Twoja sprawa z zakresu prawa rodzinnego jest już wystarczająco stresująca. Nie powinieneś rozbijać banku tylko po to, aby upewnić się, że jesteś chroniony

Czy żona albo mąż po rozwodzie ma prawo do pieniędzy, pensji, dywidendy, dochodu, przychodu czy zysku z firmy, spółki czy przedsiębiorstwa męża czy żony

Zgodnie z art. 684 KPC w związku z art. 567 § 3 KPC skład i wartość majątku wspólnego, podlegającego podziałowi ustala sąd. Skład majątku ustala się według stanu istniejącego w chwili ustania wspólności majątkowej, a według cen z chwili orzekania. Przyjmuje się, że obowiązek ustalenia składu i wartości majątku oznacza, że sąd nie jest związany oświadczeniami i wnioskami małżonków w sprawie przynależności poszczególnych przedmiotów do majątku wspólnego, a w razie potrzeby powinien zwrócić uwagę małżonków na potrzebę wskazania całego majątku podlegającego podziałowi. Sąd nie jest natomiast zobowiązany ani upoważniony do prowadzenia z urzędu dochodzeń, czy poza wskazanymi przez uczestników składnikami majątku wspólnego istnieją jeszcze inne składniki majątkowe (zob. nadal aktualne postanowienie SN z 18 stycznia 1968 r., III CRN 97/67).

Z tego wynika, że nie ma przeszkód do poczynienia ustaleń w zakresie składników majątku wspólnego i ich wartości na podstawie zgodnych oświadczeń stron, jeżeli nie budzą one wątpliwości co do zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy. Specyfika postępowania o podział majątku wspólnego nie wyłącza możliwości stosowania w nim art. 229 KPC, który stanowi, że fakty przyznane nie wymagają dowodu (pogląd utrwalony, zob. np. uzasadnienie postanowienia SN z 29 listopada 2001 r., V CKN 482/00).

Czy żona albo mąż po rozwodzie ma prawo do pieniędzy, pensji, dywidendy, dochodu, przychodu czy zysku z firmy, spółki czy przedsiębiorstwa męża czy żony utracone zarobki Poznań Warszawa

W myśl art. 31 § 1 KRO, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. Do majątku wspólnego należą w szczególności:

1) pobrane wynagrodzenie za pracę i dochody z innej działalności zarobkowej każdego z małżonków

2) dochody z majątku wspólnego, jak również z majątku osobistego każdego z małżonków;

3) środki zgromadzone na rachunku otwartego lub pracowniczego funduszu emerytalnego każdego z małżonków;

4) kwoty składek zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z 2016 r. poz. 963 z późn zm.).

W związku z powyższym należy wskazać, iż oszczędności pochodzące z wynagrodzenia za pracę jednego lub obojga małżonków stanowią majątek wspólny, a tym samym również składnik majątkowy nabyty w zamian za te oszczędności również wchodzi w skład majątku wspólnego.

Z art. 31 § 1 KRO wywieść można domniemanie, że majątek uzyskany w toku trwania wspólności majątkowej małżeńskiej stanowi majątek wspólny małżonków (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 września 1998 r., sygn. akt I CKN 830/97, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 06 lutego 2003 r., sygn. akt IV CKN 1721/00). W konsekwencji to ten, kto twierdzi, że składnik majątkowy nabyty w czasie trwania związku małżeńskiego nie wchodzi do majątku wspólnego, ma udowodnić, że dany składnik majątkowy wchodzi do majątku osobistego jednego z małżonków, a nie do majątku wspólnego.

