Twoja sprawa z zakresu prawa rodzinnego jest już wystarczająco stresująca. Nie powinieneś rozbijać banku tylko po to, aby upewnić się, że jesteś chroniony

Wykorzystanie, użycie podsłuchanej i nagranej rozmowy męża z kochanką albo żony z kochankiem w sprawie o rozwód w sądzie

Czy można legalnie zamontować podsłuch w domu po to, żeby nagranie męża albo żony wykorzystać w sądzie w sprawie o rozwód? Czy takie zachowanie jest legalne i dozwolone? Czy można podnieść odpowiedzialność karną za wykazanie prawdy? Przeanalizujmy ciekawą sprawę w której mąż nagrał żonę w domu po to, by udowodnić w sprawie o rozwód, że ma kochanka i zdradza jego. Sąd karny postanowił warunkowo umorzyć postępowanie wobec męża, gdyż działał w słusznym interesie.

Coraz częściej dla stron procesu stają się dostępne środki dowodowe inne niż dokumenty czy zeznania świadków, a należą do nich w szczególności treści zapisywane w telefonie, komputerze, komunikatorze, facebook, whatsapp, messenger, e-mail oraz nagrania audio lub wideo. Coraz częstszym zjawiskiem społecznym, w tym rodzinnym i okołorozwodowym , staje się dokumentowanie spotkań, negocjacji i treści rozmów za pomocą różnego rodzaju urządzeń utrwalających dźwięk. Nie ma przy tym wątpliwości, że jeżeli dzieje się to za wiedzą i zgodą wszystkich osób uczestniczących w tych czynnościach, to nagranie takie stanowi wartościowy materiał dowodowy, który może być wykorzystany w postępowaniu sądowym. Inaczej rzecz się ma w sytuacji, gdy nagrania takiego dokonuje tylko jeden z małżonków czy partnerów- bez wiedzy i zgody pozostałych, nie mówiąc już o przypadku, gdy nagranie powstało w wyniku podsłuchiwania osób trzecich przez osobę (podsłuch), która nie posiadała do tego żadnego legalnego uprawnienia.

Tutaj poważne zastrzeżenia co do dopuszczalności procesowego wykorzystania takich nagrań, zgłaszają przedstawiciele doktryny prawa rodzinnego, określając pozyskane w ten sposób środki dowodowe jako: „dowody bezprawne”, „dowody nielegalne”, „uzyskane z naruszeniem prawa”, czy wreszcie „owoce zatrutego drzewa”. Przykładowo można podać, że za „dowód niedopuszczalny” uznaje się w piśmiennictwie nie tylko dowód uzyskany w sposób sprzeczny z prawem, ale i zasadami współżycia społecznego oraz normami etycznymi, które są powszechnie akceptowane. Jak się jednak zauważa, Kodeks postępowania cywilnego nie zawiera żadnej regulacji dotyczącej zagadnienia dopuszczalności takich dowodów, jak również ich legalnej definicji. Z naszej praktyki sądowej wynika, że najczęściej posłuchy czy nagrania zdarzają się w sprawach rodzinnych o rozwód, alimenty, władzę rodzicielską, podział majątku), karnych, cywilnych, gospodarczych czy spadkowych.

Ocena wiarygodności i mocy dowodów, przeprowadzonych w danej sprawie, wyraża istotę sądzenia w części obejmującej ustalenie faktów, ponieważ obejmuje rozstrzygnięcie o przeciwstawnych twierdzeniach stron, na podstawie własnego przekonania sędziego, powziętego w wyniku zetknięcia się ze świadkami, dokumentami i innymi środkami dowodowymi. Powinna odpowiadać regułom logicznego rozumowania, wyrażającymi formalne schematy powiązań pomiędzy podstawami wnioskowania i wnioskami oraz uwzględniać zasady doświadczenia życiowego, wyznaczające granice dopuszczalnych wniosków i stopień prawdopodobieństwa ich występowania w danej sytuacji.

Wykorzystanie, użycie podsłuchanej i nagranej rozmowy męża z kochanką albo żony z kochankiem w sprawie o rozwód w sądzie Warszawa Poznań

Skuteczne podważenie oceny dowodów z podsłuchu czy rozmowy, dokonanej przez sąd, jest możliwe w przypadku wykazania, w czym wyraża się brak logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub uchybienie regułom doświadczenia życiowego w przyjęciu kwestionowanych wniosków. W sytuacji braku bezpośrednich środków dowodowych, jest jednak możliwe dokonywanie ustaleń faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia danej sprawy, w drodze domniemania faktycznego, które nie jest środkiem dowodowym w ścisłym tego słowa znaczeniu, stanowi jednak dozwoloną procesowo metodę dowodzenia o faktach na podstawie innych ustalonych faktów, z wykorzystaniem zasad logicznego myślenia oraz doświadczenia życiowego. Dokonywanie ustaleń w ten sposób jest w istocie oparte na swobodnym wnioskowaniu, które, tak jak przy ocenie dowodów, powinno odpowiadać zasadom logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego.

