Podział majątku Poznań

Przedmiot postępowania o podział majątku wspólnego obejmuje:

1) ustalenie składu i wartości majątku wspólnego oraz jego podział między małżonków, byłych małżonków lub ich następców prawnych;

2) ustalenie roszczeń pomiędzy małżonkami podlegających rozliczeniu przy podziale majątku wspólnego powstałych w czasie trwania wspólności,

3) ustalenie nierównych udziałów w majątku wspólnym;

4) ustalenie nieważności umowy majątkowej małżeńskiej.

W sprawie o podział majątku wspólnego po ustaniu wspólności majątkowej między małżonkami właściwy jest sąd miejsca położenia majątku, a jeżeli wspólność ustała przez śmierć jednego z małżonków – sąd spadku.

Wniosek o podział majątku wspólnego powinien wskazywać udokumentowaną podstawę ustania wspólności majątkowej, określać majątek którego ma dotyczyć podział, zawierać żądanie dokonania podziału majątku. Jeżeli w skład majątku wchodzi np. nieruchomość, wnioskodawca powinien dołączyć dowody dla wykazania jej przynależności do tego majątku.

Sądowy podział majątku wspólnego polega na podziale fizycznym rzeczy wchodzących w skład tego majątku, bądź na przyznaniu rzeczy jednemu z małżonków z obowiązkiem odpowiedniej spłaty drugiego małżonka albo na sprzedaży rzeczy stosownie do przepisów kodeksu postępowania cywilnego.

W czasie trwania postępowania o podział majątku wspólnego sąd dokonujący podziału jest wyłącznie właściwy do rozstrzygnięcia sporu między uczestnikami postępowania o to, czy konkretny przedmiot majątkowy należy do majątku objętego wspólnością ustawową.

Ustalenie majątku wspólnego małżonków – podział majątku Poznań

Zgodnie z art. 684 KPC w związku z art. 567 § 3 KPC skład i wartość majątku wspólnego, podlegającego podziałowi ustala sąd. Skład majątku ustala się według stanu istniejącego w chwili ustania wspólności majątkowej, a według cen z chwili orzekania. Przyjmuje się, że obowiązek ustalenia składu i wartości majątku oznacza, że sąd nie jest związany oświadczeniami i wnioskami małżonków w sprawie przynależności poszczególnych przedmiotów do majątku wspólnego, a w razie potrzeby powinien zwrócić uwagę małżonków na potrzebę wskazania całego majątku podlegającego podziałowi. Sąd nie jest natomiast zobowiązany ani upoważniony do prowadzenia z urzędu dochodzeń, czy poza wskazanymi przez uczestników składnikami majątku wspólnego istnieją jeszcze inne składniki majątkowe (zob. nadal aktualne postanowienie SN z 18 stycznia 1968 r., III CRN 97/67).

Z tego wynika, że nie ma przeszkód do poczynienia ustaleń w zakresie składników majątku wspólnego i ich wartości na podstawie zgodnych oświadczeń stron, jeżeli nie budzą one wątpliwości co do zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy. Specyfika postępowania o podział majątku wspólnego nie wyłącza możliwości stosowania w nim art. 229 KPC, który stanowi, że fakty przyznane nie wymagają dowodu (pogląd utrwalony, zob. np. uzasadnienie postanowienia SN z 29 listopada 2001 r., V CKN 482/00).

W myśl art. 31 § 1 KRO, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. Do majątku wspólnego należą w szczególności:

1) pobrane wynagrodzenie za pracę i dochody z innej działalności zarobkowej każdego z małżonków

2) dochody z majątku wspólnego, jak również z majątku osobistego każdego z małżonków;

3) środki zgromadzone na rachunku otwartego lub pracowniczego funduszu emerytalnego każdego z małżonków;

4) kwoty składek zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z 2016 r. poz. 963 z późn zm.).

W związku z powyższym należy wskazać, iż oszczędności pochodzące z wynagrodzenia za pracę jednego lub obojga małżonków stanowią majątek wspólny, a tym samym również składnik majątkowy nabyty w zamian za te oszczędności również wchodzi w skład majątku wspólnego.

Z art. 31 § 1 KRO wywieść można domniemanie, że majątek uzyskany w toku trwania wspólności majątkowej małżeńskiej stanowi majątek wspólny małżonków (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 września 1998 r., sygn. akt I CKN 830/97, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 06 lutego 2003 r., sygn. akt IV CKN 1721/00). W konsekwencji to ten, kto twierdzi, że składnik majątkowy nabyty w czasie trwania związku małżeńskiego nie wchodzi do majątku wspólnego, ma udowodnić, że dany składnik majątkowy wchodzi do majątku osobistego jednego z małżonków, a nie do majątku wspólnego.

Majątek osobisty małżonka – podział majątku Poznań

Do majątku osobistego każdego z małżonków należą:

1) przedmioty majątkowe nabyte przed powstaniem wspólności ustawowej;

2) przedmioty majątkowe nabyte przez dziedziczenie, zapis lub darowiznę, chyba że spadkodawca lub darczyńca inaczej postanowił;

3) prawa majątkowe wynikające ze wspólności łącznej podlegającej odrębnym przepisom;

4) przedmioty majątkowe służące wyłącznie do zaspokajania osobistych potrzeb jednego z małżonków;

5) prawa niezbywalne, które mogą przysługiwać tylko jednej osobie; podział majątku Poznań

6) przedmioty uzyskane z tytułu odszkodowania za uszkodzenie ciała lub wywołanie rozstroju zdrowia albo z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę; nie dotyczy to jednak renty należnej poszkodowanemu małżonkowi z powodu całkowitej lub częściowej utraty zdolności do pracy zarobkowej albo z powodu zwiększenia się jego potrzeb lub zmniejszenia widoków powodzenia na przyszłość;

7) wierzytelności z tytułu wynagrodzenia za pracę lub z tytułu innej działalności zarobkowej jednego z małżonków;

8) przedmioty majątkowe uzyskane z tytułu nagrody za osobiste osiągnięcia jednego z małżonków;

9) prawa autorskie i prawa pokrewne, prawa własności przemysłowej oraz inne prawa twórcy;

10) przedmioty majątkowe nabyte w zamian za składniki majątku osobistego, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej (surogacja) .

W skład majątku osobistego wchodzą tylko wymienione w nim składniki. Jest to więc katalog zamknięty i wyczerpujący. Pozostałe przedmioty, niewymienione wyżej, nie wchodzą do majątku osobistego, ale do majątku wspólnego i tak też należy zawsze rozstrzygać pojawiające się w tej mierze wątpliwości.

Jeżeli jednak małżonkowie w drodze intercyzy, zawartej przed ślubem, postanowili o wprowadzeniu pomiędzy nimi już od początku małżeństwa ustroju rozdzielności majątkowej, to wówczas przedmioty nabywane osobno przez każdego z nich – także w czasie trwania małżeństwa – wchodzą odpowiednio do ich majątków osobistych. Jeżeli następnie małżonkowie ci wprowadzą jednak, drogą kolejnej intercyzy, ustrój wspólności, to od tego czasu, ale nie wcześniej przedmioty przez nich nabywane będą wchodzić do majątku wspólnego. Natomiast wszystkie przedmioty nabyte wcześniej wejdą do ich majątków osobistych.

Jeżeli małżonkowie nabyli wspólnie jakiś przedmiot majątkowy jeszcze przed zawarciem małżeństwa (lub w okresie, w którym w czasie małżeństwa nie obowiązywał ustrój wspólności), to będzie on przedmiotem współwłasności w częściach ułamkowych zarówno przed zaistnieniem wspólności, jak i po jej nastaniu. Dalsze wspólne nabycie innych przedmiotów już w czasie trwania wspólności, ale ze środków pochodzących z obu majątków osobistych małżonków, sprawi, że staną się one składnikami majątku wspólnego, nawet gdyby małżonkowie postanowili wyłączyć ten skutek i postanowić, że nabyli dany przedmiot w częściach ułamkowych do majątków osobistych.

Podział majątku Poznań adwokat radca prawny prawnik

Kancelaria do podziału majątku Poznań

O zaliczeniu nabywanego przedmiotu do majątku wspólnego lub osobistego (odrębnego) powinno decydować porównanie wielkości środków użytych z każdego z tych majątków. W konsekwencji, nabyty przedmiot należy zaliczyć do tego z majątków, z którego pochodzi podstawowa część środków. Jeżeli środki z drugiego majątku są nieznaczne, stanowią nakład rozliczany, jeżeli natomiast wskazane kryterium nie może znaleźć zastosowania ze względu na brak daleko idącej różnicy między zaangażowanymi środkami, to – w braku odmiennej woli małżonków – nabyty przedmiot wchodzi do każdego z majątków w częściach ułamkowych proporcjonalnych do wysokości zaangażowanych środków. W obowiązującym systemie prawa rodzinnego można przyjąć domniemanie faktyczne, że przedmioty nabyte w trakcie wspólności małżeńskiej przez jednego z małżonków, zostały nabyte z majątku dorobkowego – na rzecz małżeńskiej wspólności majątkowej; natomiast nabycie rzeczy z majątku osobistego (odrębnego) musi wynikać nie tylko z oświadczenia dokonującego transakcji małżonka, ale także z całokształtu okoliczności tego nabycia.

Surogacja to zastąpienie jednego składnika majątku osobistego innym składnikiem. Konieczne jest spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze, aby to samo zdarzenie spowodowało z jednej strony wyjście określonego przedmiotu z majątku osobistego, a zarazem powodowało nabycie innego przedmiotu majątkowego, a ponadto po drugie, ten nowy przedmiot musi być nabyty w sensie ekonomicznym kosztem majątku osobistego. Surogacja może następować wielokrotnie w odniesieniu do następujących po sobie, kolejnych surogatów.

O tym, iż niezbywalne prawa niemajątkowe (w tym prawa autorskie osobiste) nie należą do majątku wspólnego małżonków i że nie można rozszerzyć na nie wspólności majątkowej, przesądza okoliczność, iż wspólność majątkowa obejmuje tylko prawa majątkowe.

Przedmioty uzyskane przez małżonka w wyniku działu spadku, dokonanego w czasie trwania wspólności ustawowej, należą do jego majątku odrębnego, bez względu na obciążenie małżonka dopłatą lub spłatą, chyba że spadkodawca inaczej postanowił.

Nie można przypisać decydującego znaczenia oświadczeniu małżonków, iż nabywany udział w nieruchomości nie należy do majątku dorobkowego, ponieważ samo takie oświadczenie nie może stanowczo wyłączać skutków wynikających z przepisów, w sytuacji pozostawania małżonków w ustroju małżeńskiej wspólności ustawowej. Jej ograniczenie lub wyłączenie możliwe jest na mocy małżeńskiej umowy przewidującej taki skutek i zawartej w formie aktu notarialnego. Podział majątku Poznań

Jeżeli na skutek rozszerzenia przez małżonków wspólności ustawowej przedmiot darowizny dokonanej na rzecz jednego z nich wszedł w skład majątku wspólnego, do zwrotu tego przedmiotu, wobec odwołania darowizny z powodu rażącej niewdzięczności obdarowanego, obowiązani są oboje małżonkowie.

Przedmioty zwykłego urządzenia domowego (meble, dywany, obrazy, sprzęt elektryczny i audiowizualny itp.) służące do użytku obojga małżonków są objęte wspólnością ustawową także w wypadku, gdy zostały nabyte przez dziedziczenie, zapis lub darowiznę, chyba że spadkodawca lub darczyńca inaczej postanowił. Przedmioty zwykłego urządzenia domowego służące do użytku obojga małżonków nie są objęte wspólnością ustawową, jeżeli zostały nabyte przed powstaniem wspólności.

Wartość majątku do podziału majątku w Poznaniu

Po ustaniu małżeństwa wspólność majątkowa łącząca małżonków przekształca się we współwłasność w częściach ułamkowych, a majątek wspólny może ulec podziałowi w postępowaniu nieprocesowym stosownie do przepisów art. 566-567 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (tekst jednolity Dz.U. z 2014 r., poz. 101 z późn.zm.), zwanej dalej „k.p.c.”. Zgodnie z art. 46 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (tekst jednolity Dz.U. z 2015, poz. 583), zwanej dalej „k.r.o.” oraz art. 567 § 3 k.p.c., od chwili ustania wspólności ustawowej małżeńskiej do majątku, który był nią objęty, stosuje się odpowiednio przepisy kodeksu cywilnego o wspólności majątku spadkowego i o dziale spadku, a do postępowania o podział majątku wspólnego – odpowiednio przepisy kodeksu postępowania cywilnego o dziale spadku.

Co do zasady przedmiotem postępowania o podział jest majątek, który był objęty wspólnością majątkową i istniał w dacie jej ustania. Ruchomości i nieruchomości wchodzące w skład majątku w tej dacie muszą jednak istnieć w dacie dokonywania podziału, bowiem decydujące znaczenie dla rozstrzygnięcia mają okoliczności istniejące w chwili zamknięcia rozprawy (art. 316 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.).

Podział majątku Poznań adwokat radca prawny prawnik kancelaria

W sprawach działowych, do których obok spraw o podział majątku wspólnego małżonków należą jeszcze sprawy o dział spadku i sprawy o zniesienie współwłasności, sąd ustala skład dzielonego majątku według chwili ustaniu wspólności majątkowej (uprawomocnienie wyroku o rozwód), a jego wartość według stanu i cen w chwili dokonywania podziału. Częste wątpliwości powstały dlatego, że w judykaturze, a także w piśmiennictwie posługiwano się niekiedy sformułowaniem, iż dzielony majątek ustala się według „stanu” w chwili powstania współwłasności, przy czym „stan” oznaczał w tych wypowiedziach skład (zawartość) majątku, a nie – jak to czasem rozumiano – stan techniczny (kondycję, stan zużycia) lub stan prawny składników majątkowych (por. np. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 11 marca 2010 r., IV CSK 429/09, z dnia 31 stycznia 2013 r., II CSK 349/12, i z dnia 28 stycznia 2015 r., II CSK 322/14).

Radca prawny podział majątku po rozwodzie Poznań

Stanowisko to – pomijając jego pozaprawną, ekonomiczną słuszność – jest trafne przede wszystkim ze względu na zasadę aktualności orzekania ustanowioną w art. 316 w związku z art. 13 § 2 KPC (por. uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów z dnia 22 września 1983 r. – zasady prawnej – III PZP 23/83, OSNCP 1984, nr 4, poz. 44). Zważywszy że nie ma przepisu określającego chwilę miarodajną dla ustalenia stanu (cech, jakości, stopnia zużycia) majątku wspólnego i jego składników, za chwilę tę należy uznać czas dokonywania działu, a więc czas orzekania, a ściślej – chwilę zamykania rozprawy. Przedmiotem podziału staje się wówczas majątek istniejący w chwili podziału, w stanie w tej chwili stwierdzalnym, mający właśnie wtedy określoną wartość stanowiącą następnie wyznacznik wartości udziałów i podstawę rozliczeń między uczestnikami. Oczywiście punktem wyjścia jest skład majątku wspólnego w chwili powstania odrębności majątkowej (ustania wspólności), a więc powstania współwłasności w częściach ułamkowych, a ściślej przeistoczenia się wspólności łącznej (bezudziałowej) we wspólność udziałową (art. 46 KRO w związku z art. 1035 i nast. KC); wszelkie zmiany majątkowe, do których doszło między chwilą ustania wspólności a chwilą działu – samoistne, przypadkowe oraz celowe, jak np. naturalne lub fizyczne zużycie składników majątkowych, a nawet ich utrata, wzrost wartości na skutek dokonanych nakładów, obciążenia rzeczowe, sytuacja rynkowa itp. – podlegają rozliczeniu, a następnie wyrównaniu w postaci spłat lub dopłat. Nie jest także wyłączone stosowanie reguł surogacji; w takim wypadku podziałowi podlegają składniki nabyte w zamian za przedmioty objęte wcześniej wspólnością małżeńską (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 października 2017 r., II CSK 883/16).

