Twoja sprawa z zakresu prawa rodzinnego jest już wystarczająco stresująca. Nie powinieneś rozbijać banku tylko po to, aby upewnić się, że jesteś chroniony

Rozwód z obcokrajowcem i cudzoziemcem w Poznaniu

Każdy kraj ma swoje własne przepisy dotyczące rozwodów i spraw rodzinnych. Może się zdarzyć, że prawo w jednym kraju jest bardziej korzystne dla Twojej sytuacji prawnej. Dlatego tak ważne jest, aby na jak najwcześniejszym etapie zasięgnąć porady adwokata w Poznaniu, któremu możesz zaufać, aby nadać priorytet Twojemu interesowi. Może to być prosta sprawa, że małżonkowie zdecydują się zamieszkać za granicą z powodów związanych z zatrudnieniem lub że jedna lub obie strony nie urodziły się w Polsce. W innych przypadkach może to dotyczyć poważnych spraw, takich jak uprowadzenie rodzicielskie. W każdym razie kraj, w którym zdecydujesz się rozpocząć postępowanie rozwodowe, wpłynie na wynik i sposób podziału Twoich szans i możliwości.

W każdym razie rozwód z obcokrajowcem jest zwykle złożony, więc zasięgnięcie porady prawnej u wyspecjalizowanego adwokata zajmującego się rozwodami z obcokrajowcami w Poznaniu jest niezbędne do uzyskania najlepszego możliwego wyniku. Paradoksalnie, podczas gdy żyjemy w epoce globalizacji i natychmiastowych powiązań międzynarodowych, prawa rodzinne pozostają prawie całkowicie lokalne.

Każdy z małżonków może wystąpić z pozwem o rozwód, jeżeli wystąpią co do tego  stosowne okoliczności.  Rodzina powstaje przez zawarcie małżeństwa. W związku z tym jakość i trwałość małżeństwa ma podstawowe znaczenie dla rodziny. Konstytucja RP z 1997 r. w art. 18 stanowi, że: „Małżeństwo jako związek kobiety i mężczyzny, rodzina, macierzyństwo i rodzicielstwo znajdują się pod ochroną i opieką Rzeczypospolitej Polskiej”. Wynika z tego, że małżeństwo mogą zawrzeć tylko kobieta i mężczyzna, i tylko taki związek jest pod ochroną Rzeczypospolitej Polskiej. Według prawa polskiego rodziną ani małżeństwem nie są związki osób tej samej płci.

Rozwód z obcokrajowcem i cudzoziemcem w Poznaniu Poznań Warszawa Polsce adwokat radca prawny prawnik kancelaria

Małżeństwo musi istnieć w chwili wytoczenia powództwa o rozwód. Nie stoi na przeszkodzie wytoczeniu sprawy rozwodowej orzeczenie sądu kościelnego o ustaniu małżeństwa wyznaniowego. Nie jest natomiast dopuszczalne wszczęcie sprawy o rozwód po śmierci jednego z małżonków. W razie śmierci małżonka w trakcie postępowania rozwodowego sąd postanowi o umorzeniu postępowania. Postanowienie może zapaść po wydaniu wyroku rozwodowego, ale przed jego uprawomocnieniem się.

Małżonkowie zobowiązani są do wzajemnej lojalności i przyzwoitego zachowania wobec siebie przez cały czas trwania małżeństwa. Jeśli ich niewłaściwe zachowanie stało się przyczyną rozkładu pożycia, ponoszą tego skutki w postaci możliwości przypisania im winy rozkładu ze wszystkimi tego konsekwencjami, jakie przewiduje ustawa. Natomiast jeśli ich niewłaściwe zachowanie miało miejsce już po powstaniu i utrwaleniu rozkładu pożycia i nie może być uznane za jego przyczynę, oceniać je trzeba z punktu widzenia przesłanki zasad współżycia społecznego dla oceny zgodności orzeczenia rozwodu z tymi zasadami oraz oceny zgodności z nimi odmowy zgody na rozwód małżonka, któremu nie można przypisać winy.

Przesłanki pozytywne orzeczenia rozwodu

Przesłanki pozytywne, czyli te, które muszą wystąpić, by można było się rozwieść. Orzeczenie rozwodu jest dopuszczalne, gdy sąd ustali, że pożycie małżeńskie uległo zupełnemu i trwałemu rozkładowi (obie te cechy rozkładu muszą wystąpić łącznie), a nie wystąpiła żadna z tzw. negatywnych przesłanek rozwodu. Decyduje w tym przedmiocie stan sprawy w chwili zamknięcia rozprawy. Sąd, ustalając zupełny i trwały rozkład pożycia, nie jest obowiązany do oceny „ważności” jego powodów, czyli nie ma obowiązku badać, czy w świetle zasad współżycia społecznego można je uznać za wystarczająco doniosłe.

Pożycie małżonków

Przez pożycie małżonków rozumiemy więź psychiczną (m. in. uczucie miłości, szacunku i zaufania), fizycznej (wspólne zamieszkiwanie) lub gospodarczej (prowadzenie wspólnego gospodarstwa domowego). Mamy również do czynienia w dalszym ciągu z pożyciem małżeńskim, nawet wówczas, gdy współżycie fizyczne lub więź gospodarcza są znacząco ograniczone, np. ze względu na wiek jednego z małżonków, wyjazd jednego z małżonków za granicę czy też przebywanie w zakładzie karnym.

Jeżeli między małżonkami dochodzi do osłabienia czy wręcz zaniku więzi małżeńskich, to proces ten określany jest mianem rozkładu pożycia małżeńskiego. Istota procesu sprowadza się do zaburzeń w funkcjonowaniu któregokolwiek z elementów tego co składa się na pożycie małżeńskie. Rozkład pożycia może być:

– subiektywnie postrzegalny (wewnętrznie psychiczne nastawienie małżonka),

– obiektywnie postrzegalny (dostrzegalne z zewnątrz dla każdego).

Najczęściej jednak sąd musi ocenić stopień zaawansowania rozkładu pożycia.

Przyczyny rozkładu pożycia małżeńskiego mogą być następujące:

– zawinione przez małżonka (np. groźba skierowana pod adresem drugiego z małżonków, nieetyczne postępowanie wobec niego, naużywanie narkotyków, alkoholu, lekceważący stosunek, rażące zaniedbania w wykonywaniu obowiązków, wrogość, przejawy agresji mogą zarówno przyczynić się do rozkładu pożycia między małżonkami, jak i stanowić jego przejaw.

– niezawinione przez małżonka (np. nieuleczalna, potworna choroba uniemożliwiająca albo utrudniająca wykonywanie obowiązków małżeńskich).

Pożycie małżeńskie utrzymane jest np. wtedy, gdy małżonkowie nie realizują wprawdzie pełnej więzi gospodarczej wobec braku wspólnego zamieszkiwania, lecz istnieją jeszcze między nimi powiązania o charakterze osobistym. Ponadto gdy ustały wprawdzie między nimi więzi fizyczne, np. z powodu podeszłego wieku, lecz małżonkowie mogą kontynuować wspólne pożycie w zakresie pozostałych jego składników. Wystarcza to do uznania, że pożycie trwa nadal.