W orzecznictwie sądowym tylko sporadycznie spotyka się wypowiedzi odnoszące się do tej kwestii. W uzasadnieniu wyroku z dnia 25 kwietnia 2003 r. (IV CKN 94/01) Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że nie ma zasadniczych powodów do całkowitej dyskwalifikacji kwestionowanego przez pozwaną dowodu z nagrań rozmów telefonicznych, nawet jeżeli nagrań tych dokonano bez wiedzy jednego z rozmówców, skoro strona pozwana nie zakwestionowała skutecznie w toku postępowania autentyczności tego materiału. Wyrok ten wydano w sprawie o rozwód, przy czym – jak wynika z uzasadnienia – nagrania rozmów telefonicznych nie stanowiły w tej sprawie jedynego dowodu, na podstawie którego przypisano stronie przyczynienie się do rozkładu pożycia małżeńskiego.

Z kolei w wyroku z dnia 10 stycznia 2008 r. Sąd Apelacyjny w Poznaniu (I ACa 1057/07) zajął stanowisko, zgodnie z którym dowody uzyskane w sposób sprzeczny z prawem nie powinny być co do zasady dopuszczone, uznając, iż podstępne nagranie prywatnej rozmowy godzi w konstytucyjną zasadę swobody i ochrony komunikowania się (art. 49 Konstytucji RP).

Natomiast w wyroku z 28.6.2012 r. SN przyjął, że w postępowaniu cywilnym dowody są uzyskane w sposób sprzeczny z prawem, jeżeli zostały zabrane bez wiedzy lub zgody osoby zainteresowanej, a nawet wbrew jej woli (skradzione), jeżeli zawierają informacje, które są ustawowo chronione, a osoba ta korzysta z prawa odmowy ich przedstawienia (art. 248 § 2, art. 293, art. 308 § 2, art. 309 KPC).

W dniu 30.1.2014 r. Sąd Okręgowy w Lublinie wydał wyrok po rozpoznaniu apelacji strony pozwanej, w której podniesiono m.in. zarzut naruszenia art. 233 § 1 KPC poprzez dopuszczenie dowodu z nagrania wykonanego przez pozwanego w braku wiedzy powoda w tym zakresie. Sąd Okręgowy wskazał, że zarzut ten był nieuzasadniony, gdyż nagranie zostało wprawdzie zarejestrowane bez wiedzy pozwanego, ale nie ma podstaw do przyjęcia, żeby tylko z tego względu dowód ten nie mógł zostać wykorzystany w procesie. Sąd Okręgowy podkreślił, że koncepcja tzw. owoców zatrutego drzewa i zakazu przeprowadzenia dowodów uzyskanych nielegalnie wywodzi się z postępowania karnego i dotyczy dowodów uzyskiwanych z naruszeniem prawa przez organy państwowe i funkcjonariuszy publicznych na potrzeby postępowań karnych. Zauważył, że w poglądach doktryny istnieje tendencja do rozciągania obowiązywania wskazanej koncepcji także na postępowanie cywilne, jednak podglądy te należy traktować jedynie jako postulaty. Sądy są bowiem związane przepisami ustawy, a KPC nie reguluje zagadnienia dopuszczalności dowodów uzyskanych w sposób sprzeczny z prawem, w szczególności nie formułuje choćby w ogólny sposób zakazu korzystania z dowodów sprzecznych z prawem, jak to ma miejsce np. w art. 170 § 1 pkt 1 KPK czy art. 75 KPA. Dlatego uznał, że nie ma podstawy, aby automatycznie stosować taki zakaz w postępowaniu cywilnym  czy rodzinnym. Sąd Okręgowy zauważył, że w KPC brak choćby definicji dowodów dopuszczalnych, a ponadto brak jest przepisów zakazujących nagrywania własnych rozmów. Wskazano ponadto, że skarżący nie oznaczył, jakie przepisy miałyby zostać naruszone – wskazano jedynie art. 233 KPC dotyczący w istocie swobodnej oceny dowodów, która może mieć miejsce dopiero po dopuszczeniu danego dowodu.