Należy przy tym pamiętać, że dokonywanie podziału majątku wspólnego nie jest w polskim porządku prawnym obowiązkowe. To także przemawia za uwzględnieniem chwili podziału jako miarodajnej dla rozliczenia uczestników oraz oceny stanu i wartości składników majątku wspólnego, w przeciwnym bowiem razie – odwlekając podział – uczestnicy ponosiliby nieusprawiedliwione ryzyko, że stan dzielonych przedmiotów (praw) zastany w chwili ustania wspólności, będzie drastycznie odbiegał od stanu dającego się stwierdzić w chwili podziału. Nakaz uwzględniania stanu i wartości majątku wspólnego w chwili ustania wspólności prowadziłoby do ustanowienia pozaustawowego przymusu bezzwłocznego dokonywania działów, co należy uznać za niedopuszczalne.

W tym stanie rzeczy, uwzględniając także jednoznaczne poglądy piśmiennictwa oraz zdecydowanie przeważające stanowisko orzecznictwa – w sprawie o podział majątku wspólnego po ustaniu wspólności majątkowej między małżonkami skład majątku wspólnego ustala się według chwili ustania wspólności majątkowej, a jego wartość według stanu tego majątku oraz cen w chwili dokonywania podziału (por. uchwała całej Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 1969 r., III CZP 12/69, OSNCP 1970, nr 3, poz. 39, uchwały Sądu Najwyższego z dnia 27 września 1974 r., III CZP 58/74, OSNCP 1975, nr 6, poz. 90, z dnia 19 maja 1989 r., III CZP 52/89, OSNC 1990, nr 4-5, poz. 60, i z dnia 7 kwietnia 1994 r., III CZP 41/94, „Biuletyn SN” 1994, nr 5, poz. 22, postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 20 stycznia 1974 r., III CRN 384/73, z dnia 4 listopada 1999 r., II CKN 523/98, z dnia 26 września 2007 r., IV CSK 139/07, z dnia 11 marca 2010 r., IV CSK 429/09, z dnia 31 stycznia 2013 r., II CSK 349/12, z dnia 28 stycznia 2015 r., II CSK 322/14, i z dnia z dnia 26 października 2017 r., II CSK 883/16). Uchwała Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 23 lutego 2018 r. III CZP 103/17.

W przypadku, gdy pomiędzy byłymi małżonkami istnieje spór co do skład majątku wspólnego, sąd przed dopuszczeniem dowodu z opinii biegłego może wydać postanowienie wstępne. Przedmiotem rozstrzygnięcia w postanowieniu wstępnym, wydawanym na podstawie art. 685 k.p.c. w zw. z art. 567 § 3 k.p.c., jest wyłącznie spór co do tego, czy konkretny składnik majątkowy wchodzi w skład majątku wspólnego. Wykluczone jest natomiast ustalanie składu majątku wspólnego, gdyż orzeczenie wydane w tym przedmiocie musi jednocześnie obejmować rozliczenie między stronami (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 stycznia 2013 r., II CSK 193/12, LEX nr 1299157 i z dnia 21 sierpnia 2008 r., IV CZ 62/08, LEX nr 464465). Postanowienie wstępne może być wydane z urzędu bądź na wniosek zainteresowanych. Wydanie takiego postanowienia zależy od uznania sądu i nie jest obligatoryjne. Postanowienie wstępne ma charakter deklaratywny i przesądza w całości wskazaną w nim kwestię, przykładowo przynależność danego składnika do majątku wspólnego.

Uzasadnieniem dla jego wydania mogą być względy ekonomii procesowej. Ocena sądu, czy należy skorzystać z możliwości wydania postanowienia wstępnego, powinna uwzględniać okoliczności konkretnej sprawy, w szczególności liczbę spornych składników w stosunku do ogólnego składu majątku podlegającego podziałowi oraz ich rodzaj, wpływające na zakres wyceny sporządzanej przez biegłego i stopień jej skomplikowania. Postanowienie wstępne ma charakter samoistny i podlega zaskarżeniu na zasadach ogólnych, nie tylko w drodze apelacji do sądu drugiej instancji, ale również w drodze skargi kasacyjnej od postanowienia sądu drugiej instancji, o ile wartość przedmiotu zaskarżenia kwestionowanego rozstrzygnięcia, spełnia wymagania przewidziane w art. 519¹§ 4 pkt 4 k.p.c. (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2001 r., II CZ 13/01, OSNC 2001, nr 12, poz. 181). Powyższa okoliczność bezspornie wpływa na ogólny czas trwania postępowania w sprawie o podział majątku.

Sposób podziału majątku Poznań

Każdy ze byłych małżonków może żądać, ażeby zniesienie współwłasności nastąpiło przez podział rzeczy wspólnej, chyba że podział byłby sprzeczny z przepisami ustawy lub ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem rzeczy albo pociągałby za sobą istotną zmianę rzeczy lub znaczne zmniejszenie jej wartości.

Jeżeli podział majątku następuje z mocy orzeczenia sądu, wartość poszczególnych udziałów może być wyrównana przez dopłaty pieniężne; rzecz, która nie daje się podzielić, może być natomiast przyznana stosownie do okoliczności jednemu z byłych małżonków z obowiązkiem spłaty pozostałych albo sprzedana stosownie do przepisów kodeksu postępowania cywilnego (przepis z § 2art. 212 KC).

Zgodnie zatem z przytoczonymi wyżej regulacjami kodeksu cywilnego podział majątku może nastąpić przez:

1. podział rzeczy w naturze (tzw. podział fizyczny), z ewentualnym wyrównaniem wartości poszczególnych udziałów dopłatami pieniężnymi;

2. przyznanie rzeczy jednemu z byłych małżonków za jego zgodą i zasądzenie od drugiego małżonka spłat;

3. licytacyjną sprzedaż rzeczy wspólnej (tzw. podział cywilny).

Jak się wydaje, podstawowym, wyraźnie preferowanym przez kodeks cywilny sposobem zniesienia współwłasności jest podział fizyczny (tak Sąd Najwyższy w niepublikowanych orzeczeniach: z dnia 30 października 1978 r., I CRN 214/78 i z dnia 16 listopada 1993 r., I CRN 176/93). Jak wskazał Sąd Najwyższy w powołanym wyżej orzeczeniu z dnia 30 października 1978 r., I CRN 214/78, sąd dokonujący działu powinien przede wszystkim brać pod uwagę ten sposób wyjścia ze wspólności, chyba że współwłaściciele żądają przyznania rzeczy wspólnej jednemu z nich w zamian za spłaty albo sprzedania stosownie do przepisów Kodeksu postępowania cywilnego. W braku takich żądań sąd powinien ustalić, czy istnieje fizyczna i prawna możliwość podziału. Na konieczność wstępnego ustalenia, czy podział fizyczny jest dopuszczalny, wskazuje także orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 13 września 1977 r., III CRN 175/77 (OSN 1978, Nr 5-6, poz. 99), które częściowo zachowało aktualność (por. też: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 lutego 2010 r., III CSK 195/09, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 września 2011 r., I CSK 674/10).

Radca prawny podział majątku Poznań

Stosownie do przepisu art. 212 § 3 KC, jeżeli ustalone zostały dopłaty lub spłaty, sąd oznaczy termin i sposób ich uiszczenia, wysokość i termin uiszczenia odsetek, a w razie potrzeby także sposób ich zabezpieczenia. W razie rozłożenia dopłat i spłat na raty terminy ich uiszczenia nie mogą łącznie przekraczać lat dziesięciu. W wypadkach zasługujących na szczególne uwzględnienie sąd na wniosek dłużnika może odroczyć termin zapłaty rat już wymagalnych. Postanowienie sądu przyznające wspólną rzecz jednemu z uczestników postępowania, a drugiemu spłaty, zarówno wydane w postępowaniu o zniesienie współwłasności, jak i wydane w postępowaniu o podział majątku wspólnego po ustaniu wspólności majątkowej między małżonkami, ma charakter konstytutywny (art. 624 oraz art. 567 § 3 w związku z art. 688). Terminy spłaty ustalone przez sąd, o których mowa w przepisie art. 212 § 3 KC, powinny zatem przypadać na okres po uprawomocnieniu się postanowienia zasądzającego spłaty (postanowienie SN z dnia 19 września 2002 r., II CK 21/02). Oznaczenie sposobu i terminu uiszczenia spłat powinno być dokonane przez sąd z urzędu (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 marca 1974 r., III CRN 2/74).

Stosując art. 212 § 3 KC sąd powinien uwzględnić nie tylko składniki majątkowe, które są przedmiotem postępowania działowego, ale całościowo stan majątkowy uczestników postępowania działowego, w szczególności czy inne, nieobjęte postępowaniem, składniki majątku współwłaściciela zobowiązanego do spłat mogą mieć znaczenie dla możliwości i terminu wywiązania się przez niego z obowiązku spłat, w tym poprzez ewentualną możliwość zaciągnięcia odpowiedniego kredytu. Ochrona sytuacji majątkowej współwłaściciela, któremu przyznano przedmiot objęty postępowaniem podziałowym powinna nastąpić z jak najmniejszym uszczerbkiem dla ochrony interesów majątkowych pozostałych współwłaścicieli uprawnionych do stosownych spłat.

Sprzedaż lub zużycie majątku przed podziałem majątku Poznań

Momentem decydującym dla ustalenia składu majątku wspólnego podlegającego podziałowi jest chwila ustania wspólności majątkowej między małżonkami. Przedmiotem podziału mogą być więc jedynie przedmioty majątkowe, które były objęte wspólnością w chwili jej ustania i które nadal znajdują się w majątku małżonków jako objęte ich współuprawnieniem w częściach ułamkowych. Każdy z małżonków może jednak żądać rozliczenia z tytułu nieuzasadnionego zbycia przez drugiego małżonka składników majątku wspólnego w czasie trwania wspólności majątkowej. Roszczenie takie ma charakter odszkodowawczy i znajduje podstawę ogólną w art. 415 KC. Natomiast jeśli środki te zostały zużyte na wydatki lub nakłady na majątek odrębny małżonka podlegają one rozliczeniu na podstawie art. 45 § 1 KRO.

Ocena zużycia przez małżonka w czasie trwania wspólności majątkowej przedmiotu majątku wspólnego na cele konsumpcyjne zależna jest od tego czy było ono uzasadnione potrzebami i dobrem rodziny. Gdy z punktu widzenia wymienionych przesłanek było ono uzasadnione, przedmiot ten przestaje być składnikiem majątku wspólnego (tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z 21 marca 1977 r., III CRN 31/77 – OSNCP rok 1977, z. 2, poz. 243). W przypadku zużycia przez małżonka w czasie trwania wspólności majątkowej, stanowiącej przedmiot majątku wspólnego kwoty pieniężnej ulokowanej na bankowym rachunku oszczędnościowym, na bieżące koszty utrzymania rodziny w granicach uzasadnionych potrzebami, współmałżonek nie może domagać się rozliczenia tej kwoty przy podziale majątku wspólnego, także wówczas, gdy nastąpiło to bez jego zgody. Sformułowana teza nie pozostaje w sprzeczności ze stanowiskiem wyrażonym przez Sąd Najwyższy w postanowieniu z 8 stycznia 1969 r., I CZ 138/68 (OSNCP rok 1969, z. 9, poz. 165) i przesądzającym co do zasady, dopuszczalność żądania przez małżonka zaliczenia przez współmałżonka na swój udział w dochodach z majątku stanowiącego współwłasność małżonków, kwoty bezpośrednio zużytej na zaspokojenie własnych potrzeb. Postanowienie Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 4 listopada 1999 r. II CKN 523/98

Przyznanie rzeczy na własność

Jeżeli przedmiotem współwłasności znoszonej w ramach postępowania o podział majątku wspólnego nie jest jedna rzecz, lecz kilka rzeczy o zbliżonych właściwościach, małżonkom mogą być przyznane poszczególne na swoją wyłączną własność rzeczy o zbliżonych właściwościach i wartości. Przeprowadzenie podziału w taki sposób znosi albo przynajmniej istotnie ogranicza potrzebę orzekania o spłatach pomiędzy współwłaścicielami, co do których zawsze istnieje ryzyko, że nie zostaną uregulowane dobrowolnie i w terminie, a ich egzekwowanie tak czy inaczej doprowadzi do sprzedaży rzeczy niegdyś wspólnej, tyle że za cenę możliwą do uzyskania w postępowaniu egzekucyjnym, pomniejszoną o jego koszty. Podział majątku Poznań

Zamieszczone w prawomocnym postanowieniu o podziale majątku wspólnego orzeczenie co do wydania składników majątkowych przyznanych w wyniku podziału drugiemu małżonkowi przez małżonka, który włada tymi przedmiotami stanowi tytuł egzekucyjny podlegający wykonaniu w drodze egzekucji, w związku tym wobec zainteresowany małżonek nie może skutecznie dochodzić ich wydania w późniejszym procesie.

Rozliczenie i zwrot nakładów z majątku osobistego i wspólnego

Każdy z małżonków powinien zwrócić wydatki i nakłady poczynione z majątku wspólnego na jego majątek osobisty, z wyjątkiem wydatków i nakładów koniecznych na przedmioty majątkowe przynoszące dochód. Może żądać zwrotu wydatków i nakładów, które poczynił ze swojego majątku osobistego na majątek wspólny. Nie można żądać zwrotu wydatków i nakładów zużytych w celu zaspokojenia potrzeb rodziny, chyba że zwiększyły wartość majątku w chwili ustania wspólności. Zwrotu dokonuje się przy podziale majątku wspólnego, jednakże sąd może nakazać wcześniejszy zwrot, jeżeli wymaga tego dobro rodziny. Regulacje powyższe stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy dług jednego z małżonków został zaspokojony z majątku wspólnego.

Pojęcie nakładów i wydatków, o których mowa w art. 45 KRO, zdefiniował Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 15 września 2004 r., III CZP 46/04, OSNC 2005, nr 9, poz. 152, stwierdzając, że obejmują one „wszystkie przysporzenia na rzecz jednej masy majątkowej, dokonane z uszczerbkiem dla drugiej masy majątkowej”. W uzasadnieniu postanowienia z dnia 2 października 2008 r., II CSK 203/08, Sąd Najwyższy wskazał, że: „Kodeks rodzinny i opiekuńczy posługując się w art. 45 pojęciami „nakładów” i „wydatków” nie określa ich desygnatów. W piśmiennictwie przyjmuje się, że nakłady i wydatki w rozumieniu tego przepisu, obejmują wszystkie przysporzenia na rzecz jednej masy majątkowej, dokonane z uszczerbkiem dla drugiej masy majątkowej. Podstawą przysporzenia może być czynność faktyczna, jak i jakiekolwiek inne zdarzenie”. Nakładami są koszty poniesione na zachowanie, eksploatację lub ulepszenie rzeczy już istniejącej w majątku, natomiast wydatkami są koszty związane z nabyciem danego przedmiotu (K. Pietrzykowski w: K. Pietrzykowski, Komentarz…, nb 4 do art. 45). Rozróżnienie tych dwóch kategorii nie ma jednak kluczowego znaczenia, gdyż zwrot wydatków i nakładów następuje według takich samych zasad.