Zupełny i trwały rozkład pożycia

Zasadniczą przesłanką orzeczenia rozwodu jest istnienie powstałego z ważnych powodów zupełnego i trwałego rozkładu pożycia małżonków. Dlatego też w każdej sprawie o rozwód sąd obowiązany jest przede wszystkim wyjaśnić, czy rozkład istotnie nastąpił. Pożycie małżeńskie wyraża się w szczególnego rodzaju wspólnocie duchowej, fizycznej i gospodarczej. W zasadzie ustanie któregokolwiek z elementów tej wspólnoty należy uznać za objaw rozkładu pożycia, nie przesądzając na podstawie tego tylko objawu stopnia rozkładu. Jednakże ustanie wspólnoty fizycznej lub gospodarczej może w konkretnym przypadku nie stanowić objawu rozkładu, jeżeli wynika ono z okoliczności niezależnych od małżonków lub z ich zgodnej woli uzasadnionej okolicznościami życiowymi. Przykładem takiej sytuacji może być ustanie współżycia fizycznego na skutek choroby małżonka, rozłączenie małżonków spowodowane pobytem w szpitalu, długotrwałym wyjazdem służbowym, pracą zarobkową małżonków w różnych odległych od siebie miejscowościach, itp. Brak natomiast wspólnoty duchowej (jej istnienie może się przejawiać nawet tylko w korespondencji) będzie zawsze objawem rozkładu pożycia.

Do uznania, że między małżonkami brak jest wspólnoty duchowej nie jest konieczne stwierdzenie wrogiego lub choćby niechętnego stosunku ich do siebie. Zachowanie poprawnych stosunków, utrzymywanie kontaktów w interesie wspólnych dzieci itp. nie musi koniecznie oznaczać, iż więź duchowa małżonków została utrzymana i rozkład pożycia nie istnieje. Chodzi bowiem nie o jakąkolwiek więź duchową pomiędzy dwojgiem ludzi, lecz o więź charakterystyczną dla duchowej wspólnoty małżeńskiej.

Rozkład jest zupełny, gdy nie istnieje między małżonkami więź duchowa, fizyczna ani gospodarcza. Gdy jednak przy zupełnym braku więzi duchowej i fizycznej pozostały pewne elementy więzi gospodarczej, rozkład pożycia może być mimo to uznany za zupełny, jeśli utrzymanie elementów więzi gospodarczej (np. wspólnego mieszkania) wywołane zostało szczególnymi okolicznościami. Natomiast nawet sporadyczne tylko stosunki fizyczne między małżonkami z reguły będą wskazywać, że rozkład pożycia nie jest jeszcze zupełny.

Rozwód z obcokrajowcem i cudzoziemcem w Poznaniu Poznań Warszawa adwokat radca prawny prawnik kancelaria

Do uznania, że rozkład jest trwały nie jest konieczne stwierdzenie, że powrót małżonków do pożycia jest bezwzględnie wyłączony. Wystarczy oparta na doświadczeniu życiowym ocena, że w okolicznościach sprawy powrót małżonków do wspólnego pożycia nie nastąpi. Należy przy tym mieć na uwadze indywidualne cechy charakteru małżonków.

Trafna ocena trwałości rozkładu pożycia stron wymaga wyjaśnienia powodów, które wywołały rozkład. Jako założenie należy przyjąć, że tylko ważne powody mogą doprowadzić do powstania zupełnego i trwałego rozkładu. Za ważne powody można uznać takie tylko zachowanie się lub stan (np. zdrowia) stron, które w świetle doświadczenia życiowego zazwyczaj rozkład pożycia małżeńskiego wywołują i według zasad moralności mogą być uznane za ważne powody rozkładu pożycia. Rozwód z cudzoziemcem w Poznaniu

Przy wyjaśnianiu powodów rozkładu pożycia małżeńskiego oraz jego zupełności i trwałości należy mieć na względzie, że wprawdzie czasem jedno zdarzenie bywa powodem rozkładu, zazwyczaj jednak takim powodem są fakty powtarzające się albo fakty różnego rodzaju. Poszczególne fakty (jak np. trwała odmowa współżycia małżeńskiego) mogą być skutkiem innych faktów, niezależnie jednak od tego same mogą także stanowić ważny powód rozkładu.

W przypadku, gdy sąd na podstawie okoliczności sprawy ocenia rozkład pożycia jako zupełny, a strony podają jako powody rozkładu okoliczności błahe, sąd powinien przede wszystkim poddać kontroli swój wniosek co do zupełności rozkładu. Jeżeli zdania w tym zakresie nie zmieni, a istotnie ważnych powodów rozkładu, innych niż podane przez strony, nie stwierdzi, z reguły powinien dojść do wniosku o nietrwałości rozkładu pożycia stron, a w konsekwencji oddalić powództwo o rozwód.

Wyjaśnienie, jakie powody i po czyjej stronie istniejące wywołały rozkład pożycia, ma szczególne znaczenie, gdyż zakazuje się orzekania rozwodu na żądanie małżonka wyłącznie winnego bez zgody małżonka pozwanego. Rozwód Poznań Zakaz dotyczy sytuacji, kiedy po stronie pozwanego nie ma żadnych ważnych powodów rozkładu pożycia ani zawinionych, ani niezawinionych, a po stronie powoda zachodzą zawinione ważne powody, które rozkład pożycia stron wywołały. Jeżeli zatem po stronie powoda istnieje zawiniona ważna przyczyna, po stronie zaś pozwanego niezawiniona ważna przyczyna, to do orzeczenia rozwodu z winy powoda nie jest konieczna zgoda pozwanego.

W przypadku uznania przez pozwanego w sprawie o rozwód żądania pozwu postępowanie może być ograniczone do przesłuchania stron. Takie ograniczenie postępowania dowodowego nie zwalnia jednak sądu od obowiązku badania, czy rozkład pożycia stron rzeczywiście istnieje oraz czy jest on zupełny i trwały. Możliwe jest to tylko po wyjaśnieniu rzeczywistych powodów rozkładu. Jakkolwiek bowiem zgodne żądanie orzeczenia rozwodu może wskazywać na istnienie rozkładu pożycia stron, nie jest jednak wyłączone, iż takie żądanie wynika tylko z chwilowych zadrażnień. Od badania, czy rozkład pożycia jest zupełny i trwały, nie zwalnia także sądu zgodny wniosek stron o zaniechanie orzekania o winie. Jeżeli jednak po należytym wyjaśnieniu sprawy sąd dojdzie do wniosku, że rozkład pożycia stron jest zupełny i trwały, nie stanowi przeszkody do orzeczenia rozwodu ani krótkotrwałość pożycia małżeńskiego, ani też okoliczność, że strony w ogóle pożycia nie podjęły.

Kiedy nie dostaniemy rozwodu

1) jeżeli wskutek rozwodu miałoby ucierpieć dobro wspólnych małoletnich dzieci małżonków;

2) jeżeli rozwód byłby sprzeczny z zasadami współżycia społecznego innymi niż dobro małoletnich;

3) jeżeli rozwodu żąda małżonek wyłącznie winny rozkładu pożycia, chyba że:

a) drugi małżonek wyraził zgodę na rozwód albo

b) drugi małżonek nie wyraził zgody na rozwód, ale jego odmowa jest sprzeczna z zasadami współżycia społecznego.

Jaki Sąd jest właściwy do sprawy o rozwód z obcokrajowcem

Zgodnie z treścią art. 3 Rozporządzenia Rady (WE) NR 2201/2003 z dnia 27 listopada 2003 r. dotyczącego jurysdykcji oraz uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej w sprawach dotyczących rozwodu, separacji lub unieważnienia małżeństwa jurysdykcję mają sądy państwa członkowskiego:

a) na którego terytorium:

– oboje małżonkowie mają zwykły pobyt,

– małżonkowie mieli ostatnio oboje zwykły pobyt, o ile jedno z nich ma tam nadal zwykły pobyt,

– strona przeciwna ma zwykły pobyt,

– w przypadku wspólnego pozwu lub wniosku jedno z małżonków ma zwykły pobyt,

– powód lub wnioskodawca ma zwykły pobyt, jeżeli przebywał tam od przynajmniej roku bezpośrednio przed wniesieniem pozwu lub wniosku,

– powód lub wnioskodawca ma zwykły pobyt, jeżeli przebywał tam przynajmniej od sześciu miesięcy bezpośrednio przed wniesieniem pozwu lub wniosku i jest obywatelem tego państwa członkowskiego,

b) którego obywatelstwo posiadają oboje małżonkowie

Rozporządzenie przewiduje powyżej siedem różnych podstaw faktycznych od ustalenia Sądu właściwego do sprawy o rozwód. Wszystkie podstawy jurysdykcji są równoważne i można wybrać jeden z nich jak zostanie niezależnie spełniony. Żadna z tych podstaw nie ma nadrzędnego znaczenia.