Sąd Okręgowy zaznaczył, że podziela pogląd Sądu Apelacyjnego w Białymstoku wyrażony w wyroku z 31.12.2012 r., którego teza zakłada, że dopuszczalne jest przeprowadzenie dowodu z nagrań dokonanych osobiście przez osoby występujące w charakterze stron, które będąc uczestnikami rozmowy nie naruszają przepisów chroniących tajemnicę komunikowania (art. 49 Konstytucji RP). Z kolei, w przypadku naruszenia innych praw o charakterze bezwzględnym (dóbr osobistych, prawa do prywatności), brak bezprawności wynika z realizacji prawa do sądu (art. 45 Konstytucji RP). Sąd Apelacyjny zauważył, że sądy orzekające często spotkają się z konfliktem pomiędzy wartościami konstytucyjnie chronionymi w przypadku dowodu z nagrań. Z jednej bowiem strony, wartością chronioną jest prawo do sprawiedliwego, a więc i zgodnego z prawdą rozpatrzenia sprawy przez sąd (art. 45 Konstytucji RP), z drugiej strony natomiast, istnieje prawo do wolności i ochrony komunikowania się (art. 49 Konstytucji RP). Dlatego też trudno wskazać ogólną, uniwersalną dyrektywę, która rozstrzygałaby omawiany problem. W konsekwencji powyższych rozważań SA uznał, że w rozpoznawanej sprawie nie występowała podstawa do niedopuszczenia dowodu z nagrania.

Wykorzystanie, użycie podsłuchanej i nagranej rozmowy męża z kochanką albo żony z kochankiem w sprawie o rozwód w sądzie Warszawa Poznań

W każdym razie, podejmując decyzję w tym przedmiocie, sąd orzekający w danej sprawie winien mieć na uwadze, że częstokroć będzie miał w niej miejsce konflikt pomiędzy wartościami konstytucyjnie chronionymi, to jest najczęściej prawem do sprawiedliwego, czyli także zgodnego z prawdą, rozpatrzenia sprawy przez sąd (art. 45 Konstytucji RP), a prawem do wolności i ochrony komunikowania się (art. 49 Konstytucji RP). Dlatego też trudno jest wyartykułować w omawianej kwestii generalną dyrektywę, która znajdzie zastosowanie we wszystkich przypadkach, a zapewne nie jest to w ogóle możliwe.

W takim stanie rzeczy decyzja o dopuszczeniu dowodu uzyskanego „sprzecznie z prawem” powinna uwzględniać szczególne okoliczności konkretnej sprawy, które w jednym przypadku mogą usprawiedliwiać danie pierwszeństwa dążeniu do rozpatrzenia sprawy rodzinnej zgodnie z prawdą materialną, a w innym przypadku danie pierwszeństwa prawu do ochrony tajemnicy komunikowania się. Wydaje się przy tym oczywiste, że bardziej rygorystyczne stanowisko należałoby stosować do nielegalnych podsłuchów rozmów (np. przez podsłuch) prowadzonych przez osoby trzecie, czy tego typu nielegalnych działań, jak: przejmowanie cudzej korespondencji, zrzuty ekranu korespondencji z telefonu, facebook, whatsapp czy hakerskie włamanie do skrzynki odbiorczej poczty elektronicznej, zaś mniej stanowcze do nagrywania rozmowy w sytuacji, gdy osoba nagrywająca jest jednocześnie odbiorcą informacji, a więc w tych przypadkach, w których jeden z uczestników, dokumentuje w ten sposób treść ich wypowiedzi.

Osoby dokonujące takich nagrań, w odróżnieniu od osób trzecich, z uwagi na to, że są uczestnikami procesu komunikacyjnego, nie naruszają przepisów chroniących tajemnicę komunikowania, wyrażoną w art. 49 Konstytucji, natomiast w przypadku innych praw o charakterze bezwzględnym (dóbr osobistych, prawa do prywatności), wolności i praw wynikających z art. 49, 51 Konstytucji, art. 8 EKPCz, brak bezprawności naruszenia tych dóbr wynika z realizacji prawa do sądu. Prawo do sądu określone w art. 45 Konstytucji, jak i przepisy ustawy regulującej sądowe postępowanie cywilne, zezwalają na naruszenie wymienionych dóbr, z uwagi na przedmiot postępowania, który został przedstawiony przez stronę pod osąd sądu i realizację ochrony jej praw podmiotowych w postępowaniu sądowym.

W tym stanie rzeczy, małżonkowi czy partnerowi, która sama będąc uczestnikiem rozmowy – nagrywa wypowiedzi uczestniczących w tym zdarzeniu osób, nie można postawić zarzutu, że jej działanie jest sprzeczne z prawem, a co najwyżej dobrymi obyczajami. Zarzutem takim nie mógłby się jednak bronić ten, kto sam nie respektuje dobrych obyczajów, wykazując brak lojalności wobec swego małżonka poprzez chociażby wykorzystanie jego naiwności.