Kancelaria do sprawy o podział majątku po rozwodzie Poznań

Według poglądu przyjętego w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 1980 roku, III CZP 46/80, OSNC 1981/11/206, w postępowaniu o podział majątku wspólnego po ustaniu wspólności majątkowej małżeńskiej w wypadkach szczególnie uzasadnionych rozliczeniu mogą podlegać także nakłady z majątku odrębnego jednego małżonka na majątek odrębny drugiego małżonka. Według tego poglądu wprawdzie brzmienie art. 45 § 1 KRO prowadzi do wniosku, że w postępowaniu o podział majątku wspólnego po ustaniu wspólności majątkowej małżeńskiej nie mogą być rozliczane nakłady dokonane z majątku odrębnego jednego z małżonków na majątek odrębny drugiego, niemniej w sytuacji, gdy chodzi o rozliczenie sumy nakładów dokonywanych na daną nieruchomość, dokonywanie tego rodzaju rozliczeń w postępowaniu odrębnym od postępowania o podział majątku wspólnego okazuje się niecelowe. W przepisie art. 567 KPC uwidacznia się bowiem tendencja do całościowego rozliczania wszystkich nakładów w jednym postępowaniu.

Z przytoczonego przepisu wynika, że rozliczenia z tytułu przesunięć między majątkiem wspólnym a majątkiem osobistym są dokonywane w postępowaniu o podział majątku wspólnego dwukierunkowo. O ile przyjmuje się, że o nakładach i wydatkach z majątku wspólnego na majątek osobisty Sąd orzeka z urzędu (zob. uchwałę SN z 21 lipca 2008 r., III CZP 147/08, OSNC 2009 nr 2, poz. 23), o tyle nie ulega wątpliwości, iż rozstrzygnięcie o zwrocie wydatków i nakładów z majątku osobistego na majątek wspólny następuje wyłącznie na wniosek małżonka. Ma to istotne znaczenie zarówno dla sposobu sformułowania żądania, jak i dla rozkładu ciężaru dowodu. Można bowiem przyjąć, że zgłaszany w sprawie o podział majątku wspólnego wniosek jednego z małżonków o zwrot wydatków i nakładów z majątku osobistego na majątek wspólny pełni taką samą funkcję jak pozew (por. w tej kwestii uzasadnienie uchwały SN z 6 marca 2015 r., III CZP 115/14, OSNC 2016 nr 2, poz. 17), co oznacza, że ma do niego odpowiednie zastosowanie art. 187 § 1 pkt 1 i 2 KPC

Podział majątku Poznań adwokat kancelaria prawnika radca prawny

Uczestnik, który domaga się rozliczenia nakładów lub wydatków z majątku osobistego na majątek wspólny powinien więc wskazać nie tylko dokładną kwotę, ale także przytoczyć okoliczności faktyczne uzasadniające to żądanie. Co więcej, do żądania zwrotu wydatków i nakładów z majątku osobistego na majątek wspólny ma zastosowanie wynikająca z art. 6 KC zasada ciężaru dowodu. Na uczestniku, który domaga się zasądzenia zwrotu wydatków bądź nakładów z majątku osobistego na majątek wspólny spoczywa więc powinność udowodnienia nie tylko roszczenia co do zasady (czyli tego, że nakład bądź wydatek został w ogóle poniesiony), ale także co do wysokości (czyli konkretnej kwoty poniesionej z tego tytułu).

Rozliczenie wydatków, nakładów i innych świadczeń z majątku wspólnego na rzecz majątku odrębnego lub odwrotnie, a także rozliczenie długów jednego z małżonków zaspokojonych z majątku wspólnego następuje w postępowaniu nieprocesowym wówczas, gdy toczy się postępowanie o podział majątku wspólnego po ustaniu małżeńskiej wspólności majątkowej, przewidziane w przepisach art. 567 KPC (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 26 czerwca 2015 r., I ACa 1676/14).

Sąd Najwyższy stwierdził, że roszczenie każdego z małżonków o zwrot nakładów i wydatków z majątku osobistego na majątek wspólny nie wchodzi w skład majątku wspólnego małżonków, a sąd orzeka o tym zwrocie wyłącznie na wniosek, a nie z urzędu (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 października 1997 r., II CKN 395/97, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 stycznia 1970 r., III CRN 527/69, OSNCP 1970, nr 9, poz. 164).

Dokonując rozliczeń nakładów i wydatków, ich wartość ustala się na podstawie stanu z chwili ich dokonania i cen z chwili orzekania. Do wydatków nie znajdzie zastosowania art. 358¹ § 3 KC (tak Sąd Najwyższy w orzeczeniu z 9 września 2009 r., V CSK 39/2009, LexisNexis nr 2243265, OSN-ZD 2010, nr B, poz. 62).

Kancelaria do sprawy o podział majątku w Poznaniu

Zgodnie z art. 33 k.r.io. do majątku osobistego każdego z małżonków należą wymienione w tym przepisie przedmioty. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 maja 2000 r., V CKN 50/00, surogacja, o której mowa w art. 33 pkt 3 KRO (obecnie w art. 33 pkt 10 KRO), musi spełnić dwa wymagania: „po pierwsze, aby jedno i to samo zdarzenie spowodowało wyjście określonego przedmiotu z majątku odrębnego i nabycie innego przedmiotu majątkowego, oraz po drugie, aby przedmiot nabyty był uzyskany także w sensie ekonomicznym kosztem majątku odrębnego”. W uzasadnieniu uchwały z dnia 19 sierpnia 2009 r., III CZP 53/09, Sąd Najwyższy podkreślił, że: „celem surogacji przewidzianej w powołanym przepisie jest zachowanie wartości majątku odrębnego, mimo zmiany jego poszczególnych składników”. A zatem w ustroju ustawowym nie powinna się zmieniać wartość majątku osobistego. Wyłączenie zasady surogacji jest możliwe wyłącznie w intercyzie, czyli umowie majątkowej małżonków rozszerzającej ustrój wspólności majątkowej. Dlatego też, jak podkreślił Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 18 października 1961 r., IV CR 957/60, : „Surogacja nie zachodzi wówczas, gdy przedmiot stanowiący odrębną własność małżonka został zużyty, skonsumowany itp. bądź sprzedany, uzyskane pieniądze zużyte, a nowy przedmiot tego samego rodzaju i o tym samym przeznaczeniu gospodarczym został następnie zakupiony za pieniądze pochodzące z bieżących dochodów małżonka”. Podział majątku Poznań

O zaliczeniu nabywanego przedmiotu do majątku wspólnego lub osobistego decyduje porównanie wielkości środków użytych z tych majątków. Nabyty przedmiot wchodzi do tego majątku, z którego pochodzi przeważająca część środków (postanowienie Sądu Najwyższego z 10 kwietnia 2013 r., IV CSK 521/2012, OSNC-ZD 2013, nr D, poz. 83 i z 18 stycznia 2008 r., V CSK 355/2007, Lexis.pl nr 2044672). Pozostałe środki stanowią nakład i podlegają rozliczeniu zgodnie z art. 45. W przypadku gdy nie występuje zdecydowana dysproporcja pomiędzy wielkością środków przeznaczonych z poszczególnych majątków, należy przyjąć, że nabyty przedmiot wchodzi w odpowiednich częściach do majątku wspólnego oraz do majątku osobistego (bądź majątków osobistych). Takie stanowisko jest powszechnie akceptowane w doktrynie (J. Pietrzykowski, w: J. Gajda, J. Ignatowicz, J. Pietrzykowski, K. Pietrzykowski, J. Winiarz, Kodeks rodzinny…, 2012).

Podział majątku Poznań firmy i spółki

Według wyroku Sądu Najwyższego z dnia 5 października 2005 r., IV CK 99/05 (OSNC 2006, nr 7-8, poz. 127), udział w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością, nabyty przez jednego z małżonków ze środków z majątku wspólnego, może stać się składnikiem tego majątku, gdy małżonkowie tak postanowili (art. 184 KH oraz art. 184 KSH). W tej sprawie ustalono, że udziały w spółce nabył mąż ze środków należących do majątku wspólnego. Nastąpiło to za wiedzą i milczącą zgodą jego żony, jednakże małżonkowie nie zawarli ze sobą umowy o przynależności udziałów do majątku wspólnego. W tej sytuacji wszystkie prawa i obowiązki w spółce wykonywał mąż jako jedyny wspólnik, a nie jako wspólny przedstawiciel w rozumieniu art. 184 KH. Świadczy to o tym, że małżonkowie w sposób dorozumiany przeznaczyli środki finansowe z majątku wspólnego na zakup udziałów, które weszły do majątku odrębnego męża. Przesunięcie takie – zdaniem Sądu Najwyższego – było dopuszczalne w świetle uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 10 kwietnia 1991 r., III CZP 76/90 (OSNCP 1991, nr 10-12, poz. 117).

Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 23 listopada 2000 r., I CKN 950/98 przyjął, że z art. 184 KH nie da się wyprowadzić zakazu objęcia udziału (udziałów) w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością przez małżonków na współwłasność bezudziałową w rozumieniu przepisów kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Sytuacji małżonków jako udziałowców w spółce nie zmienia wyłączenie przez nich wspólności ustawowej, tyle tylko, że udział w spółce staje się wówczas przedmiotem współwłasności ułamkowej. Nadal bowiem mogą oni swoje prawa w spółce, stosownie do art. 184 § 1 KH, wykonywać za pośrednictwem wspólnego przedstawiciela, którym może być jeden z nich.

Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 20 maja 1999 r., I CKN 1146/97 (OSNC 1999, nr 12, poz. 209), w wypadku nabycia przez małżonka ze środków pochodzących z majątku wspólnego, w drodze czynności prawnej, udziału w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością, wspólnikiem staje się tylko małżonek uczestniczący w tej czynności. Sąd Najwyższy oddzielił zatem prawa korporacyjne od praw majątkowych. W skład majątku osobistego małżonka będącego wspólnikiem wchodzą prawa korporacyjne, a w skład majątku wspólnego prawa majątkowe. Pogląd ten został potwierdzony w uzasadnieniu uchwały Sądu Najwyższego z dnia 13 marca 2008 r., III CZP 9/08 (OSNC 2009, nr 4, poz. 54).

Adwokat do sprawy o podział majątku Poznań

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 21 stycznia 2009 r., II CSK 446/08 (OSNC- ZD 2010, nr A, poz. 7) uznał, że akcje nabyte przez małżonka ze środków pochodzących z majątku wspólnego wchodzą w skład tego majątku, a akcjonariuszem staje się tylko małżonek uczestniczący w tej czynności. Podkreślił, że za dopuszczalnością koncepcji rozdzielenia sfery zewnętrznej, czyli stosunków pomiędzy akcjonariuszem a spółką, oraz sfery wewnętrznej pomiędzy współmałżonkami przemawiają zmiany kodeksu spółek handlowych wprowadzone ustawą z dnia 23 grudnia 2003 r. o zmianie ustawy – Kodeks spółek handlowych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 229, poz. 2276), polegające na wprowadzeniu nowych przepisów art. 183¹ oraz 332¹ KSH. Pierwszy z nich przewiduje, że umowa spółki z ograniczoną odpowiedzialnością może ograniczyć lub wyłączyć wstąpienie do spółki współmałżonka wspólnika w przypadku, gdy udział lub udziały objęte są wspólnością małżeńską.

Artykuł 332¹ KSH dopuszcza statutowe wyłączenie uznania za akcjonariusza współmałżonka osoby nabywającej akcje, które stanowią część majątku wspólnego. Pomimo różnej treści tych przepisów wystarczy wskazać, że w obu spółkach ustawa przez odpowiednie brzmienie umowy lub statutu spółki dopuszcza, aby tylko jeden z małżonków został wspólnikiem lub akcjonariuszem spółki, pomimo że udziały lub akcje jako nabyte ze środków majątku wspólnego wchodzą w skład tego majątku. To swoiste rozdzielenie sfery zewnętrznej, obejmującej stosunki pomiędzy spółką a akcjonariuszami, oraz sfery wewnętrznej, obejmującej stosunki pomiędzy małżonkami, różni się od przyjętego przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20 maja 1999 r. dualistycznego rozszczepienia udziału na prawa i obowiązki majątkowe oraz prawa i obowiązki korporacyjne. Należy bowiem uwzględnić niejednolitą naturę praw organizacyjnych, gdyż część z nich służy tak dalece zabezpieczeniu lub wykonywaniu prawa majątkowych, że nawet określa się je jako prawa organizacyjno-majątkowe. Tytułem przykładu można wskazać głosowanie dotyczące sposobu podziału zysku w spółce albo też zaskarżenie do sądu uchwały walnego zgromadzenia w tym przedmiocie. Poza tym wymaga uwzględnienia, że prawa majątkowe w spółce kapitałowej mogą być realizowane wyłącznie za pomocą praw korporacyjnych, a te przysługiwałyby wyłącznie temu małżonkowi, który był stroną czynności prawnej prowadzącej do nabycia akcji.

Określając przynależność danego przedmiotu majątkowego do majątków małżonków, należy przede wszystkim ustalić, czy nie mają tu zastosowania przepisy szczególne, mianowicie kodeksu spółek handlowych, a wcześniej kodeksu handlowego. W braku takiej regulacji należy sięgnąć do przepisów kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, regulujących stosunki majątkowe małżonków, którzy pozostają w ustroju ustawowym.

Przepisy kodeksu handlowego, a obecnie kodeksu spółek handlowych, nie regulowały i nie regulują problematyki przynależności do majątku wspólnego udziałów w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością, nabytych ze środków pochodzących z majątku wspólnego. Po pierwsze, art. 183¹ KSH nie jest przepisem szczególnym. Wynika z niego, że w wypadku nabycia udziału w zamian za wkład pochodzący z majątku wspólnego wspólnikiem jest małżonek wnoszący wkład, jednakże udział wchodzi w skład majątku wspólnego. Po drugie, takim przepisem nie jest – odmiennie, niż to przyjął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 5 października 2005 r., IV CK 99/05 – art. 184 KSH, który nie tylko nie jest lege speciale w stosunku do kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, ale też nie upoważnia małżonków do określenia przynależności udziału do majątków małżonków w sposób odmienny niż przewidziany w tym kodeksie. Nie budzi bowiem wątpliwości bezwzględnie obowiązujący charakter przepisów kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, określających przynależność praw majątkowych do majątków małżonków. Wykładnia tych przepisów powinna być zatem ścisła.

Adwokat do sprawy o podział majątku Poznań

Należy podkreślić, że art. 33 KRO zawiera numerus clausus składników majątków osobistych małżonków. Oznacza to, że do tych majątków mogą przynależeć jedynie te przedmioty, które zostały wyraźnie wymienione w tym przepisie. Pozostałe składniki majątkowe wchodzą w skład majątku wspólnego (art. 31 KRO), wszelkie zaś wątpliwości dotyczące przynależności danego przedmiotu do majątków małżonków należy – według jednolitego poglądu Sądu Najwyższego – rozstrzygać na korzyść majątku wspólnego (por. uchwały z dnia 24 lipca 1997 r., III CZP 26/97, OSNC 1998, nr 1, poz. 3; z dnia 11 września 2003 r., III CZP 52/03, OSNC 2004, nr 11, poz. 169 i z dnia 13 marca 2008 r., III CZP 9/08, OSNC 2009, nr 4, poz. 54 oraz postanowienie z dnia 16 stycznia 2013 r., II CSK 193/12).

Udziały w spółce z o.o., nabyte ze środków należących do majątku wspólnego, wchodzą zatem do majątku wspólnego, bowiem w żaden sposób nie można ich zaliczyć do majątku osobistego. W szczególności nie można uznać udziałów za prawa niezbywalne w rozumieniu art. 33 pkt 5 KRO, skoro oczywiście są one zbywalne (art. 180 i nast. KSH).

