Twoja sprawa z zakresu prawa rodzinnego jest już wystarczająco stresująca. Nie powinieneś rozbijać banku tylko po to, aby upewnić się, że jesteś chroniony

Rozwód na pierwszej rozprawie w sądzie

Kiedy małżonkowie decydują się na rozwód, zwykle nie wiedzą, czego się spodziewać. W końcu rozwód jest skomplikowanym procesem prawnym i może być pełen nieprzyjemnych niespodzianek i frustrujących opóźnień. Zawsze pomocne jest zapoznanie się z harmonogramem rozwodu, aby uzyskać ogólne zrozumienie tego, co może się zdarzyć, abyś poczuła/poczuł się bardziej komfortowo w niekomfortowym czasie. Poniższa chronologia przedstawia ogólny sposób postępowania w przypadku klasycznego rozwodu.

Rozwód na pierwszej rozprawie w sądzie jest oczywiście możliwy. Jeżeli nie chcesz dochodzić w toku procesu winy współmałżonka, to szanse, że tylko raz będziesz musiał pojawić się w sądzie, są bardzo duże.  Warto się zastanowić, czy pomimo nieporozumień pomiędzy małżonkami właściwe jest uzewnętrznianie spornych kwestii na sali sądowej i prowadzenie długotrwałego postępowania. Czy rzeczywiście jest to konieczne w twojej sytuacji jak chcesz szybko rozwieść się? Żeby Sąd skończył sprawę o rozwód na pierwszej sprawie musicie być zgodni w kwestii:

1. rozwiązania związku małżeńskiego bez orzekania o winie

2. alimentów na każde dziecko

3. kontaktów ojca z dziećmi

4. władzy rodzicielskiej rodziców nad dziećmi

5. miejsca zamieszkania dzieci po rozwodzie.

Rozwód nie musi oznaczać ciągnącego się w nieskończoność procesu. Jeżeli oboje małżonkowie są zdecydowani, nie chcą orzekania o winie, to istnieje szansa na orzeczenie rozwodu w ciągu 2-3 miesięcy. Uzyskanie wyroku rozwodowego nie oznacza, że sprawa została definitywnie zakończona. Wydany wyrok musi się bowiem uprawomocnić, w przeciwnym razie nie będzie miało wiążącej mocy. Jeśli strony są zgodne, co do treści wydanego wyroku, to od ogłoszenia wyroku do jego uprawomocnienia się po 7 dniach od jego ogłoszenia.

Jeśli chcesz mieć szybki rozwód, to na pewno masz wiele obaw i pytań. Jedno z twoich pytań prawdopodobnie brzmi: jak szybko przeprowadzić rozwód bez kłótni i awantur oraz ile będzie kosztował rozwód i adwokat? Odpowiedź na to pytanie będzie zależeć od wielu różnych rzeczy, w tym od tego:

– czy zatrudnisz dobrego i skutecznego adwokata od spraw rodzinnych,

– czy twój małżonek jest wojowniczy, a może kolegialny,

– czy macie wspólnie małoletnie dzieci,

– czy dogadacie się co do kwestii alimentów na dzieci, władzy rodzicielskiej i kontaktów,

– jaki jest majątek wspólny, czy macie wspólne długi lub kredyty.

Sami widzicie, lista jest długa, a każda sprawa o rozwód jest inna i ma przeróżne zawiłości.

Opłata sądowa od pozwu o rozwód ma charakter stały i wynosi 600 zł. Koszt adwokata czy radcy prawnego zależy od skomplikowania sprawy, ilości dzieci oraz tego, czy chcecie dokonać podziału majątku w rozwodzie. Zobaczmy więc, czy masz szanse na rozwód pierwszej rozprawie w Sądzie.