Pobyt zwykły (zwyczajny) nazywany też pobytem stałym, oznacza miejsce, w którym ześrodkowane są zwyczajowe interesy osoby fizycznej. Do tego należy dodać, że nie obejmuje on pobytu przemijającego. Zwyczajny pobyt” oznacza tylko określony stan faktyczny. Zwyczajny pobyt nie jest związany z wolą uczynienia pobytu centrum swoich spraw życiowych

Wina męża albo żony w rozwodzie

Zgodnie z treścią art. 56 § 1 k.r.o. jeżeli między małżonkami nastąpił zupełny i trwały rozkład pożycia, każdy z małżonków może żądać ażeby sąd rozwiązał małżeństwo przez rozwód. Zgodnie z art. 56 § 2 k.r.o. orzeczenie rozwodu nie jest dopuszczalne, jeżeli wskutek niego miałoby ucierpieć dobro wspólnych małoletnich dzieci małżonków, albo jeżeli z innych względów orzeczenie rozwodu byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

Zgodnie z art. 57 § 1 k.r.o. orzekając rozwód, sąd orzeka także, czy i który z małżonków ponosi winę rozkładu pożycia. Zgodnie z § 2 tego przepisu tylko na zgodne żądanie małżonków sąd zaniecha orzekania o winie. Choć Kodeks rodzinny i opiekuńczy nie definiuje pojęcia winy, panuje jednak zgoda, co do tego, że za zawinione należy uznać takie działanie lub zaniechanie małżonka, które jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego i które, bezpośrednio lub choćby pośrednio, prowadzi do rozkładu pożycia małżeńskiego.

Zgodnie z art. 23 k.r.o., małżonkowie mają równe prawa i obowiązki w małżeństwie. Są obowiązani do wspólnego pożycia, do wzajemnej pomocy i wierności oraz do współdziałania dla dobra rodziny, którą przez swój związek założyli. Natomiast w myśl art. 24 k.r.o. małżonkowie rozstrzygają wspólnie o istotnych sprawach rodziny. Obowiązek wspólnego pożycia jest podstawowym obowiązkiem małżonków. Przejawia się w szczególnego rodzaju zespoleniu małżonków, które przyjęło się określać jako wspólnotę (więź) duchową, fizyczną i gospodarczą. Wspólnota duchowa polega na wzajemnym pozytywnym stosunku uczuciowym małżonków, szacunku, zaufaniu, szczerości, lojalności, wyrozumiałości, respektowaniu osobistych właściwości współmałżonka, uwzględnianiu jego osobistych potrzeb oraz gotowości do ustępstw i kompromisów. Wspólnota fizyczna sprowadza się do utrzymywania współżycia płciowego, uwarunkowanego wiekiem oraz stanem zdrowia fizycznego i psychicznego każdego z małżonków. Wspólnota gospodarcza to wspólne prowadzenie przez małżonków gospodarstwa domowego i takie zaspokajanie potrzeb każdego z nich, żeby ich stopa życiowa była jednakowa. Obowiązek wspólnego pożycia to także obowiązek wspólnego zamieszkiwania, chyba że jest to usprawiedliwione szczególnymi okolicznościami, tj. brakiem mieszkania, uwarunkowaniami związanymi z pracą zawodową. Obowiązek wzajemnej pomocy obejmuje wszelkie czynności faktyczne małżonka wspierające współmałżonka w wykonywaniu przez niego jego praw i obowiązków wynikających z małżeństwa. Obejmuje też wsparcie moralne współmałżonka. Dotyczy zarówno zwykłych czynności w gospodarstwie domowym, jak i pomocy w sytuacjach wyjątkowych, np. w razie choroby (por. M. Sychowicz /w/ K. Piasecki/red./, Kodeks rodzinny i opiekuńczy. Komentarz,  Warszawa 2005 , s. 114 – 115).

Jakkolwiek to zawsze zależy od okoliczności danej sprawy i wykluczony jest w tym zakresie automatyzm, to jednak w świetle orzecznictwa zapadłego w sprawach rodzinnych można uznać, że przykładami zawinionych przyczyn rozkładu pożycia małżeńskiego są następujące przypadki:

  • zdrada (także z osobą tej samej płci),
  • pozory zdrady (np. zamieszkanie przez  małżonka przez dłuższy okres czasu z inną osobą, nawet jeśli ostatecznie do niczego między nimi nie doszło),
  • brak lojalności wobec współmałżonka,
  • brak wzajemnej troski, nieudzielenie pomocy, porzucenie w potrzebie,
  • znieważanie,
  • ciężka obelga,
  • przemoc fizyczna i psychiczna,
  • odmowa współżycia,
  • częste opuszczanie wraz z dzieckiem wspólnego domu i wyjazdy do rodziców nie spowodowane zachowaniem małżonka,
  • zaniedbywanie rodziny,
  • opuszczenie żony w zaawansowanej ciąży, odmowę jej wsparcia w trudnych chwilach, nieinteresowanie się porodem,
  • przeznaczanie majątku wspólnego wyłącznie na własne potrzeby,
  • nie przyczynianie się do zaspokajania potrzeb rodziny,
  • brak współdziałania w prowadzeniu domu i wychowaniu dzieci,
  • postawa egocentryczna,
  • niechęć do podjęcia pracy zarobkowej pomimo istnienia takiej możliwości, o ile współmałżonek na niewłaściowść takiego zachowania zwrócił uwagę i domagał się jego zmiany,
  • niewłaściwe zachowanie skierowane wobec osoby bliskiej dla współmałżonka (chodzi o więź rodzinną, ale również przyjacielską), chyba że chodzi o osobę, z którą współmałżonek nawiązał intymne pożycie,
  • odmawianie środków utrzymania współmałżonkowi,
  • nadmierna uległość wobec innych osób (np. rodziców), co uniemożliwia stworzenie własnej, odrębnej rodziny,
  • ograniczanie kontaktów małżonka z rodziną.

Finalnie, w kwestii, jeśli małżonek wystąpił do sądu z wnioskiem o orzeczenie o winie, po przeprowadzeniu całego postępowania, może spodziewać się następujących wyroków:

  • sąd orzeka, że wyłącznie jeden z małżonków jest winny rozkładu pożycia,
  • sąd orzeka, że oboje małżonkowie ponoszą winę,
  • sąd orzeka, że oboje małżonkowie są niewinni.