Do majątku osobistego każdego z małżonków należą:

1) przedmioty majątkowe nabyte przed powstaniem wspólności ustawowej;

2) przedmioty majątkowe nabyte przez dziedziczenie, zapis lub darowiznę, chyba że spadkodawca lub darczyńca inaczej postanowił;

3) prawa majątkowe wynikające ze wspólności łącznej podlegającej odrębnym przepisom;

4) przedmioty majątkowe służące wyłącznie do zaspokajania osobistych potrzeb jednego z małżonków;

5) prawa niezbywalne, które mogą przysługiwać tylko jednej osobie;

6) przedmioty uzyskane z tytułu odszkodowania za uszkodzenie ciała lub wywołanie rozstroju zdrowia albo z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę; nie dotyczy to jednak renty należnej poszkodowanemu małżonkowi z powodu całkowitej lub częściowej utraty zdolności do pracy zarobkowej albo z powodu zwiększenia się jego potrzeb lub zmniejszenia widoków powodzenia na przyszłość;

7) wierzytelności z tytułu wynagrodzenia za pracę lub z tytułu innej działalności zarobkowej jednego z małżonków;

8) przedmioty majątkowe uzyskane z tytułu nagrody za osobiste osiągnięcia jednego z małżonków;

9) prawa autorskie i prawa pokrewne, prawa własności przemysłowej oraz inne prawa twórcy;

10) przedmioty majątkowe nabyte w zamian za składniki majątku osobistego, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.

Przedmioty zwykłego urządzenia domowego służące do użytku obojga małżonków są objęte wspólnością ustawową także w wypadku, gdy zostały nabyte przez dziedziczenie, zapis lub darowiznę, chyba że spadkodawca lub darczyńca inaczej postanowił.

Wprawdzie przepisy KRO nie ustanawiają domniemania prawnego przynależności składników majątkowych do majątku wspólnego, jednak przy istnieniu powyższej zasady możliwe jest skonstruowanie domniemania faktycznego (art. 231 KPC). Nabycie określonej rzeczy z majątku osobistego małżonka musi wynikać wyraźnie nie tylko z oświadczenia współmałżonka, ale przede wszystkim z całokształtu okoliczności istotnych prawnie z punktu widzenia przepisów KRO (tak m.in.SN w wyroku z dnia 17.05.1985 r., sygn. akt III CKN 119/85, OSPiKA 1986, nr 9-10, poz. 195). O tym, czy nabyty przedmiot majątkowy wejdzie w skład majątku wspólnego, decydują zatem okoliczności obiektywne wskazane w art. 31 w zw. z art. 33 KRO. Zatem dla oceny, czy dany przedmiot wejdzie do majtku wspólnego, w zasadnie nie mają znaczenia oświadczenia małżonków, w szczególności tego z małżonków, który był stroną czynności prawnej skutkującej nabyciem przedmiotu. Przede wszystkim decydujący o zaliczeniu przedmiotów majątkowych do majątku wspólnego jest czas ich nabycia, bowiem majątkiem tym są objęte przedmioty nabyte w czasie trwania wspólności ustawowej (art. 31 KRO). Jedynie w ściśle i wyczerpująco wymienionych przez KRO wypadkach nabycie w czasie trwania ustroju wspólności ustawowej przedmiot majątkowy nie zwiększy zasobów majątku wspólnego, lecz stanie się z mocy art. 33 KRO przedmiotem majątku osobistego.

Trzeba podkreślić, iż domniemanie, zgodnie z którym majątek nabyty w trakcie małżeństwa jest wspólny, może zostać obalone. Z tym, iż przynależność określonego składnika majątkowego do majątku osobistego musi udowodnić zainteresowany tym małżonek (tak np. SN w postanowieniu z dnia 06.02.2003 r., sygn. akt IV CKN 1721/2000, LexisNexis nr 377919).