Kiedy można się rozwieść

Niewątpliwie w każdym wypadku wystąpienia z pozwem rozwodowym sąd bada przesłanki rozwodowe, tak te dopuszczające rozwód, czyli pozytywne (zupełność i trwałość rozkładu pożycia), jak i te wykluczające rozwód mimo wystąpienia przesłanek pozytywnych, czyli przesłanki negatywne. Zakaz udzielenia rozwodu regulują przepisy art. 56 § 2 i 3 KRO. Obejmują one trzy samoistne przesłanki negatywne rozwodu, czyli okoliczności zakazujące jego udzielenia mimo ziszczenia się przesłanek pozytywnych z art. 56 § 1 KRO. Powództwo zostanie oddalone, jeżeli:

1) wskutek rozwodu miałoby ucierpieć dobro wspólnych małoletnich dzieci małżonków (§ 2);

2) rozwód byłby sprzeczny z zasadami współżycia społecznego innymi niż dobro małoletnich (§ 2);

3) rozwodu żąda małżonek wyłącznie winny rozkładu pożycia, chyba że (§ 3):

a) drugi małżonek wyraził zgodę na rozwód albo

b) drugi małżonek nie wyraził zgody na rozwód, ale jego odmowa jest sprzeczna z zasadami współżycia społecznego (bliżej o przesłankach rozwodowych por. K. Gromek, Rozwód, s. 65).

W piśmiennictwie nie budzi wątpliwości fakt, iż orzeczenie rozwodu z winy obu stron oznacza, że nie można rozróżnić winy większej i winy mniejszej. Małżonek, który zawinił jedną z wielu (kilku) przyczyn rozkładu pożycia, musi być uznany za współwinnego, chociażby drugi małżonek dopuścił się wielu i to cięższych przewinień. Niedopuszczalna jest bowiem kompensata własnych przewinień.

Co jednak zrobić, gdy sąd nie dopatrzy się winy w zachowaniu żadnej ze stron, mimo iż wnoszą one o jej ustalenie? Jeżeli w sprawie wystąpią przesłanki pozytywne (dopuszczające rozwód) i negatywne (wykluczające rozwód), to sąd oddali powództwo mimo istnienia przesłanek pozytywnych na skutek wystąpienia przesłanek negatywnych.

O tym, czy pozew o rozwód małżonków jest „zgodny”, nie przesądza jego forma ani równoczesność złożenia np. w jednym piśmie, zgodnie na tej samej rozprawie. Zgodny wniosek oznacza zatem jednolitość stanowisk procesowych stron w danej kwestii merytorycznej lub formalnej do czasu zakończenia postępowania, niezależnie od tego w jakiej formie i kiedy zostały zaprezentowane.

Przesłanki pozytywne orzeczenia rozwodu w Poznaniu

Przesłanki pozytywne, czyli te, które muszą wystąpić, by można było otrzymać rozwód. Orzeczenie rozwodu jest dopuszczalne, gdy sąd ustali, że pożycie małżeńskie uległo zupełnemu i trwałemu rozkładowi (obie te cechy rozkładu muszą wystąpić łącznie), a nie wystąpiła żadna z tzw. negatywnych przesłanek rozwodu. Decyduje w tym przedmiocie stan sprawy w chwili zamknięcia rozprawy. Sąd, ustalając zupełny i trwały rozkład pożycia, nie jest obowiązany do oceny „ważności” jego powodów, czyli nie ma obowiązku badać, czy w świetle zasad współżycia społecznego można je uznać za wystarczająco doniosłe.

Pożycie małżonków

Przez pożycie małżonków rozumiemy więź psychiczną (m. in. uczucie miłości, szacunku i zaufania), fizycznej (wspólne zamieszkiwanie) lub gospodarczej (prowadzenie wspólnego gospodarstwa domowego). Mamy również do czynienia w dalszym ciągu z pożyciem małżeńskim, nawet wówczas, gdy współżycie fizyczne lub więź gospodarcza są znacząco ograniczone, np. ze względu na wiek jednego z małżonków, wyjazd jednego z małżonków za granicę czy też przebywanie w zakładzie karnym.

Jeżeli między małżonkami dochodzi do osłabienia czy wręcz zaniku więzi małżeńskich, to proces ten określany jest mianem rozkładu pożycia małżeńskiego. Istota procesu sprowadza się do zaburzeń w funkcjonowaniu któregokolwiek z elementów tego co składa się na pożycie małżeńskie. Sąd musi ocenić stopień zaawansowania rozkładu pożycia. Rozkład pożycia może być:

– subiektywnie postrzegalny (wewnętrznie psychiczne nastawienie małżonka),

– obiektywnie postrzegalny (dostrzegalne z zewnątrz dla każdego).