Alimenty na dzieci po rozwodzie

Zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. W sprawach o alimenty sąd ma obowiązek dokładnego i wnikliwego ustalenia usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego do alimentowania oraz możliwości ich zaspokojenia przez zobowiązanych. Zakres usprawiedliwionych potrzeb dziecka powinien być ustalony w ten sposób, aby w razie ich zaspokojenia stopa życiowa dziecka była taka sama jak stopa życiowa rodziców. Konsekwencją tego zapatrywania jest to, że rodzice w żadnym razie nie mogą uchylić się od obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, które nie może się utrzymać samodzielnie, tylko na tej podstawie, że wykonywanie obowiązku alimentacyjnego stanowiłoby dla nich nadmierny ciężar. Rodzice muszą więc podzielić się z dzieckiem nawet najmniejszymi dochodami. Zauważa się przy tym, że nie chodzi tu o mechaniczny podział osiąganych przez rodziców dochodów, ale o zbliżone z rodzicami zaspokojenie usprawiedliwionych potrzeb dzieci, przy uwzględnieniu ich wieku, stanu zdrowia, kierunku szkolenia oraz innych indywidualnych okoliczności.

Przez usprawiedliwione potrzeby, o jakich mowa w art. 135 KRO, należy rozumieć potrzeby bieżące, w zakresie utrzymania: materialne (wyżywienie, ubranie, mieszkanie, ogrzewanie, oświetlenie, leczenie w razie choroby) i niematerialne (duchowe, religijne, kulturalne) oraz potrzeby w zakresie wychowania, których zaspokojenie zapewni uprawnionemu rozwój fizyczny i umysłowy, pieczę, pielęgnację, odpowiednie wykształcenie, przygotowanie do samodzielnego życia w społeczeństwie. W tym miejscu podkreślić należy, iż usprawiedliwione potrzeby obejmują nie tylko te elementy, które zapewniają uprawnionemu minimum egzystencji, ale też normalne warunki bytowania, odpowiadające jego wiekowi, stanowi zdrowia i indywidualnym potrzebom – jeżeli uprawniony nie może zaspokoić ich samodzielnie, własnymi siłami. Przy ocenie, które z potrzeb uprawnionego powinny być uznane za usprawiedliwione należy brać pod uwagę z jednej strony możliwości zobowiązanego – z drugiej zaś strony zakres i rodzaj potrzeb uprawnionego. Zawsze jednak jest konieczne zapewnienie dziecku podstawowych warunków egzystencji w postaci wyżywienia, zapewniającego jego prawidłowy rozwój fizyczny, stosownej do wieku odzieży, środków na ochronę zdrowia, kształcenia podstawowego i zawodowego oraz środków na ochronę jego osoby i majątku.

Rodzice zatem, w zależności od swoich możliwości, obowiązani są zapewnić dziecku środki do zaspokojenia jego potrzeb fizycznych – wyżywienia, mieszkania, odzieży, higieny osobistej, leczenia w razie choroby, jak i duchowych (kulturalnych), także środki wychowania (kształcenia). Nie ma przy tym jednego katalogu potrzeb, które można uznać za usprawiedliwione i podlegające zaspokojeniu w ramach obowiązku alimentacyjnego. Przy ocenie, które z potrzeb uprawnionego powinny być uznane za usprawiedliwione, należy brać pod uwagę z jednej strony możliwości zobowiązanego, z drugiej – zakres i rodzaj potrzeb. Granicę wysokości alimentów stanowią możliwości zarobkowe zobowiązanego, zatem wysokość alimentów nie może od tych możliwości abstrahować. Będzie to mieć wpływ na rozstrzygnięcie, w jakiej mierze możliwości zarobkowe i majątkowe zobowiązanego będą wzięte pod uwagę przy oznaczaniu zakresu obowiązku alimentacyjnego.

Rozwód z obcokrajowcem i cudzoziemcem w Poznaniu Poznań Warszawa Polsce adwokat radca prawny prawnik kancelaria

Prawa rodzicielskie do dzieci po rozwodzie

Zgodnie z art. 58 § 1 i 1a k.r.io., w wyroku orzekającym rozwód sąd rozstrzyga o władzy rodzicielskiej nad wspólnym małoletnim dzieckiem obojga małżonków i kontaktach rodziców z dzieckiem oraz orzeka, w jakiej wysokości każdy z małżonków jest obowiązany do ponoszenia kosztów utrzymania i wychowania dziecka. Sąd uwzględnia pisemne porozumienie małżonków o sposobie wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem po rozwodzie, jeżeli jest ono zgodne z dobrem dziecka. Rodzeństwo powinno wychowywać się wspólnie, chyba że dobro dziecka wymaga innego rozstrzygnięcia. W braku porozumienia sąd, uwzględniając prawo dziecka do wychowania przez oboje rodziców, rozstrzyga o sposobie wspólnego wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem po rozwodzie. Sąd może powierzyć wykonywanie władzy rodzicielskiej jednemu z rodziców, ograniczając władzę rodzicielską drugiego do określonych obowiązków i uprawnień w stosunku do osoby dziecka, jeżeli dobro dziecka za tym przemawia.

Zgodnie z art. 113 § 1 i 2 k.r.io. niezależnie od władzy rodzicielskiej rodzice oraz ich dziecko mają prawo i obowiązek utrzymywania ze sobą kontaktów. Kontakty z dzieckiem obejmują w szczególności przebywanie z dzieckiem (odwiedziny, spotkania, zabieranie dziecka poza miejsce jego stałego pobytu) i bezpośrednie porozumiewanie się, utrzymywanie korespondencji, korzystanie z innych środków porozumiewania się na odległość, w tym ze środków komunikacji elektronicznej.

Kwestia władzy rodzicielskiej nad małoletnimi dziećmi może być ustalona poprzez:

pozostawienie (jeżeli dotychczas rodzice mieli pełną władzę rodzicielską), albo powierzenie wykonywania władzy rodzicielskiej obojgu rodzicom (jeżeli przed rozwodem nastąpiła ingerencja sądu rodzinnego we władzę rodzicielską),

– powierzenie wykonywania władzy rodzicielskiej jednemu z rodziców, ograniczając władzę drugiego, albo ograniczając władzę rodzicielską obojgu rodzicom,

pozbawienie władzy rodzicielskiej jednego lub oboje rodziców,

zawieszenie władzy rodzicielskiej jednemu lub obojgu rodzicom,

Pamiętajmy, że koszty utrzymania i wychowania dziecka są niezależne od sprawowania władzy rodzicielskiej, czyli nawet jeżeli oboje rodzice zostaną pozbawieni władzy rodzicielskiej nad ich małoletnim dzieckiem, to jednocześnie mogą oni zostać obciążeni alimentami na rzecz dziecka.

Sąd w wyroku może, ale nie musi orzec o

a)  eksmisji z mieszkania jednego z małżonków na żądanie drugiego z powodu rażąco nagannego postępowania, uniemożliwiającego wspólne zamieszkiwanie;

b)  podziale wspólnego mieszkania lub przyznanie go jednemu z małżonków na zgodny wniosek stron, jeżeli jest to możliwe;

c)  podziale majątku wspólnego na wniosek jednego z małżonków, jeżeli przeprowadzenie tego podziału nie spowoduje nadmiernej zwłoki w postępowaniu;

d)  ustaleniu kontaktów rodziców z małoletnim dzieckiem.

Skutki rozwodu

Z chwilą uprawomocnienia się wyroku orzekającego rozwód, małżeństwo ulega rozwiązaniu. Sąd nie określa chwili ustania małżeństwa.  Ustanie małżeństwa na skutek orzeczenia rozwodu ma charakter definitywny. W przeciwieństwie do separacji rozwód nie może zostać zniesiony.

Na skutek uprawomocnienia się wyroku rozwodowego dotychczasowi małżonkowie stają się osobami stanu wolnego. Byli małżonkowie mogą ponownie wstąpić w związek małżeński, w tym również ze sobą.

Byli małżonkowie nie dziedziczą po sobie z ustawy, czyli w momencie niepozostawienia testamentu.

