyjątkowymi okolicznościami, o których mowa, są nie tylko nagłe zdarzenia – wypadki powodujące kalectwo, ale również niektóre choroby, wywołujące silny rozstrój zdrowia, np. prowadzące do poważnych operacji (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 września 1998 r., I CKN 1029/97, LEX nr 1215906).

Kancelaria rozwodowa w Poznaniu rozwód Poznań adwokat radca prawny prawnik kancelaria

Zasadność uwzględnienia przez sąd w sprawie o przedłużenie obowiązku alimentacyjnego faktu niepodjęcia przez dłuższy czas pracy przez uprawnionego małżonka będzie zatem podlegała ocenie sądu. Znaczenie tej okoliczności dla prawidłowego rozstrzygnięcia konkretnej sprawy będzie przedmiotem analizy w kontekście całokształtu zgormadzonego w toku postępowania materiału dowodowego.

Należy wskazać, że ustawą z dnia 6 listopada 2008 r. o zmianie ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2008 r. Nr 220, poz. 1431) dodano przepis art. 1441 K.r.o., zgodnie z którym zobowiązany może uchylić się od wykonania obowiązku alimentacyjnego względem uprawnionego, jeżeli żądanie alimentów jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Zgodnie z założeniem ustawodawcy celem powołanej regulacji jest ochrona uzasadnionego interesu zobowiązanego i środków jego utrzymania przed żądaniem niezasługującym na ochronę. W oparciu o ten przepis małżonek zobowiązany może domagać się oddalenia powództwa w przypadku żądania przez uprawnionego alimentów z rażącym naruszeniem zasad współżycia społecznego.

Istnieją zatem mechanizmy prawne zarówno z zakresu prawa materialnego, jak i procesowego pozwalające na dochodzenie przez małżonka zobowiązanego do alimentacji ochrony jego słusznego interesu. Realizacja uprawnień w tym zakresie zależy od woli zainteresowanego.

Jeżeli chcesz poczytać więcej na temat alimentów na żonę i zapoznać się z przykładowymi wyrokami, to zapraszamy do lektury naszego bloga tutaj

https://kancelaria-prawo-rodzinne.com/alimenty

Opieka naprzemienna w sprawie o rozwód Poznań

Na podstawie art. 107 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (Dz.U.2017.682 -t.j.) jeżeli władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom żyjącym w rozłączeniu, sąd opiekuńczy może ze względu na dobro dziecka określić sposób jej wykonywania i utrzymywania kontaktów z dzieckiem. Sąd pozostawia władzę rodzicielską obojgu rodzicom, jeżeli przedstawili zgodne z dobrem dziecka pisemne porozumienie o sposobie wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem. Rodzeństwo powinno wychowywać się wspólnie, chyba że dobro dziecka wymaga innego rozstrzygnięcia. W myśl § 2 przywołanego przepisu w braku porozumienia, o którym mowa w § 1, Sąd, uwzględniając prawo dziecka do wychowania przez oboje rodziców, rozstrzyga o sposobie wspólnego wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem. Sąd może powierzyć wykonywanie władzy rodzicielskiej jednemu z rodziców, ograniczając władzę rodzicielską drugiego do określonych obowiązków i uprawnień w stosunku do osoby dziecka, jeżeli dobro dziecka za tym przemawia. Paragraf trzeci stanowi, że na zgodny wniosek stron sąd nie orzeka o utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem.

Należy w tym względzie odnotować niezwykle istotną zmianę nowelizacyjną. Ustawodawca wprowadzając ustawę z dnia 25 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy- Kodeks rodzinny i opiekuńczy oraz ustawy Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. z 2015 r. poz. 1062) uwzględnił dążenie do nadania priorytetowego znaczenia takiemu rozstrzygnięciu, w którym Sąd będzie wydając orzeczenie opiekuńcze w przypadku rozłączenia rodziców pozostawiał władzę rodzicielską obojgu rodzicom i to nawet wówczas, gdy nie przedłożą oni pisemnego porozumienia co do sposobu wykonywania tej władzy.

W aktualnym stanie prawnym nie funkcjonuje automatyzm przy ograniczaniu władzy rodzicielskiej jednemu z rodziców w przypadku rozstania rodziców dzieci. Przepis cytowany wprowadza jasną hierarchię preferencji przy orzekaniu przez Sąd opiekuńczy, która Sąd wiąże. W pierwszej kolejności to sami rodzice powinni decydować i sposobie wykonywania władzy rodzicielskiej na wypadek rozłączenia. Z kolei natomiast nawet przy braku porozumienia, mając na względzie naturalne prawo dziecka do wychowania przez oboje rodziców, Sąd rozstrzygać ma o sposobie wspólnego wykonywania przez nich władzy, w tym może orzec, by dziecko mieszkało naprzemiennie u każdego z rodziców w okresach wskazanych w orzeczeniu. Słusznie podnosi się zatem, że w obecnym stanie prawnym prawo dziecka do bycia wychowywanym przez oboje rodziców góruje nad ewentualnym konfliktem między rodzicami. Wprowadzona została do systemu prawnego zasada wspólnej odpowiedzialności rodzicielskiej to jest wspólnego sprawowania władzy rodzicielskiej i utrzymywania kontaktów (pismo MS z dnia 15 lipca 2016 r., sygn. DSRiN-II-071-1/16). Odpowiedzialność rodziców jako pojęcie używane w aktach prawa międzynarodowego obejmuje, poza kwestiami prawnymi i finansowymi, także ukierunkowanie dziecka i udzielanie mu rad, wychowanie i rozwój dziecka oraz zabezpieczenie warunków życia niezbędnych do rozwoju (art. 3, 5, 16, 27 Konwencji o prawach dziecka, Rekomendacja RE Nr R(84)4 w sprawie odpowiedzialności rodzicielskiej, Rozporządzenie Rady (WE) z 27 listopada 2003 r. Nr 2201/2003 dotyczące jurysdykcji oraz uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej (Dz.Urz. UE L z 2009 r. Nr 338, s. 1). Dopiero gdyby za tym przemawiało dobro dziecka, wydanie orzeczenia o powierzeniu władzy rodzicielskiej jednemu z rodziców może być wydane, z ograniczeniem władzy rodzicielskiej drugiego do określonych uprawnień i obowiązków w stosunku do dziecka. Powierzenie władzy rodzicielskiej tylko jednemu z nich, a nawet jej ograniczenie wobec jednego z rodziców, musi być podyktowane wyjątkowymi okolicznościami, związanymi z zagrożeniem dobra dziecka. (M. Michalak P. Jaros, Prawo dziecka do obojga rodziców, Dziecko krzywdzone. Teoria, badania, praktyka Vol. 13 Nr 3 (2014), s. 43)

Kancelaria rozwodowa w Poznaniu rozwód Poznań adwokat radca prawny prawnik kancelaria

Kierując się przewidzianą przez ustawodawcę hierarchią preferencji, należy wskazać, że zgodne z dobrem dziecka jest przede wszystkim wychowywanie ich przez oboje rodziców w pełnym, a nie ograniczonym tego słowa zakresie. Sam fakt występowania różnych punktów widzenia na określone sprawy, a co za tym idzie polemik między rodzicami, dotyczących ukierunkowania sprawami dzieci, podejmowania decyzji w ich przedmiocie, nie jest ani niczym złym, ani nietypowym, ani nawet niepożądanym. Jest normalnym elementem konieczności osiągnięcia konsensusu między rodzicami. Taki konsensus muszą również osiągnąć rodzice trwający w związku partnerskim, czy małżeństwie. To normalne, że dwie osoby mogą mieć inne spojrzenie na określone kwestie, stąd konieczność porozumienia i też kompromisów. Wnioskodawczyni dąży do maksymalnego ograniczenia roli ojca, argumentując: „ja wiem, dlaczego się rozwiodłam”. Natomiast w ocenie Sądu wnioskodawczyni nie rozumie, że respektowanie jej decyzji w przedmiocie zakończenia związku małżeńskiego nie oznacza akceptacji tego, by z ojcem rozwiodły się również dzieci.

Kształt władzy rodzicielskiej w kontekście relacji obowiązków i uprawnień rodziców względem ich dziecka w polskim prawie rodzinnym został trafnie ukazany w uchwale pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 9 czerwca 1976 r. (Uchwała pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z 9 czerwca 1976 r.; III CZP 46/75, OSNC 1976, Nr 9, poz. 184). Sąd Najwyższy stwierdził wówczas, że władza rodzicielska według kodeksu rodzinnego i opiekuńczego to przede wszystkim zespół obowiązków rodziców względem dziecka. Natomiast uprawnienia rodziców w stosunku do dziecka są niejako wtórnym składnikiem tej władzy.

Piecza naprzemienna przy takich uwarunkowaniach powinna być rozważana w pierwszej kolejności. Wskazówki co do decyzji sądu zawarte zostały również w „Zasadach europejskiego prawa rodzinnego dotyczących władzy rodzicielskiej” („Principles of European Family Law Regarding Parental Responsibilities”) opracowanych przez Komisję Europejskiego Prawa Rodzinnego. Zgodnie z zasadą 3.20 odpowiednia władza podejmując decyzję co do naprzemiennego przebywania dziecka, powinna wziąć pod uwagę: wiek i zdanie dziecka, zdolność i gotowość rodziców do współpracy ze sobą w sprawach dziecka oraz ich sytuację osobistą, odległość między miejscami pobytu rodziców oraz szkołą dziecka.

Nie można przyjąć, że warunkiem sine qua non do wprowadzenia opieki naprzemiennej jest zgoda na nią obojga rodziców. Po pierwsze, jest to w sposób ewidentny niezgodne z założeniami legislatora. Po drugie, jest to nieprawidłowe również z punktu widzenia dobra dziecka. Sąd musi zważyć, że sprzeciw jednej ze stron może być warunkowany nie wolą czy dobrem dziecka, ale innymi względami, w tym względami ambicjonalnymi lub finansowymi. Zważyć należy, że oczekiwanie od strony gospodarującej alimentami na dzieci oraz środkami świadczenia wychowawczego, że zgodzi się na opiekę naprzemienną ze świadomością, że w przyszłości może te świadczenia w całości lub części utracić, jest nierealne.