Przyczyny rozkładu pożycia małżeńskiego mogą być następujące:

– zawinione przez małżonka (np. groźba skierowana pod adresem drugiego z małżonków, nieetyczne postępowanie wobec niego, naużywanie narkotyków, alkoholu, lekceważący stosunek, rażące zaniedbania w wykonywaniu obowiązków, wrogość, przejawy agresji mogą zarówno przyczynić się do rozkładu pożycia między małżonkami, jak i stanowić jego przejaw.

– niezawinione przez małżonka (np. nieuleczalna, potworna choroba uniemożliwiająca albo utrudniająca wykonywanie obowiązków małżeńskich).

Pożycie małżeńskie utrzymane jest np. wtedy, gdy małżonkowie nie realizują wprawdzie pełnej więzi gospodarczej wobec braku wspólnego zamieszkiwania, lecz istnieją jeszcze między nimi powiązania o charakterze osobistym. Ponadto gdy ustały wprawdzie między nimi więzi fizyczne, np. z powodu podeszłego wieku, lecz małżonkowie mogą kontynuować wspólne pożycie w zakresie pozostałych jego składników. Wystarcza to do uznania, że pożycie trwa nadal. Rozwód Poznań

Pożycie fizyczne małżonków

Wspólne pożycie małżeńskie co do zasady obejmuje utrzymywanie stosunków seksualnych między małżonkami, czyli tzw. więź fizyczną (inaczej: intymną, seksualną, cielesną). Zanik tej więzi może być przejawem zupełnego rozkładu pożycia małżonków, lecz może mieć również charakter usprawiedliwiony.

Ustanie wspólnoty fizycznej lub gospodarczej może w konkretnym przypadku nie stanowić objawu rozkładu, jeżeli wynika ono z okoliczności niezależnych od małżonków lub z ich zgodnej woli uzasadnionej okolicznościami życiowymi. Przykładem takiej sytuacji może być ustanie współżycia fizycznego na skutek choroby małżonka, rozłączenie małżonków spowodowane pobytem w szpital, pracą zarobkową małżonków w różnych odległych od siebie miejscowościach, itp..

O istnieniu więzi fizycznej między małżonkami nie świadczy utrzymywanie stosunków fizycznych, które są wynikiem zastraszenia, uzależnienia gospodarczego, jak również innego rodzaju przymusu.

Wieź duchowa małżonków

Podstawową więzią składającą się na wspólne pożycie małżeńskie jest więź duchowa. Brak wspólnoty duchowej jest zawsze objawem rozkładu pożycia. Wspólnota duchowa polega na wzajemnym pozytywnym stosunku uczuciowym małżonków, szacunku, zaufaniu, szczerości, lojalności, wyrozumiałości, na respektowaniu osobistych cech małżonka, uwzględnianiu jego osobistych potrzeb oraz gotowości do ustępstw oraz kompromisów.

Do uznania, że między małżonkami brak jest wspólnoty duchowej, nie jest konieczne stwierdzenie wrogiego lub choćby niechętnego stosunku ich do siebie. Zachowanie poprawnych stosunków, utrzymywanie kontaktów w interesie wspólnych dzieci itp. nie musi koniecznie oznaczać, iż więź duchowa małżonków została utrzymana i rozkład pożycia nie istnieje. Chodzi bowiem nie o jakąkolwiek więź duchową pomiędzy dwojgiem ludzi, lecz o więź charakterystyczną dla duchowej wspólnoty małżeńskiej. Rozkład pożycia może nastąpić nie tylko, gdy więź duchowa ustała po stronie obojga małżonków, lecz także wyłącznie jednego z nich.

Więź gospodarcza

Więź gospodarcza utożsamiana jest z prowadzeniem przez małżonków wspólnego gospodarstwa domowego. Więź gospodarcza na ogół przejawia się we wspólnym zamieszkaniu, posiadaniu wspólnego majątku, prowadzeniu jednego gospodarstwa domowego, a także przygotowywaniu i wspólnym spożywaniu posiłków.