Małżonek, który wskutek zawarcia małżeństwa zmienił dotychczasowe nazwisko, zostaje przy nazwisku zmienionym, chyba że złożył oświadczenie o powrocie do dotychczasowego nazwiska w trybie i terminie przewidzianym w art. 59 KRO.

Rozwód nie ma wpływu na prawa i obowiązki rodziców względem dzieci wynikające z pokrewieństwa. W wyroku orzekającym rozwód sąd rozstrzyga jednak o władzy rodzicielskiej nad wspólnym małoletnim dzieckiem obojga małżonków i kontaktach rodziców z dzieckiem, a także orzeka, w jakiej wysokości każdy z małżonków jest obowiązany do ponoszenia kosztów utrzymania i wychowania dziecka.

Konsekwencją uprawomocnienia się wyroku rozwodowego jest ustanie małżeńskiego obowiązku przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny. Rozwiedzeni małżonkowie mogą być zobowiązani do wzajemnej alimentacji na zasadach określonych w art. 60 KRO. Rozwód z obcokrajowcem w Poznani

Sprawa sądowa opracowana przez Kancelarię

Sąd stwierdził, że nastąpił zupełny i trwały rozkład pożycia małżeńskiego stron, a nie zachodzą negatywne przesłanki orzeczenia rozwodu, co uzasadnia orzeczenia rozwodu. W zakresie orzeczenia o winie stron w ocenie Sądu winę za rozkład pożycia ponoszą oboje małżonkowie. Okoliczności faktyczne sprawy wskazują, że obie strony dopuszczały się naruszania obowiązków małżeńskich określonych w art. 23 KRO stanowiącym, że małżonkowie są zobowiązani do wspólnego pożycia, do wzajemnej pomocy i wierności oraz do współdziałania dla dobra rodziny, którą przez swój związek założyli. Wina ta polega na tym, iż w obliczu problemów z jakimi strony się borykały, nie potrafiły znaleźć rozwiązania chroniącego istniejące więzi, lecz przyjęły postawy dla tych więzi destrukcyjne.

Rozwód z obcokrajowcem i cudzoziemcem w Poznaniu Poznań Warszawa Polsce

Problemem w małżeństwie stron był fakt nieumiejętności współdziałania ze sobą i wspólnego rozwiązywania problemów. Sąd dostrzega, że przede wszystkim to różnice charakteru stron doprowadziły do rozpadu małżeństwa. Jak wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego, związek małżeński stron w zasadzie od samego początku nie układał się poprawnie. Po ślubie małżonkowie nie potrafili się ze sobą porozumieć, zamiast żyć wspólnie, de facto żyli obok siebie. W wyniku przeprowadzonego postępowania dowodowego Sądu ustalił także, że małżonkowie na co dzień, pomimo wspólnego zamieszkiwania nie funkcjonowali wspólnie i nie nauczyli się wspólnej bieżącej koegzystencji. Zaniedbywali przy tym sferę przestrzeni emocjonalnej, bliskości małżeńskiej. Zauważenia wymaga, że małżonkowie pobrali się na Ukrainie, tam tez oboje zdecydowali, że przeprowadzą się do Polski. Nie dziwi przy tym Sądu fakt, że pozwana po przeprowadzce z Ukrainy do Polski nie potrafiła odnaleźć się w Polsce oraz że tęskniła za jej rodziną generacyjną na Ukrainie. Powód winien zaś wspierać żonę, powinien podejmować takie działania, aby pozwana nie czuła się w jego domu osamotniona, aby chciała z nim mieszkać i zostać w Polsce na stałe. Tymczasem, jak wykazało postępowanie dowodowe powód nie zadbał nawet o to, aby jego żona posiadała ubezpieczenie zdrowotne na terenie Polski, zamiast wspierać żonę w trakcie mieszkania w Polsce, najpierw zachęcał ją do tego aby podjęła naukę w szkole policealnej w K., którą on finansował, po czym kiedy pozwana zapisała się na zajęcia, narzekał, że koszty tych zajęć i dojazdów do K. za bardzo naruszają domowy budżet.

Zauważyć należy, że kolejne wyzwania z jakimi przyszło się zmierzyć, a mianowicie narodziny dziecka i podjęcie wspólnej odpowiedzialności za rodzinę, jaką stworzyli także spowodowały wzajemne konflikty i niezrozumienie. Wychowanie dziecka i wynikający z tego ogrom obowiązków, jaki spada na rodziców jest zawsze poważną i bardzo obciążającą sytuacją dla małżeństw oraz dużym wyzwaniem i wymaga odpowiedniego zaangażowania obu stron, aby te trudności przezwyciężyć. Małżonkom to się nie udało, gdyż każda ze stron praktycznie od samego początku prezentowała niewłaściwe postawy. Pozwana jak tylko pojawiły się pierwsze konflikty wyjechała na Ukrainę i nie interesowała się mężem i nie zamierzała do niego wracać. Kiedy dowiedziała się że jest w ciąży wolała być przy swojej rodzinie. Powód również nie dokładał starań wystarczających aby okazać zainteresowanie żoną i jej sytuacją mimo, że nie była ona dobra gdyż ciążą była powikłana i zagrożona co wymagała licznych hospitalizacji. Powód nie był obecny w trakcie porodu, po porodzie nie tylko, że nie zapewnił pozwanej i małoletniej córce należytej opieki, to nie potrafił podziękować personelowi medycznemu za opiekę nad żoną i córką, co jest zwyczajem dość powszechnym na Ukrainie i pozwanej było przykro i wstyd z tego powodu.

Co więcej, powód nie chciał ponieść kosztów zakupu filmu i zdjęć z pierwszych dni życia córki, zaś powyższe koszty, wobec takiej postawy powoda poniósł brat pozwanej. Robił nawet trudności z zarejestrowaniem dziecka. Wreszcie wskazać też trzeba, że powód zaledwie kilka dni po narodzinach córki postanowił wrócić do Polski, pozostawiając żonę i małoletnią córkę bez jakiejkolwiek pomocy i bez jakiegokolwiek wsparcia finansowego. Co więcej, postępowanie dowodowe wykazało, ze powód wyprowadził się z wynajętego mieszkania, nie regulując w całości z właścicielką tego mieszkania czynszu i pozostawiając żonę w zasadzie bez środków pieniężnych. Przez ponad 2 lata nie utrzymywał kontaktu z żoną, nie widział też małoletniej córki V., która w dacie wyjazdu powoda z Ukrainy liczyła zaledwie 13 dni nie interesował się losem małoletniej córki, a jak wynika z przedłożonych przez pozwana wydruków wiadomości, to N. Z. nawiązywała kontakt z mężem, przesyłała mu zdjęcia córki, informowała o postępach w rozwoju dziecka. Powyższe okoliczności zaś w konsekwencji także doprowadziły do wygaśnięcia więzi.