Należy ponadto podkreślić, że według orzecznictwa Sądu Najwyższego istnieje domniemanie faktyczne, iż przedmiot majątkowy nabyty przez jednego z małżonków w czasie trwania wspólności majątkowej małżeńskiej wchodzi w skład majątku wspólnego małżonków; domniemanie to może zostać obalone przez wykazanie, że nabycie nastąpiło ze środków finansowych, stanowiących majątek osobisty (zob. wyrok z dnia 17 maja 1985 r., III CRN 119/85, OSPiKA 1986, nr 9-10, poz. 185; wyrok z dnia 11 września 1998 r., I CKN 830/97; wyrok z dnia 9 stycznia 2001 r., II CKN 1194/00; postanowienie z dnia 6 lutego 2003 r., IV CKN 1721/00; wyrok z dnia 16 kwietnia 2003 r., II CKN 1409/00, OSNC 2004, nr 7-8, poz. 113; postanowienie z dnia 17 października 2003 r., IV CK 283/02; postanowienie SN z dnia 18 stycznia 2008 r., V CSK 355/07, ; uchwała z dnia 29 czerwca 2010 r., III CZP 42/10, OSNC-ZD 2010, nr D, poz. 124). Uchwała Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 7 lipca 2016 r. III CZP 32/16

Nierówny podział majątku Poznań

Zasadą zgodnie z art. 43 §l KRO jest, iż udziały małżonków w majątku wspólnym są równe, co stanowi wyraz równego traktowania małżonków i ich równouprawnienia w stosunkach majątkowych po ustaniu wspólności majątkowej, bez względu na stopień, w którym każde z małżonków przyczyniło się do powstania majątku wspólnego i niezależnie od przyczyny ustania wspólności. Zasada ta odpowiada normalnemu układowi wzajemnych stosunków w małżeństwie, w którym dorobek jest z reguły owocem wspólnych starań obojga małżonków, niezależnie od tego w jakiej postaci starania te przejawiają się, chodzi przy tym o to, aby należycie uwzględnić wartości, jaką w tym zakresie przedstawia osobista praca przy wychowywaniu dzieci i w gospodarstwie domowym, co zresztą przepisy kodeksu rodzinnego i opiekuńczego wyraźnie podkreślają w art. 43 § 3 i art. 27. Jednakże przedmiotowa zasada równych udziałów małżonków w majątku wspólnych doznaje wyjątku, tj. możliwości ustalenia przez Sąd nierównych udziałów przy łącznym spełnieniu w myśl art. 43 § 2 KRO dwóch przesłanek: 1) istnienia ważnych powodów i 2) przyczynienia się małżonków do powstania majątku wspólnego w różnym stopniu.

Cytowany przepis art. 43 § 2 KRO nie definiuje pojęcia „ważne powody”. Ogólnie rozumie się przez nie takie okoliczności, które oceniane z punktu widzenia zasad współżycia społecznego przemawiają za nieprzyznawaniem jednemu z małżonków korzyści z tej części majątku wspólnego, do powstania której małżonek ten nie przyczynił się. W doktrynie można spotkać się z dwiema grupami poglądów na temat sposobu rozumienia pojęcia „ważnych powodów”. Pierwsza grupa utożsamia pojęcie ważnych powodów, o których mowa w art. 43 § 2 KRO z ważnymi powodami, o których mowa w art. 52 KRO, a więc takich, których wystąpienie decyduje o zniesieniu wspólności ustawowej. Natomiast druga grupa poglądów wyrażanych w piśmiennictwie odrywa definicję tego pojęcia od znaczenia, jakie ma ono na gruncie art. 52 KRO, wskazując iż w porównaniu ze zniesieniem wspólności majątkowej decyzja o ustaleniu nierównych udziałów w majątku wspólnym powoduje znacznie poważniejsze skutki, gdyż w pierwszym wypadku oboje małżonkowie zachowują swoje jednakowe uprawnienia do majątku wspólnego, tyle tylko, że skonkretyzowane w postaci równych udziałów, w drugim natomiast uprawnienia jednego z małżonków ulegają zwiększeniu, zaś uprawnienia jego współmałżonka ograniczeniu, a nawet mogą być w skrajnych wypadkach całkowicie wyeliminowane wskutek pozbawienia go udziału w majątku wspólnym, co przemawia za bardziej restryktywną wykładnią pojęcia „ważnych powodów”.

Podział majątku po rozwodzie Poznań adwokat radca prawny prawnik kancelaria

Ponadto podkreśla się, że w art. 52 KRO chodzi przede wszystkim o powody majątkowe, tymczasem w art. 43 § 2 KRO okoliczności natury majątkowej mieszczą się już w niejednakowym przyczynianiu się małżonków do powstania majątku wspólnego, wobec czego ważnymi powodami są względy natury etycznej, które sprawiają, że w danych okolicznościach równość udziałów małżonków w majątku wspólnym wyraźnie kolidowałaby z zasadami współżycia społecznego, (por. J. St. Piątowski w System Prawa rodzinnego i opiekuńczego, Ossolineum 1985 r., s. 490) Podkreślić przy tym należy, iż taki sposób interpretacji pojęcia ważnych powodów jest ugruntowany w orzecznictwie Sądu Najwyższego, który w postanowieniu z 28.04.1972 r. (sygn. III CRN 626/1971, niepublik.) i postanowieniu z 5.10.1974 r. (sygn. III CRN 190/1974, niepublikow.) wskazywał, iż przy ocenie istnienia ważnych powodów w rozumieniu art. 43 § 2 KRO należy mieć na uwadze całokształt postępowania małżonków w czasie trwania wspólności majątkowej w zakresie wykonywania ciążących na nich obowiązków względem rodziny, którą przez swój związek założyli i za ważne mogą być uznane tylko takie powody, które zasługują na aprobatę w świetle zasad współżycia społecznego. U podstaw art. 43 § 2 KRO leży bowiem założenie, że tylko w małżeństwie prawidłowo funkcjonującym usprawiedliwione są równe udziały w majątku wspólnym, mimo że małżonkowie w różnym stopniu przyczyniali się do jego powstania. Opiera się ono na więziach osobistych i gospodarczych między małżonkami oraz na obowiązku wzajemnej pomocy. Z orzeczeń Sądu Najwyższego z 30.11.1972 r (sygn. III CRN 235/1972, opublik. w OSNC 1973 r, nr 10, poz. 174) i z 26.11.1973 r (sygn. III CRN 227/1973, opublik. w OSNC 1974 r, nr 11, poz. 189) i z 27.06.2003 r. (sygn. IV CKN 278/2001, opublik. w OSNC 2004 r, nr 9, poz. 146) wynika nadto, iż z ważnymi powodami w rozumieniu art. 43 § 2 KRO mamy nie w każdym przypadku, gdy zachodzi faktyczna nierówność przyczynienia się małżonków do powstania majątku wspólnego, lecz wyłącznie wówczas, gdy małżonek przeciwko któremu zostało skierowane żądanie ustalenia nierównego udziału, w sposób rażący lub uporczywy nie przyczyniał się do powstania majątku wspólnego stosownie do posiadanych sił i możliwości zarobkowych. Przyczyna żądania ustalenia nierównych udziałów leży zatem przede wszystkim w dysharmonii stosunków między małżonkami, z których jedno zachowywało się nagannie.

Prawnik do sprawy o podział majątku Poznań

Oznacza to, że w ramach art. 43 § 2 KRO należy stosować zasadę zawinienia, która zawsze działa na niekorzyść małżonka postępującego nagannie w ten sposób, że jeśli nie przyczynił się on do powstania majątku wspólnego Sąd ustali udziały z uwzględnieniem wysokości, w jakiej oboje małżonkowie przyczyniali się do powstania majątku wspólnego, natomiast jeśli małżonek postępujący nagannie przyczynił się do powstania majątku w większym stopniu przez np. wyższe zarobki, to Sąd odmówi ustalenia udziału w majątku na jego korzyść, kierując się zasadą nemo turpitudinem sua allegans audiatur. (por. glosa Tadeusza Smyczyńskiego do postanowienia SN z 6.01.2000 r, sygn. I CKN 320/1998, opublik. w OSP 2001 r, nr 9, poz. 136).

Przy ocenie istnienia ważnych powodów w celu ochrony interesów małżonka osiągającego niższe dochody, z uwagi na dyspozycję art. 43 § 3 KRO i art. 27 KRO, należy przyjąć ograniczenia czasowe, tak aby doniosłość prawną miały tylko takie powody, które powstały w czasie trwania wspólności majątkowej, a należałoby wykluczyć takie okoliczności, które zaistniałyby po ustaniu tejże wspólności, gdyż w przeciwnym razie nie można by wykluczyć sytuacji gdy w przypadku orzekania w przedmiocie żądania ustalenia nierównych udziałów w kilka, czy- co również częstokroć się zdarza- w kilkanaście lat po ustaniu wspólności ustawowej, ocenie miałby podlegać okres, w którym małżonków np. na skutek trwałego rozkładu pożycia (nawet przy separacji faktycznej) nie łączyły żadne więzy osobiste i gospodarcze, czy ich wzajemne stosunki nie odpowiadałyby ogólnie przyjętym normom społecznym Podział majątku Poznań

Drugą przesłanką ustalenia nierównych udziałów jest w różnym stopniu przyczynienie się do powstania majątku wspólnego, przez które to przyczynienie się należy rozumieć całokształt starań każdego małżonka o założoną przez siebie rodzinę i zaspokojenie jej potrzeb. O stopniu tego przyczynienia się nie decyduje wyłącznie wysokość dochodów osiąganych przez małżonków. Stosownie do treści art. 43 § 3 KRO przy ocenie, w jakim stopniu każde z małżonków przyczyniło się do powstania majątku wspólnego uwzględnia się także nakład osobistej pracy przy wychowaniu dzieci i we wspólnym gospodarstwie domowym. Przy czym wartości tej pracy nie można szacować według kryteriów szacowania wartości odpłatnych usług. Z reguły w normalnie funkcjonującej, przeciętnej rodzinie nie może być mowy o nierównym przyczynieniu się małżonków do powstania majątku wspólnego, gdy utrzymaniem rodziny zgodnie z ustalonym przez małżonków podziałem ról zajmuje się maż, a niepracująca zarobkowo żona zajmuje się wychowywaniem dzieci i pracą w gospodarstwie domowym (por. Marek Sychowicz w Kodeks rodzinny i opiekuńczy z komentarzem pod red. Kazimierza Piaseckiego, Warszawa 2002 r., s. 235).

Podkreślić należy, iż same tylko wyliczenia rachunkowe nie mogą stanowić wystarczającej podstawy do ustalenia stopnia przyczynienia się każdego z małżonków do powstania majątku wspólnego i nie mogą przesądzać o określeniu tego stopnia, gdyż powinno ono następować także przy uwzględnieniu wartość niematerialnych. Ewentualny zarzut przyczyniania się małżonka nie pracującego zarobkowo w stopniu mniejszym do powstania majątku wspólnego, aniżeli byłoby to możliwe może być ewentualnie aktualny, gdy małżonek ten ponadto nie wychowuje dzieci czy też jego nakład pracy w gospodarstwie domowym jest niewielki.

W tym miejscu należy wskazać, iż zgodnie z art. 6 KC ciężar udowodnienia istnienia przesłanek warunkujących ustalenie nierównych udziałów spoczywa na tym, kto zgłosił wniosek o ustalenie nierównych udziałów (zob. postanowienie SN z 2.10.1997 r., sygn. II CKN 348/97, niepublik.)

Podział majątku i hipoteka na mieszkaniu, domu, lokalu czy nieruchomości

1) pobrane wynagrodzenie za pracę i dochody z innej działalności zarobkowej każdego z małżonków

2) dochody z majątku wspólnego, jak również z majątku osobistego każdego z małżonków;

3) środki zgromadzone na rachunku otwartego lub pracowniczego funduszu emerytalnego każdego z małżonków;

4) kwoty składek zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z 2016 r. poz. 963 z późn zm.).

Sprawa sądowa opracowana przez Kancelarię nr 1

Wnioskiem wnioskodawca P. K. (1) wniósł o ustalenie, że w skład majątku wspólnego byłych małżonków P. K. (1) i A. K. (1) wchodzą: prawo własności nieruchomości położonej w W. – W. przy ul. (…), zabudowanej domem mieszkalnym w zabudowie szeregowej o wartości 600 000 zł, ruchomości stanowiące wyposażenie tego domu (szczegółowo wymienione we wniosku), prawo własności stanowiącego odrębną nieruchomość lokalu mieszkalnego nr (…) przy ul. (…) i spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego nr (…) przy ul. (…), które jest obciążone hipoteką umowną kaucyjną. Wnioskodawca domagał się ustalenia nierównych udziałów w majątku wspólnym w proporcjach: 80 % – udział wnioskodawcy P. K. (1) i 20 % udział uczestniczki – A. K. (1). Ponadto wnioskodawca domagał się rozliczenia nakładów z jego majątku osobistego na majątek wspólny w postaci: przeznaczenia środków pochodzących ze sprzedaży należącego do jego majątku osobistego spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu nr (…) przy ul. (…) w kwocie 240 000 zł na sfinansowanie ceny zakupu nieruchomości przy ul. (…) oraz kosztów wykończenia nieruchomości, przeznaczenia uzyskanej roku kwoty 17 000 zł ze sprzedaży samochodu osobowego marki M. na zakup samochodu marki O. (…) oraz przeznaczenia środków pochodzących z uzyskanych przez P. K. (1) pożyczek i darowizn na sfinansowanie budowy i wykończenia domu przy ul. (…) w W.. Ponadto wnioskodawca domaga się rozliczenia nakładu uczestniczki z majątku osobistego uczestniczki w postaci przeznaczenia na majątek wspólny 1/2 środków z majątku wspólnego. Wnioskodawca wniósł o podział majątku wspólnego przyznanie mu domu i spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego, a uczestniczce lokalu mieszkalnego przy ul. (…) wraz z wyposażeniem. W uzasadnieniu wniosku przedstawiono obszerną argumentację na poparcie jego twierdzeń.

W odpowiedzi na wniosek uczestniczka A. K. (1) przyłączyła się do żądania podziału majątku wspólnego, wnosząc o ustalenie równych udziałów w majątku wspólnym. Odnosząc się do składu majątku wspólnego przyznała, że w skład tego majątku wchodzą nieruchomości wskazane we wniosku. Dodatkowo uczestniczka podniosła, że w skład majątku wspólnego zainteresowanych wchodzą ruchomości, stanowiące wyposażenie domu i dwóch mieszkań, szczegółowo wymienione w uzasadnieniu odpowiedzi na wniosek. A. K. (1) zakwestionowała wartość nieruchomości przy ul. (…) i spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego przy ul. (…). Ponadto uczestniczka domagała się rozliczenia nakładów z majątku osobistego na majątek wspólny w postaci: przeznaczenia kwoty 73 000 zł na zakup domu przy ul. (…), dokonanych darowizn od rodziców uczestniczki. Uzasadniając swoje stanowisko uczestniczka przedstawiła szczegółową argumentację na poparcie swoich twierdzeń.

Na częściowe uwzględnienie zasługiwały roszczenia wnioskodawcy z tytułu zwrotu wydatków poniesionych na zakup i wykończenie nieruchomości przy ul. (…) w W.. Ponadto uwzględniono roszczenie z tytułu wydatku poniesionego przez uczestniczkę z majątku osobistego na ten sam cel.

Radca prawny do sprawy o podział majątku Poznań

Jak wynika z poczynionych w części faktycznej uzasadnienia ustaleń i dokonanej następnie oceny dowodów, P. K. (1) przeznaczył na ten cel kwotę 200 000 zł, pochodzącą ze sprzedaży spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego przy ul. (…). Nie ulega wątpliwości, że prawo to – jako nabyte przed zawarciem przez strony związku małżeńskiego – należało do majątku osobistego wnioskodawcy (art. 33 pkt 1 KRO). Wbrew przekonaniu uczestniczki Sąd uznał, że do tej kwoty nakład został udowodniony, co wynika z rozważań poczynionych już przy ocenie zeznań wnioskodawcy (str. 11-13 niniejszego uzasadnienia).