Brak wspólnoty gospodarczej (podobnie jak uczuciowej) może w danych okolicznościach nie stanowić objawu rozkładu, jeżeli wynika z okoliczności niezależnych od małżonków lub z ich zgodnej woli uzasadnionej okolicznościami życiowymi. Gdy jednak przy zupełnym braku więzi duchowej i fizycznej pozostały pewne elementy więzi gospodarczej, rozkład pożycia może być mimo to uznany za zupełny, jeśli utrzymanie elementów więzi gospodarczej (np. wspólnego mieszkania) wywołane zostało szczególnymi okolicznościami. Takie szczególne okoliczności to przede wszystkim istnienie ograniczonej więzi gospodarczej między małżonkami, wynikającej z konieczności zajmowania tego samego mieszkania i ponoszenia w związku tym wspólnych opłat.

Zupełny rozkład pożycia

Rozkład jest zupełny, gdy nie istnieje między małżonkami więź duchowa, fizyczna ani gospodarcza; w ogóle ustały stosunki między małżonkami i to we wszystkich trzech sferach: uczuciowej, fizycznej i gospodarczej. Nawet rzadkie tylko stosunki fizyczne między małżonkami będą wskazywać, że rozkład pożycia nie jest jeszcze zupełny. Dopuszcza się możliwość uznania za zupełny także takiego rozkładu pożycia, gdy przy niepełnym zaniku określonej więzi intensywność rozpadu innych relacji między małżonkami pozwala orzec, że rozkład jest zupełny.

Trwały rozkład pożycia

Rozkład pożycia jest trwały, gdy ocena oparta na doświadczeniu życiowym pozwala przyjąć, że na tle okoliczności konkretnej sprawy powrót małżonków do wspólnego pożycia nie nastąpi. Należy przy tym mieć na uwadze indywidualne cechy charakteru małżonków (wytyczne SN z 1955 r., teza II ust. 2; orzeczenie Sądu Najwyższego z 13 września 1952 r., C. 1702/51). Trwałość rozkładu pożycia ustalana jest więc w drodze oceny prawdopodobieństwa powrotu małżonków do wspólnego pożycia. Wystarczy oparta na doświadczeniu życiowym ocena, że w okolicznościach sprawy powrót małżonków do wspólnego pożycia nie nastąpi. Należy przy tym mieć na uwadze indywidualne cechy charakteru małżonków” (wytyczne rozwodowe 1955, pkt II.2).

Jak wiadomo z doświadczenia życiowego, im dłużej trwa wspólne pożycie małżonków, tym mniej poszczególne fakty oddziałują niekorzystnie na to pożycie, tym trudniej wywołać głęboki rozkład.

Fakt uszkodzenia ciała, wywołanie rozstroju zdrowia czy dopuszczenie się ciężkiej zniewagi mogą stanowić samoistną przyczynę rozkładu pożycia, wystarczającą do uznania rozkładu pożycia za zupełny i trwały (orzeczenie SN z dnia 13 stycznia 1953 r., C 1631/52, OSNCK 1954, nr 1, poz. 9).

Krótki upływ czasu od daty zawarcia związku małżeńskiego przez osoby w młodym wieku i krótki stosunkowo okres rozkładu pożycia nie wyłączają same przez się orzeczenia rozwodu z uzasadnieniem, że rozkład pożycia z tych względów nie jest zupełny i trwały, jeżeli poza tym nie wchodzi w grę żadna z negatywnych przesłanek rozwodu Poznań (zob. orzeczenie Sądu Najwyższego w wyroku z dnia 14 grudnia 1984 r., III CRN 272/84, OSNC 1985, nr 9, poz. 135 )

Fakt troszczenia się męża o żonę i dzieci, a także fakt przyjaznego ustosunkowania się do porzuconego małżonka, zupełnie nie przesądza o braku trwałego rozkładu małżeństwa, którego istotą nie jest nienawiść i niekulturalne odnoszenie się do siebie małżonków, ale tylko zerwanie stosunków intymnych bez nadziei powrotu do nich” (orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 8 maja 1951 r., C 184/51, OSN(C) 1952, nr 1, poz. 21).

Władza rodzicielska nad dzieckiem

Sąd powinien powierzyć dziecko temu z rodziców, które daje gwarancję należytego wykonania obowiązków rodzicielskich. Decydującym kryterium przy rozstrzyganiu o powierzeniu wykonywania władzy rodzicielskiej nie powinna być sama płeć rodzica. Matki i ojcowie mają takie same kompetencje wychowawcze.