W literaturze przyjmuje się, że „W sytuacji, gdy miejsce pobytu dziecka określane jest stale, przy jednym z rodziców ale jednocześnie orzekane są szerokie kontakty z drugim z rodziców (z możliwością zabierania dziecka np. na weekendy do swojego miejsca zamieszkania, czy też spędzania z nim wakacji), w rzeczywistości dochodzi do podzielenia w czasie wykonywania pieczy nad dzieckiem. Możliwość realizacji kontaktów z dzieckiem poza kontrolą drugiego z rodziców zawsze wiąże się z czasowym sprawowaniem pieczy nad dzieckiem. Trudno uznać, że spędzanie przez dziecko 60 % czasu pod pieczą jednego z rodziców i 40 % pod pieczą drugiego jeszcze jest zgodne z dobrem dziecka, ale już pozostawanie pod pieczą obojga rodziców po 50 % czasu absolutnie i w każdym przypadku jest z dobrem dziecka sprzeczne. (Maciej Domański, Orzekanie o pieczy naprzemiennej w wyrokach rozwodowych, Instytut Wymiaru Sprawiedliwości, Warszawa 2015, s. 14).

Przyjęcie, że opieka naprzemienna jest w określonych uwarunkowaniach systemem mniej konfliktogennym wykonywania wyżej zdefiniowanej odpowiedzialności rodzicielskiej, nie jest wcale nietypowe. W literaturze zachodniej (E. Kruk, Child, Custody, Access and Parental Responsibility. The Search for a Just and Equitable Standard, The University of British Columbia, December 2008) wskazuje się, że opieka naprzemienna pozwala na zachowanie relacji dziecka z obojgiem rodziców. Stwierdzono, że dłuższe przebywanie na przemian u obojga rodziców sprzyja zmniejszaniu się liczby sytuacji konfliktowych, bo nie dochodzi do eskalacji konfliktu i walki o dziecko. Żaden z rodziców nie ma wtedy poczucia całkowitej utraty dziecka, a niższy poziom konfliktu przekłada się na korzyść dla dziecka. Dzieci zazwyczaj wykazują równe przywiązanie do ojca i matki. Kształtuje się ono dalej poprzez wspólne uczestnictwo dziecka i rodzica w codziennych zajęciach, jak nocowanie, zawożenie i odbieranie ze szkoły oraz zajęcia dodatkowe. Sytuacja, w której jeden z rodziców zabiega o możliwość spędzania większej ilości czasu z dzieckiem, podczas gdy drugi stara się ograniczać te kontakty, nie sprzyja negocjacjom, wypracowywaniu porozumień rodzicielskich. Opieka naprzemienna zmniejsza koncentrowanie się rodziców po rozwodzie na wyliczaniu czasu wizyt danego rodzica z dzieckiem z zegarkiem w ręku i zmniejsza liczbę sporów sądowych z tym związanych.

Podsumowując, mając na względzie konieczność upodmiotowienia małoletnich, uwzględnienia ich rozsądnych życzeń oraz zabezpieczenia ich potrzeb (art. 3 ust. 1 Konwencji o Prawach Dziecka przyjętej przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych w dniu 20 listopada 1989 r. oraz 72 ust. 1 Konstytucji RP) uznano, że opieka naprzemienna będzie najkorzystniejszym rozwiązaniem w przypadku wspólnego wykonywania władzy rodzicielskiej. Wnioski główne stron oraz wniosek ewentualny uczestnika o zmianę uregulowania kontaktów oddalono.

Kontakty i widzenia ojca z dziećmi w sprawie o rozwód Poznań

Niezależnie od władzy rodzicielskiej rodzice oraz ich dziecko mają prawo i obowiązek utrzymywania ze sobą kontaktów. Kontakty z dzieckiem obejmują w szczególności przebywanie z dzieckiem (odwiedziny, spotkania, zabieranie dziecka poza miejsce jego stałego pobytu) i bezpośrednie porozumiewanie się, utrzymywanie korespondencji, korzystanie z innych środków porozumiewania się na odległość, w tym ze środków komunikacji elektronicznej. Pobyt z dzieckiem obejmuje w szczególności widywanie się z nim, które jest najważniejszym przejawem kontaktów. W zakres widywania wchodzą w szczególności odwiedziny, spotkania i zabieranie dziecka poza miejsce jego stałego pobytu.

Z faktu, że Art. 113 KRO wymienia odwiedziny, spotkania, zabieranie dziecka poza miejsce jego stałego pobytu nie należy wywodzić, że te formy są konieczne w każdym wypadku. Takie mechaniczne rozumienie komentowanego przepisu oznaczałoby, że rodzicom, którzy nie sprawują władzy rodzicielskiej, ale mają prawo i obowiązek utrzymywania z dzieckiem osobistej styczności, musi przysługiwać taka cała paleta form kontaktów. Dobro dziecka oraz interes matki lub ojca sprawującego władzę rodzicielską mogą tymczasem przemawiać za tym, że w danym wypadku kontakty drugiego z rodziców z dzieckiem będą ograniczone do spotkań w miejscu zamieszkania dziecka oraz rozmów telefonicznych i korespondencji drogą poczty elektronicznej, a nie będą obejmować, np. zabierania dziecka poza miejsce jego stałego pobytu. Oczywiście formy kontaktów mogą się zmieniać wraz z rozwojem dziecka (np. inaczej muszą być organizowane kontakty z dzieckiem rocznym, a inaczej z nastolatkiem) oraz cechami osobowymi (np. miejscem zamieszkania i pracy drugiego z rodziców, rosnącym lub malejącym niebezpieczeństwem negatywnego wpływu na wychowanie i rozwój dziecka) i relacjami między ojcem, matką, osobą sprawującą pieczę zastępczą i opiekunem (w tym łagodzeniem lub intensyfikacją konfliktów wewnątrz rodziny i innymi przejawami jej dysfunkcyjności).

Kancelaria rozwodowa w Poznaniu rozwód Poznań adwokat radca prawny prawnik kancelaria

Kontakty te powinny stanowić przedmiot nie tylko prawa, ale i obowiązku rodziców, co z kolei jest w pełni zgodne z charakterem władzy rodzicielskiej i powinno ułatwiać stosowanie prawa dotyczącego kontaktów, jako instytucji zbliżonej w miarę możności swoim charakterem do instytucji władzy rodzicielskiej, która także stanowi prawo i obowiązek.

Oddzielenie władzy rodzicielskiej od kontaktów z dzieckiem wynika również z art. 9 ust. 3 konwencji o prawach dziecka, zgodnie z którym: „Państwa-Strony będą szanowały prawo dziecka odseparowanego od jednego lub obojga rodziców do utrzymywania regularnych stosunków osobistych i bezpośrednich kontaktów z obojgiem rodziców, z wyjątkiem przypadków, gdy jest to sprzeczne z najlepiej pojętym interesem dziecka”. Podobnie zgodnie z art. 8 konwencji o statusie prawnym dziecka pozamałżeńskiego: „Ojciec lub matka dziecka pozamałżeńskiego, któremu lub której nie przysługuje władza rodzicielska, względnie nie wykonuje tej władzy, może uzyskać prawo do kontaktów z dzieckiem w określonych przypadkach”.

Możliwe jest zarówno całkowite, jak i częściowe ograniczenie kontaktów z dzieckiem rodzicom mającym pełną władzę rodzicielską, bez uprzedniego pozbawienia ich tej władzy, a modyfikacji zakresu kontaktów może dokonać także sąd, orzekając w wyroku rozwodowym o władzy rodzicielskiej. Zmiana zakresu kontaktów polegać powinna na eliminacji „niektórych ich form i – jeżeli jest to możliwe – tylko na określony czas, a w niektórych wypadkach może jednak okazać się konieczne całkowite ich wyłącznie we wszystkich formach na czas określony lub nawet trwale.

Osobista styczność z dzieckiem nie jest atrybutem władzy rodzicielskiej i prawo do tego mają rodzice nawet wtedy, gdy władzy rodzicielskiej zostali pozbawieni. Zakazanie rodzicom osobistej styczności z dzieckiem może być orzeczone wyjątkowo, np. gdy utrzymywanie osobistych kontaktów rodziców z dzieckiem zagraża jego życiu, zdrowiu, bezpieczeństwu bądź wpływa demoralizująco na dziecko. Zakaz osobistej styczności z dzieckiem obejmuje wszelkie postacie osobistych kontaktów, w tym prowadzenie korespondencji we wszystkich formach technicznych oraz wszelkie inne sposoby komunikowania się nie związane z osobistą stycznością z dzieckiem.

Prawo do osobistej styczności rodziców z dzieckiem nie jest elementem władzy rodzicielskiej. Wynika ono z więzi rodzinnej łączącej rodziców z dzieckiem i przysługuje rodzicom także w razie pozbawienia ich władzy rodzicielskiej. Dobru dziecka nie służy zerwanie osobistej styczności rodziców z dzieckiem, nawet gdy nie wykonują oni władzy rodzicielskiej lub zachodzą podstawy do pozbawienia ich wykonywania tej władzy.