Czy żona albo mąż po rozwodzie ma prawo do pieniędzy, pensji, dywidendy, dochodu, przychodu czy zysku z firmy, spółki czy przedsiębiorstwa męża czy żony Poznań Warszawa

Z art. 31 KRO wynika, że do majątku wspólnego wchodzą przedmiotowy majątkowe nabyte zarówno ze środków pochodzących z majątku wspólnego, jak i ze środków pochodzących z majątku osobistego każdego z małżonków. Wyjątek stanowi surogacja przewidziana w art. 33 pkt 10 KRO. Jeśli chodzi o surogację, to w postępowaniu dowodowym najpierw musi zostać ustalone, że zostały spełnione jej warunki, i dopiero na tej podstawie staje się możliwe stwierdzenie, że przedmiot nabyty zastąpił poprzedni składnik majątku osobistego. Strona, która twierdzi, że nastąpiła surogacja, obowiązana jest wykazać konkretne środki finansowe, z których nastąpiło nabycie przedmiotu majątkowego (tak SN w wyroku z dnia 09.01.2001 r., sygn. akt II CKN 1194/00, LexisNexis nr 388285).

Nie budzi wątpliwości, że stan majątku wspólnego ustala się według chwili ustania wspólności majątkowej małżeńskiej, a wartość według cen z daty orzekania o podziale (A. Zieliński, Postępowanie… cyt. wyżej str. 44). Ów stan majątku wspólnego oznacza całość stosunków majątkowych istniejących w dacie ustania wspólności. Dzień ustania wspólności decyduje więc o tym, co wchodziło do majątku wspólnego. Natomiast przedmiotem podziału w sprawie o podział majątku wspólnego jest majątek z daty dokonywania podziału. Zatem podziałem objęte są składniki majątkowe należące do majątku wspólnego w dacie ustania wspólności, a istniejące w chwili dokonywania podziału (por. m.in. E. Skowrońska – Bocian, Rozliczenia majątkowe małżonków w stosunkach wzajemnych i wobec osób trzecich, wyd. 5, Warszawa 2010, str. 223-224).

„Stan” majątku wspólnego opisany wyżej należy rozumieć jako „skład” tego majątku. Czym innym jest natomiast stan dzielonych przedmiotów majątkowych rozumiany jako zbiór cech tych przedmiotów istniejący w chwili dokonywania podziału, a więc przede wszystkim ich wygląd, stan techniczny i zużycie. Nierzadko podział majątku wspólnego jest dokonywany wiele lat po ustaniu wspólności majątkowej, a stan dzielonych przedmiotów w ostatnio rozumianym znaczeniu istniejący w chwili podziału istotnie różni się od stanu z chwili ustania wspólności. Może to być wynikiem normalnego zużycia, ale także częściowego bądź całkowitego zniszczenia i obniżenia wartości rzeczy, a z drugiej strony dokonania nakładów podnoszących wartość rzeczy.

Dzieląc majątek wspólny, należy przyjmować stan przedmiotów majątkowych (ich wygląd, stan techniczny, zużycie) z daty podziału. Jest tak dlatego, że w razie przyjęcia stanu majątku z chwili ustania wspólności zostaną z urzędu rozliczone ewentualne nakłady uczestników dokonane po ustaniu wspólności, do czego nie ma podstaw w przepisach prawa. Po ustaniu wspólności nie istnieje już „majątek wspólny”, a dotychczasowy majątek wspólny objęty wspólnością o charakterze łącznym staje się przedmiotem współwłasności w częściach ułamkowych. Nakłady są rozliczane tylko na wniosek (na podstawie art. 618 i 686 KPC w zw. z art. 567 § 3 KPC, a materialnie na podstawie art. 207 w zw. z art. 1035 KC i art. 46 KRO).

Z drugiej strony w razie, gdy w dacie podziału na nieruchomości nie ma już zabudowań, a w dacie ustania wspólności jeszcze były, wtedy przyjmowanie do podziału nieruchomości zabudowanej byłoby fikcją, bo uczestnik, któremu przypadłaby taka niezabudowana nieruchomość, musiałby dokonać spłaty drugiego uczestnika według wartości uwzględniającej wartość budynków. Uczestnik, który otrzyma rzecz, która została zużyta w normalnym toku jej używania (w czasie od dnia ustania wspólności do dnia podziału), uwzględniając zniszczenia niezależne od współwłaścicieli, byłby obciążony niezasadną spłatą na rzecz drugiego uczestnika, gdyby wyceniać tę rzecz bez tego zużycia czy zniszczenia, ale według stanu z dnia ustania wspólności.