Przy rozstrzyganiu kwestii zorganizowania pieczy nad dzieckiem po rozwodzie rodziców Sąd staje przed zagadnieniem, które z nich daje większą gwarancję troski o fizyczny i duchowy rozwój dziecka. Nie bez znaczenia dla tego rozstrzygnięcia jest wiek dziecka. Zwłaszcza w okresie niemowlęctwa i wczesnego dzieciństwa wskazane jest, by dziecko pozostawało pod pieczą matki.

Błędne jest założenie, że jeżeli matka daje gwarancję należytego wykonywania władzy rodzicielskiej nad małoletnimi dziećmi to sąd rozwodowy zawsze powinien jej powierzyć wykonywanie tej władzy. W sprawach rozwodowych zdarza się, że oboje rodzice swoim dotychczasowym postępowaniem gwarantują właściwe sprawowanie pieczy nad dziećmi, lecz z różnych względów, chociażby z uwagi na odrębne zamieszkiwanie nie można wykonywania władzy powierzyć obojgu. W takim wypadku sąd rozwodowy dokonuje wyboru rodzica mającego wykonywać władzę rodzicielską.

Sama różnica w warunkach materialnych stron nie powinna mieć w zasadzie znaczenia decydującego dla rozstrzygnięcia o władzy rodzicielskiej, skoro różnica ta może i powinna zostać wyrównana przez odpowiednie rozłożenie ciężaru kosztów utrzymania dziecka na obie strony oraz w drodze współdziałania obojga rodziców dla dobra dziecka.

Przypisanie małżonkowi winy rozkładu pożycia nie przesądza o konieczności ograniczenia jego władzy rodzicielskiej. Małżonek, którego zachowanie doprowadziło do rozpadu związku może mieć odpowiednie predyspozycje wychowawcze i być w stanie właściwe współdziałać w sprawach dziecka z byłym małżonkiem.

Kontakty i widzenia ojca z dzieckiem

Niezależnie od władzy rodzicielskiej rodzice oraz ich dziecko mają prawo i obowiązek utrzymywania ze sobą kontaktów. Kontakty z dzieckiem obejmują w szczególności przebywanie z dzieckiem (odwiedziny, spotkania, zabieranie dziecka poza miejsce jego stałego pobytu) i bezpośrednie porozumiewanie się, utrzymywanie korespondencji, korzystanie z innych środków porozumiewania się na odległość, w tym ze środków komunikacji elektronicznej. Pobyt z dzieckiem obejmuje w szczególności widywanie się z nim, które jest najważniejszym przejawem kontaktów. W zakres widywania wchodzą w szczególności odwiedziny, spotkania i zabieranie dziecka poza miejsce jego stałego pobytu.

Z faktu, że Art. 113 KRO wymienia odwiedziny, spotkania, zabieranie dziecka poza miejsce jego stałego pobytu nie należy wywodzić, że te formy są konieczne w każdym wypadku. Takie mechaniczne rozumienie komentowanego przepisu oznaczałoby, że rodzicom, którzy nie sprawują władzy rodzicielskiej, ale mają prawo i obowiązek utrzymywania z dzieckiem osobistej styczności, musi przysługiwać taka cała paleta form kontaktów. Dobro dziecka oraz interes matki lub ojca sprawującego władzę rodzicielską mogą tymczasem przemawiać za tym, że w danym wypadku kontakty drugiego z rodziców z dzieckiem będą ograniczone do spotkań w miejscu zamieszkania dziecka oraz rozmów telefonicznych i korespondencji drogą poczty elektronicznej, a nie będą obejmować, np. zabierania dziecka poza miejsce jego stałego pobytu. Oczywiście formy kontaktów mogą się zmieniać wraz z rozwojem dziecka (np. inaczej muszą być organizowane kontakty z dzieckiem rocznym, a inaczej z nastolatkiem) oraz cechami osobowymi (np. miejscem zamieszkania i pracy drugiego z rodziców, rosnącym lub malejącym niebezpieczeństwem negatywnego wpływu na wychowanie i rozwój dziecka) i relacjami między ojcem, matką, osobą sprawującą pieczę zastępczą i opiekunem (w tym łagodzeniem lub intensyfikacją konfliktów wewnątrz rodziny i innymi przejawami jej dysfunkcyjności).