Jeżeli chcesz poczytać więcej na temat kontaktów ojca z dziećmi i zapoznać się z przykładowymi wyrokami, to zapraszamy do lektury naszego bloga tutaj

https://kancelaria-prawo-rodzinne.com/kontakty-z-dzieckiem

Ograniczenie władzy rodzicielskiej ojca nad dziećmi po rozwodzie w Poznaniu

Zgodnie z przepisem art. 95 KRO władza rodzicielska obejmuje w szczególności obowiązek i prawo rodziców do wykonywania pieczy nad osobą i majątkiem dziecka oraz do wychowywania dziecka z poszanowaniem jego godności i praw. Do pieczy nad osobą dziecka należy przede wszystkim: obowiązek i prawo do wychowania dziecka: troska o prawidłowy rozwój psychiczny, fizyczny i duchowy, dbałość o rozwijanie zdolności i talentów, zapewnienie odpowiedniego poziomu wiedzy wg zdolności i predyspozycji dziecka, wpajanie zasad moralnych i zasad współżycia społecznego, kształtowanie prawego charakteru; obowiązek i prawo kierowania dzieckiem: określenie miejsca pobytu, odebranie od osoby nieuprawnionej, czasowe powierzenie dziecka innej osobie, wybór szkoły, zajęć pozalekcyjnych, kontrola spędzania wolnego czasu, udzielanie dziecku pomocy i rady przy podejmowaniu przez nie decyzji, oddziaływanie na dziecko własnym przykładem i autorytetem; obowiązek zapewnienia dziecku środków na jego utrzymanie: zabezpieczenie warunków życia niezbędnych dla rozwoju dziecka: zapewnienie wyżywienia, odzieży, warunków mieszkaniowych, opieki lekarskiej, poczucia bezpieczeństwa polegającym na emocjonalnym wsparciu, bliskości i akceptacji; obowiązek dbałości o zdrowie i bezpieczeństwo dziecka.

Kancelaria rozwodowa w Poznaniu rozwód Poznań adwokat radca prawny prawnik kancelaria

Dobro dziecka wymaga, aby rodzice, którym przysługuje władza rodzicielska współdziałali we wszystkich sprawach dziecka. W sytuacji rodziców żyjących w rozłączeniu współdziałanie jest utrudnione przez sam fakt rozłączenia. Dostępne środki komunikacji nie zastąpią pozostawania w bliskości lub we wzajemnej pozytywnej relacji. Ażeby móc faktycznie sprawować pieczę nad osobą dziecka, przy dziecku po prostu trzeba być, nie wystarczający jest kontakt przez telefon lub Internet, czy nawet bezpośredni – raz lub kilka razy w miesiącu. Dziecko musi mieć możliwość kontaktu z rodzicem zawsze wtedy, gdy go potrzebuje. Bezpośredni kontakt, wyrażający czułość, opiekę, wsparcie, solidarność, poczucie tożsamości buduje osobowość dziecka, wpływa na jego prawidłowy rozwój i jest niezastąpiony. Dlatego, w przepisie art. 107 § 1 i 2 KRO znalazły się rozwiązania, które ustawodawca przewidział w sytuacji pozostawania rodziców dziecka w rozłączeniu. Przepis § 2 ww. artykułu stanowi, iż do pozostawienia obojgu małżonkom pełni władzy rodzicielskiej potrzebne jest przedstawienie zgodnego z dobrem dziecka porozumienia o sposobie wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem, oraz że jest zasadne oczekiwanie, iż rodzice będą współdziałać w sprawach dziecka.

Sąd, decydując się na wydanie orzeczenia o władzy rodzicielskiej powinien najpierw dokonać wyboru rodzica, któremu wykonywanie tej władzy ma być powierzone, a następnie ustalić zakres obowiązków i uprawnień drugiego rodzica w stosunku do osoby dziecka. Powierzenie w wyroku rozwodowym wykonywania władzy rodzicielskiej jednemu z rodziców nie czyni go wyłącznym podmiotem tej władzy, jeśli drugi z rodziców nie został jej pozbawiony. Prawa i obowiązki drugiego z rodziców są w wyroku wyraźnie określone i treść tego rozstrzygnięcia wyznacza zakres posiadanej władzy. Przykładowo może obejmować decyzje co do kwestii związanych ze zmianą miejsca pobytu dzieci, z organizowaniem ich wypoczynku i wczasów, ich leczeniem, z wyborem szkoły, nauką pozaszkolną, zasadami wychowania, kierunkiem i zakresem wykształcenia, praktyką zawodową, wyborem zawodu itd. W takiej sytuacji jednemu z rodziców przysługują wszystkie atrybuty władzy rodzicielskiej, drugi zaś wykonuje ją w zakresie ściśle oznaczonym.

Podstawowym ograniczeniem faktycznym, znajdującym zastosowanie przy ustalaniu obowiązków i uprawnień rodzica w stosunku do osoby dziecka, jest okoliczność, że codzienna bezpośrednia piecza nad nim będzie wykonywana przez drugiego rodzica. W konsekwencji chodzi o takie obowiązki (prawa) rodzica, których praktyczne wykonywanie nie jest uzależnione od konieczności zachowania codziennych kontaktów z dzieckiem.

Jeżeli chcesz poczytać więcej na temat władzy rodzicielskiej rodziców nad dziećmi po rozwodzie i zapoznać się z przykładowymi wyrokami, to zapraszamy do lektury naszego bloga tutaj

https://kancelaria-prawo-rodzinne.com/wladza-rodzicielska

Podział majątku – Kancelaria rozwodowa Poznań

Sądowy podział majątku wspólnego polega na podziale fizycznym rzeczy wchodzących w skład tego majątku, bądź na przyznaniu rzeczy jednemu z małżonków z obowiązkiem odpowiedniej spłaty drugiego małżonka albo na sprzedaży rzeczy stosownie do przepisów kodeksu postępowania cywilnego.W postępowaniu o podział majątku wspólnego, sąd nie może wbrew woli uczestnika przyznać mu prawa majątkowego i zasądzić od niego na rzecz innego uczestnika spłatę lub dopłatę.

Przedmiotem postępowania jest podział majątku, który był objęty wspólnością ustawową. Sądowy podział majątku wspólnego powinien obejmować cały ten majątek, jednakże z ważnych powodów może być ograniczony do jego części. Jeżeli okaże się, że z jakichkolwiek przyczyn prawomocne postanowienie o podziale majątku wspólnego nie objęło wszystkich istotnych składników majątku wspólnego, każde z byłych małżonków może wystąpić w odrębnym postępowaniu o przeprowadzenie podziału uzupełniającego co do składników, które nie zostały uwzględnione w orzeczeniu podziałowym. 

Podział majątku wspólnego obejmuje tylko aktywa, czyli nie uwzględnia się pasyw (długów). Sąd dokonujący podziału majątku wspólnego, w sprawie rozwodowej nie dokonuje podziału długów, a jedynie aktywów wchodzących w skład majątku wspólnego. Sąd nie może bowiem ingerować w stosunki zobowiązaniowe łączące małżonków z osobami trzecimi. W skład majątku małżonków wchodzą rzeczy ruchome i nieruchomości, jak również inne prawa majątkowe, w tym wierzytelności, roszczenia. Podział majątku wspólnego obejmuje przedmioty majątkowe, które były składnikami majątku wspólnego w chwili ustania wspólności ustawowej i które istnieją w chwili dokonywania podziału. Ustalenie wartości przedmiotów wchodzących w skład majątku wspólnego następuje według ich stanu z chwili orzekania, czyli zamknięcia rozprawy.

Nie można w sposób generalny wyłączyć możliwości zastosowania zasad współżycia społecznego jako podstawy do obniżenia spłat lub dopłat z udziałów przy podziale majątku wspólnego byłych małżonków.

Stosownie do art. 58 § 3 KRO, na wniosek jednego z małżonków sąd może w wyroku orzekającym rozwód dokonać podziału majątku wspólnego, jeżeli przeprowadzenie tego podziału nie spowoduje nadmiernej zwłoki w postępowaniu. Podział ten przeprowadza się według ogólnych zasad przewidzianych w kodeksie rodzinnym i opiekuńczym oraz kodeksie postępowania cywilnego.

Przeprowadzenie w wyroku rozwodowym podziału majątku wspólnego stron nie powoduje nadmiernej zwłoki postępowania nie tylko wtedy, gdy między stronami nie ma sporu co do składu i sposobu podziału tego majątku, lecz także wtedy, gdy wyjaśnienie spornych między stronami okolicznościami, bądź też takich okoliczności, które sąd obowiązany jest ustalić z urzędu, wymaga przeprowadzenia postępowania dowodowego w ograniczonym przedmiotowo i czasowo zakresie.

Kancelaria rozwodowa w Poznaniu rozwód Poznań adwokat radca prawny prawnik kancelaria

Do nadmiernej zwłoki w postępowaniu może dojść w szczególności, jeżeli strony są w konflikcie, a zachodzi potrzeba określenia i wyceny nakładów poniesionych z majątku wspólnego na majątek osobisty małżonka bądź z majątku osobistego na majątek wspólny, a także w razie konieczności rozpoznania żądania ustalenia nierównych udziałów w majątku

W interesie szybkiej normalizacji stosunków majątkowych stron wskazane jest przeprowadzenie częściowego podziału majątku wspólnego, jeżeli tylko co do części majątku wspólnego możliwe jest dokonanie jego podziału bez spowodowania nadmiernej zwłoki postępowania. Dotyczy to w szczególności podziału majątku wspólnego w zakresie jego podstawowego składnika, jakim jest mieszkanie własnościowe lub spółdzielcze, samo lub wraz z przedmiotami urządzenia domowego.

Nie jest wyłączone dokonanie przez strony w procesie o rozwód podziału majątku wspólnego w drodze ugody sądowej z tym jednak zastrzeżeniem, że taka ugoda stanie się skuteczna z chwilą prawomocnego orzeczenia rozwodu. Z tą więc dopiero chwilą może być ona zaopatrzona klauzulą wykonalności.

Decyzję co do pozostawienia bez rozpoznania wniosku strony o dokonanie podziału majątku wspólnego w wypadku, gdy przeprowadzenie takiego podziału powodowałoby nadmierną zwłokę w postępowaniu, zamieszcza sąd – stosownie do okoliczności – albo w odrębnym postanowieniu, wydanym w toku postępowania, albo w sentencji wyroku rozwodowego. Decyzja o pozostawieniu wniosku bez rozpoznania nie podlega odrębnemu zaskarżeniu. Jeżeli podział nie zostanie dokonany przy rozwodzie, to ustawodawca dopuszcza możliwość dochodzenia podziału majątku wspólnegow odrębnym postępowaniu.