Sąd uznał także za udowodniony wydatek z majątku wspólnego uczestniczki w kwocie 73 000 zł. Nawiązując do ustaleń faktycznych stwierdzić należy, że kwota ta pochodziła w istocie z dwóch źródeł. Połowa, czyli 37 500 zł pochodziła bezpośrednio ze sprzedaży nieruchomości stanowiącej współwłasność uczestniczki w udziale wynoszącym 1/2, a udział ten również należał do majątku osobistego A. K. (1) zgodnie z art. 33 pkt 1 KRO Odnosząc się do drugiej kwoty 37 500 zł, która odpowiadała udziałowi rodziców uczestniczki, należy przyjąć, że uzgodniony przez nich z uczestniczką sposób przekazania środków bezpośrednio do rąk A. K. (1) stanowił w istocie darowiznę na jej rzecz kwoty 37 500 zł. Przedmiot tej darowizny, która mimo braku formy aktu notarialnego stała się ważna z chwilą jej wykonania, wszedł do majątku osobistego uczestniczki na mocy art. 33 pkt 3 KRO Kwota ta została również przeznaczona na zakup i wykończenie nieruchomości przy ul. (…). Dlatego istnienie dwóch różnych tytułów nie ma wpływu na ustalenie, że wysokość tego wydatku wynosi 73 000 zł i taka kwota jest podstawą do rozliczenia.

Nie wymaga szerszego uzasadnienia stwierdzenie, że poczynienie nakładów z majątków osobistych małżonków na zakup i wykończenie domu stanowiło nakład mający na celu zaspokojenie potrzeb rodziny w rozumieniu art. 45 § 1 zd. 3 KRO Równie oczywiste jest jednak, że nakład ten powiększył wartość majątku wspólnego stron w chwili dokonywania podziału, a zatem podlega on rozliczeniu w niniejszym postępowaniu.

Odnosząc przedstawione uwagi do realiów sprawy należy przypomnieć, że z poczynionych na wstępie uzasadnienia ustaleń faktycznych wynika, że łączny koszt zakupu i wykończenia domu na Brylantowej wynosił 381 326,51 zł. Okoliczności niniejszej sprawy różnią się od stanu faktycznego, który legł u podstaw uchwały Sądu Najwyższego w sprawie III CZP 46/80 tym, że strony poniosły najpierw koszt zakupu nieruchomości w stanie surowym, a następnie koszt jego wykończenia. Udział procentowy obydwojga zainteresowanych należy więc odnieść do sumy kwoty zakupu i prac wykończeniowych. Z tej kwoty udowodniony nakład wnioskodawcy z majątku osobistego wynosił 200 000 zł, co stanowiło 52,4 % (200 000/381 326). Udowodniony nakład uczestniczki wyniósł 73 000 zł, czyli 19,1 % (73 000/381 326).

Skoro obecna wartość domu wynosi 600 000 zł, to wartość nakładu poniesionego przez wnioskodawcę na dzień orzekania należy ustalić na kwotę 314 400 zł (0,524 * 600 000), natomiast wartość nakładu poniesionego z majątku osobistego uczestniczki wynosi 114 600 zł (0,191 * 600 000).

Spośród pozostałych roszczeń o zwrot wydatków i nakładów Sąd uwzględnił jedynie kwotę 10 000 zł, która stanowi nakład uczestniczki z majątku osobistego polegający na tym, że przeznaczyła ona kwotę darowizny otrzymanej od rodziców na wyposażenie lokalu przy ul. (…). W odniesieniu do tej darowizny Sąd przyjął, że wobec braku odmiennego zastrzeżenia przez S. i K. P. (1) środki pieniężne weszły do majątku osobistego A. K. (1) (art. 33 pkt 3 KRO). Środki te zostały przeznaczone na wyposażenie lokalu należącego do majątku wspólnego stron, który był przeznaczony na wynajem. Uczestniczka w sposób należyty wykazała zarówno fakt dokonania tego nakładu, jak i jego wysokość.

Łączna wartość nakładów i wydatków poczynionych przez wnioskodawcę z majątku osobistego na majątek wspólny wynosi 314 400 zł, a przez uczestniczkę – 124 600 zł. Mając na względzie, że udziały zainteresowanych w majątku wspólnym są równe, zgodnie z art. 45 § 1 zd. 2 stronom przysługują wzajemnie z tego tytułu roszczenia o zasądzenie połowy tych kwot. A. K. (1) powinna więc zwrócić P. K. (1) kwotę 157 200 zł (314 400/2), a P. K. (1) winien zwrócić A. K. (1) z tego tytułu 62 300 zł (124 600/2). Postanowienie Sądu Rejonowego – VII Wydział Cywilny z dnia 12 grudnia 2016 r. VII Ns 384/16

Sprawa sądowa opracowana przez Kancelarię nr 2

W przedmiotowej sprawie skład majątku wspólnego, jego wartość oraz sposób dokonania podziału tego majątku były między stronami bezsporne. Spór koncentrował się wyłącznie wokół okoliczności związanych z charakterem i wysokością darowizn czynionych przez rodziców uczestnika. Zgodnie z twierdzeniami uczestnika rodzice podarowali mu w 1988 lub 1989 r. jednorazowo kwotę 15 000 USD z przeznaczeniem wyłącznie dla niego na zakup mieszkania i garażu. Stąd zdaniem uczestnika wychodzące w skład majątku nieruchomości zostały w całości sfinansowane z tej darowizny, a zatem uczestnik dokonał nakładu z majątku osobistego na majątek wspólny stron.

Rzeczą Sądu było w niniejszej sprawie przede wszystkim ustalenie, czy rodzice uczestnika dokonali w 1988 r. na jego rzecz darowizny w kwocie 15 000 USD na zakup mieszkania z kategorycznym wskazaniem, że darowizna dokonana jest wyłącznie dla niego. Należy podkreślić, że pomiędzy stronami bezspornym było, że rodzice uczestnika po wyjeździe do (…) pomagali stronom zarówno finansowo, jak i rzeczowo, w formie przesyłanych paczek. Uczestnik sam przyznał, że jego rodzice przysyłali wnioskodawczyni odzież, kosmetyki, a także zagraniczną żywność i alkohole. Wnioskodawczyni przyznała również, że ze strony teściów ich rodzina otrzymywała dużą pomoc i wsparcie finansowe. Podobnie rodzice uczestnika pomagali także swoim pozostałym dwóm synom i ich rodzinom. Wnioskodawczyni złożyła wiarygodne zeznania, które w zasadniczej części potwierdził uczestnik. Jednocześnie relacja uczestnika w części dotyczącej rzekomej darowizny kwoty 15000 USD otrzymanej w 1988 lub 1989 r. pozostawała w sprzeczności z zeznaniami świadków R. G., J. G. oraz M. G. (2). Świadkowie ci jednoznacznie wskazali, że w 1988 r. byli świadkami wręczenia uczestnikowi darowizny przez jego rodziców kwoty 15 000 USD z przeznaczeniem wyłącznie dla niego na zakup mieszkania i garażu. Zdarzenie to miało mieć miejsce w domu R. G. w miejscowości B., gmina W. K.. Pieniądze mieli uczestnikowi osobiście wręczyć jego rodzice. Tymczasem sam uczestnik zaprzeczył, aby otrzymał tę darowiznę od rodziców osobiście.

Ponadto według relacji wnioskodawczyni rodzice uczestnika po raz pierwszy do kraju przyjechali na komunię wnuczki w maju 1989 r., a więc już po zakupie mieszkania. Jednocześnie wnioskodawczyni przyznała, że były takie sytuacje, że darowizny od teściów były przekazywane przez rodzeństwo uczestnika na M.. Były to jednak mniejsze kwoty i bez konkretnego przeznaczenia. Ponadto wnioskodawczyni wskazała, że teściowie nigdy nie podkreślali, że darowane przedmioty lub pieniądze miały być wyłącznie dla uczestnika, wręcz przeciwnie miały służyć ich rodzinie. Sąd dał wiarę twierdzeniom wnioskodawczyni, należy podkreślić, że wersję tę potwierdzają zeznania córki stron, która nie pozostaje w konflikcie z żadnym z rodziców, a ponadto utrzymuje pozytywne relacje z rodziną ojca. L. G. wskazała, że dziadkowie zawsze pomagali jej rodzinie i nigdy nie zaznaczali, że pomoc ta jest przeznaczona wyłącznie dla jej ojca. Wskazała także, że tato, czyli uczestnik nigdy nie twierdził, że mieszkanie rodziców zostało zakupione za jego osobiste środki uzyskane z darowizny.

Podkreślić należy, że bratowa uczestnika M. G. (2), twierdząc, że była świadkiem darowizny 15000 USD uczynionej wyłącznie na rzecz uczestnika, jednocześnie wskazała, że dla niej i jej męża R. G. teściowie również czynili pokaźne darowizny, podobnie na rzecz rodziny J. G.. Można więc wyprowadzić wniosek, że rodzice uczestnika R. G. i M. G. (1) na równych zasadach pomagali wszystkim swoim synom i ich rodzinom. Pomoc w formie darowizny czyniona była dla ich synów i ich rodzin, a nie wyłącznie na rzecz synów. Stąd brak było podstaw do przyjęcia, że przed nabyciem lokalu mieszkalnego w dniu 31 marca 1989 r. rodzice uczestnika uczynili wyłącznie na jego rzecz jednorazową darowiznę w wysokości 15 000 USD.

Zdaniem Sądu wiarygodne, logiczne i zgodne z materiałem dowodowym, w tym również z zeznaniami uczestnika, są zeznania wnioskodawczyni, zgodnie z którymi strony wspólnie zgromadziły środki na zakup mieszkania, w tym w dużej mierze z darowizn uczynionych przez rodziców uczestnika na rzecz obojga małżonków. Strony w tym czasie miały małe dziecko, mieszkanie było potrzebne dla zaspokojenia potrzeb rodziny. Nawet jeżeli w tym czasie pożycie małżeńskie stron źle się układało, to trudno przyjąć, żeby skuteczną i racjonalną formą ratowania tego małżeństwa przez rodziców uczestnika (co według relacji świadka M. G. (3) miało miejsce kilkakrotnie k. 194 – odwrót) miało być dokonywanie darowizny z zaznaczeniem, że przeznaczona jest wyłącznie dla ich syna. Nie bez znaczenia jest także okoliczność, że darczyńca – ojciec uczestnika M. G. (1) skorzystał z prawa do odmowy składania zeznań w tej sprawie. Podkreślić należy, że świadek ten był dwukrotnie przesłuchiwany w drodze pomocy prawnej przed Sądem Rejonowym w A., pierwszy raz w dniu 21 stycznia, przy czym na skutek błędu w oznaczeniu stron postępowania w tezie dowodowej, przesłuchanie było bezprzedmiotowe, gdyż pytania dotyczyły darowizn czynionych przez rodziców wnioskodawczyni, a nie uczestnika, w związku z tym konieczne było powtórzenie tej czynności.

Podział majątku w Poznaniu

Kolejne przesłuchanie miało miejsce w dniu 5 marca i wówczas M. G. (1) odmówił składania zeznań. Wprawdzie bracia uczestnika J. G. i R. G. oraz jego bratowa M. g. złożyli zeznania o podobnej treści co do analizowanej darowizny. W ocenie Sądu zeznania te zostały jednak uzgodnione na potrzeby niniejszego postępowania. Oczywistym jest bowiem, że rodzeństwo jest emocjonalnie zaangażowane w sprawy brata i pragnie go wesprzeć. Jednak sam uczestnik zaprzeczył prawdziwości zeznań rodzeństwa i bratowej. Wskazał bowiem, że darowizna nie została dokonana bezpośrednio przez rodziców, lecz za pośrednictwem braci. Jednocześnie w toku przesłuchania stron ustalono, że rodzice uczestnika po raz pierwszy do P. przyjechali na komunię L. G. w maju 1989 r., a mieszkanie zostało nabyte w dniu 31 marca 1989 r., a więc przed tą uroczystością. Brak jest więc dowodów na to, żeby rodzice uczestnika byli w Polsce w 1988 r. kiedy miała być dokonywana darowizna. Podkreślić należy, że uczestnik w swoich relacjach prezentowała wybiórczą pamięć, z jednej strony szczegółowo opisywał, jak wracał z M. z tak pokaźną sumą waluty, jak się obawiał, gdzie przechowywał pieniądze, a z drugiej strony początkowo nie pamiętał kto mu wręczył te pieniądze, gdzie, a przede wszystkim czy rodzice byli wtedy w P. czy osobiście uczestniczyli w tej darowiźnie. Ostatecznie uczestnik zaprzeczył, aby darowiznę otrzymał bezpośrednio od darczyńców. Stąd w ocenie Sądu relacja świadków R., J. i M. G. (2), a także uczestnika zgodnie z którą miał on otrzymać od rodziców darowiznę w kwocie 15000 USD w 1988 r. nie polegała na prawdzie.

Niezgodne z prawdą było twierdzenie uczestnika, że za mieszkanie zapłacił cenę w dolarach i z tej transakcji pozostała mu kwota, za którą kupił garaż. Uczestnik nie potrafił konkretnie podać ile dolarów zapłacił za mieszkanie, zaś odnośnie garażu ostatecznie przyznał, że to wnioskodawczyni przedstawiła prawdziwą wersję nabycia tego garażu. Zgodnie z twierdzeniami wnioskodawczyni, otrzymała ona garaż od rodziców, który ostatecznie odkupił od niej jej brat i za uzyskane środki finansowe strony kupiły garaż wchodzący obecnie w skład ich majątku wspólnego. Zgodnie z zaświadczeniem, S. miało to miejsce dopiero w 1994 r. W związku z powyższym Sąd nie znalazł podstaw, dokonywać rozliczenia nakładów z majątku osobistego uczestnika na majątek wspólny stron. Zdaniem Sądu wszelkie darowizny dokonywane przez rodziców uczestnika, dokonywane były na rzecz obu stron, na zaspokojenie potrzeb ich rodziny.

W związku z powyższym Sąd uwzględnił wniosek, przyjmując zgodnie z twierdzeniami stron, że w skład majątku wspólnego stron wchodzą:

a. lokal mieszkalny nr (…) w budynku przy ul. (…) w K., stanowiący odrębny od gruntu przedmiot własności, obejmujący 4 pokoje, kuchnię, WC, komunikację, oraz pomieszczenie przynależne – piwnicę, o łącznej powierzchni 74,39 m², dla którego prowadzona jest księga wieczysta (…), wraz z udziałem (…) części we współwłasności nieruchomości położonej przy ul. (…), obejmującej działkę nr (…), O. (…), o pow. 2,369 ha, dla której prowadzona jest księga wieczysta (…) o wartości 200 000 zł;

b. spółdzielcze własnościowe prawo do garażu nr (…), położonego w K. przy ul. (…), o pow. użytkowej 15,96 m², o wartości 20 000 zł;

c. samochód osobowy M. (…), rok prod. 1996, nr rej. (…), o wartości 5 000 zł, a ponadto

d. wierzytelność z tytułu środków zgromadzonych na rachunku bankowym nr (…) prowadzonym przez Bank (…) S.A. (…) w K. w kwocie 23 875,84 zł

e. wierzytelność z tytułu środków zgromadzonych na rachunku bankowym nr (…) prowadzonym przez Bank (…) S.A.(…) w K. w kwocie 14 777,82 USD, stanowiąca równowartość kwoty 57079,33 zł według kursu NBP na dzień poprzedzający zamknięcie rozprawy wynoszącego 3,8625 zł.

f. akcje w liczbie 400 zgromadzone na rachunku nr (…) prowadzonym przez C. (…) S.A. w W. o wartości na dzień poprzedzający zamknięcie rozprawy tj. 16 maja 2016 r. – 62.200,00 zł (średnia wartość akcji w Banku (…) S.A. w dniu 16 maja 2016 r. wynosiła 155,50 zł).