Kontakty te powinny stanowić przedmiot nie tylko prawa, ale i obowiązku rodziców, co z kolei jest w pełni zgodne z charakterem władzy rodzicielskiej i powinno ułatwiać stosowanie prawa dotyczącego kontaktów, jako instytucji zbliżonej w miarę możności swoim charakterem do instytucji władzy rodzicielskiej, która także stanowi prawo i obowiązek.

Oddzielenie władzy rodzicielskiej od kontaktów z dzieckiem wynika również z art. 9 ust. 3 konwencji o prawach dziecka, zgodnie z którym: „Państwa-Strony będą szanowały prawo dziecka odseparowanego od jednego lub obojga rodziców do utrzymywania regularnych stosunków osobistych i bezpośrednich kontaktów z obojgiem rodziców, z wyjątkiem przypadków, gdy jest to sprzeczne z najlepiej pojętym interesem dziecka”. Podobnie zgodnie z art. 8 konwencji o statusie prawnym dziecka pozamałżeńskiego: „Ojciec lub matka dziecka pozamałżeńskiego, któremu lub której nie przysługuje władza rodzicielska, względnie nie wykonuje tej władzy, może uzyskać prawo do kontaktów z dzieckiem w określonych przypadkach”.

Alimenty na dziecko

Według art. 133 § 1 KRO, rodzice zobowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. To szczególne unormowanie obowiązku alimentacyjnego polega na tym, że obowiązek rodziców dostarczania środków utrzymania i wychowania trwa dopóty, dopóki dziecko nie zdobędzie, stosownie do swoich uzdolnień i predyspozycji, kwalifikacji zawodowych, czyli do chwili usamodzielnienia się, i to niezależnie od osiągniętego wieku. Tak orzekał Sąd Najwyższy w następujących wyrokach: Obowiązek przewidziany w art. 133 § 1 KRO wygasa z chwilą osiągnięcia przez dziecko odpowiedniego stopnia fizycznego i umysłowego rozwoju, potrzebnego do usamodzielnienia się i do uzyskania środków utrzymania z własnej pracy i z własnych zarobków (uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 08 sierpnia 1980 roku w sprawie III CRN 144/80, OSNC 1981/1/20).

Zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. W sprawach o alimenty sąd ma obowiązek dokładnego i wnikliwego ustalenia usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego do alimentowania oraz możliwości ich zaspokojenia przez zobowiązanych. Zakres usprawiedliwionych potrzeb dziecka powinien być ustalony w ten sposób, aby w razie ich zaspokojenia stopa życiowa dziecka była taka sama jak stopa życiowa rodziców. Konsekwencją tego zapatrywania jest to, że rodzice w żadnym razie nie mogą uchylić się od obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, które nie może się utrzymać samodzielnie, tylko na tej podstawie, że wykonywanie obowiązku alimentacyjnego stanowiłoby dla nich nadmierny ciężar. Rodzice muszą więc podzielić się z dzieckiem nawet najmniejszymi dochodami. Zauważa się przy tym, że nie chodzi tu o mechaniczny podział osiąganych przez rodziców dochodów, ale o zbliżone z rodzicami zaspokojenie usprawiedliwionych potrzeb dzieci, przy uwzględnieniu ich wieku, stanu zdrowia, kierunku szkolenia oraz innych indywidualnych okoliczności.

