Artykuł 49 Konstytucji RP zapewnia wolność i ochronę tajemnicy komunikowania się, a zatem ma bardzo szeroki zakres. Tajemnica „komunikowania się” to poszerzona o nowe elementy dawna tajemnica korespondencji. Ze sformułowania art. 49 Konstytucji RP wyraźnie wynika objęcie tajemnicą nie tylko treści przekazów, lecz także faktu i okoliczności komunikowania się. Tajemnica ta wyraźnie wykracza poza samą treść przekazu i obejmuje całość procesu komunikowania się.
Prawo do tajemnicy korespondencji czy uściślając tajemnicy telekomunikacyjnej oraz prywatności są dobrami osobistymi człowieka podlegającymi ochronie. Należy przy tym zaznaczyć, że prawo do prywatności w judykaturze jest postrzegane jako prawo każdego człowieka do wyłącznego dysponowania danymi na swój własny temat. Osoba zatem decyduje, czy chce pozostać anonimowa, czy też informacja na jej temat może być udostępniona osobom trzecim.
Tajemnica komunikowania się w sieciach telekomunikacyjnych obejmuje:
1) dane dotyczące użytkownika;
2) treść indywidualnych komunikatów SMS;
3) dane transmisyjne, które oznaczają dane przetwarzane dla celów przekazywania komunikatów w sieciach telekomunikacyjnych lub naliczania opłat za usługi telekomunikacyjne, w tym dane lokalizacyjne, które oznaczają wszelkie dane przetwarzane w sieci telekomunikacyjnej lub w ramach usług telekomunikacyjnych wskazujące położenie geograficzne urządzenia końcowego użytkownika publicznie dostępnych usług telekomunikacyjnych;
4) dane o lokalizacji, które oznaczają dane lokalizacyjne wykraczające poza dane niezbędne do transmisji komunikatu lub wystawienia rachunku;
5) dane o próbach uzyskania połączenia między zakończeniami sieci, w tym dane o nieudanych próbach połączeń, oznaczających połączenia między telekomunikacyjnymi urządzeniami końcowymi lub zakończeniami sieci, które zostały zestawione i nie zostały odebrane przez użytkownika końcowego lub nastąpiło przerwanie zestawianych połączeń.
Tajemnica telekomunikacyjna obejmuje każdą informację wymienianą lub przekazywaną między określonymi użytkownikami za pośrednictwem publicznie dostępnych usług telekomunikacyjnych. Treścią indywidualnego komunikatu będzie treść rozmowy telefonicznej, SMS, wiadomość przesłana pocztą elektroniczną, z pomocą komunikatora, usługi społecznościowej itp. Nie jest komunikatem informacja przekazana jako część transmisji radiowych lub telewizyjnych transmitowanych poprzez sieć telekomunikacyjną, z wyjątkiem informacji odnoszącej się do możliwego do zidentyfikowania abonenta lub użytkownika otrzymującego informację. Tajemnicą telekomunikacyjną jest zatem objęta komunikacja indywidualna, pomiędzy określonymi użytkownikami.
Tajemnica telekomunikacyjna obejmuje więc tajemnicę rozmów, tożsamość uczestniczących w niej osób, a także przetwarzanie i udostępnianie danych, w tym tzw. bilingi. Zakres tajemnicy telekomunikacyjnej określa art. 159 Ustawy Prawo telekomunikacyjne, które w punkcie 2. ww. artykułu stanowi, że zakazane jest zapoznawanie się, utrwalanie, przechowywanie, przekazywanie lub inne wykorzystanie treści danych objętych tajemnicą telekomunikacyjną przez inne osoby niż nadawca i odbiorca komunikatu, chyba, że m.in. nastąpi zgoda nadawcy.
Nowelizacja z 16 listopada 2012 r. poprzez zmianę art. 159 ust. 4 wyraźnie ograniczyła dopuszczalność żądania przez sądy danych objętych tajemnicą telekomunikacyjną, w szczególności danych objętych retencją, dla celów postępowania innego niż w sprawach karnych.
Ani prawo telekomunikacyjne, ani przepisy Kodeksu postępowania cywilnego nie stwarzają podstawy uzasadniającej wydanie przez sąd w sprawie cywilnej czy rozwodowej postanowienia dowodowego obligującego operatora do przetworzenia i przekazania temu sądowi danych objętych tajemnicą telekomunikacyjną. Zarówno bowiem w ustawie prawo telekomunikacyjne, jak i w Kodeksie postępowania cywilnego brak jest uregulowań przewidujących taką możliwość. Wprowadzenie przez ustawodawcę ochrony tajemnicy telekomunikacyjnej powoduje natomiast, że odjęta została możliwość pozyskania danych dotyczących użytkownika numeru i danych tzw. transmisyjnych w postępowaniu w sprawach cywilnych jedynie na podstawie imperium przysługującego organowi procesowemu. Dowód taki, może natomiast być przeprowadzony w oparciu o zgodę strony, lub osoby, której te dane dotyczą.
[spacer]
W przypadku jakichkolwiek pytań bądź wątpliwości, pozostajemy do Państwa dyspozycji, prosimy przejść do zakładki kontakt.
Z wyrazami szacunku.