Wykorzystanie, użycie podsłuchanej i nagranej rozmowy męża z kochanką albo żony z kochankiem w sprawie o rozwód w sądzie Warszawa Poznań

Jeżeli przedmiotowe nagrania rozmów nie zostały przedstawione na oryginalnym nośniku, na którym zostały nagrane, to nie dyskwalifikuje jeszcze ich jako dowodu w sprawie. Postęp nauk technicznych umożliwia bowiem, za pomocą odpowiednich metod badawczych, ustalenie – nawet na podstawie takich nagrań, istotnych faktów dla rozstrzygnięcia sprawy, a mianowicie: czy utrwalone w ten sposób rozmowy w rzeczywistości miały miejsce, czy zapisy mają charakter ciągły, a tym samym czy nie noszą śladów ingerencji w ich treść.

Na podstawie takich zapisów można też odczytać treść wypowiedzi osób, których głosy zostały zapisane, a także zidentyfikować te osoby w przypadku istnienia próbek porównawczych ich głosów. Nie jest to zatem sytuacja analogiczna do kserokopii dokumentu, która – o ile nie została poświadczona za zgodność z oryginałem – to zgodnie z utrwalonym orzecznictwem nie może być uznana za dowód istnienia oryginału dokumentu o treści i formie odwzorowanej w kopii. Na podstawie bowiem kserokopii nie jest możliwe ustalenie chociażby, czy podpis osoby, która miała podpisać ten dokument, został faktycznie złożony pod oświadczeniem zawartym w tym dokumencie.

Analiza poglądów doktryny i orzecznictwa prowadzi do wniosku, że w obecnym stanie prawnym nie ma podstaw do stwierdzenia niedopuszczalności tzw. dowodów bezprawnych w procesie cywilnym. Praktyka sądów wskazuje na dopuszczanie szerokiego katalogu dowodów – również tych, które budzą wątpliwości co do sposobu ich uzyskania. Może to świadczyć o niestwierdzeniu przez sądy podstawy prawnej do oddalenia wniosku dowodowego w przypadku tzw. dowodów bezprawnych albo też z samego dążenia do ustalenia faktów zgodnie z prawdą i wydania na ich podstawie rozstrzygnięcia.

Sprawa sądowa opracowana przez Kancelarię

Oskarżony A. B. i D. B. byli małżeństwem od 07 kwietnia X r. i mieszkali w C. przy ul. (…) Ze względu na charakter swojej pracy oskarżony A. B. spędzał weekendy poza domem . Wobec faktu iż oskarżony A. B. zaczął na początku X r. otrzymywać informację od sąsiadów iż podczas jego nieobecności w domu włącza się alarm oraz odbywają się imprezy postanowił sprawdzić prawdziwość tych informacji . W tym celu oskarżony A. B. w okresie od bliżej nieustalonego czasu , najprawdopodobniej w okresie od czerwca X r. do września X r. , jednak nie później niż 10 sierpnia X r. w swoim domu C. przy ul. (…) woj. (…) zainstalował urządzeniem podsłuchowe w postaci dyktafonu który zamontował w kinkiecie ściennym w salonie. To urządzenie podsłuchowe nagrało informację do których oskarżony nie był uprawniony – to jest rozmowę żony oskarżonego – D. B. z jej koleżanką E. K. z której wynikało iż żona zdradza z innym mężczyzną oskarżonego A. B. 

Po uzyskaniu tej informacji oraz ustaleniu iż we wrześniu X r. jego żona D. B. wyjechała z tym mężczyzną na wakacje do Grecji oskarżony A. B. przed powrotem żony z tego wyjazdu wakacyjnego podjął decyzję o wyprowadzeniu się z ich domu w C. przy ul. (…) .

Następnie oskarżony A. B. złożył do Sądu Okręgowego W. III Wydział Cywilny pozew o rozwód bez orzekania o winie w sprawie sygn. akt III C 1680/14. W piśmie procesowym z dnia 20 kwietnia X r. pozwana D. B. wniosła o orzeczenie rozwodu z wyłącznej winy jej męża – oskarżonego A. B. zarzucając mu , że ten ją zaniedbywał , nie mogła liczyć na jego pomoc ani w sprawach drobnych codziennych ani w sprawach ważnych . Dodatkowo pozwana zarzuciła powodowi , że ten opuścił ich dom bez jej wcześniejszego powiadomienia i pozostawił ją bez środków do życia. Kolejnym zarzutem względem powoda był fakt iż od lat zaniedbywał on swoje obowiązki małżeńskie w postaci wspólnego pożycia. Pozwana D. B. wniosła również o zasądzenie na jej rzecz od powoda A. B. alimentów w kwocie 2000 zł miesięcznie .