Sąd dokonał podziału majątku zgodnie z wnioskami stron i składniki wymienione w pkt a),b),c),d),e) przyznał uczestnikowi, zaś wnioskodawczyni przyznał składnik majątku wymieniony w pkt f).

Łącznie wartość majątku stron wynosiła 368155,17 zł, zatem wartość udziału wynoszącego ½ każdej ze strony wynosiła 184077,58 zł. Skoro wnioskodawczyni z majątku wspólnego przypadł składnik o wartości 62200 zł, stąd należna jej od uczestnika spłata wyniosła 121877,58 zł (184077,58 zł – 62200,00zł). Podkreślić należy, że oszczędności zgromadzone na rachunkach bankowych prowadzony na rzecz uczestnika, stanowiły majątek wspólny stron i jak przyznał uczestnik, wypłacił on te środki, żeby zabezpieczyć swoje potrzeby. Nie ulega więc wątpliwości, że wierzytelności te podlegały podziałowi w niniejszym postępowaniu, nie zostały one bowiem przeznaczone na zaspokojenie potrzeb rodziny stron. Postanowienie Sądu Rejonowego – I Wydział Cywilny z dnia 17 maja 2016 r. I Ns 698/14

Sprawa sądowa opracowana przez Kancelarię nr 3

W przedmiotowej sprawie Sąd na podstawie przeprowadzonego postępowania dowodowego, przyjął, iż strony dokonały podziału majątku wspólnego umową o podział majątku wspólnego. W § 14 tej umowy wskazano, iż stawający oświadczają, iż niniejszy podział majątku wspólnego jest ostateczny i w przyszłości nie będą dochodzić między sobą jakichkolwiek roszczeń w związku z niniejszym podziałem majątku. Ze złożonego przez strony oświadczenia woli wynika, iż strony objęły podziałem cały majątek wspólny.

W ocenie Sądu wszystkie okoliczności, dotyczące podpisania umowy przez strony, podjętych celem zawarcia umowy czynności oraz kontekst sytuacyjny, wskazują na to, iż dokonany przez strony podział był ostateczny, a strony objęły nim wszystkie składniki majątkowe, mimo tego, że w umowie nie wymieniono kwot znajdujących się na rachunkach wspólnych stron. Należy mieć na uwadze, że sposób podziału majątku stron jest dowolny, strony mogą go dokonać w pełni autonomicznie, mimo tego, że mają równe udziały w majątku wspólnym, otrzymany w wyniku podziału majątek nie musi być równy temu co otrzymała w wyniku podziału druga strona. W taki sposób strony mogą zechcieć zrekompensować jednej ze stron jakieś krzywdy, niekoniecznie dotyczące kwestii materialnych.

W przedmiotowej sprawie Sąd przyjął, że strony umówiły się, że wskutek podziału majątku wnioskodawca otrzyma samochód oraz kwotę 160.000 zł., pochodzącą z rachunków i lokat należących do stron postepowania. Mimo tego, że w umowie środki te nie zostały wymienione jako składniki majątku wspólnego, zostały one podzielone w ten sposób, że wnioskodawca otrzymał kwotę 160.000 zł., pochodzącą z tych właśnie środków. De facto strony dokonały zatem podziału majątku również w zakresie środków zgromadzonych na kontach. Wbrew twierdzeniom wnioskodawcy miał on świadomość, jakie kwoty strony posiadają na kontach, z kont tych regularnie korzystał, miał wiedzę, co do tego, że strony posiadają określone lokaty. Świadkowie zeznali zgodnie, iż wielokrotnie opowiadał o tym, że zamierza kupić nowy, nieużywany samochód, że strony zamierzały kupić działkę i budować dom. Wszelkie te okoliczności świadczą o tym, że wnioskodawca musiał orientować się, co do wielkości zgromadzonych na kontach środków.

Nawet jeżeli wnioskodawca nie dysponował pełną wiedzą co do tego, jakie konkretnie kwoty są na rachunkach, to w każdej chwili mógł się tego dowiedzieć, wnioskodawca wrócił do kraju, czyli bezpośrednio po uczestniczce. Jako współwłaściciel miał prawo do otrzymania informacji w bankach odnośnie środków i wysokości. Świadek A. S. wskazał, iż już przed wyjazdem ostrzegał wnioskodawcę, że uczestniczka groziła, że zostawi go z niczym, tym bardziej nie zrozumiałym jest fakt, że wnioskodawca, słysząc takie ostrzeżenia, nie miał woli sprawdzenia wysokości zgromadzonych na kontach kwot. Z doświadczenia życiowego wynika, iż w takiej sytuacji każda rozsądna osoba dokonałaby sprawdzenia, jakie kwoty są zgromadzone na kontach. W ocenie Sądu okoliczności te świadczą o tym, że wnioskodawca wiedział, jakimi kwotami strony dysponowały i zgodził się na podział w którym z majątku wspólnego otrzymał samochód i kwotę 160.000 zł., którą następnie przeznaczył na zakup mieszkania.

Z tych przyczyn Sąd dał w całości wiarę zeznaniom uczestniczki, co do tego, że to wnioskodawca zaproponował, że w wyniku podziału majątku otrzyma samochód i 160.000 zł. ze środków zgromadzonych na kontach wspólnych. Powyższe potwierdzali także świadkowie, wskazując, iż wnioskodawca chciał jedynie samochodu i pieniędzy na mieszkanie. W ocenie Sądu za przyjęciem tezy, że środki te zostały objęte wolą stron i w określony sposób podzielone między stronami przemawia także fakt, iż uczestniczka postępowania wszelkie środki z rachunków, zlikwidowanych lokat przelała na jedno konto, z tego konta dokonała zapłaty na rzecz wnioskodawcy. Nie sposób zatem przyjąć, że uczestniczka postępowania zataiła przed wnioskodawcą istnienie jakichkolwiek środków.

Przy czym nie należy tracić z pola widzenia kontekstu sytuacyjnego, wnioskodawca nie potrafił wskazać, dlaczego tak pośpiesznie strony zawarły umowę podziału majątku, skoro w Polsce przebywały do marca 2016 r. Sąd w tym zakresie dał wiarę uczestniczce, która wskazywała, że to właśnie wnioskodawca nalegał na podpisanie umowy jak najszybciej, bowiem chciał dokonać zakupu nowego mieszkania i rozpocząć życie u boku nowej partnerki. Powyższe potwierdzili także świadkowie. Wnioskodawcy na tamten moment zależało na otrzymaniu samochodu i kwoty na zakup mieszkania, wnioskodawca miał przecież świadomość tego, że znaczna część nieruchomości, wchodzących w skład majątku wspólnego to nieruchomości, które uczestniczka otrzymała od rodziców i z tych przyczyn nie rościł sobie do nich takich praw, jak do majątku, który strony zgromadziły wspólnie.

Nie bez znaczenia zdaniem Sądu pozostaje kwestia przyszłego wtedy postępowania rozwodowego, wnioskodawca chciał rozwiązania małżeństwa przez rozwód bez orzekania o winie, miał świadomość tego, że to on jest odpowiedzialny za rozpad małżeństwa. Wszyscy świadkowie wskazywali, że nikt nie spodziewał się, że małżeństwo stron może się w taki sposób zakończyć, strony do chwili zdrady wnioskodawcy były postrzegane jako dobre małżeństwo, mieli wspólne plany na przyszłość. Uczestniczka przyznała przecież, że wiadomość o zdradzie i chęci zakończenia małżeństwa przez wnioskodawcę była dla niej niespodziewana, była to dość nagła decyzja wnioskodawcy. W ocenie Sądu zasługują na wiarę zeznania uczestniczki, co do tego, że wnioskodawca godził się na taki podział majątku, chcąc uzyskać w zamian rozstrzygnięcie o rozwiązaniu małżeństwa przez rozwód bez orzekania o winie. Z treści wyroku rozwodowego wynika, iż Sąd rozwiązał związek małżeński stron przez rozwód bez orzekania o winię. Pod rozwagę należy też wziąć okoliczności dotyczące napaści wnioskodawcy na uczestniczkę, w wyniku której uczestniczka odniosła obrażenia, co potwierdzili świadkowie. Wnioskodawca mógł liczyć się z odpowiedzialnością za to zajście Podział majątku Poznań

Podział majątku w Poznaniu

Mając na uwadze wszystkie te okoliczności należy dojść do przekonania, iż wolą stron umową został podzielony cały wspólny majątek stron, w wyniku tego podziału wnioskodawca otrzymał samochód S. (…) i kwotę 160.000 zł. ze środków zgromadzonych przez strony. Kwota 160.000 zł. nie tyle była spłatą udziału w nieruchomościach wspólnych, ale środkami, które wnioskodawca otrzymał w wyniku podziału majątku. Wnioskodawca zgodził się na tak dokonany podział, co więcej sam go zaproponował, nalegał na szybkie załatwienie sprawy, chcąc dokonać zakupu mieszkania, nadto godził się na powstanie pewnych dysproporcji w podziale majątku w zmian za zgodę uczestniczki na rozwiązanie małżeństwa przez rozwód bez orzekania o winie. W istocie oświadczenie stron, jak w § 14 aktu co do tego że podział majątku jest ostateczny i że strony nie będą dochodzić z tego tytułu jakichkolwiek roszczeń, dotyczył całego majątku stron, co wynika z okoliczności poprzedzających zawarcie umowy, jak i okoliczności po jej zawarciu.

Należy mieć na uwadze, że strony po zwarciu umowy pożegnały się, będąc w zgodzie, zjadły wspólnie obiad, wnioskodawca przez wiele miesięcy nie zgłaszał żadnych roszczeń w stosunku do uczestniczki z tytułu poddziału majątku. Będąc słuchany jako strona wskazywał, iż jego roszczenia dochodzone wnioskiem wynikają z tego, że uczestniczka chwaliła się że go oszukała przy podziale majątku, powyższego w żaden sposób wnioskodawca nie wykazał, żaden ze świadków nie potwierdził, aby uczestniczka „chwaliła się” tym wśród współpracowników. Wnioskodawca wystąpił natomiast z wnioskiem o uzupełniający podział majątku w trzy miesiące po uprawomocnieniu się orzeczenia o rozwiązaniu małżeństwa przez rozwód.

Konkludując wskazać należy, iż Sąd przyjął, że strony zgodnie dokonały podziału majątku, w sposób określony w umowie, podział ten był ostateczny. Wnioskodawca składając oświadczenie o tym, że podział jest ostateczny i że nie będzie rościł wobec uczestniczki innych roszczeń z tego tytułu, obejmował tym oświadczeniem cały majątek stron, w tym także środki zgromadzone na wspólnych kontach. Postanowienie Sądu Rejonowego – I Wydział Cywilny z dnia 9 listopada 2018 r. I Ns 169/1

Sprawa sądowa opracowana przez Kancelarię nr 4

Sąd ustalił wartość majątku wspólnego na łączną kwotę 30006,00 zł, zaś wartość udziałów przysługujących, co do zasady, wnioskodawczyni D. K. (1) i uczestnikowi postępowania A. K. (1) na kwoty odpowiednio po 15003,00 zł.

Sąd dokonał podziału majątku wspólnego zgodnie z wnioskami stron tj. przyznając składniki majątku ruchomego na rzecz tej strony, w której posiadaniu się znajdują. Sąd miał na uwadze treść art. 622 KPC, zgodnie z którym w toku postępowania o zniesienie współwłasności sąd powinien nakłaniać współwłaścicieli do zgodnego przeprowadzenia podziału, wskazując im sposoby mogące do tego doprowadzić (§ 1). Gdy wszyscy współwłaściciele złożą zgodny wniosek co do sposobu zniesienia współwłasności, sąd wyda postanowienie odpowiadające treści wniosku, jeżeli spełnione zostaną wymagania, o których mowa w dwóch artykułach poprzedzających, a projekt podziału nie sprzeciwia się prawu ani zasadom współżycia społecznego, ani też nie narusza w sposób rażący interesu osób uprawnionych (§ 2).

Sąd przyznał zatem na rzecz wnioskodawczyni D. K. (1) samochód, komputer stacjonarny, notebook, telewizor LG, ekspres ciśnieniowy D. Gusto, aparat fotograficzny, organy C., żelazko, robot kuchenny, tortownice i blachy do pieczenia ciast, kosz wiklinowy, dwie suszarki do włosów, trzy ręczniki, dwa komplety pościeli, obrus oraz trzy telefony komórkowe o łącznej wartości 12236,00 zł, nakazując jednocześnie uczestnikowi postępowania A. K. (1) wydanie jej dowodu rejestracyjnego samochodu, którego brak w oczywisty sposób uniemożliwia jej prawidłowe korzystanie z samochodu. Termin wydania dowodu rejestracyjnego Sąd ustalił na jeden tydzień od uprawomocnienia się postanowienia, mając na uwadze, że czynność ta nie wymaga szczególnych działań czy dodatkowych kosztów.

Jednocześnie tytułem wyrównania wartości udziałów Sąd zasądził od uczestnika postępowania A. K. (1) na rzecz wnioskodawczyni D. K. (1) kwotę 2767,00 zł, ustalając termin dokonania dopłaty na jeden miesiąc od uprawomocnienia się postanowienia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wymagalności do dnia zapłaty. Sąd miał na uwadze, że w wyniku podziału wnioskodawczyni otrzymuje ruchomości o łącznej wartości 12236,00 zł, zaś uczestnik postępowania o łącznej wartości 17770,00 zł. Różnica zatem pomiędzy wartością udziału przysługującego wnioskodawczyni a wartością przyznanych na jej rzecz składników majątkowych wynosi 2767,00 zł. Z uwagi na wysokość należnej wnioskodawczyni dopłaty, która nie jest znaczna, jak również deklarowanie przez obie strony postępowania takiego sposobu podziału od początku tj. od 2014 r., uznać należy, że uczestnik postępowania miał możliwość czasową przygotowania się finansowo do dokonania dopłaty, a zatem termin miesięczny na jej wykonanie jest terminem wystarczającym.

Jak wskazano powyżej, główną osią sporu w niniejszej sprawie była kwestia nakładów ponoszonych na nieruchomość stanowiącą własność uczestnika postępowania A. K. (1), dla której Sąd Rejonowy VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą KW (…).