W razie zgłoszenia przez jedną ze stron wniosku o podział majątku, sąd rozwodowy „powinien dążyć do wykorzystania istniejących możliwości uzgodnienia stanowisk stron co do składu i sposobu podziału, mając jednak na względzie, że aprobowanie przez jednego z małżonków propozycji strony przeciwnej nie może być jedynie wynikiem stanowiska tej strony, uzależniającego wyrażenie zgody na rozwód od przyjęcia proponowanego przez nią sposobu podziału. Działalność mediacyjna sądu powinna zmierzać do przeprowadzenia podziału zgodnego z usprawiedliwionymi interesami obu stron”(tak Wytyczne SN z 1978 r., uzasadnienie tezy XIII).

Podział majątku już po rozwodzie Poznań

Przedmiot postępowania o podział majątku wspólnego obejmuje:

1) ustalenie składu i wartości majątku wspólnego oraz jego podział między małżonków, byłych małżonków lub ich następców prawnych;

2) ustalenie roszczeń pomiędzy małżonkami podlegających rozliczeniu przy podziale majątku wspólnego powstałych w czasie trwania wspólności,

3) ustalenie nierównych udziałów w majątku wspólnym;

4) ustalenie nieważności umowy majątkowej małżeńskiej.

W sprawie o podział majątku wspólnego po ustaniu wspólności majątkowej między małżonkami właściwy jest sąd miejsca położenia majątku, a jeżeli wspólność ustała przez śmierć jednego z małżonków – sąd spadku.

Wniosek o podział majątku wspólnego powinien wskazywać udokumentowaną podstawę ustania wspólności majątkowej, określać majątek którego ma dotyczyć podział, zawierać żądanie dokonania podziału majątku. Jeżeli w skład majątku wchodzi np.  nieruchomość, wnioskodawca powinien dołączyć dowody dla wykazania jej przynależności do tego majątku.

Sądowy podział majątku wspólnego polega na podziale fizycznym rzeczy wchodzących w skład tego majątku, bądź na przyznaniu rzeczy jednemu z małżonków z obowiązkiem odpowiedniej spłaty drugiego małżonka albo na sprzedaży rzeczy stosownie do przepisów kodeksu postępowania cywilnego.

Sąd ustala z urzędu oraz samodzielnie skład oraz wartość majątku wspólnego ulegającego podziałowi, niezależnie od stanowiska uczestników postępowania w tym przedmiocie. Może zatem ustalić, że określony przedmiot wchodzi w skład majątku wspólnego także wówczas, gdy uczestnicy postępowania zgodnie twierdzą, iż stanowi on majątek osobisty jednego z nich.

Kancelaria rozwodowa w Poznaniu rozwód Poznań adwokat radca prawny prawnik kancelaria

W czasie trwania postępowania o podział majątku wspólnego sąd dokonujący podziału jest wyłącznie właściwy do rozstrzygnięcia sporu między uczestnikami postępowania o to, czy konkretny przedmiot majątkowy należy do majątku objętego wspólnością ustawową.

Rozliczeniu podlega całość stosunków majątkowych między małżonkami według stanu na dzień ustania wspólności ustawowej, natomiast podziałowi podlega stan czynny masy majątkowej w chwili dokonywania podział.

Na wniosek jednego z małżonków sąd może dokonać podziału majątku wspólnego w wyroku orzekającym rozwód, jeżeli przeprowadzenie podziału nie spowoduje nadmiernej zwłoki. Postępowanie w przedmiocie podziału toczy się w takim przypadku w trybie procesowym. W razie uchylenia wyroku orzekającego rozwód i rozstrzygającego o podziale majątku wspólnego jedynie w części orzekającej o podziale majątku wspólnego, przy jednoczesnym uprawomocnieniu się orzeczenia o rozwodzie, dalsze postępowanie toczy się w trybie postępowania nieprocesowego.

Majątek osobisty czy wspólny małżonka

Do majątku osobistego każdego z małżonków należą:

1) przedmioty majątkowe nabyte przed powstaniem wspólności ustawowej;

2) przedmioty majątkowe nabyte przez dziedziczenie, zapis lub darowiznę, chyba że spadkodawca lub darczyńca inaczej postanowił;

3) prawa majątkowe wynikające ze wspólności łącznej podlegającej odrębnym przepisom;

4) przedmioty majątkowe służące wyłącznie do zaspokajania osobistych potrzeb jednego z małżonków;

5) prawa niezbywalne, które mogą przysługiwać tylko jednej osobie; podział majątku Poznań

6) przedmioty uzyskane z tytułu odszkodowania za uszkodzenie ciała lub wywołanie rozstroju zdrowia albo z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę; nie dotyczy to jednak renty należnej poszkodowanemu małżonkowi z powodu całkowitej lub częściowej utraty zdolności do pracy zarobkowej albo z powodu zwiększenia się jego potrzeb lub zmniejszenia widoków powodzenia na przyszłość;

7) wierzytelności z tytułu wynagrodzenia za pracę lub z tytułu innej działalności zarobkowej jednego z małżonków;

8) przedmioty majątkowe uzyskane z tytułu nagrody za osobiste osiągnięcia jednego z małżonków;

9) prawa autorskie i prawa pokrewne, prawa własności przemysłowej oraz inne prawa twórcy;

10) przedmioty majątkowe nabyte w zamian za składniki majątku osobistego, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej (surogacja) .

Podział majątku – Kancelaria rozwodowa w Poznaniu

W skład majątku osobistego wchodzą tylko wymienione w nim składniki. Jest to więc katalog zamknięty i wyczerpujący. Pozostałe przedmioty, niewymienione wyżej, nie wchodzą do majątku osobistego, ale do majątku wspólnego i tak też należy zawsze rozstrzygać pojawiające się w tej mierze wątpliwości.

Jeżeli jednak małżonkowie w drodze intercyzy, zawartej przed ślubem, postanowili o wprowadzeniu pomiędzy nimi już od początku małżeństwa ustroju rozdzielności majątkowej, to wówczas przedmioty nabywane osobno przez każdego z nich – także w czasie trwania małżeństwa – wchodzą odpowiednio do ich majątków osobistych. Jeżeli następnie małżonkowie ci wprowadzą jednak, drogą kolejnej intercyzy, ustrój wspólności, to od tego czasu, ale nie wcześniej przedmioty przez nich nabywane będą wchodzić do majątku wspólnego. Natomiast wszystkie przedmioty nabyte wcześniej wejdą do ich majątków osobistych.

Jeżeli małżonkowie nabyli wspólnie jakiś przedmiot majątkowy jeszcze przed zawarciem małżeństwa (lub w okresie, w którym w czasie małżeństwa nie obowiązywał ustrój wspólności), to będzie on przedmiotem współwłasności w częściach ułamkowych zarówno przed zaistnieniem wspólności, jak i po jej nastaniu. Dalsze wspólne nabycie innych przedmiotów już w czasie trwania wspólności, ale ze środków pochodzących z obu majątków osobistych małżonków, sprawi, że staną się one składnikami majątku wspólnego, nawet gdyby małżonkowie postanowili wyłączyć ten skutek i postanowić, że nabyli dany przedmiot w częściach ułamkowych do majątków osobistych.

O zaliczeniu nabywanego przedmiotu do majątku wspólnego lub osobistego (odrębnego) powinno decydować porównanie wielkości środków użytych z każdego z tych majątków. W konsekwencji, nabyty przedmiot należy zaliczyć do tego z majątków, z którego pochodzi podstawowa część środków. Jeżeli środki z drugiego majątku są nieznaczne, stanowią nakład rozliczany, jeżeli natomiast wskazane kryterium nie może znaleźć zastosowania ze względu na brak daleko idącej różnicy między zaangażowanymi środkami, to – w braku odmiennej woli małżonków – nabyty przedmiot wchodzi do każdego z majątków w częściach ułamkowych proporcjonalnych do wysokości zaangażowanych środków. W obowiązującym systemie prawa rodzinnego można przyjąć domniemanie faktyczne, że przedmioty nabyte w trakcie wspólności małżeńskiej przez jednego z małżonków, zostały nabyte z majątku dorobkowego – na rzecz małżeńskiej wspólności majątkowej; natomiast nabycie rzeczy z majątku osobistego (odrębnego) musi wynikać nie tylko z oświadczenia dokonującego transakcji małżonka, ale także z całokształtu okoliczności tego nabycia.

Surogacja to zastąpienie jednego składnika majątku osobistego innym składnikiem. Konieczne jest spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze, aby to samo zdarzenie spowodowało z jednej strony wyjście określonego przedmiotu z majątku osobistego, a zarazem powodowało nabycie innego przedmiotu majątkowego, a ponadto po drugie, ten nowy przedmiot musi być nabyty w sensie ekonomicznym kosztem majątku osobistego. Surogacja może następować wielokrotnie w odniesieniu do następujących po sobie, kolejnych surogatów.

Kancelaria rozwodowa w Poznaniu rozwód Poznań adwokat radca prawny prawnik kancelaria

O tym, iż niezbywalne prawa niemajątkowe (w tym prawa autorskie osobiste) nie należą do majątku wspólnego małżonków i że nie można rozszerzyć na nie wspólności majątkowej, przesądza okoliczność, iż wspólność majątkowa obejmuje tylko prawa majątkowe.

Przedmioty uzyskane przez małżonka w wyniku działu spadku, dokonanego w czasie trwania wspólności ustawowej, należą do jego majątku odrębnego, bez względu na obciążenie małżonka dopłatą lub spłatą, chyba że spadkodawca inaczej postanowił.

Nie można przypisać decydującego znaczenia oświadczeniu małżonków, iż nabywany udział w nieruchomości nie należy do majątku dorobkowego, ponieważ samo takie oświadczenie nie może stanowczo wyłączać skutków wynikających z przepisów, w sytuacji pozostawania małżonków w ustroju małżeńskiej wspólności ustawowej. Jej ograniczenie lub wyłączenie możliwe jest na mocy małżeńskiej umowy przewidującej taki skutek i zawartej w formie aktu notarialnego.