Powód zamiast pogodzić się z pozwaną po urodzeniu dziecka i przekonać ją aby wróciła do niego i nadal mieszkali razem w Polsce albo też za granicą na Ukrainie, swoją postawą spowodował zaognienie relacji. Jest to tym bardziej niezrozumiałe, że powód cały czas deklarował, że chce aby żona do niego wróciła, jednakże deklaracje te były gołosłowne, albowiem powód chciał aby żona całkowicie dostosowała się do jego wymagań i nie uwzględniał jej stanowiska. Pozwana również nie dążyła do powrotu do męża i wolała jednak zostać na Ukrainie przy swojej rodzinie generacyjnej gdzie czuła się zabezpieczona. Powód po przyjeździe do kraju nie interesował się dzieckiem i pozwaną a wymiana wiadomości między nimi była sporadyczna i obarczona wzajemnymi pretensjami. Nawet wózek dla dziecka stał się przyczyną nieporozumienia bo powód kupił wózek jednakże pozwana i jej rodzina nie czekając na to również kupili i powód swojego już nie przekazał gdyż obawiał się, że pozwana z niego nie będzie korzystała i może go w takim razie sprzedać. Widać, że strony nie potrafiły ze sobą współpracować nawet dla dobra dziecka. Pozwana podjęła pochopną decyzję o wyjściu za mąż za powoda albowiem nie była gotowa do tego aby opuścić Ukrainę i zamieszkać w Polsce. W szczególności pozwana nie miała zagwarantowanej pracy w Polsce i przy pierwszych trudnościach i nieporozumieniach z powodem zdecydowała się na powrót za granicę. Małżonkowie nie podjęli żadnych racjonalnych kroków mających zapobiec pogarszaniu się relacji małżeńskich. Zdolność obdarzania się czułością, szacunkiem i uznaniem jest podstawą udanej relacji między mężem, a żoną, a w małżeństwie stron bezspornie uczuć tych zabrakło.

W niniejszej sprawie małżonkowie prezentowali odmienne oczekiwania względem siebie oraz rodziny, którą przez swój związek stworzyli. Różnice poglądów na samo małżeństwo, na nierozerwalność małżeństwa, brak dążenia do porozumienia, doprowadziły do destrukcji łączącej strony relacji.

Rozwód z obcokrajowcem i cudzoziemcem w Poznaniu Poznań Warszawa adwokat radca prawny prawnik kancelaria Polsce

Powyższe świadczy o tym, że w istocie małżonkowie byli nieprzygotowani do wstąpienia w związek małżeński i w zderzeniu z rzeczywistością, z realiami zadań, jakie stawia życie małżeńskie, z koniecznością podejmowania nowych decyzji i brania odpowiedzialności za nie, odpowiedzialności za drugą osobę, za rodzinę nie byli w stanie udźwignąć balastu obowiązków małżeńskich. Ponadto po wyprowadzce pozwanej z domu powoda i powrocie na Ukrainę w istocie żadna ze stron nie dążyła do pojednania i żadna ze stron nie podjęła jakichkolwiek wysiłków zmierzających do powrotu do wspólnego pożycia.

Jednakże w ocenie sądu winę za rozkład pożycia małżeńskiego stron ponosi też pozwana, gdyż odbudowywaniu nadszarpniętych więzi małżeńskich nie służyła na pewno nieustępliwa postawa pozwanej, która łącznie z zachowaniem powoda doprowadziła do zerwania wszystkich więzi małżeńskich między stronami. Pozwana bowiem od momentu pojawienia się poważnego kryzysu w małżeństwie podejmowała działania, które prowadziły do dalszego pogłębiania się kryzysu małżeńskiego. Przede wszystkim pozwana wyprowadziła się od męża i wróciła na Ukrainę, a pomimo próśb ze strony powoda nie chciała wrócić do Polsk. Pozwana decydując się na zawarcie związku małżeńskiego od samego początku miała świadomość tego, że wychodzi za mąż za Polaka, że docelowym miejscem zamieszkania małżonków będzie Polska, nie zaś Ukraina. Jak już zostało wskazane, zrozumiałym dla Sądu jest to, że w początkowym okresie zamieszkania w Polsce rzeczą oczywistą jest, że pozwana tęskniła za swoją rodzina generacyjną, jednakże decydując się na ślub z Polakiem powinna wiedzieć o tym, że zawarcie związku małżeńskiego związane będzie z koniecznością zmiany przez nią jej dotychczasowego miejsca zamieszkania. Pozwana jednak nie potrafiła dostosować się do warunków panujących w Polsce, nie potrafiła odnaleźć się w mieszkaniu w Polsce, a po wyjeździe na Ukrainę nie zdecydowała się na powrót do Polski i zamieszkanie z mężem, zaś swoją nieustępliwą postawą niewątpliwie doprowadziła do rozpadu małżeństwa. Takie więc zachowanie pozwanej nie przyczyniło się do poprawy relacji między stronami, ale raczej stopniowo zniechęcało powoda do walki o ich małżeństwo i dawało wyraz nikłego zaangażowania i determinacji ze swej strony w restytucję więzi małżeńskich.

Jeżeli chodzi o miejsce pobytu małoletniego dziecka na wypadek orzeczenia rozwodu to zdaniem sadu właściwym było jego ustalenie przy pozwanej. Wskazać należy, że małoletnia ma obecnie(…)lata i przebywa od urodzenia z matką, a ojca zna tylko z komunikatorów i nie zdołała wytworzyć w związku z tym odpowiednich więzi emocjonalnych. Matka opiekuje się nią od urodzenia i z załączonego materiału dowodowego wynika, że jest zaopiekowana właściwie i jej potrzeby są w odpowiednim zakresie zaspokojone. Strona powodowa nie wykazała aby zachodziły w tym względzie jakiekolwiek zaniedbania ze strony matki dziecka. Ustalenie miejsca pobytu dziecka przy matce w takiej sytuacji było zgodne z dobrem dziecka. Zauważyć również należy, że ostatecznie strona powodowa zgodziła się na takie ustalenie i nie wnosiła o ustalenie miejsca pobytu dziecka przy pozwanym, którego dziecko właściwie nie zna, a w każdym razie nie na tyle aby zmienić całkowicie swoje dotychczasowe środowisko i niewątpliwie byłoby to dla niego traumatycznym doznaniem. Powód również na co dzień nie byłby w stanie osobiście sprawować opieki, albowiem prowadzi działalność gospodarczą i taka opiekę musiałby powierzać osobom trzecim.

Biorąc pod uwagę interes małoletniej córki stron jak i dotychczasowe starania stron o jej wychowanie i utrzymanie oraz zgodne stanowisko stron w tym zakresie Sąd Okręgowy powierzył wykonywanie władzy rodzicielskiej pozwanej, natomiast powodowi przyznał prawo współdecydowania z pozwaną o najistotniejszych sprawach dziecka. Sąd miał na względzie przede wszystkim te okoliczność, że to pozwana w pełni realizuje opiekę i władzę rodzicielska albowiem na co dzień zamieszkuje z dzieckiem. Powód ma prawo być informowany o stanie zdrowia dziecka, jego edukacji, warunków wychowywania i współdecydować o przyszłości związanej z wyborem kształcenia czy miejsca zamieszkiwania.

Stosownie do art. 58 § 1 kriop Sąd ustala również kontakty stron z małoletnimi dziećmi i w tym przypadku również sad winien się kierować naczelną przesłanka jaką jest dobro dziecka. Sąd ustalił kontakty w sposób w jaki odbywały się one dotychczas albowiem okoliczności faktyczne w dużym stopniu determinują możliwości w tym zakresie. W szczególności kontakt ten odbywał się za pośrednictwem komunikatora (…)i dzięki temu powód mógł widzieć dziecko jak i tez nim porozmawiać. W tym zakresie strony były zgodne i taki kontakt się odbywał, a pozwana jak wynika z treści załączonych esemesów o taki kontakt nawet zabiegała. Jeżeli chodzi natomiast o propozycje powoda aby pozwana przywoziła małoletnia raz w miesiącu do K. i tam powód przyjeżdżał i spędzał czas z dzieckiem to zdaniem sądu w tym momencie nie byłoby to zgodne z dobrem dziecka. W szczególności zauważyć należy i zgodzić się z pozwaną, że byłoby to znacznie uciążliwe dla dziecka albowiem pozwana mieszka ok. 800 km od K. na wschodniej Ukrainie i jazda pociągiem na taką odległość która trwa wiele godzin byłaby dla dziecka bardzo męcząca. Ponadto jak wykazała pozwana dziecko na liczne dolegliwości, pozostaje w stałym leczeniu i nie jest jeszcze gotowe na tak daleki podróże.