Przez usprawiedliwione potrzeby, o jakich mowa w art. 135 KRO, należy rozumieć potrzeby bieżące, w zakresie utrzymania: materialne (wyżywienie, ubranie, mieszkanie, ogrzewanie, oświetlenie, leczenie w razie choroby) i niematerialne (duchowe, religijne, kulturalne) oraz potrzeby w zakresie wychowania, których zaspokojenie zapewni uprawnionemu rozwój fizyczny i umysłowy, pieczę, pielęgnację, odpowiednie wykształcenie, przygotowanie do samodzielnego życia w społeczeństwie. W tym miejscu podkreślić należy, iż usprawiedliwione potrzeby obejmują nie tylko te elementy, które zapewniają uprawnionemu minimum egzystencji, ale też normalne warunki bytowania, odpowiadające jego wiekowi, stanowi zdrowia i indywidualnym potrzebom – jeżeli uprawniony nie może zaspokoić ich samodzielnie, własnymi siłami. Przy ocenie, które z potrzeb uprawnionego powinny być uznane za usprawiedliwione należy brać pod uwagę z jednej strony możliwości zobowiązanego – z drugiej zaś strony zakres i rodzaj potrzeb uprawnionego. Zawsze jednak jest konieczne zapewnienie dziecku podstawowych warunków egzystencji w postaci wyżywienia, zapewniającego jego prawidłowy rozwój fizyczny, stosownej do wieku odzieży, środków na ochronę zdrowia, kształcenia podstawowego i zawodowego oraz środków na ochronę jego osoby i majątku.

Rodzice zatem, w zależności od swoich możliwości, obowiązani są zapewnić dziecku środki do zaspokojenia jego potrzeb fizycznych – wyżywienia, mieszkania, odzieży, higieny osobistej, leczenia w razie choroby, jak i duchowych (kulturalnych), także środki wychowania (kształcenia). Nie ma przy tym jednego katalogu potrzeb, które można uznać za usprawiedliwione i podlegające zaspokojeniu w ramach obowiązku alimentacyjnego. Przy ocenie, które z potrzeb uprawnionego powinny być uznane za usprawiedliwione, należy brać pod uwagę z jednej strony możliwości zobowiązanego, z drugiej – zakres i rodzaj potrzeb. Granicę wysokości alimentów stanowią możliwości zarobkowe zobowiązanego, zatem wysokość alimentów nie może od tych możliwości abstrahować. Będzie to mieć wpływ na rozstrzygnięcie, w jakiej mierze możliwości zarobkowe i majątkowe zobowiązanego będą wzięte pod uwagę przy oznaczaniu zakresu obowiązku alimentacyjnego.

[spacer]

W przypadku jakichkolwiek pytań bądź wątpliwości, pozostajemy do Państwa dyspozycji. Prosimy przejść do zakładki kontakt.

Z wyrazami szacunku.

Adwokat Mateusz Ziębaczewski

Mateusz Ziębaczewski to doświadczony adwokat i specjalista od prawa rodzinnego. Swoją wiedzą i umiejętnościami służy klientom, pomagając im w najbardziej skomplikowanych sprawach rodzinnych. Gdy nie pisze artykułów na blogu, reprezentuje swoich klientów w sądzie, dążąc do osiągnięcia najlepszych dla nich rozwiązań.

email telefon LinkedIn

Zobacz pozostałe wpisy autora

Jarocin Gostyń Szamotuły Pleszew Czarnków Trzcianka Oborniki Chodzież Piła Gorzów Wielkopolski Konin Turek Nowy Tomyśl Leszno Wolsztyn Grodzisk Wielkopolski Gniezno Słupca Skoki Kalisz Śrem Buk Kostrzyn Duszniki Kościan Września Środa Wielkopolska Murowana Goślina Ostrów Wielkopolski Kórnik Luboń Swarzędz Opalenica Wągrowiec Krotoszyn Pobiedziska Pniewy Rogoźno Wronki Powidz S uchy Las Biedrusko Tarnowo Podgórne Komorniki Dopiewo Przykona Kleczew Czerwonak Stęszew Kleszczewo Rokietnica Międzychód, Łódź Wrocław Warszawa Katowice Kraków Rzeszów Lublin Gdańsk Szczecin Zielona Góra Opole Śląsk Kielce Olsztyn Bydgoszcz, Mińsk Mazowiecki Wołomin Pruszków Radom Otwock Legionowo Garwolin Grójec Ciechanów Grodzisk Mazowiecki Płońsk Ostrołęka, Dwór Mazowiecki Żyrardów Wyszków Mińsk Mazowiecki Łomianki Marki Ząbki Józefów Konstancin Sochaczew Nadarzyn Wólka, Kosowska Tarczyn Góra Kalwaria Wiskitki Teresin Zaborów Węgrów Warka Sokołów Przasnysz Pułtusk Raszyn Siedlce Białystok

Kancelaria Prawa Rodzinnego w Poznaniu