Jeżeli na skutek rozszerzenia przez małżonków wspólności ustawowej przedmiot darowizny dokonanej na rzecz jednego z nich wszedł w skład majątku wspólnego, do zwrotu tego przedmiotu, wobec odwołania darowizny z powodu rażącej niewdzięczności obdarowanego, obowiązani są oboje małżonkowie.

Przedmioty zwykłego urządzenia domowego (meble, dywany, obrazy, sprzęt elektryczny i audiowizualny itp.) służące do użytku obojga małżonków są objęte wspólnością ustawową także w wypadku, gdy zostały nabyte przez dziedziczenie, zapis lub darowiznę, chyba że spadkodawca lub darczyńca inaczej postanowił. Przedmioty zwykłego urządzenia domowego służące do użytku obojga małżonków nie są objęte wspólnością ustawową, jeżeli zostały nabyte przed powstaniem wspólności.

Wartość majątku do podziału

Wartość majątku określona jest na podstawie cen rynkowych poszczególnych składników majątku wspólnego. Na ceny te wpływa z kolei okoliczność ich ewentualnego obciążenia prawami akcesoryjnymi. Przy szacowaniu składników majątku wspólnego należy uwzględnić obciążenie zmierzające rzeczywistą wartość tych składników majątkowych, w szczególności obciążenie o charakterze prawnorzeczowym, za które ponosi odpowiedzialność każdorazowy właściciel nieruchomości, zwłaszcza obciążenie hipoteką i prawami dożywocia. Wartość takich obciążeń odlicza się zarówno przy ustalaniu składników majątku wspólnego, jak i przy zaliczeniu wartości przyznanej jednemu z małżonków nieruchomości na poczet przysługującego mu udziału w majątku wspólnym. Takie zbilansowane ujęcie dzielonego majątku pozwala w szczególności uniknąć zasądzania zbyt wysokich spłat od małżonka, któremu przyznano nabytą na kredyt nieruchomość lokalową. Ujęcie wartości takiej nieruchomości tylko w kategoriach aktywów, co dotąd dominuje w literaturze przedmiotu, prowadzi jednak do zasądzenia wysokich spłat od małżonka, który jest zmuszony nadto do spłaty kolejnych rat kredytu. Drugi z małżonków jest co prawda także dłużnikiem z tytułu tego kredytu, ale tracąc prawo do takiego lokalu nie jest już zainteresowany spłatą kredytu.

Nie można w sposób generalny wyłączyć możliwości zastosowania zasad współżycia społecznego jako podstawy do obniżenia spłat lub dopłat z udziałów przy podziale majątku wspólnego byłych małżonków.

Podział rzeczy wspólnej rozwód Poznań

Każdy z małżonków może żądać, ażeby zniesienie współwłasności nastąpiło przez podział rzeczy wspólnej, chyba że podział byłby sprzeczny z przepisami ustawy lub ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem rzeczy albo że pociągałby za sobą istotną zmianę rzeczy lub znaczne zmniejszenie jej wartości. Pierwszeństwo ma fizyczny podział (w naturze) rzeczy wspólnej między małżonków. Następuje to w drodze przyznania każdemu z małżonków wyodrębnionej części wspólnej rzeczy. Wielkość tej części powinna odpowiadać wielkości udziału we współwłasności. Gdy małżonkowie złożą zgodny wniosek co do sposobu podziału majątku wspólnego, sąd wyda postanowienie odpowiadające treści wniosku, jeżeli projekt podziału nie sprzeciwia się prawu ani zasadom współżycia społecznego, ani też nie narusza w sposób rażący interesu osób uprawnionych. Podział majątku Poznań

Należące do majątku wspólnego udziały w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością, której wspólnikiem jest tylko jeden z byłych małżonków mogą być podzielone pomiędzy byłych małżonków, a więc także przypaść temu z współuprawnionych, który nie jest wspólnikiem, o ile w umowie spółki nie zawarto przewidzianego zastrzeżenia ograniczającego lub wyłączjącego wstąpienie do tej spółki współmałżonka wspólnika.

W razie zaistnienia ważnych powodów do ograniczenia podziału majątku wspólnego jedynie do części tego majątku rozstrzygnięcie w tym przedmiocie sąd może zamieścić jedynie w orzeczeniu działowym kończącym postępowanie w sprawie.

Jeżeli okaże się, że z jakichkolwiek przyczyn (w szczególności na skutek przeoczenia) prawomocne postanowienie o podziale majątku wspólnego nie objęło wszystkich istotnych składników majątku wspólnego, każde z małżonków może wystąpić w odrębnym postępowaniu o przeprowadzenie podziału uzupełniającego co do składników, które nie zostały uwzględnione w orzeczeniu podziałowym.

Spłaty i dopłaty

Jeżeli zniesienie współwłasności następuje na mocy orzeczenia sądu, wartość poszczególnych udziałów może być wyrównana przez dopłaty pieniężne. Rzecz, która nie daje się podzielić, może być przyznana stosownie do okoliczności jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych albo sprzedana stosownie do przepisów kodeksu postępowania cywilnego. Jeżeli ustalone zostały dopłaty lub spłaty, sąd oznaczy termin i sposób ich uiszczenia, wysokość i termin uiszczenia odsetek, a w razie potrzeby także sposób ich zabezpieczenia.

W postępowaniu o podział majątku wspólnego, sąd nie może wbrew woli małżonka przyznać mu prawa majątkowego i zasądzić od niego na rzecz innego małżonka spłatę lub dopłatę.  Dopiero zniesienie współwłasności rzeczy przez przyznanie jej własności na rzecz jednego (bądź kilku) z jej dotychczasowych współwłaścicieli aktualizuje obowiązek dokonania spłaty wartości udziałów pozostałych współwłaścicieli. Podział majątku Poznań

Kancelaria rozwodowa w Poznaniu rozwód Poznań adwokat radca prawny prawnik kancelaria

Sprzedaż lub zużycie majątku przed podziałem

Przedmioty majątkowe, które zostały zbyte lub zużyte w sposób prawidłowy, nie są uwzględniane przy podziale. Ocena użycia przez małżonka w czasie trwania wspólności majątkowej przedmiotu majątku wspólnego na cele konsumpcyjne zależna jest od tego, czy było ono uzasadnione potrzebami i dobrem rodziny. Gdy z punktu widzenia tych przesłanek było ono uzasadnione, przedmiot ten przestaje być składnikiem majątku wspólnego.

Przyznanie rzeczy na własność

Jeżeli przedmiotem współwłasności znoszonej w ramach postępowania o podział majątku wspólnego nie jest jedna rzecz, lecz kilka rzeczy o zbliżonych właściwościach,  małżonkom mogą być przyznane poszczególne na swoją wyłączną własność rzeczy o zbliżonych właściwościach i wartości. Przeprowadzenie podziału w taki sposób znosi albo przynajmniej istotnie ogranicza potrzebę orzekania o spłatach pomiędzy współwłaścicielami, co do których zawsze istnieje ryzyko, że nie zostaną uregulowane dobrowolnie i w terminie, a ich egzekwowanie tak czy inaczej doprowadzi do sprzedaży rzeczy niegdyś wspólnej, tyle że za cenę możliwą do uzyskania w postępowaniu egzekucyjnym, pomniejszoną o jego koszty.

Zamieszczone w prawomocnym postanowieniu o podziale majątku wspólnego orzeczenie co do wydania składników majątkowych przyznanych w wyniku podziału drugiemu małżonkowi przez małżonka, który włada tymi przedmiotami stanowi tytuł egzekucyjny podlegający wykonaniu w drodze egzekucji, w związku tym wobec zainteresowany małżonek nie może skutecznie dochodzić ich wydania w późniejszym procesie.

Rozliczenie i zwrot nakładów z majątku osobistego i wspólnego

Każdy z małżonków powinien zwrócić wydatki i nakłady poczynione z majątku wspólnego na jego majątek osobisty, z wyjątkiem wydatków i nakładów koniecznych na przedmioty majątkowe przynoszące dochód. Można żądać również zwrotu wydatków i nakładów, które poczynił ze swojego majątku osobistego na majątek wspólny. Nie można żądać zwrotu wydatków i nakładów zużytych w celu zaspokojenia potrzeb rodziny, chyba że zwiększyły wartość majątku w chwili ustania wspólności. Nie wystarcza zatem sam fakt wzrostu wartości wynikający z dokonanego nakładu, ale wymagane jest utrzymywanie się nadal takiego wzrostu wartości w chwili ustania wspólności.

Nakłady i wydatki podzielić można, stosując różne kryteria, a mianowicie: wielkość, charakter nakładu, charakter i konieczność potrzeby oraz charakter zdarzenia powodującego konieczność nakładu lub wydatku, także kryteria podmiotowe.

Uprawnienie do zwrotu wydatków i nakładów podlega jednak dwóm ograniczeniom. Część nakładów wynika wprost z obowiązku zaspokojenia potrzeb rodziny, dotycząc zatem i takich potrzeb, które wymagają wydatków i nakładów na majątek osobisty każdego z małżonków. W szczególności wiążą się one ze zwyczajnymi, codziennymi potrzebami małżonka, w tym z zakupem zwyczajnych przedmiotów osobistego użytku. Jeżeli małżonkowie zgodnie postanawiają o zakupie takich przedmiotów, to co do zasady nie powstaje obowiązek zwrotu.

Niektóre przedmioty osobistego użytku, takie jak biżuteria, są szczególnie wartościowe, ale ich zakup stanowić może zaspokojenie potrzeb niematerialnych rodziny, wzmacniając istniejące więzi oraz być uzasadniony panującymi zwyczajami oraz zasadami współżycia społecznego lub być słuszny z innych względów. Zakup takich kosztownych przedmiotów osobistych nie powoduje powstania obowiązku stosownych rozliczeń w przyszłości, ponieważ wynika to z charakteru i przeznaczenia tych składników majątku osobistego.