Mimo, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego wyrażono także w przeszłości odmienne zapatrywanie, aktualnie wyżej zaprezentowane poglądy co do pojęcia stanu majątku wspólnego są podzielane w doktrynie prawa i orzecznictwie Sądu Najwyższego i nie budzą wątpliwości (E. Skowrońska – Bocian Rozliczenia majątkowe małżonków w stosunkach wzajemnych i wobec osób trzecich wydanie LexisNexis W-wa 2013 r. str.226232-233, K. Skierko Komentarz do spraw o podział majatku wspólnego małżeńskiego pod red. Jacka Ignaczewskiego wydanie 1 LexisNexis W-wa 2013 r. str.214, odnośnie działu spadku A. Stempniak Postępowanie o dział spadku wydanie 2 C.H.BECK Warszawa 2010 r. str.181-182, 195-196).

Czy żona albo mąż po rozwodzie ma prawo do pieniędzy, pensji, dywidendy, dochodu, przychodu czy zysku z firmy, spółki czy przedsiębiorstwa męża czy żony Poznań Warszawa

Zgodnie zaś z treścią art. 45 § 1 krio każdy z małżonków powinien zwrócić wydatki i nakłady poczynione z majątku wspólnego na jego majątek osobisty, z wyjątkiem wydatków i nakładów koniecznych na przedmioty majątkowe przynoszące dochód. Może żądać zwrotu wydatków i nakładów, które poczynił ze swojego majątku osobistego na majątek wspólny. Nie można żądać zwrotu wydatków i nakładów zużytych w celu zaspokojenia potrzeb rodziny, chyba że zwiększyły wartość majątku w chwili ustania wspólności.

Pojęcie nakładów i wydatków, o których mowa w art. 45 KRO, zdefiniował Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 15 września 2004 r., III CZP 46/04, OSNC 2005, nr 9, poz. 152, stwierdzając, że obejmują one „wszystkie przysporzenia na rzecz jednej masy majątkowej, dokonane z uszczerbkiem dla drugiej masy majątkowej”. W uzasadnieniu postanowienia z dnia 2 października 2008 r., II CSK 203/08, Sąd Najwyższy wskazał, że: „Kodeks rodzinny i opiekuńczy posługując się w art. 45 pojęciami „nakładów” i „wydatków” nie określa ich desygnatów. W piśmiennictwie przyjmuje się, że nakłady i wydatki w rozumieniu tego przepisu, obejmują wszystkie przysporzenia na rzecz jednej masy majątkowej, dokonane z uszczerbkiem dla drugiej masy majątkowej. Podstawą przysporzenia może być czynność faktyczna, jak i jakiekolwiek inne zdarzenie”. Nakładami są koszty poniesione na zachowanie, eksploatację lub ulepszenie rzeczy już istniejącej w majątku, natomiast wydatkami są koszty związane z nabyciem danego przedmiotu (K. Pietrzykowski w: K. Pietrzykowski, Komentarz…, nb 4 do art. 45). Rozróżnienie tych dwóch kategorii nie ma jednak kluczowego znaczenia, gdyż zwrot wydatków i nakładów następuje według takich samych zasad.

Sposób sformułowania powyższego przepisu wskazuje na zróżnicowanie zakresu kognicji sądu rozpoznającego sprawę. Określenie: małżonek „powinien zwrócić” nakłady i wydatki poczynione z majątku wspólnego na jego majątek osobisty prowadzi do konkluzji, że w tym zakresie sąd orzeka także w braku stosownego wniosku zgłoszonego przez małżonka. Natomiast regulacja, zgodnie z którą małżonek może żądać zwrotu nakładów i wydatków poczynionych przez niego z majątku osobistego na majątek wspólny, pozwala przyjąć, iż w tym przedmiocie sąd orzeka wyłącznie na wniosek zainteresowanego małżonka. Z przeciwstawienia „powinności zwrotu” i „możności żądania zwrotu” wynika, że o ile w drugim wypadku zwrot jest uzależniony od zgłoszenia żądania (wniosku), o tyle w pierwszym wypadku jest on obowiązkiem małżonka, a jego realizacja nie wymaga inicjatywy żadnego z małżonków (por. uchwała Sądu Najwyższego z 21 lutego 2008 roku, III CZP 148/07, OSNC 2009/2/23; postanowienie Sądu Najwyższego z 16 października 1997 roku, II CKN 395/97).