Rozwód w Poznaniu
Rozwód w Poznaniu

Ponadto przyjazd do K. wiązałby się z koniecznością zabezpieczenia noclegu, a więc wynajęcia mieszkania lub hotelu co z kolei wiąże się z kosztami, na które pozwaną nie stać albowiem z uwagi na osobiste zajmowanie się dzieckiem jej sytuacja finansowa nie jest dobra. Pozwana wskazywała, że ewentualnie w razie ustalenia takich kontaktów koszty te winien ponosić powód bo to on się tego domaga. Powód wprawdzie deklarował, że może pokryć koszty takiego spotkania w weekend zauważyć jednak należy, że podczas ostatniego pobytu powoda na Ukrainie tj. kiedy urodziło się dziecko powód nie chciał tam zostawać i twierdził, że musi zaraz wracać bo prowadzi działalność w Polsce, ponadto strony nie mogły się porozumieć co do kwestii kosztów za wynajęte mieszkanie, co pozwala przypuszczać, że nadal takie nieporozumienia mogłyby występować. W sytuacji gdy dziecko będzie nieco większe i sytuacja finansowa pozwanej się poprawi i będzie mogła pracować w pełnym zakresie i mieć większe środki finansowe wówczas takie podróże będą bardziej możliwe i uzasadnione. W tym stanie rzeczy kontakty ustalono w zakresie jaki jest obecnie możliwy do zrealizowania faktycznie. Zauważyć również należy, że obie strony dużo obiecują i deklarują dobrą wole jednakże kiedy przychodzi do faktycznej realizacji wówczas każda ze stron piętrzy trudności i obciąża druga stronę wina za taki stan rzeczy i nie ma miedzy nimi w zasadzie żadnej współpracy.

Pozwana N. Z. jako przedstawiciel ustawowy małoletniej córki W. Z. domagała się zmiany wysokości alimentów na rzecz małoletniej córki stron i podwyższenie ich do kwoty 1 125 zł w miejsce dotychczas zasądzonych w kwocie po 500 zł. orzeczeniem Sądu Rejonowego w D. w sprawie (…)Na uzasadnienie pozwana wskazała, że obecnie zamieszkuje nadal z małoletnią córką na terenie Ukrainy i sprawuje nad nią całkowitą opiekę z uwagi na fakt, że powód zamieszkuje w Polsce. Dotychczas zasądzone alimenty są niewystarczające i nie pokrywają w całości kosztów utrzymania dziecka, a pozwana ma trudną sytuację finansową, która nie pozwala na zwiększenie jej dochodów. Pozwana wskazała, że małoletnia uczęszcza na płatne zajęcia edukacji wczesnej w zakresie szkolenia metodą M., jest nadal pod kontrolą lekarzy z uwagi na to, że również w okresie ciąży pozwana miała problemy zdrowotne i korzystała na Ukrainie z opieki zdrowotnej. Małoletnia rozwija się stosunkowo dobrze jednakże potrzebuje odpowiedniego odżywienia, zakupu leków oraz niezbędnego wyposażenia co generuje koszty, a powód w niewielkim stopniu uczestniczy w ich pokrywaniu, jedynie w zakresie dotychczas ustalonych alimentów przez Sąd Rejonowy.

W odpowiedzi na przedmioty wniosek powód w piśmie wniósł o oddalenie tego żądania o podwyższenie alimentów i wskazał, że uzasadnione wydatki na rzecz małoletniej córki nie są tak wysokie jak przedstawia to pozwana i wiele z przedstawionych kosztów były ponoszone w przeszłości, nie są więc aktualne na chwilę obecną, ponadto pozwana wskazała również liczne koszty związane z niniejszym postępowaniem, które nie mają związku stricte z potrzebami dziecka, jak np. koszty związane z wynagrodzeniem pełnomocnika w osobie adwokata, a także koszty tłumaczenia dokumentów na język polski. Powód wskazał, że płaci regularnie alimenty dotychczas ustalone, a ponieważ koszty utrzymania na Ukrainie są znacząco niższe niż w Polsce, jak również poziom zarobków uzyskiwanych przez osoby zatrudnione, dlatego też dotychczas ustalona przez Sąd Rejonowy kwota 500 zł miesięcznie jest wystarczająca biorąc pod uwagę wiek dziecka jak i również jego uzasadnione potrzeby. Powód wskazał, że minimalne wynagrodzenie na Ukrainie wynosi 4723 hrywien co stanowi odpowiednik 662 zł, tak więc powód przekazuje comiesięcznie kwotę po 130 dolarów co w zależności od kursu daje pomiędzy kwotą 500 – 600 zł miesięcznie. Powód uzyskuje wynagrodzenie w granicach od 3500 – 4000 zł miesięcznie z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej jednakże z powodu pandemii Covid 19 obecnie uzyskuje niższe dochody.

Rozwód z obcokrajowcem i cudzoziemcem w Poznaniu Poznań Warszawa Polsce

Rozpatrując usprawiedliwione potrzeby uprawnionego Sąd miał na względzie typowe koszty jakie generuje wychowanie dzieci w tym wieku, a mianowicie konieczność zapewnienia małoletniemu wyżywienia, środków higieny, zakup środków codziennego użytku czy też środków potrzebnych na pokrycie kosztów związanych z rozwojem edukacyjnym i emocjonalnym.

Oceniając zakres obowiązku alimentacyjnego obojga rodziców zwrócić należy uwagę, iż pozwana realizuje swój obowiązek alimentacyjny poprzez osobiste starania w wychowanie i opiekę nad córką. Ponadto pozwana pracuje i pokrywa przynajmniej w części niezbędne wydatki na córkę. Podkreślić jednak należy, że możliwości zarobkowe pozwanej są ograniczone albowiem musi również zajmować się dzieckiem i nie jest tak dyspozycyjnym pracownikiem jak osoba nie obarczona obowiązkiem opieki nad małoletnimi dziećmi. W piśmie pozwana wskazała, że przebywa na urlopie wychowawczym w związku z urodzeniem dziecka do lat trzech, otrzymuje wynagrodzenie za prace zdalną dorywczą w kwocie w przeliczeniu na złote 900 zł świadczenie urlopowe w kwocie 120 zł. Ponadto pozwana korzysta z pomocy rodziców z którymi zamieszkuje, którzy wspierają ją w zakresie ponoszenia kosztów wyżywienia, zamieszkania. Rodzice pozwanej są już emerytami i ich możliwości finansowe nie są znaczne, a nawet można je określić jako niewielkie. W przedmiotowym piśmie pozwana wskazała szczegółowo koszty związane z potrzebami małoletniej córki, które sąd uznał za wiarygodne zwłaszcza, że zostały one w całości potwierdzone załączonymi do pisma zaświadczeniami o wysokości kosztów związanych z uczęszczaniem małoletniej na odpłatne zajęcia, jak i kosztami wizyt lekarskich, uzasadnionych jej stanem zdrowia, kosztów zakupu leków, niezbędnego obuwia specjalistycznego. Małoletnia pozostaje po stała opieką neurologa jak i też psychologa dziecięcego, korzysta z rehabilitacji i masażu co podwyższa koszty jej utrzymania w stosunku do dzieci zdrowych nie wymagających pomocy lekarskiej.

Sąd nie uznał za związane z kosztami utrzymania dziecka wydatków dotyczących kosztów niniejszego postepowania tj. dotychczasowego pełnomocnika z wyboru pozwanej, jak i też kosztów tłumaczeń dokumentów co kwestionował słusznie powód, jednakże niewątpliwie są to wydatki na które pozwana została przez niniejsza sprawę narażona i zapewne wpływają one na jej możliwości finansowe w sposób negatywny.