Zwrotu dokonuje się przy podziale majątku wspólnego, jednakże sąd może nakazać wcześniejszy zwrot, jeżeli wymaga tego dobro rodziny. Roszczenie o zwrot nakładów i wydatków z majątku wspólnego staje się wymagalne dopiero w chwili podziału majątku wspólnego. Podział majątku Poznań

Nierówny podział majątku po rozwodzie w Poznaniu

Zasadą zgodnie z art. 43 §l KRO jest, iż udziały małżonków w majątku wspólnym są równe, co stanowi wyraz równego traktowania małżonków i ich równouprawnienia w stosunkach majątkowych po ustaniu wspólności majątkowej, bez względu na stopień, w którym każde z małżonków przyczyniło się do powstania majątku wspólnego i niezależnie od przyczyny ustania wspólności. Zasada ta odpowiada normalnemu układowi wzajemnych stosunków w małżeństwie, w którym dorobek jest z reguły owocem wspólnych starań obojga małżonków, niezależnie od tego w jakiej postaci starania te przejawiają się, chodzi przy tym o to, aby należycie uwzględnić wartości, jaką w tym zakresie przedstawia osobista praca przy wychowywaniu dzieci i w gospodarstwie domowym, co zresztą przepisy kodeksu rodzinnego i opiekuńczego wyraźnie podkreślają w art. 43 § 3 i art. 27. Jednakże przedmiotowa zasada równych udziałów małżonków w majątku wspólnych doznaje wyjątku, tj. możliwości ustalenia przez Sąd nierównych udziałów przy łącznym spełnieniu w myśl art. 43 § 2 KRO dwóch przesłanek: 1) istnienia ważnych powodów i 2) przyczynienia się małżonków do powstania majątku wspólnego w różnym stopniu.

Kancelaria rozwodowa w Poznaniu rozwód Poznań adwokat radca prawny prawnik kancelaria

Cytowany przepis art. 43 § 2 KRO nie definiuje pojęcia „ważne powody”. Ogólnie rozumie się przez nie takie okoliczności, które oceniane z punktu widzenia zasad współżycia społecznego przemawiają za nieprzyznawaniem jednemu z małżonków korzyści z tej części majątku wspólnego, do powstania której małżonek ten nie przyczynił się. W doktrynie można spotkać się z dwiema grupami poglądów na temat sposobu rozumienia pojęcia „ważnych powodów”. Pierwsza grupa utożsamia pojęcie ważnych powodów, o których mowa w art. 43 § 2 KRO z ważnymi powodami, o których mowa w art. 52 KRO, a więc takich, których wystąpienie decyduje o zniesieniu wspólności ustawowej. Natomiast druga grupa poglądów wyrażanych w piśmiennictwie odrywa definicję tego pojęcia od znaczenia, jakie ma ono na gruncie art. 52 KRO, wskazując iż w porównaniu ze zniesieniem wspólności majątkowej decyzja o ustaleniu nierównych udziałów w majątku wspólnym powoduje znacznie poważniejsze skutki, gdyż w pierwszym wypadku oboje małżonkowie zachowują swoje jednakowe uprawnienia do majątku wspólnego, tyle tylko, że skonkretyzowane w postaci równych udziałów, w drugim natomiast uprawnienia jednego z małżonków ulegają zwiększeniu, zaś uprawnienia jego współmałżonka ograniczeniu, a nawet mogą być w skrajnych wypadkach całkowicie wyeliminowane wskutek pozbawienia go udziału w majątku wspólnym, co przemawia za bardziej restryktywną wykładnią pojęcia „ważnych powodów”. Ponadto podkreśla się, że w art. 52 KRO chodzi przede wszystkim o powody majątkowe, tymczasem w art. 43 § 2 KRO okoliczności natury majątkowej mieszczą się już w niejednakowym przyczynianiu się małżonków do powstania majątku wspólnego, wobec czego ważnymi powodami są względy natury etycznej, które sprawiają, że w danych okolicznościach równość udziałów małżonków w majątku wspólnym wyraźnie kolidowałaby z zasadami współżycia społecznego, (por. J. St. Piątowski w System Prawa rodzinnego i opiekuńczego, Ossolineum 1985 r., s. 490)

Sądy aprobują drugi z wyżej opisanych poglądów co do sposobu wykładni pojęcia ważnych powodów, a opowiadający się za restryktywną interpretacją cytowanego przepisu. Podkreślić przy tym należy, iż taki sposób interpretacji pojęcia ważnych powodów jest ugruntowany w orzecznictwie Sądu Najwyższego, który w postanowieniu z 28.04.1972 r. (sygn. III CRN 626/1971, niepublik.) i postanowieniu z 5.10.1974 r. (sygn. III CRN 190/1974, niepublikow.) wskazywał, iż przy ocenie istnienia ważnych powodów w rozumieniu art. 43 § 2 KRO należy mieć na uwadze całokształt postępowania małżonków w czasie trwania wspólności majątkowej w zakresie wykonywania ciążących na nich obowiązków względem rodziny, którą przez swój związek założyli i za ważne mogą być uznane tylko takie powody, które zasługują na aprobatę w świetle zasad współżycia społecznego. U podstaw art. 43 § 2 KRO leży bowiem założenie, że tylko w małżeństwie prawidłowo funkcjonującym usprawiedliwione są równe udziały w majątku wspólnym, mimo że małżonkowie w różnym stopniu przyczyniali się do jego powstania. Opiera się ono na więziach osobistych i gospodarczych między małżonkami oraz na obowiązku wzajemnej pomocy. Z orzeczeń Sądu Najwyższego z 30.11.1972 r (sygn. III CRN 235/1972, opublik. w OSNC 1973 r, nr 10, poz. 174) i z 26.11.1973 r (sygn. III CRN 227/1973, opublik. w OSNC 1974 r, nr 11, poz. 189) i z 27.06.2003 r. (sygn. IV CKN 278/2001, opublik. w OSNC 2004 r, nr 9, poz. 146) wynika nadto, iż z ważnymi powodami w rozumieniu art. 43 § 2 KRO mamy nie w każdym przypadku, gdy zachodzi faktyczna nierówność przyczynienia się małżonków do powstania majątku wspólnego, lecz wyłącznie wówczas, gdy małżonek przeciwko któremu zostało skierowane żądanie ustalenia nierównego udziału, w sposób rażący lub uporczywy nie przyczyniał się do powstania majątku wspólnego stosownie do posiadanych sił i możliwości zarobkowych. Przyczyna żądania ustalenia nierównych udziałów leży zatem przede wszystkim w dysharmonii stosunków między małżonkami, z których jedno zachowywało się nagannie. Oznacza to, że w ramach art. 43 § 2 KRO należy stosować zasadę zawinienia, która zawsze działa na niekorzyść małżonka postępującego nagannie w ten sposób, że jeśli nie przyczynił się on do powstania majątku wspólnego Sąd ustali udziały z uwzględnieniem wysokości, w jakiej oboje małżonkowie przyczyniali się do powstania majątku wspólnego, natomiast jeśli małżonek postępujący nagannie przyczynił się do powstania majątku w większym stopniu (jak w niniejszym wypadku uczestnik) przez np. wyższe zarobki, to Sąd odmówi ustalenia udziału w majątku na jego korzyść, kierując się zasadą nemo turpitudinem sua allegans audiatur. (por. glosa Tadeusza Smyczyńskiego do postanowienia SN z 6.01.2000 r, sygn. I CKN 320/1998, opublik. w OSP 2001 r, nr 9, poz. 136).

Przy ocenie istnienia ważnych powodów w celu ochrony interesów małżonka osiągającego niższe dochody, z uwagi na dyspozycję art. 43 § 3 KRO i art. 27 KRO, należy przyjąć ograniczenia czasowe, tak aby doniosłość prawną miały tylko takie powody, które powstały w czasie trwania wspólności majątkowej, a należałoby wykluczyć takie okoliczności, które zaistniałyby po ustaniu tejże wspólności, gdyż w przeciwnym razie nie można by wykluczyć sytuacji gdy w przypadku orzekania w przedmiocie żądania ustalenia nierównych udziałów w kilka, czy- co również częstokroć się zdarza- w kilkanaście lat po ustaniu wspólności ustawowej, ocenie miałby podlegać okres, w którym małżonków np. na skutek trwałego rozkładu pożycia (nawet przy separacji faktycznej) nie łączyły żadne więzy osobiste i gospodarcze, czy ich wzajemne stosunki nie odpowiadałyby ogólnie przyjętym normom społecznym. To ostatnie zastrzeżenie dotyczące ram czasowych, jakie należy przyjąć przy ocenie istnienia ważnych powodów w rozumieniu art. 43 § 2 KRO a także istotne znaczenie dla wydanego w niniejszej sprawie rozstrzygnięcia zważywszy, iż ustanie wspólności majątkowej nastąpiło ponad 5 lat przed wydaniem przez Sąd przedmiotowego postanowienia, a w faktycznej separacji strony pozostawały jeszcze kilka lat wcześniej i w tymże okresie bezspornie wzajemne stosunki stron uległy znaczącej zmianie jakościowej, co wynika przede wszystkim z rozpadu związku małżeńskiego.