Wykorzystanie, użycie podsłuchanej i nagranej rozmowy męża z kochanką albo żony z kochankiem w sprawie o rozwód w sądzie Warszawa Poznań

W piśmie procesowym z dnia 11 maja X r. wobec wyżej opisanego stanowiska pozwanej D. B. powód A. B. zmodyfikował swoje stanowisko w ten sposób iż wniósł o orzeczenie rozwodu z wyłącznej winy pozwanej D. B. , zarzucając jej zdradę , jakiej dopuściła się w X r. z M. G. W tym piśmie procesowym powód A. B. wniósł o dopuszczenie na tą okoliczność z dowodu z nagrań rozmów D. B. jakie uzyskał za pomocą tego urządzenie podsłuchowego w postaci dyktafonu zamontowanego przez oskarżonego w kinkiecie ściennym salonu domu w C. przy ul. (…) . Pozwana D. B. początkowo zaprzeczyła autentyczności tych nagrań . Jednak z opinii z zakresu fonoskopii nr 283/04/05/X dopuszczonej w sprawie rozwodowej III C 1680/14 wynika iż te nagrania są autentyczne , a osobą nagraną jest pozwana D. B.

Prawomocnym wyrokiem z dnia 15 czerwca 2016 r. w sprawie sygn. akt III C 1680/14 Sąd Okręgowy W. III Wydział Cywilny orzekł rozwód związku małżeńskiego zawartego w dniu 07 kwietnia X roku w P. pomiędzy A. B. a D. B. z wyłącznej winy pozwanej D. B. Ponadto Sąd w tym wyroku zasądził od pozwanej D. B. na rzecz powoda A. B. kwotę 1960 zł tytułem zwrotu kosztów procesu oraz zasadził od pozwanej D. B. na rzecz Skarbu P. Sądu Okręgowego – W. P. w W. kwotę 18943,71 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych .

D. B. stanął pod zarzutem iż w okresie od bliżej nieustalonego czasu , jednak nie później niż 10 sierpnia X r. w C. woj. (…) , w celu uzyskania informacji do których nie był uprawniony , tj. treści rozmów D. B. , posłużył się urządzeniem podsłuchowym w postaci dyktafonu pozostawionego w kinkiecie ściennym salonu domu mieszkalnego to jest popełnienia przestępstwa z art. 263 § 3 k.k..

Oskarżony A. B. podczas postępowania przygotowawczego i na rozprawie przed Sądem przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Oskarżony A. B. wyjaśnił z jakich powodów podjął decyzję o zamontowaniu w salonie swojego domu w C. przy ul. (…) w znajdującym się w tym salonie kinkiecie urządzenia podsłuchowego w postaci dyktafony. Z dalszych wyjaśnień oskarżonego A. B. wynika iż po odsłuchani treści nagranych rozmów żony z jej koleżanka dowiedział się że żona go zdradza, dlatego wyprowadził się z domu i wniósł pozew o orzeczenie rozwodu bez orzekania o winie. Następnie oskarżony A. B. opisał dlaczego wykorzystał te nagrania w toczącym się postępowaniu rozwodowym w sprawie sygn. akt III C 1680/14 . Oskarżony A. B. wskazał iż zrobił to tylko dlatego iż jego żona wniosła o orzeczenie rozwodu z jego wyłącznej winy i orzeczenie od niego na jej rzecz alimentów.

Przepis art. 267 § 3 k.k. stanowi iż grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2 podlega, kto w celu uzyskania informacji, do której nie jest uprawniony, zakłada lub posługuje się urządzeniem podsłuchowym, wizualnym albo innym urządzeniem lub oprogramowaniem. Przedmiotami ochrony są poufność informacji, prawo do dysponowania informacją z wyłączeniem innych osób, a także bezpieczeństwo jej przekazywania; przepis chroni również sferę prywatności. Urządzenie podsłuchowe, wizualne lub inne – to każde urządzenie służące do rejestracji dźwięku i obrazu, a więc takie, za pomocą którego można uzyskać informację (kamera, aparat fotograficzny, magnetofon, dyktafon itp.), penalizowane jest także zakładanie oprogramowania, tj. takiego programu komputerowego, który może posłużyć do nieuprawnionego pozyskania informacji, lub posługiwanie się nim – w celu nieuprawnionego uzyskania informacji. Przepis art. 267 § 3 k.k. nie obejmuje – co oczywiste – sytuacji uzyskania informacji na podstawie przepisów prawa pozwalających na stosowanie urządzeń podsłuchowych i innych urządzeń pozyskiwania informacji. Przestępstwo z art. 267 § 3 k.k. jest formalne w zakresie czynności posługiwania się urządzeniem, natomiast materialne w odniesieniu do znamienia zakładania (skutkiem jest wytworzenie stanu faktycznego, w którym urządzenie lub oprogramowanie umożliwiające uzyskanie informacji zostało zainstalowane w określonym miejscu, zgodnie z wolą sprawcy) Wszystkie przestępstwa z 267 k.k. mają charakter powszechny; mogą być popełnione tylko umyślnie, przy czym typy z art. 267 § 1, 2 i 3 k.k. tylko w zamiarze bezpośrednim ze względu na kierunkowość działania sprawcy.