Należy poza tym zauważyć, iż przedmiotami majątkowymi, które wchodzą w skład majątku wspólnego (art. 31 § 1 KRO) są – obok rzeczy – prawa, a w szczególności wierzytelności z tytułu wydatków i nakładów poczynionych z majątku wspólnego na majątek innej osoby. Gdy tą osobą nie jest jeden z małżonków, wierzytelności te w sprawie o podział majątku wspólnego podlegają uwzględnieniu przy ustaleniu składu majątku podlegającego podziałowi (por. uchwała Sądu Najwyższego z 3 kwietnia 1970 roku, III CZP 18/70, OSNC 1971/2/18), a ustalenia tego sąd dokonuje z urzędu (art. 684 KPC w związku z art. 567 § 3 KPC). Uzasadnia to także orzekanie z urzędu o zwrocie wydatków i nakładów poczynionych z majątku wspólnego na majątek osobisty jednego z małżonków, mimo że roszczenia o ich zwrot nie uwzględnia się przy ustaleniu składu majątku wspólnego podlegającego podziałowi i – jak wynika z art. 45 § 1 KRO i art. 567 § 1 KPC – rozstrzygnięcie o zwrocie tych wydatków i nakładów jest w sprawie o podział majątku wspólnego orzeczeniem dodatkowym. Natomiast o zwrocie wydatków i nakładów z majątku osobistego na majątek wspólny sąd orzeka wyłącznie na wniosek zgłoszony w postępowaniu w pierwszej instancji, a domagający się ich zwrotu zobowiązany jest dokładnie określić te żądania, zgodnie z art. 187 § 1 pkt 1 KPC w zw. z art. 13 § 2 KPC Stosownie zaś do art. 321 § 1 KPC w zw. z art. 13 § 2 KPC, sąd jest związany tymi żądaniami (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 4 kwietnia 2012 roku, I CSK 323/11).

Czy żona albo mąż po rozwodzie ma prawo do pieniędzy, pensji, dywidendy, dochodu, przychodu czy zysku z firmy, spółki czy przedsiębiorstwa męża czy żony Poznań Warszawa

Uczestnik, który domaga się rozliczenia nakładów lub wydatków z majątku osobistego na majątek wspólny powinien więc wskazać nie tylko dokładną kwotę, ale także przytoczyć okoliczności faktyczne uzasadniające to żądanie. Co więcej, do żądania zwrotu wydatków i nakładów z majątku osobistego na majątek wspólny ma zastosowanie wynikająca z art. 6 KC zasada ciężaru dowodu. Na uczestniku, który domaga się zasądzenia zwrotu wydatków bądź nakładów z majątku osobistego na majątek wspólny spoczywa więc powinność udowodnienia nie tylko roszczenia co do zasady (czyli tego, że nakład bądź wydatek został w ogóle poniesiony), ale także co do wysokości (czyli konkretnej kwoty poniesionej z tego tytułu).