Kancelaria rozwodowa w Poznaniu rozwód Poznań adwokat radca prawny prawnik kancelaria

Drugą przesłanką ustalenia nierównych udziałów jest w różnym stopniu przyczynienie się do powstania majątku wspólnego, przez które to przyczynienie się należy rozumieć całokształt starań każdego małżonka o założoną przez siebie rodzinę i zaspokojenie jej potrzeb. O stopniu tego przyczynienia się nie decyduje wyłącznie wysokość dochodów osiąganych przez małżonków. Stosownie do treści art. 43 § 3 KRO przy ocenie, w jakim stopniu każde z małżonków przyczyniło się do powstania majątku wspólnego uwzględnia się także nakład osobistej pracy przy wychowaniu dzieci i we wspólnym gospodarstwie domowym. Przy czym wartości tej pracy nie można szacować według kryteriów szacowania wartości odpłatnych usług. Z reguły w normalnie funkcjonującej, przeciętnej rodzinie nie może być mowy o nierównym przyczynieniu się małżonków do powstania majątku wspólnego, gdy utrzymaniem rodziny zgodnie z ustalonym przez małżonków podziałem ról zajmuje się maż, a niepracująca zarobkowo żona zajmuje się wychowywaniem dzieci i pracą w gospodarstwie domowym (por. Marek Sychowicz w Kodeks rodzinny i opiekuńczy z komentarzem pod red. Kazimierza Piaseckiego, Warszawa 2002 r., s. 235). Podkreślić należy, iż same tylko wyliczenia rachunkowe nie mogą stanowić wystarczającej podstawy do ustalenia stopnia przyczynienia się każdego z małżonków do powstania majątku wspólnego i nie mogą przesądzać o określeniu tego stopnia, gdyż powinno ono następować także przy uwzględnieniu wartość niematerialnych. Ewentualny zarzut przyczyniania się małżonka nie pracującego zarobkowo w stopniu mniejszym do powstania majątku wspólnego, aniżeli byłoby to możliwe może być ewentualnie aktualny, gdy małżonek ten ponadto nie wychowuje dzieci czy też jego nakład pracy w gospodarstwie domowym jest niewielki.

W tym miejscu należy wskazać, iż zgodnie z art. 6 KC ciężar udowodnienia istnienia przesłanek warunkujących ustalenie nierównych udziałów spoczywa na tym, kto zgłosił wniosek o ustalenie nierównych udziałów, a więc w niniejszej sprawie na uczestniku (zob. postanowienie SN z 2.10.1997 r., sygn. II CKN 348/97, niepublik.)

Jeżeli chcesz poczytać więcej na temat podziału majątku i zapoznać się z przykładowymi wyrokami, to zapraszamy do lektury naszego bloga tutaj

https://kancelaria-prawo-rodzinne.com/podzial-majatek

Rozdzielność majątkowa i intercyza przed rozwodem i z datą wsteczną

Z ważnych powodów każdy z małżonków może żądać ustanowienia przez sąd rozdzielności majątkowej. W myśl § 2 tego przepisu rozdzielność majątkowa powstaje z dniem oznaczonym w wyroku, który ją ustanawia. W wyjątkowych wypadkach sąd może ustanowić rozdzielność majątkową z dniem wcześniejszym niż dzień wytoczenia powództwa, w szczególności, jeżeli małżonkowie żyli w rozłączeniu. Ustawodawca nie definiuje pojęcia „ważnych powodów”, pozostawiając kształtowanie jego rozumienia judykaturze i doktrynie. W piśmiennictwie podkreśla się, że ważne powody, dające podstawę do ustanowienia rozdzielności majątkowej, to wytworzenie się takiej sytuacji, która w konkretnych okolicznościach faktycznych powoduje, że dalsze trwanie wspólności majątkowej między małżonkami pociąga za sobą naruszenie lub poważne zagrożenie interesu majątkowego jednego z małżonków i z reguły także dobra rodziny. (J. St. Piątkowski: Stosunki majątkowe między małżonkami, Warszawa 1955, s.140, J. Winiarz: Małżeńskie stosunki majątkowe, s. 84, L. Stecki: Ustanie ustawowej wspólności małżeńskiej majątkowej, Poznań 1968, s.12, J. Ignatowicz: Prawo rodzinne, s.115).

Według utrwalonego poglądu, zarówno w piśmiennictwie, jak i w orzecznictwie (por. wyrok SN z dnia 6 listopada 1972 r. III CRN 250/72, OSNCP 1973, z. 6, poz. 113; uchwała SN z dnia 28 maja 1973 r. III CZP 26/73, OSNCP 1974, z. 4, poz. 65; wyrok SN z dnia 20 maja 1976 r. III CRN 373/75, OSNCP 1977, z. 2, poz. 31; wyrok SN z dnia 22 listopada 1994 r. II CRN 131/94, OSNCP 1995, z. 4, poz. 69), ważnym powodem do rozdzielności majątkowej małżonków jest w szczególności separacja małżonków, uniemożliwiająca im współdziałanie w zarządzie majątkiem wspólnym i najczęściej zarazem stwarzająca zagrożenie interesów majątkowych jednego lub nawet obojga małżonków. Rozbieżność poglądów istnieje tylko co do tego, czy musi ona przybierać postać trwałego i zupełnego rozkładu pożycia w znaczeniu przepisów o rozwodzie (art. 56 KRO), czy, podobnie jak przy rozwodzie, małżonek, który ponosi winę rozkładu pożycia, nie może żądać rozdzielności majątkowej – czy też brak podstaw ku wspomnianym analogiom do rozwodu. Sądy nie podzielają zapatrywania opowiadającego się za pierwszą z wymienionych ewentualności, znajdującą silniejszy lub słabszy wyraz także w niektórych orzeczeniach Sądu Najwyższego (por.: wyrok SN z dnia 6 listopada 1972 r. III CRN 250/72, OSNCP 1973, z. 6, poz. 113; uchwała SN z dnia 8 maja 1973 r. III CZP 26/73, OSNCP 1974, z. 4, poz. 65; wyrok SN z dnia 20 maja 1976 r. III CRN 373/75, OSNCP 1977, z. 2, poz. 31).

Tytułem przykładu, jako „ważne powody” uzasadniające ustanowienie rozdzielności majątkowej można wskazać na trwonienie przez jednego małżonka wspólnego majątku (hulaszczy tryb życia, alkoholizm, rażąco niegospodarne postępowanie), zaciąganie długów, które mogą być egzekwowane z majątku wspólnego, nieprzyczynianie się do powiększenia majątku wspólnego przez uchylanie się od pracy itp., zatrzymanie majątku wspólnego dla siebie, niedopuszczanie drugiego współmałżonka do korzystania z niego (za J. St. Piątkowski, (w:) System prawa rodzinnego i opiekuńczego, Ossolineum 1985, s. 475).

Kancelaria rozwodowa w Poznaniu rozwód Poznań adwokat radca prawny prawnik kancelaria

Za ważny powód uzasadniający zniesienie wspólności majątkowej między małżonkami uważa się również wytworzenie przez jednego z nich takiej sytuacji, w której dalsze trwanie wspólności zagraża interesom drugiego małżonka i dobru rodziny, co ma miejsce zwłaszcza wówczas, gdy jeden z małżonków trwoni wspólny dorobek lub wykazuje zupełną niegospodarność (wyrok SN z 10.02.1997 r., I CKN 70/96).

Zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie, za dopuszczalne uznanie za ważny powód zniesienia (także z datą wsteczną) wspólności majątkowej małżeńskiej przyjmuje się ponadto już sam fakt prowadzenia, a nawet samej możliwości prowadzenia egzekucji z majątku wspólnego, jeżeli przemawia za tym dobro rodziny lub dobro współmałżonka dłużnika, szczególnie wówczas, gdy małżonkowie od dłuższego czasu pozostają w faktycznej separacji (wyrok SN z 15.10.1998 r., I CRN 228/95).

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 31.01.2003 r., IV CKN 1710/00, stwierdził, że dobro rodziny jest celem ustroju małżeńskiej wspólności majątkowej, bowiem ten ustrój zapewnia jej ustabilizowaną bazę materialną i najpełniej realizuje zasadę równych praw obojga małżonków w dziedzinie stosunków majątkowych, stanowiących materialną podstawę funkcjonowania rodziny. Nie znaczy to jednak, że ze względu na dobro rodziny ustrój ten powinien być utrzymywany bez względu na stan aktualnie istniejącej sytuacji majątkowej pomiędzy małżonkami. Separacja małżonków uniemożliwiająca im współdziałanie w zarządzie majątkiem wspólnym stwarza bowiem z reguły zagrożenie interesów majątkowych jednego lub nawet obojga małżonków. Podstawową zatem kwestią jest to, czy wiążąca strony wspólność majątkowa stanowi ustabilizowaną bazę materialną rodziny, a więc czy spełnia funkcję leżącą u podstaw jej powołania.

Jeżeli chcesz poczytać więcej na temat rozdzielności majątkowej i intercyzy i zapoznać się z przykładowymi wyrokami, to zapraszamy do lektury naszego bloga tutaj

Rozdzielność majątkowa i intercyza Poznań

Eksmisja męża albo żony w sprawie o rozwód Poznań

Jeżeli małżonkowie zajmują wspólne mieszkanie, sąd w wyroku rozwodowym orzeka także o sposobie korzystania z tego mieszkania przez czas wspólnego w nim zamieszkiwania rozwiedzionych małżonków. W wypadkach wyjątkowych, gdy jeden z małżonków swym rażąco nagannym postępowaniem uniemożliwia wspólne zamieszkiwanie, sąd może nakazać jego eksmisję na żądanie drugiego małżonka. Na zgodny wniosek stron sąd może w wyroku orzekającym rozwód orzec również o podziale wspólnego mieszkania albo o przyznaniu mieszkania jednemu z małżonków, jeżeli drugi małżonek wyraża zgodę na jego opuszczenie bez dostarczenia lokalu zamiennego i pomieszczenia zastępczego, o ile podział bądź jego przyznanie jednemu z małżonków są możliwe. Orzekając o wspólnym mieszkaniu małżonków sąd uwzględnia przede wszystkim potrzeby dzieci i małżonka, któremu powierza wykonywanie władzy rodzicielskiej.

Sąd nie może orzec o eksmisji współmałżonka z urzędu, lecz jedynie na wniosek drugiego współmałżonka. Wniosek o eksmisję współmałżonka należy zgłosić w pozwie, w odpowiedzi na pozew, w oddzielnym piśmie procesowym lub ustnie do protokołu rozprawy. Z powyższego wynika, że orzeczenie eksmisji traktowane jest przez ustawodawcę jako coś wyjątkowego, może więc mieć miejsce tylko wtedy, gdy za-winione przez małżonka zachowanie jest rażąco naganne i uniemożliwia dalsze wspólne zamieszkiwanie z rodziną. Kluczowym dla wykładni tego przepisu elementem jest pojęcie „rażąco”, które – według słownika wyrazów bliskoznacznych oraz słownika języka polskiego – można zastąpić słowami „uderzająco”, „wielce”, „znacząco”, „zbyt dużo”.