W powyższej sprawie oskarżony A. B. wypełnił wszystkie znamiona czynu zabronionego z art. 267 § 3 k.k. albowiem w okresie od bliżej nieustalonego czasu , najprawdopodobniej w okresie od czerwca X r. do września X r. , jednak nie później niż 10 sierpnia X r. w C. woj. (…) , w celu uzyskania informacji do których nie był uprawniony , tj. treści rozmów D. B. , posłużył się urządzeniem podsłuchowym w postaci dyktafonu zamontowanego przez niego w kinkiecie ściennym znajdującym się w salonu domu przy ul. (…) . Oskarżony A. B. działał w zamiarze bezpośrednim celem uzyskania informacji do uzyskania których nie był uprawniony. Następnie wykorzystał te informacje w postaci wykonanych przez siebie nagrań , które złożył jako dowód w toczącej się przed Sądem Okręgowy. III Wydział Cywilny z jego powództwa sprawie o rozwód. Fakt ten wynika wprost z zebranego w sprawie materiału dowodowego w postaci: wyjaśnień oskarżonego A. B. ( k. 109 , k. 151 i k. 152 ) i zeznań świadka D. B. ( k. 16 , k. 151-152 ) oraz dokumentów w postaci kserokopii protokołu rozprawy w sprawie III C 1680/14 ( k. 2-3 ) , kserokopii pisma procesowego w sprawie III C 1680/14 ( k. 5-12 ) , stenogramu ( k. 41 ) , opinii fonoskopijnej w sprawie III C 1680/14 ( k. 42- 94 ) , kserokopii wyroku wraz z uzasadnieniem w sprawie III C 1680/14 ( k. 95-102 ) . Należy wskazać iż w postępowaniu przygotowawczym i na rozprawie przed Sądem oskarżony A. B. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu ( k. 109 i k. 151 ). Z tych względów zarówno okoliczności sprawy , jak i wina oskarżonego A. B. co do popełnienia przez niego zarzucanego mu czynu z art. 267 § 3 k.k. nie budzą wątpliwości.

Wykorzystanie, użycie podsłuchanej i nagranej rozmowy męża z kochanką albo żony z kochankiem w sprawie o rozwód w sądzie Warszawa Poznań

W powyższej sprawi Sąd uznał , iż zachodzą przesłanki wskazane w art. 66 § 1 i § 2 k.k. i dlatego warunkowo umorzył postępowanie przeciwko oskarżonemu A. B. na okres próby 1 ( jednego ) roku zgodnie z treścią art. 67 § 1 k.k. . Zgodnie z treścią art. 66 § 1 k.k. Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.

W treści art. 66 § 1 i 2 k.k. wskazane zostały więc trzy przesłanki warunkowego umorzenia postępowania związane z czynem zarzucanym oskarżonemu to jest : społeczna szkodliwość czynu nie jest znaczna, wina nie jest znaczna, zagrożenie karą za zarzucane sprawcy przestępstwo nie przekracza 5 lat pozbawienia wolności . W powyższej sprawie czyn który popełnił oskarżony A. B. spełnia wszystkie wyżej wskazane przesłanki. Niewątpliwym jest , iż w tym przypadku społeczna szkodliwość czynu jak i winna sprawcy nie jest znaczna. Należy zauważyć iż oskarżony A. B. ujawnił te nagrania i wniósł o dopuszczenie dowodu z tych nagrań w toku sprawy rozwodowej dopiero po tym jak pozwana D. B. w piśmie procesowym z dnia 20 kwietnia X r. wniosła o orzeczenie rozwodu z wyłącznej winy jej męża – oskarżonego A. B. zarzucając mu , że ten ją zaniedbywał nie mogła liczyć na jego pomoc ani w sprawach drobnych codziennych ani w sprawach ważnych . Dodatkowo pozwana zarzuciła powodowi , że ten opuścił ich dom bez jej wcześniejszego powiadomienia i pozostawił ją bez środków do życia. Kolejnym zarzutem względem powoda był fakt iż od lat zaniedbywał on swoje obowiązki małżeńskie w postaci wspólnego pożycia. Pozwana D. B. wniosła również o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego A. B. alimentów w kwocie 2000 zł miesięcznie. Wcześniej oskarżony A. B. mimo iż znał treść tych nagrań wniósł o orzeczenie rozwodu bez orzekania o winie ( k. 96-102 ).