Wartość nakładów w okresie od zawarcia przez strony związku małżeńskiego do dnia 18 listopada 2013 r. tj. ustanowienia rozdzielności majątkowej wynosi łącznie 147444,00 zł, przy uwzględnieniu 6 % stopnia zużycia. Sąd, jak wskazano powyżej, zakres tych prac oraz materiałów budowlanych, ustalił w wariancie preferowanym przez uczestnika postępowania A. K. (1), ich wartość natomiast według ostatniej opinii tj. sporządzonej przez biegłego sądowego w zakresie budownictwa i wyceny nieruchomości inż. Z. R.. Powyżej omówiono przyczyny, dla których ta opinia stała się podstawą ustaleń Sądu. Dodatkowo podkreślić należy, że opinia powyższa została sporządzona na wniosek uczestnika postępowania, który początkowo w całości kwestionował ustalenia opinii biegłego sądowego w zakresie budownictwa K. S., a następnie przyjął jej ustalenia jedynie w zakresie przyjęcia wartości nakładów z majątku wspólnego w postaci kominka, drzwi wejściowych, drzwi garażowych, drzwi do kotłowni, stolarki okiennej, drzwi wewnętrznych, przyłącza energetycznego, zbiornika ścieków, instalacji elektrycznej, instalacji CO i CW, instalacji wodno – kanalizacyjnej oraz izolacji termicznej na kwotę 47340,00 zł. Wprawdzie uczestnik postępowania ostatecznie wnosił o przyjęcie za podstawę ustaleń zawartych w opinii biegłego sądowego w zakresie (…), jednakże wskazać należy na istotną różnicę pomiędzy wartością wszystkich nakładów ustalonych przez biegłego w wariancie uczestnika postępowania na kwotę 69200,00 zł a wartością niespornych nakładów przyjętych w pozostałych opiniach na łączną kwotę 52340,00 zł (5000,00 zł + 47340,00 zł). Trudno uznać, aby wartość pozostałych nakładów w wariancie uczestnika postępowania można było ustalić na kwotę 16860,00 zł (69200,00 zł – 52340,00 zł), podczas gdy według opinii biegłego sądowego w zakresie budownictwa i (…) suma wartości tych nakładów wynosi 103316,00 zł (poz. 3 – 12 tabeli k. 429 akt) Podział majątku Poznań

Podział majątku po rozwodzie Poznań

Wnioskodawczyni D. K. (1) przysługuje zatem zwrot połowy wartości opisanych powyżej nakładów a zatem 73722,00 zł. Termin płatności Sąd oznaczył na sześć miesięcy od uprawomocnienia się postanowienia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w przypadku uchybienia terminowi płatności. Niewątpliwie, kwota przysługującej wnioskodawczyni wierzytelności jest znaczna. Sąd określając termin płatności miał na uwadze, że wnioskodawczyni wraz z córkami zamieszkują w wynajętym mieszkaniu. Uzyskana spłata z tytułu poniesionych nakładów pozwoli jej na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych. Uczestnik postępowania od kilku lat dysponuje prawie całym majątkiem ruchomym podlegającym podziałowi, a zatem nie miał potrzeby nabywania podstawowych rzeczy. Bezpośrednio po ustaniu małżeńskiej wspólności ustawowej zbył nieodpłatnie część majątku osobistego, co znacznie ograniczyło jego możliwości finansowe. Uczestnik postępowania nie ma stałego źródła dochodu; ma natomiast możliwość obciążenia nieruchomości hipoteką. Trudno uznać za wiarygodne jego deklaracje spłaty połowy nakładów w ratach, skoro nawet nie płaci od kilku przysługujących jego córkom świadczeń alimentacyjnych.

Jak wskazano powyżej, wnioskodawczyni D. K. (1) po ustaniu małżeńskiej wspólności ustawowej tj. po 18 listopada 2013 r. dokonała nakładów z majątku osobistego na majątek wspólny w postaci spłaty kredytu zaciągniętego przez oboje małżonków w (…) Bank (…) S.A. w W. przez uiszczenie jednorazowo kwoty 6577,01 zł.

Zgodnie z art. 376 KC jeżeli jeden z dłużników solidarnych spełnił świadczenie, treść istniejącego stosunku między współdłużnikami rozstrzyga o tym, czy i w jakich częściach może on żądać zwrotu od współdłużników. Jeżeli z treści stosunku nie wynika nic innego, dłużnik, który spełnił świadczenie może domagać się zwrotu w częściach równych. Stosownie zaś do art. 43 § 1 KRO oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym. Uznać zatem należy, że wnioskodawczyni D. K. (1) przysługuje w stosunku do uczestnika postępowania A. K. (1) roszczenie o zwrot połowy kwoty wpłaconej na rzecz banku z tytułu kredytu, a zatem kwoty 3288,00 zł. W związku z powyższym Sąd zasądził na rzecz wnioskodawczyni D. K. (1) od uczestnika postępowania A. K. (1) tytułem zwrotu połowy nakładów kwotę 3288,00 zł. Termin zapłaty tych należności Sąd ustalił, podobnie jak termin dokonania dopłaty tj. miesiąc od uprawomocnienia się postanowienia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wymagalności do dnia zapłaty, kierując się tymi samymi motywami.

Jednocześnie Sąd oddalił wniosek wnioskodawczyni D. K. (1) o zasądzenie na jej rzecz od uczestnika postępowania A. K. (1) połowy spłaconej przez nią po ustaniu małżeńskiej wspólności ustawowej pożyczki zaciągniętej w (…) (…) w W.. Jak wynika z treści przedstawionej przez wnioskodawczynię umowy z dnia 28 czerwca 2012 r., uczestnik postępowania A. K. (1) nie był stroną umowy i nie wyrażał zgody na zaciągnięcie tej pożyczki przez wnioskodawczynię. Okoliczność, że wiedział o zawarciu umowy przez wnioskodawczynię, nie ma znaczenia dla oceny, jego odpowiedzialności w tym zakresie.

O kosztach postępowania Sąd orzekł stosownie do art. 520 § 1 KPC, obciążając nimi strony w zasadzie w równym stopniu. Postanowienie Sądu Rejonowego – I Wydział Cywilny z dnia 12 grudnia 2017 r. I Ns 98/14

Sprawa sądowa opracowana przez Kancelarię nr 5

Przedmiotem niniejszego postępowania był podział majątku wspólnego pomiędzy wnioskodawcą i jego zmarłą małżonką H. L. oraz dział spadku pomiędzy wnioskodawcą, a córką H. M. S.. Strony były zgodne co do składników majątku wspólnego i ich wartości, w zakresie samochodu marki F. (…) p i zgromadzonych lokat pieniężnych .

Sąd ustalił, iż w Banku Spółdzielczym w O. wnioskodawca i H. L. zgromadzili kwotę 46.423,16 zł, zaś w (…) Banku (…) S.A. kwotę 20.063 zł. Sąd nie brał natomiast pod uwagę jako majątku wspólnego kwoty 11.787,25 zł zgromadzonej na rachunku (…) , bowiem nie był on zgłoszony do działu spadku i podziału majątku, a był otwartym kontem wnioskodawcy .

Działem spadku należało zatem objąć ½ udziału w samochodzie osobowym oraz ½ części w środkach pieniężnych zgromadzonych na lokatach. Wnioskodawca użytkuje samochód osobowy wobec czego należało przyznać go na własność wnioskodawcy. Lokatę w kwocie 18.381,37 zł należało przyznać uczestniczce, gdyż wypłaciła ona na swoją rzecz tę kwotę. Pozostałe lokaty zostały wypłacone przez wnioskodawcę, wobec czego należało je przyznać na rzecz wnioskodawcy. Biorąc pod uwagę wartość samochodu i lokat, na rzecz wnioskodawcy i uczestniczki przypadają kwoty po 33.493,08 zł ((66.486,16 zł + 500 zł) : 2 ). Uczestniczka wypłaciła na swoją rzecz lokaty w kwocie 18.381,37 zł, wobec czego od wnioskodawcy należało zasądzić na rzecz uczestniczki tytułem spłaty 14.611,71 zł. (48.104,79 zł tj kwota wypłacona przez F. L. (1) – 33.493,08 zł tj kwota mu należna). Postanowienie Sądu Rejonowego – I Wydział Cywilny z dnia 29 kwietnia 2016 r. I Ns 55/14

Sprawa sądowa opracowana przez Kancelarię nr 6

W niniejszej sprawie stanowiska uczestników postępowania pozostawały sprzeczne w zakresie najbardziej wartościowego składnika – tj. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego nr (…) przy ul. J. S. B. 7 w W.. Wnioskodawczyni przyjęła stanowisko, iż prawo to stanowi składnik jej majątku osobistego z uwagi na fakt, że zostało ono uzyskane na podstawie środków pochodzących z jej książeczki mieszkaniowej. W ocenie wnioskodawczyni samo przekształcenie przedmiotowego prawa z lokatorskiego na własnościowy sfinansowane zostało dzięki darowiźnie w kwocie 7.000 złotych dokonanej przez jej K. Z. – jej matkę, na rzecz wnioskodawczyni. Nakład z majątku wspólnego stron na ten cel wynosić miał jedynie 1.976,49 złotych. Uczestnik kwestionował natomiast, by nabycie tego prawa nastąpiło przez wnioskodawczynię do jej majątku osobistego albowiem otrzymanie przydziału do przedmiotowego lokalu powiązane było z rozbiórką budynku, w którym znajdował się lokal, przydział do którego przysługiwał uczestnikowi. Bezsporne pomiędzy stronami było ustalenie, że prawo to zostało nabyte już po zawarciu przez nich związku małżeńskiego.

Okoliczność ta w ocenie Sądu jest kluczowa dla uznania, że przedmiotowe prawo nie stanowi elementu majątku osobistego wnioskodawczyni. Jak słusznie podniósł uczestnik, a co potwierdziła analiza akt lokalowych, wniosek o przydział mieszkania został złożony i zrealizowany w związku z rozbiórką budynku położonego przy ul. (…), w którym znajdował się lokal przysługujący uprzednio uczestnikowi, a zamieszkiwany przez oboje małżonków. Fakt posiadania przez uczestniczkę książeczki mieszkaniowej oraz przekazania zgromadzonych na niej oszczędności w wysokości 21.300 złotych na wkład mieszkaniowy nie przesądza o nabyciu przez nią przedmiotowego składnika do majątku osobistego. W szczególności w ocenie Sądu nie zostało wykazane spełnienie jakiejkolwiek przesłanki pozwalającej na zaliczenie tego przedmiotu do majątku osobistego wnioskodawczyni, wskazanej w art. 33 KRO Podział majątku Poznań

Spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu mieszkalnego nr (…) położonego w W. przy ul. J. S. B. 7 zostało nabyte niewątpliwie po zawarciu przez strony związku małżeńskiego. Uwadze nie może jednak umykać fakt, że przydział lokalu spółdzielczego nastąpił dla G. D. (2). G. D. (1) była jedynie osobą uprawnioną do zamieszkiwania z mężem. Potwierdza to także czas przyjęcia uczestników postępowania w poczet członków Spółdzielni Mieszkaniowej (…). G. D. (2) został przyjęty w poczet członków wskazanej spółdzielni decyzją Zarządu z dnia 29 czerwca 1978 roku (k. 5v akt lokalowych). Natomiast G. D. (1) została przyjęta w poczet członków spółdzielni dopiero w 1990 roku – jako małżonka G. D. (2).

Podział majątku po rozwodzie Poznań

Wkład mieszkaniowy zgromadzony na książeczce mieszkaniowej należącej do G. D. (1) istotnie został wykorzystany w chwili otrzymania przydziału przez G. D. (2) (co wprost wynika z oświadczenia o przystąpieniu do spółdzielni. Okoliczności sprawy, w szczególności dokumenty znajdujące się w aktach lokalowych przemawiają za przyjęciem, iż decyzja małżonków D. w przedmiocie wystąpienia przez G. D. (2) o dokonanie przydziału lokalu spółdzielczego oraz wykorzystaniem środków zgromadzonych na książeczce mieszkaniowej przypisanej dla G. D. (1) podyktowana była zamiarem jak najszybszego uzyskania tego przydziału. Nie ulega bowiem wątpliwości, że w związku z rozbiórką budynku przy ul. (…) w W. G. D. (2) przysługiwało pierwszeństwo w uzyskaniu przydziału. Z zaświadczenia znajdującego na karcie 5 akt lokalowych wyraźnie natomiast, że przewidywana data przydziału lokalu mieszkalnego G. D. (1) w związku z posiadanymi przez nią środkami przewidywana orientacyjnie była na 1978 rok. Posłużenie się przez G. D. (2) środkami zgromadzonymi na książeczce mieszkaniowej przypisanej do G. D. (1) w celu uiszczenia wkładu mieszkalnego dotyczącego spółdzielczego lokatorskiego prawa lokalu mieszkalnego nr (…) należało w tych okolicznościach uznać za objęte porozumieniem wnioskodawczyni i uczestnika. Jednocześnie konstatacja, iż wskazuje to na nabycie przedmiotowego prawa wyłącznie przez wnioskodawczynię naruszałoby w ocenie Sądu powszechne odczucie sprawiedliwości oraz zasady współżycia społecznego.

Także należy wskazać, iż jeszcze przed wstąpieniem przez G. D. (1) w poczet członków Spółdzielni Mieszkaniowej (…) nad D.” prowadził ożywioną korespondencję z władzami Spółdzielni. Wnosił on o przyznanie dodatkowej powierzchni pod pracownię plastyczną, zamianę mieszkania na większe oraz przyłączenie suszarni i zaadaptowanie jej na cele mieszkalne. W kontaktach tych występował jako osoba, której przysługuje spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu. Stan ten trwał na przestrzeni wielu lat, a jedyny przejaw woli jego zmiany G. D. (1) objawiło dopiero w 1990 roku składając wniosek o przyjęcie jej w poczet spółdzielni. W tym stanie rzeczy nie sposób przyjąć, by uzyskanie omawianego uprawnienia nastąpiło wyłącznie na rzecz wnioskodawczyni, jako rzekomo pochodzące z jej majątku osobistego.

Ustalenie powyższe odnosi doniosły skutek także w zakresie ustalenia osoby, na rzecz której nastąpiło przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego praw do lokalu mieszkalnego nr (…) przy ul. J. S. B. 7 w W.. Sąd nie dał wiary twierdzeniom wnioskodawczyni oraz zeznaniom świadka, iż środki na poczet zmiany statusu lokalu pochodziły w przeważającej części, tj. 7.000 złotych z darowizny dokonanej przez K. Z. na rzecz wyłącznie G. D. (1).

Nie uszedł także uwadze Sądu fakt, iż wnioskodawczyni nie wykazała, by w dacie przed przekształceniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego z prawa typu lokatorskiego w prawo typu własnościowego K. Z. dysponowała środkami, które mogła przekazać córce w darowiźnie. Okoliczność ta jest szczególnie istotna wobec wskazywanego przez wnioskodawczynię źródła pochodzenia przedmiotowych środków – odszkodowania za pobyt w niemieckim obozie koncentracyjnym w R. w czasie II wojny światowej. Uzyskanie przez K. Z. tego świadczenia musiałoby wiązać się ze złożeniem wniosku do Fundacji (…) bądź wytoczeniem powództwa przeciwko Republice Federalnej Niemiec, a następnie rozstrzygnięciem w tym przedmiocie we właściwej formie. Doświadczenie życiowe pozwala także na przyjęcie, że fakt wypłaty takiego odszkodowania winien być należycie udokumentowany – np. poprzez przedstawienie decyzji o odszkodowaniu, ewentualnie potwierdzenia przelewu na rachunek bankowy, potwierdzenia przekazu pocztowego czy pokwitowania wydania danej kwoty. Wnioskodawczyni nie przedłożyła do akt niniejszej sprawy żadnego dowodu na okoliczność posiadania przez K. Z. kwoty 7.000 złotych w dacie zbliżonej do rzekomego dokonania darowizny, co niewątpliwe podważa jej twierdzenia w tym zakresie Podział majątku Poznań

Także fakt uiszczenia uzupełnienia wkładu budowlanego związanego z lokalem mieszkalnym nr (…) w dwóch ratach w żadnym wypadku nie uzasadnia przyjęcia, iż źródła finansowania poszczególnych rat są odmienne i nie pochodziły z majątku wspólnego małżeństwa D.. Jak wynika bowiem z zaświadczenia wpłaty kwoty 7.000 złotych wystawionego przez pracownika Spółdzielni Mieszkaniowej (…) nad D. – zaliczkę tę G. D. (2) i G. D. (1) uiścili wspólnie (k. 43 akt lokalowych).