Konflikt małżonków rozstrzyga ustawodawca na korzyść prawa do spokoju domowego, kosztem uprawnienia typu obligacyjnego lub rzeczowego przysługującego drugiemu z małżonków do lokalu mieszkalnego na równi z małżonkiem żądającym eksmisji. Orzeczenie w takiej sytuacji eksmisji oznacza pozbawienie przez Sąd tego małżonka tak istotnych atrybutów jego uprawnienia do mieszkania, jakimi są posiadanie i korzystanie i to bez żadnego ekwiwalentu pieniężnego. Dlatego też ustawa podkreśla, że do eksmisji może dojść w sytuacjach wyjątkowych.

Przez przemoc w rodzinie należy rozumieć jednorazowe albo powtarzające się umyślne działanie lub zaniechanie naruszające prawa lub dobra osobiste, szczególności narażające te osoby na niebezpieczeństwo utraty życia, zdrowia, naruszające ich godność, nietykalność cielesną, wolność, w tym seksualną, powodujące szkody na ich zdrowiu fizycznym lub psychicznym, a także wywołujące cierpienia i krzywdy moralne u osób dotkniętych przemocą.

Postępowanie małżonka, które stanowi zagrożenie dla spokoju i zdrowia pozostałego małżonka czy małoletniego dziecka, może być uznane za rażąco naganne w rozumieniu art. 58 § 2 zd. 2 KRO dopiero wtedy, gdy obciąża go nie tylko postępowanie stanowiące zagrożenie dla spokoju i zdrowia wspomnianej osoby (wspomnianych osób), lecz także – przyczyna tego postępowania (wyr. SN z 6.5.1981 r., III CRN 69/81, Legalis).

W związku z tym nasuwa się wniosek, że naganność postępowania powinna cechować się bardzo wysokim stopniem intensywności. W orzecznictwie wskazuje się, że rażąco naganne postępowanie ma miejsce głównie wtedy, gdy stałe nadużywanie przez małżonka alkoholu, wywoływanie awantur i dopuszczanie się aktów przemocy stanowi zagrożenie dla życia, zdrowia lub spokoju pozostałego małżonka i innych członków rodziny, zwłaszcza małoletnich dzieci (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 13 stycznia 1978 r. – wytyczne wymiaru sprawiedliwości i praktyki sądowej w zakresie orzekania w wyroku rozwodowym o wspólnym mieszkaniu zajmowanym przez małżonków oraz o podziale majątku wspólnego, III CZP 30/77, OSNC1978/3/39).

Kancelaria rozwodowa w Poznaniu rozwód Poznań adwokat radca prawny prawnik kancelaria

Orzeczeniu eksmisji jednego z małżonków w wyroku rozwodowym nie stoi na przeszkodzie faktyczne odseparowanie się stron i wyprowadzkę w chwili wydawania orzeczenia. W niektórych przypadkach faktyczne odseparowanie małżonka nie powoduje trwałego ustania stanu zagrożenia dla jego współmałżonka. Aprobujemy więc w całości stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 11 sierpnia 1998 roku (II CKN 329/98), w którym Sąd ten stwierdził, że wypadek, o jakim mowa w art. 58 § 2 zdanie drugie KRO może wystąpić również w sytuacji, gdy rażąco naganne zachowanie się małżonka wobec drugiego małżonka, uniemożliwiające dalsze wspólne zamieszkiwanie rozwiedzionych małżonków, wprawdzie już ustało, jednak w dalszym ciągu istnieje zagrożenie wystąpienia takiego zachowania.

Eksmisja z mieszkania wspólnego nie pozbawia małżonka tytułu prawnego do niego.  Nie jest ona rozstrzygnięciem dotyczącym uprawnienia małżonków do mieszkania, bowiem takim będzie dopiero orzeczenie o podziale majątku wspólnego po rozwodzie.

Jeżeli chcesz poczytać więcej na temat podziału majątku i zapoznać się z przykładowymi wyrokami, to zapraszamy do lektury naszego bloga tutaj

Eksmisja męża albo żony

Zmiana nazwiska żony po rozwodzie w Poznaniu

W ciągu trzech miesięcy od chwili uprawomocnienia się orzeczenia rozwodu małżonek rozwiedziony, który wskutek zawarcia małżeństwa zmienił swoje dotychczasowe nazwisko, może przez oświadczenie złożone przed kierownikiem urzędu stanu cywilnego lub konsulem powrócić do nazwiska, które nosił przed zawarciem małżeństwa.

Były mąż nie może domagać się odebrania swojej byłej żonie prawa do nazwiska nabytego przez małżeństwo, jako że kodeks rodzinny i opiekuńczy takiej możliwości nie przewiduje. Sąd rozwodowy nie może zamieścić takiego orzeczenia w samym wyroku rozwodowym. Także żaden inny organ nie jest uprawniony do przyjęcia oświadczenia.

Jeżeli upłynął już trzymiesięczny termin do powrotu do poprzedniego nazwiska, rozwiedziony małżonek może dochodzić zmiany nazwiska w postępowaniu administracyjnym na zasadach ogólnych. Do ważnych względów uzasadniających wówczas zmianę nazwiska zaliczyć należy w pierwszym rzędzie okoliczność rozwodu i wolę powrotu do dawnego nazwiska.

Koszt rozwodu – Kancelaria rozwodowa w Poznaniu

Opłata sądowa od pozwu o rozwód ma charakter stały i wynosi 600 zł. W sprawie o rozwód w razie zasądzenia alimentów na rzecz małżonka w orzeczeniu kończącym postępowanie w instancji, pobiera się od małżonka zobowiązanego opłatę stosunkową od zasądzonego roszczenia, a w razie nakazania eksmisji jednego z małżonków albo podziału wspólnego majątku pobiera się także opłatę w wysokości przewidzianej od pozwu lub wniosku w takiej sprawie.

Sprawy o alimenty są najczęściej z mocy samego prawa zwolnione z opłat do Sądu, ale tylko dla osoby ich dochodzącej np. matka dochodzi alimentów na rzecz małoletniego dziecka.

W przypadku eksmisji należna jest opłata za opróżnienie lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, która jest stała i wynosi 200 zł.

Kancelaria rozwodowa w Poznaniu rozwód Poznań adwokat radca prawny prawnik kancelaria

Opłata od wniosku o podział majątku jest stała i wynosi 300 zł.

W przypadku orzeczenia rozwodu na zgodny wniosek stron bez orzekania o winie po uprawomocnieniu się wyroku połowa opłaty od pozwu (czyli 300 zł) zostanie przez sąd zwrócona powodowi. Połowę tej kwoty (150 zł) powinien zwrócić pozwany. Pozostałe koszty sądowe znoszą się po połowie, a każda ze stron pokrywa koszty własnego adwokata.

W sprawie o rozwód strona powodowa zwraca stronie pozwanej całe koszty procesu wtedy, gdy żadne z jej zasadniczych żądań (co do rozwodu i co do winy) nie zostało przez Sąd uwzględnione. Natomiast strona pozwana ponosi koszty procesu wówczas, gdy żądania strony powodowej (co do rozwodu i co do winy) zostały w całości uwzględnione. Rozstrzygnięcie o kosztach procesu obciążające stronę uznaną za wyłącznie winną rozkładu pożycia małżeńskiego tymi kosztami jest najczęściej spotykaną formą orzeczenia o kosztach w sprawie o rozwód w przypadku orzeczenia winy, ponieważ faktycznie najczęściej istnieją podstawy do przyjęcia, że ten z małżonków, który zostaje uznany za wyłącznie winnego rozkładu, przegrywa cały proces.

Poniżej przedstawimy statystyki związane z rozwodem w Poznaniu i nie tylko

Źródło – Rocznik Demograficzny GUS

Adwokat Mateusz Ziębaczewski

Mateusz Ziębaczewski to doświadczony adwokat i specjalista od prawa rodzinnego. Swoją wiedzą i umiejętnościami służy klientom, pomagając im w najbardziej skomplikowanych sprawach rodzinnych. Gdy nie pisze artykułów na blogu, reprezentuje swoich klientów w sądzie, dążąc do osiągnięcia najlepszych dla nich rozwiązań.

email telefon LinkedIn

Zobacz pozostałe wpisy autora

Jarocin Gostyń Szamotuły Pleszew Czarnków Trzcianka Oborniki Chodzież Piła Gorzów Wielkopolski Konin Turek Nowy Tomyśl Leszno Wolsztyn Grodzisk Wielkopolski Gniezno Słupca Skoki Kalisz Śrem Buk Kostrzyn Duszniki Kościan Września Środa Wielkopolska Murowana Goślina Ostrów Wielkopolski Kórnik Luboń Swarzędz Opalenica Wągrowiec Krotoszyn Pobiedziska Pniewy Rogoźno Wronki Powidz S uchy Las Biedrusko Tarnowo Podgórne Komorniki Dopiewo Przykona Kleczew Czerwonak Stęszew Kleszczewo Rokietnica Międzychód, Łódź Wrocław Warszawa Katowice Kraków Rzeszów Lublin Gdańsk Szczecin Zielona Góra Opole Śląsk Kielce Olsztyn Bydgoszcz, Mińsk Mazowiecki Wołomin Pruszków Radom Otwock Legionowo Garwolin Grójec Ciechanów Grodzisk Mazowiecki Płońsk Ostrołęka, Dwór Mazowiecki Żyrardów Wyszków Mińsk Mazowiecki Łomianki Marki Ząbki Józefów Konstancin Sochaczew Nadarzyn Wólka, Kosowska Tarczyn Góra Kalwaria Wiskitki Teresin Zaborów Węgrów Warka Sokołów Przasnysz Pułtusk Raszyn Siedlce Białystok

Kancelaria Prawa Rodzinnego w Poznaniu