Jak stanowi przepis art. 43 § 1 i 2 KRO oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym; jednakże z ważnych powodów każdy z małżonków może żądać, ażeby ustalenie udziałów w majątku wspólnym nastąpiło z uwzględnieniem stopnia, w którym każdy z nich przyczynił się do powstania tego majątku. Przy ocenie, w jakim stopniu każdy z małżonków przyczynił się do powstania majątku wspólnego, uwzględnia się także nakład osobistej pracy przy wychowywaniu dzieci i we wspólnym gospodarstwie domowym. Warunkiem ustalenia nierównych udziałów w majątku wspólnym jest zatem łączne spełnienie dwóch przesłanek: 1) istnienie ważnych powodów, 2) przyczynienie się małżonków do powstania majątku wspólnego w różnym stopniu. Ustawa nie definiuje pojęcia „ważne powody”, ale ogólnie rozumie się przez nie takie okoliczności, które oceniane z punktu widzenia zasad współżycia społecznego przemawiają za nieprzyznaniem jednemu z małżonków korzyści z majątku wspólnego w takim zakresie, w jakim nie przyczynił się on do powstania tego majątku (por. postanowienie SN z dnia 5 października 1974 roku, III CRN 190/74, LEX)

Ważnymi powodami nie są przy tym raczej względy natury majątkowej, ale natury etycznej (względy majątkowe mieszczą się bowiem raczej w przesłance niejednakowego przyczynienia się małżonków do powstania majątku wspólnego). Ważnym powodem jest w szczególności naganne postępowanie małżonka, przeciwko któremu jest skierowane żądanie ustalenia nierównych udziałów, polegające na tym, że w sposób rażący lub uporczywy nie przyczyniał się on do powstania dorobku stosownie do sił i możliwości zarobkowych. Przez przyczynianie się do powstania majątku wspólnego rozumie się z kolei całokształt starań każdego z małżonków o założoną przez nich rodzinę i zaspakajanie jej potrzeb (art. 27 KRO), czyli nie tylko wysokość zarobków czy innych dochodów osiąganych przez każdego z nich, lecz także i to, jaki użytek czynią oni z tych dochodów, czy gospodarują nimi należycie i nie trwonią ich. O stopniu przyczyniania się każdego z małżonków świadczą nie tylko osiągnięcia czysto ekonomiczne, lecz także nakład osobistej pracy przy wychowywaniu dzieci i we wspólnym gospodarstwie domowym.

Dla oceny stopnia przyczynienia się każdego z małżonków do powstania majątku wspólnego nie mają przesądzającego znaczenia wyliczenia czysto matematyczne, jednak wynikająca z ocennego charakteru przesłanek z art. 43 § 2 KRO swoboda orzecznicza przy rozstrzyganiu wniosku o ustalenie nierównych udziałów nie może przerodzić się w dowolność. Różny stopień przyczynienia się każdego z małżonków może uzasadniać ustalenie nierównych udziałów wtedy, gdy różnica jest istota i wyraźna. Nie jest też obojętna proporcja, w jakiej rzeczywisty wkład małżonków w powstanie majątku pozostaje do wartości całego majątku (por. m.in. postanowienie SN z dnia 11 czerwca 2019 roku, I CSK 782/18, L.).

Dochód, jaki przynosi przedsiębiorstwo, należy uznać za inny przychód w rozumieniu art. 207 KC. Można bowiem do niego zaliczyć nie stanowiące pożytków naturalnych przychody osiągane z gospodarki rzeczą prowadzonej przez współwłaścicieli, a także wszelkie inne „nadzwyczajne” dochody. Współwłaścicielom przypadają nie tylko pożytki naturalne i cywilne (art. 53 i 54 KC), jakie rzecz przynosi, ale także wszelkie inne przychody z rzeczy. Możliwość domagania się przez współwłaściciela przypadającej mu części przychodów jest niezależna od wykonywania przez niego prawa do współposiadania i współkorzystania z rzeczy wspólnej. Okoliczność, że współwłaściciel rzeczy nie posiada rzeczy wspólnej ani nie realizuje w drodze roszczenia swojego uprawnienia do współposiadania rzeczy lub posiadania wyodrębnionej części rzeczy, nie stanowi przeszkody do domagania się przez niego partycypowania w przychodach z rzeczy. Współwłaścicielom przypadają pożytki w stosunku do wielkości udziałów bez względu na jakiekolwiek dalsze okoliczności. Zatem przykładowo, nie ma tu znaczenia zróżnicowany nakład środków i własnej pracy poszczególnych współwłaścicieli. Odrębnemu bowiem rozliczeniu podlegają – również w proporcji do wielkości udziałów – nakłady na rzecz wspólną (art. 207 in fine). Ustawodawca przewiduje też wynagrodzenie właściciela wykonującego zarząd rzeczą wspólną. (E. Gniewek Komentarz do art. 207 Kodeksu cywilnego tezy od 2.2 do 2.7)