Umowa finansowa dotycząca przekształcenia spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego z prawa o charakterze lokatorskim na prawo o charakterze własnościowym została podpisana przez G. D. (2). Te wszystkie okoliczności nakazują przyjęcie, iż przekształcenie tego prawa nastąpiło niewątpliwe na rzecz obojga małżonków. Z tego też względu należało uznać, iż składnik ten wchodził w skład majątku dorobkowego G. i G. D. (1).

Dodatkowo należy z naciskiem wskazać, iż wykup ww. mieszkania miał charakter preferencyjny – a nie wolnorynkowy. Preferencja wynikała z faktu, iż uczestnik G. D. (2) był od wielu lat członkiem spółdzielni i posiadał spółdzielcze lokatorskie prawdo do tego lokalu. Gdyby nie członkostwo G. D. (2) w spółdzielni mieszkaniowej wówczas nie doszłoby do przedstawienia małżonkom oferty zakupu mieszkania za tak niska kwotę. Biorąc pod uwagę wysokość przeciętnego wynagrodzenia w 1996 roku kwota ok. 9.000 złotych ówcześnie odpowiada kwocie ok. 30.000 złotych obecnie. Oczywiste jest, iż za tak niską kwotę nie można kupić mieszkania na rynku.

Dokonując podziału majątku, o którym mowa w punkcie I postanowienia, Sąd uwzględnił zgodne stanowisko wnioskodawczyni i uczestnika co do tego, by składnik majątkowy w postaci spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu przyznać na wyłączność G. D. (1), wskazane elementy ruchome – na własność uczestnika, a środki zgromadzone przez wnioskodawczynię i uczestnika odpowiednio do tego, na czyich rachunkach zostały one ulokowane (punkt III sentencji). Jeśli chodzi o składnik w postaci spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu, za takim rozstrzygnięciem sądu przemawiał przede wszystkim fakt, iż uczestnik nie zamieszkuje w przedmiotowej nieruchomości.

Zgodnie z treścią art. 212 § 1 KC, Sąd zasądził od wnioskodawczyni na rzecz uczestnika postępowania spłatę w wysokości 149.075,98 złotych. Kwota ta została obliczona z uwzględnieniem wartości poszczególnych składników majątkowych i udziału stron w majątku wspólnym. Łączna wartość majątku wyniosła 350.040,15 złotych. Składniki przyznane na wyłączną własność wnioskodawczyni reprezentowały łącznie wartość 324.096,06 złotych, natomiast przedmioty przyznane na rzecz uczestnika – 25.944,09 złotych. Równy udział stron w majątku wspólnym implikuje przyjęcie, iż zasadne jest przyznanie każdej z nich majątku o wartości 175.020,075 złotych. Dysproporcja w wartości majątku przyznanego na rzecz uczestnika względem majątku przyznanego na rzecz uczestniczki skutkuje koniecznością dokonania spłaty przez G. D. (1) na rzecz byłego męża kwoty 149.075,98 złotych (175.020,075 złotych -25.944,09 złotych). Postanowienie Sądu Rejonowego – XVI Wydział Cywilny z dnia 3 stycznia 2018 r. XVI Ns 1727/15

Sprawa sądowa opracowana przez Kancelarię nr 7

W przedmiotowej sprawie ustalono, iż samochód marki M. (…), nr nadwozia (…) został zakupiony przez M. Z. i R. A. w trakcie trwającego pomiędzy nimi związku małżeńskiego. Samochód ten do momentu uprawomocnienia się wyroku rozwodowego Sądu Okręgowego objęty był wspólnością ustawową małżeńską, która ustała po rozwodzie, a przedmiotowy samochód stał się wtedy współwłasnością ułamkową byłych małżonków posiadających w niej równe udziały – po ½ każdy w myśl art. 43 § 1 KRO

Powyższe okoliczności jednak w niniejszej sprawie okazały się irrelewantne dla skutecznego nabycia przez pozwaną prawa własności przedmiotowego samochodu zgodnie z art. 169 § 1 KC Przede wszystkim należy stwierdzić, iż jak wyżej wskazano, zgodnie z art. 7 KC jeżeli ustawa uzależnia skutki prawne od dobrej lub złej wiary, domniemywa się istnienie dobrej wiary. Zatem to na powodzie ciążył ciężar udowodnienia, że pozwana w chwili wydania jej pojazdu marki M. (…) pozostawała w złej wierze co do uprawnienia M. Z. do zbycia tegoż samochodu (art. 6 KC). W tym miejscu należy wskazać, iż w ustalonym stanie faktycznym brak było podstaw do przyjęcia trwania pozwanej w złej wierze przy zawieraniu przedmiotowej umowy sprzedaży z M. Z., albowiem jak wykazało postępowanie dowodowe pozwana E. P. nigdy nie znała wcześniej M. Z., ani też się z nią nie spotkała, nie posiadały one także żadnych wspólnych znajomych. Co więcej, w trakcie zawieranej transakcji pozwana zweryfikowała dokumenty pojazdu – dowód rejestracyjny, kartę pojazdu i dowód ubezpieczenia, gdzie jako właściciel pojazdu figurowała wyłącznie M. A., a nie był tam wpisany powód R. A Podział majątku Poznań

W tym kontekście w ocenie Sądu pozwana miała podstawę do przyjęcia, że to M. Z. jest jedynym właścicielem sprzedawanego samochodu i posiada wszelkie prawo do jego zbycia i tym samym dołożyła należytej staranności, aby tę okoliczności ustalić. Na uwagę zasługuje też fakt, że nawet pomimo, że w dokumentach dotyczących pojazdu widniało dwuczłonowe nazwisko zbywającej Z. – A., to samo przez się nie świadczy to, że M. Z. nie mogła być wyłącznym właścicielem przedmiotowego samochodu nabywając go nawet w trakcie trwania związku małżeńskiego do majątku osobistego bądź nawet jeszcze przed jego zawarciem (art. 33 KRO), a co więcej, na taki stan rzeczy właśnie wskazywała treść karty pojazdu oraz dowodu ubezpieczenia OC, gdzie dane powoda nigdzie nie były ujawnione. Sytuacja stanu cywilnego M. Z. oraz jej stosunków rodzinnych i majątkowych nie była przedmiotem uzgodnień pomiędzy stronami umowy sprzedaży samochodu co z resztą nie powinno budzić zastrzeżeń bowiem kierując się doświadczeniem życiowym temat ten nie należy do powszechnie poruszanych pomiędzy obcymi sobie ludźmi. Nie bez znaczenia w tym przypadku będzie też teza wyroku Sądu Najwyższego z dnia 21 października 1987 r., III CRN 286/87, OSNC 1989/11/185, w którym Sąd Najwyższy stwierdził: „świadomość nabywcy samochodu co do tego, że jego zbywca pozostaje w związku małżeńskim oraz że samochód ten wchodzi w skład majątku wspólnego zbywcy i jego małżonka, który nie bierze udziału w transakcji, nie przesądza sama przez się o braku dobrej wiary nabywcy (…).”

Podział majątku po rozwodzie Poznań

Pozwana nie miała też obowiązku legitymowania M. Z. i żądania od niej dowodu osobistego. Transakcja odbywała się na stacji benzynowej w mieście, za dnia, M. Z. dysponowała wszelkimi dokumentami pojazdu wystawionymi na jej nazwisko i kluczykami do pojazdu. Takiego zachowania pozwanej nie sposób uznać za niedbalstwo.

Tym samym w ocenie Sądu brak było podstaw do przyjęcia, iż pozwana E. P. w chwili wydania jej pojazdu marki M. (…) pozostawała w złej wierze do uprawnień M. Z. do skutecznego rozporządzenia tym samochodem, a tym samym w świetle powołanego przepisu skutecznie nabyła prawo własności przedmiotowego samochodu. W niniejszej sprawie nie ma zastosowania przepis art. 169 § 2 KC

Analizując przedmiotową sprawę na uwagę zasługuje też przepis art. 1036 KC Powód bowiem podnosił, iż jako współwłaściciel zbytego pozwanej samochodu będzie domagał się w toczącym się przed Sądem Rejonowym w Ząbkowicach Śląskich postępowaniem w przedmiocie podziału majątku wspólnego powoda i M. Z. pod sygn. akt I Ns 230/13 zwrotu na jego rzecz tego samochodu.

Zarówno w doktrynie jak i orzecznictwie przyjmuje się zgodnie, że od chwili ustania wspólności ustawowej do majątku, który był nią objęty, jak również do podziału tego majątku stosuje się odpowiednio przepisy o wspólności majątku spadkowego i o dziale spadku – art. 46 KRO Tym samym zastosowanie w takim przypadku znajduje art. 1036 KC, który stanowi, że rozporządzenie przez spadkobiercę udziałem w przedmiocie należącym do spadku wymaga zgody pozostałych spadkobierców, a w braku zgody któregokolwiek z nich rozporządzenie jest bezskuteczne o tyle, o ile naruszałoby uprawnienia przysługujące temu spadkobiercy na podstawie przepisów o dziale spadku. W niniejszej sprawie wspólność ustawowa pomiędzy powodem, a M. Z. ustała w dniu 13 kwietnia 2012 r., a zatem dokonane w dniu 2 stycznia 2013 r. przez M. Z. zbycie udziału powoda w przedmiotowym pojeździe na rzecz pozwanej E. P. pozostaje bezskuteczne wobec byłego współmałżonka M. Z. – powoda R. A. i w toczącym się pomiędzy nimi postępowaniu o podział majątku ustalony w nim skład i wartość majątku wspólnego przez Sąd na podstawie art. 684 KPC w zw. z art. 567 § 3 KPC obejmie także udział powoda we współwłasności samochodu zbytego przez M. Z. na rzecz pozwanej i tym samym nie pozbawi powoda możliwości odzyskania wartości swojego udziału. Wyrok Sądu Rejonowego – I Wydział Cywilny z dnia 24 stycznia 2014 r. I C 962/13

Sprawa sądowa opracowana przez Kancelarię nr 8

Powód K. J. skierował do tut. Sądu w stosunku do pozwanej A. M. żądanie zasądzenia kwoty pieniężnej w wysokości 74.500zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, iż strony pozostawały w związku małżeńskim, że w trakcie jego trwania zamieszkiwały w nieruchomości stanowiącej własność pozwanej, na którą z majątku wspólnego dokonywali nakładów powodujących wzrost jej wartości. Przedmiot nakładów dotyczył wykonania posadzki betonowej wartości 6.000zł, ścian i sufitów w technologii karton – gips wartości 8.000zł, elewacji zewnętrznej i termomodernizacji wartości 10.000zł wymiany okien i drzwi wartości 6.000zł, instalacji elektrycznej wartości 3.000zł, instalacji wodno – kanalizacyjnej wartości 13.000zł, podłogi wartości 3.000zł, glazury wartości 8.000zł, wykonania instalacji CO wartości 9.000zł, wyposażenie domu wartości 20.000zł, remontu i modernizacji budynków gospodarczych pod działalność gospodarczą wartości 55.000zł i zagospodarowania terenu przyległego wokół domu wartości 8.000zł. Zdaniem powoda łączna wartość nakładów stanowiła kwotę 149.000zł. W małżeństwie stron istniał ustrój wspólności ustawowej. Strony miały równe udziały w majątku wspólnym Podział majątku Poznań

W odpowiedzi na pozew pozwana A. M. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenia od powoda na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu tego pisma procesowego pozwana wskazała, iż w trybie art. 45 § 1 KRO nie podlegają rozliczeniu nakłady konieczne, a ponadto, że strony zużyły nakłady w czasie trwania małżeństwa i w czasie jego rozwiązania nie stanowiły one żadnej wartości. Pozwana wskazała także, że część nakładów została poczyniona przed zawarciem związku małżeńskiego, a część z pożyczki z MOPS. Pozwana zanegowała również część poczynionych nakładów i wartość nakładów.

Ustalony w niniejszej sprawie stan faktyczny pozwala na jednoznaczne stwierdzenie, iż nakłady stron z majątku wspólnego na nieruchomość pozwanej czasie trwania małżeństwa, pomimo, że był zużywane w celu zaspokojenia potrzeb rodziny, to spowodowały ulepszenie nieruchomości pozwanej i wzrost jej wartości w stosunku do wartości sprzed ich poczynienia.

Wzrost wartości tej nieruchomości w wysokości poczynionych nakładów wyniósł kwotę 50.978,57zł. Wspólne użytkowanie przez strony nieruchomości w czasie trwania małżeństwa spowodowało amortyzację nakładów o kwotę 5.097,86zł.

Zatem po stronie pozwanej wystąpiło z tytułu dokonanych nakładów wzbogacenie w dacie sprzedaży nieruchomości w wysokości nakładów pomniejszonych o zużycie, tj. o 45.880,71zł.

Objęciu rozliczeniem w sprawie na podstawie art. 45 § 1 zd. 3 KRO podlegały zatem nakłady z majątku wspólnego na przebudowę i remont konstrukcji budowalnych na nieruchomości gruntowej pozwanej, z których wspólnie korzystali powód i pozwana w trakcie trwania związku małżeńskiego jako nakłady zużyte w celu zaspokojenia potrzeb rodziny i jak już wskazano tylko w takim zakresie, w jakim ich skutkiem był niewątpliwy wzrost wartości tej nieruchomości w chwili ustania wspólności.

Mając to na uwadze powód był uprawniony do żądania zasądzenia na jego rzecz od pozwanej stosownej kwoty pieniężnej, odpowiadającej części wartości wydatków i nakładów stosownie do przysługującego mu udziału w majątku wspólnym, który wynosił ½ części, tj. kwoty 22.940,35zł. Wyrok Sądu Rejonowego – I Wydział Cywilny z dnia 9 listopada 2018 r. I C 1104/17

W przypadku jakichkolwiek pytań bądź wątpliwości, pozostajemy do Państwa dyspozycji, prosimy przejść do zakładki kontakt.

Z wyrazami szacunku.

Szukaj

Twoja sprawa z zakresu prawa rodzinnego jest już wystarczająco stresująca. Nie powinieneś rozbijać banku tylko po to, aby upewnić się, że jesteś chroniony

Podział majątku Poznań

Ustalenie majątku wspólnego małżonków – podział majątku Poznań

Majątek osobisty małżonka – podział majątku Poznań

Kancelaria do podziału majątku Poznań

Wartość majątku do podziału majątku w Poznaniu

Radca prawny podział majątku po rozwodzie Poznań

Sposób podziału majątku Poznań

Radca prawny podział majątku Poznań

Sprzedaż lub zużycie majątku przed podziałem majątku Poznań

Przyznanie rzeczy na własność

Rozliczenie i zwrot nakładów z majątku osobistego i wspólnego

Kancelaria do sprawy o podział majątku po rozwodzie Poznań

Kancelaria do sprawy o podział majątku w Poznaniu

Podział majątku Poznań firmy i spółki

Adwokat do sprawy o podział majątku Poznań

Adwokat do sprawy o podział majątku Poznań

Nierówny podział majątku Poznań

Prawnik do sprawy o podział majątku Poznań

Podział majątku i hipoteka na mieszkaniu, domu, lokalu czy nieruchomości

Sprawa sądowa opracowana przez Kancelarię nr 1

Radca prawny do sprawy o podział majątku Poznań

Sprawa sądowa opracowana przez Kancelarię nr 2

Podział majątku w Poznaniu

Sprawa sądowa opracowana przez Kancelarię nr 3

Podział majątku w Poznaniu

Sprawa sądowa opracowana przez Kancelarię nr 4

Podział majątku po rozwodzie Poznań

Sprawa sądowa opracowana przez Kancelarię nr 5

Sprawa sądowa opracowana przez Kancelarię nr 6

Podział majątku po rozwodzie Poznań

Sprawa sądowa opracowana przez Kancelarię nr 7

Podział majątku po rozwodzie Poznań

Sprawa sądowa opracowana przez Kancelarię nr 8

Leave a Reply Cancel Reply