Wskazane w art. 66 § 1 k.k. właściwości i warunki osobiste sprawcy, jego postawa i dotychczasowy sposób życia stanowią odrębną przesłankę warunkowego umorzenia postępowania. Nie mogą one być uwzględniane w ocenie społecznej szkodliwości popełnionego czynu i winy sprawcy, tj. przemawiać za ich „znacznością” lub „nieznacznością”. Należy zatem przyjąć, że przesłanka ta wchodzi w grę dopiero po ustaleniu, iż społeczna szkodliwość czynu i wina sprawcy nie są znaczne, jak to ma miejsce w niniejszej sprawie . Pozytywna ocena postawy oskarżonego i jego dotychczasowego życia ma charakter prognostyczny, prowadząc sąd do przekonania, że mimo warunkowego umorzenia postępowania sprawca będzie przestrzegał porządku prawnego, a w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa . Przesłanka ta nie będzie spełniona, a przeciwnie – zachodzi przeszkoda w orzekaniu o warunkowym umorzeniu postępowania, jeżeli sprawca był już skazany za jakiekolwiek przestępstwo umyślne i nie nastąpiło zatarcie tego skazania. Lege non distinguente nie stanowi przeszkody w orzekaniu o warunkowym umorzeniu wcześniejsze skazanie za występek nieumyślny, a także wcześniejsze orzeczenie wobec sprawcy warunkowego umorzenia postępowania w sprawie o występek popełniony umyślnie. ( tak Komentarz do art. 66 kodeksu karnego (Dz.U.97.88.553), [w:] A. Marek, Kodeks karny. Komentarz, Dom Wydawniczy ABC, 2006, wyd. III.) .

W powyższej sprawie dotychczasowy sposób życia oskarżonego A. B. oraz fakt , iż nie był on dotychczas karany ( k. 106 ), wskazuje , że spełnia on również tą przesłankę warunkowego umorzenia postępowania. Pozytywna ocena postawy oskarżonego A. B. oraz jego dotychczasowego życia wskazuje , iż będzie on przestrzegał porządku prawnego, a w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa.

Jeżeli chodzi o kolejną przesłankę wskazaną w art. 66 § 1 k.k. – braku wątpliwości co do popełnionego czynu, to taki brak wątpliwości wynika przede wszystkim z postawy sprawcy i złożenia przez niego wiarygodnych wyjaśnień. Formalne przyznanie się do winy nie jest jednak warunkiem sine qua non orzekania o warunkowym umorzeniu postępowania (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 2003 r., I KK 301/03, OSNKW 2004, nr 1, poz. 9). Ustawa bowiem wymaga jedynie, aby zachodził brak wątpliwości co do popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu i okoliczności tego czynu – w aspekcie wskazanych w art. 66 k.k. przesłanek stosowania tej instytucji. W powyższej sprawie oskarżony A. B. przyznał się w postępowaniu przygotowawczym i na rozprawie przed Sądem do popełnienia zarzucanego mu czynu . Należy ponadto stwierdzić, iż z zebranego w sprawie materiału dowodowego w postaci: wyjaśnień oskarżonego A. B. ( k. 109 , k. 151 i k. 152 ) i zeznań świadka D. B. ( k. 16 , k. 151-152 ) oraz dokumentów w postaci kserokopii protokołu rozprawy w sprawie III C 1680/14 ( k. 2-3 ) , kserokopii pisma procesowego w sprawie III C 1680/14 ( k. 5-12 ) , stenogramu ( k. 41 ) , opinii fonoskopijnej w sprawie III C 1680/14 ( k. 42- 94 ) , kserokopii wyroku wraz z uzasadnieniem w sprawie III C 1680/14 ( k. 95-102 ) wynika niezbicie że dopuścił się on zarzucanego mu czynu który przez Sąd został zakwalifikowany jako czyn z art. 267 § 3 k.k.. Dlatego też okoliczności jego popełnienia nie budzą w powyższej sprawie żadnych wątpliwości.