Pozwany ma niewątpliwie większe możliwości zarobkowania i jak wynika z rozliczenia PIT pozwany z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej uzyskuje przychód w kwocie 49 274 zł jako przychód objęty ryczałtem rocznie co oznacza tylko tyle, że taki zgodnie z obowiązującymi przepisami dla podatników na ryczałcie obowiązany był wykazać. Wydatki pozwanego oscylują w granicach przeciętnego utrzymania osoby dorosłej. Pozwany nie ma innych osób na utrzymaniu, ani też znaczących zobowiązań finansowych z tytułu kredytów, pożyczek poza jedną w kwocie raty po 500 zł. miesięcznie. Powód prowadzi działalność gospodarczą od wielu lat w zakresie związanym z pojazdami samochodowymi co jest intratną działalnością i nie jest to gałąź gospodarki, która ucierpiałaby znacząco w związku z pandemią Covid 19, tak wiec chwilowe trudności na rynku nie uzasadniają oddalenia żądania pozwanej w przedmiocie podwyższenia alimentów. Nie budzi wątpliwości, że dziecko generuje dość znaczne koszty utrzymania i kwoty dochodzone przez pozwaną odpowiadają potrzebom wiekowym córki, która jest dzieckiem podlegającym leczeniu i wzmożonej troski ze strony pozwanej. Zauważyć należy, że małoletnia nie powinna ucierpieć na rozwodzie rodziców i ma prawo do takiej stopy życiowej jak jego rówieśnicy i rodzice. Zauważyć należy, że sąd przy wymiarze obowiązku alimentacyjnego na rzecz dzieci kieruje się nie tylko aktualną sytuacją zobowiązanego, ale jego możliwościami, które są oceniane w aspekcie całokształtu okoliczności z uwzględnieniem stopy życiowej każdego z małżonków.

Pozwany pracuje i nie ma istotniejszych zobowiązań finansowych poza utrzymaniem jednej córki. Zdaniem sadu z uwagi na upływ czasu, wzrost cen, inflacji, która na Ukrainie jest nawet wyższa niż w Polsce oraz zwiększenie się potrzeb rozwojowych małoletniej oraz konieczności jej dalszego leczenie, pozostawania pod opieką specjalisty z zakresu neurologii, chirurgii, psychologii zasadnym jest zwiększenie obowiązku alimentacyjnego na chwilę obecną, zwłaszcza, że dotychczasowy był na stosunkowo niewielkim poziomie biorąc pod uwagę możliwości zarobkowe powoda. Pozwana ze swojej strony stara się we właściwy sposób zaspokajać wszystkie potrzeby dziecka i dba o jej rozwój emocjonalny i edukacyjny co potwierdzają przedstawione zaświadczenia i opinie wystawione przez właściwe organy i instytucje z miejsca zamieszkania pozwanej i jej dziecka. Z drugiej strony sąd miał jednak na względzie i tą okoliczność, że pozwana sama zdecydowała, że będzie nadal mieszkać z dzieckiem na Ukrainie i nie zamierza zmienić tego stanu rzeczy mimo, że jak wskazuje jej sytuacja na Ukrainie nie jest zbyt dobra.

W związku z tym uwzględniając te okoliczności sad ustalił wymiar obowiązku alimentacyjnego w wysokości wskazanej w sentencji wyroku tj. po 700 zł miesięcznie, a podkreślić należy, że od wydania w toku postępowania postanowienia o zabezpieczeniu roszczenia tj. od czerwca sytuacja stron nie uległa istotnej zmianie, a w każdym razie strony nie wykazały takich okoliczności. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie – I Wydział Cywilny z dnia 8 czerwca 2022 r. I ACa 368/21

Rozwód z obcokrajowcem i cudzoziemcem w Poznaniu Poznań Warszawa adwokat radca prawny prawnik kancelaria Polsce

Sąd Okręgowy wyrokiem:

1. rozwiązał przez rozwód związek małżeński powoda M. Z. oraz pozwanej N. Z. – z winy obu stron;

2. wykonywanie władzy rodzicielskiej nad małoletnim dzieckiem stron V. Z., ur. (…) w K. (Ukraina) – powierzył pozwanej i przy niej ustala miejsce pobytu małoletniego dziecka, natomiast powodowi przyznał prawo współdecydowania z pozwaną o najistotniejszych sprawach dziecka, a dotyczących stanu zdrowia dziecka, edukacji, wychowania i przyszłości małoletniej;

3. ustalił, że kontakty powoda z małoletnią córką stron będą się odbywały w każdy wtorek i czwartek miesiąca w godzinach od 18.00 – 18.30 za pomocą komunikatora (…)lub innego wykorzystującego możliwość videochatu, a pozwaną zobowiązuje do umożliwienia odbycia takiego kontaktu w powyższym terminie;

4. zobowiązał obie strony do ponoszenia kosztów utrzymania i wychowania małoletniego dziecka i z tego tytułu zasądza od powoda M. Z. na rzecz małoletniej V. Z. alimenty w kwocie po 700 zł miesięcznie – płatne do rąk pozwanej N. Z. do dnia 10-go każdego po sobie następującego miesiąca z góry z ustawowymi odsetkami na wypadek opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat a w pozostałym zakresie powództwo oddalił;

W przypadku jakichkolwiek pytań bądź wątpliwości, pozostajemy do Państwa dyspozycji, prosimy przejść do zakładki kontakt.

Z wyrazami szacunku.

Adwokat Mateusz Ziębaczewski

Mateusz Ziębaczewski to doświadczony adwokat i specjalista od prawa rodzinnego. Swoją wiedzą i umiejętnościami służy klientom, pomagając im w najbardziej skomplikowanych sprawach rodzinnych. Gdy nie pisze artykułów na blogu, reprezentuje swoich klientów w sądzie, dążąc do osiągnięcia najlepszych dla nich rozwiązań.

email telefon LinkedIn

Zobacz pozostałe wpisy autora

Jarocin Gostyń Szamotuły Pleszew Czarnków Trzcianka Oborniki Chodzież Piła Gorzów Wielkopolski Konin Turek Nowy Tomyśl Leszno Wolsztyn Grodzisk Wielkopolski Gniezno Słupca Skoki Kalisz Śrem Buk Kostrzyn Duszniki Kościan Września Środa Wielkopolska Murowana Goślina Ostrów Wielkopolski Kórnik Luboń Swarzędz Opalenica Wągrowiec Krotoszyn Pobiedziska Pniewy Rogoźno Wronki Powidz S uchy Las Biedrusko Tarnowo Podgórne Komorniki Dopiewo Przykona Kleczew Czerwonak Stęszew Kleszczewo Rokietnica Międzychód, Łódź Wrocław Warszawa Katowice Kraków Rzeszów Lublin Gdańsk Szczecin Zielona Góra Opole Śląsk Kielce Olsztyn Bydgoszcz, Mińsk Mazowiecki Wołomin Pruszków Radom Otwock Legionowo Garwolin Grójec Ciechanów Grodzisk Mazowiecki Płońsk Ostrołęka, Dwór Mazowiecki Żyrardów Wyszków Mińsk Mazowiecki Łomianki Marki Ząbki Józefów Konstancin Sochaczew Nadarzyn Wólka, Kosowska Tarczyn Góra Kalwaria Wiskitki Teresin Zaborów Węgrów Warka Sokołów Przasnysz Pułtusk Raszyn Siedlce Białystok

Kancelaria Prawa Rodzinnego w Poznaniu