Wykorzystanie, użycie podsłuchanej i nagranej rozmowy męża z kochanką albo żony z kochankiem w sprawie o rozwód w sądzie Warszawa Poznań

W powyższej sprawie Sąd nie zasądził na podstawie art. 67 § 3 k.k. na rzecz oskarżycielki posiłkowej D. B. zadośćuczynienia za doznaną krzywdzę, mimo iż jej pełnomocnik złożył taki wniosek i wniósł o orzeczenie zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w kwocie 20000 zł , gdyż nie znalazł żadnych podstaw do orzeczenia na rzecz oskarżycielki posiłkowej zadośćuczynienia za doznaną krzywdzę. Należy wskazać iż pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej jako powód zasądzenia zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w kwocie 20000 zł wskazał fakt iż że stan zdrowia oskarżycielki posiłkowej uległ pogorszeniu na skutek sprawy rozwodowej ( k. 153-154 ) . Należy jednak wskazać iż jedyna dolegliwością jako poniosła pokrzywdzona D. B. w związku z ujawnieniem przez oskarżonego A. B. tych nagrań wobec żądania zawartego w piśmie procesowym pozwanej D. B. z dnia 20 kwietnia X r. o orzeczenie rozwodu z wyłącznej winy jej męża – oskarżonego A. B. i zasądzenie od niego alimentów na jej rzecz w kwocie 2000 zł był fakt iż prawomocnym wyrokiem z dnia 15 czerwca X r. w sprawie sygn. akt III C 1680/14 Sąd Okręgowy W. III Wydział Cywilny orzekł rozwód związku małżeńskiego zawartego w dniu 07 kwietnia X roku w P. pomiędzy A. B. a D. B. z wyłącznej winy pozwanej D. B.. Należy dodatkowo wskazać iż Sąd w tym wyroku zasądził od pozwanej D. B. na rzecz powoda A. B. kwotę 1960 zł tytułem zwrotu kosztów procesu oraz zasadził od pozwanej D. B. na rzecz Skarbu P. Sądu Okręgowego – W. P. w W. kwotę 18943,71 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych ( k. 95 ) . Podnieść należy iż pełnomocnik pokrzywdzonej D. B. wniósł w niniejszym sprawie karnej o zasądzenie od oskarżonego A. B. na rzecz pokrzywdzonej zadośćuczynienia w kwocie 20000 zł , a więc w kwocie odpowiadającej kwocie kosztów jakie musiała podnieść D. B. w związku z prawomocnym wyrokiem z dnia 15 czerwca X r. w sprawie sygn. akt III C 1680/14 Sądu Okręgowego W. III Wydział Cywilny. Sąd Rejonowy w Legionowie II Wydział Karny sygn. akt II K 1044/16

W przypadku jakichkolwiek pytań bądź wątpliwości, pozostajemy do Państwa dyspozycji. Prosimy przejść do zakładki kontakt.

Z wyrazami szacunku.

Adwokat Mateusz Ziębaczewski

Mateusz Ziębaczewski to doświadczony adwokat i specjalista od prawa rodzinnego. Swoją wiedzą i umiejętnościami służy klientom, pomagając im w najbardziej skomplikowanych sprawach rodzinnych. Gdy nie pisze artykułów na blogu, reprezentuje swoich klientów w sądzie, dążąc do osiągnięcia najlepszych dla nich rozwiązań.

email telefon LinkedIn

Zobacz pozostałe wpisy autora

Jarocin Gostyń Szamotuły Pleszew Czarnków Trzcianka Oborniki Chodzież Piła Gorzów Wielkopolski Konin Turek Nowy Tomyśl Leszno Wolsztyn Grodzisk Wielkopolski Gniezno Słupca Skoki Kalisz Śrem Buk Kostrzyn Duszniki Kościan Września Środa Wielkopolska Murowana Goślina Ostrów Wielkopolski Kórnik Luboń Swarzędz Opalenica Wągrowiec Krotoszyn Pobiedziska Pniewy Rogoźno Wronki Powidz S uchy Las Biedrusko Tarnowo Podgórne Komorniki Dopiewo Przykona Kleczew Czerwonak Stęszew Kleszczewo Rokietnica Międzychód, Łódź Wrocław Warszawa Katowice Kraków Rzeszów Lublin Gdańsk Szczecin Zielona Góra Opole Śląsk Kielce Olsztyn Bydgoszcz, Mińsk Mazowiecki Wołomin Pruszków Radom Otwock Legionowo Garwolin Grójec Ciechanów Grodzisk Mazowiecki Płońsk Ostrołęka, Dwór Mazowiecki Żyrardów Wyszków Mińsk Mazowiecki Łomianki Marki Ząbki Józefów Konstancin Sochaczew Nadarzyn Wólka, Kosowska Tarczyn Góra Kalwaria Wiskitki Teresin Zaborów Węgrów Warka Sokołów Przasnysz Pułtusk Raszyn Siedlce Białystok

Kancelaria Prawa Rodzinnego w Poznaniu