Art.207 KC ma zastosowanie wprost do rzeczy w rozumieniu art. 45 KC Należy go jednak odpowiednio stosować także do przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 551 KC Skoro przedsiębiorstwo wchodzi w skład majątku wspólnego, a następnie, po ustaniu wspólności majątkowej, stanowi współwłasność ułamkową i przynosi określony dochód, to nie ma usprawiedliwionych racji, dla których dochód ten miałby przypadać jednemu uprawnionemu do niego współwłaścicielowi, a drugiemu nie. Dla samej zasady podziału dochodu nie ma znaczenia, który ze współwłaścicieli prowadzi przedsiębiorstwo oraz czy osobiście w nim pracuje. Może to mieć znaczenie dla ustalenia wielkości dochodu przypadającego drugiemu współwłaścicielowi. Dochód przypadający drugiemu współwłaścicielowi powinien być bowiem usprawiedliwiony w okolicznościach konkretnego przypadku. Zatem jego uzyskanie powinno uwzględniać nakład osobistej pracy współwłaściciela, mierzony najczęściej godziwym wynagrodzeniem, które powinno zostać odliczone od dochodu przypadającego do podziału.

Konkludując Sąd Najwyższy stwierdził, że przy rozliczaniu pożytków i innych przychodów ze wspólnego majątku na podstawie art. 618 § 1 KPC w zw. z art. 207 KC, sąd uwzględnia rzeczywistą, rynkową zdolność kreowania przez ten majątek pożytków naturalnych i cywilnych (art. 53 i 54 KC), którą wyznaczać będzie z reguły możliwy do uzyskania czynsz najmu lub dzierżawy tego majątku lub jego poszczególnych składników. Dochód uzyskiwany przez współwłaściciela przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 551 KC dzięki jego osobistej pracy nie jest równoznaczny z pożytkami i innymi przychodami z tego przedsiębiorstwa, podlegającymi rozliczeniu w postępowaniu działowym.

Przykładowo, w jednej sprawie, na uzasadnienie oddalenia żądania zasądzenia części dochodu z przedsiębiorstwa powołał się na postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2011 r. (V CSK 28/11 OSNC-ZD 2013/2/24). Po pierwsze w sprawie poddanej ocenie Sądu Najwyższego przedsiębiorstwo nie przynosiło dochodu (zysku) i było rynkowo niezbywalne z uwagi na wyeksploatowane pojazdy stanowiące jego istotne składniki. Jedyny dochód kreowała praca własna współwłaściciela w roli kierowcy, mechanika i kierownika przedsiębiorstwa. Wynosił on kwotę 1.788, 02 zł miesięcznie. SN stwierdził, że przedsiębiorstwo nie przynosiło w okresie relewantnym w sprawie żadnego zysku, co miało ten skutek, że jako zorganizowany zespół składników nie miało rynkowej wartości, mierzonej bądź to czynszem dzierżawnym, bądź czynszem leasingu. Cena sprzedaży natomiast mogła być odnoszona jedynie do wartości składników je tworzących, tj. pojazdów.

Czy żona albo mąż po rozwodzie ma prawo do pieniędzy, pensji, dywidendy, dochodu, przychodu czy zysku z firmy, spółki czy przedsiębiorstwa męża czy żony utracone zarobki Poznań Warszawa

Po drugie, Sąd Najwyższy w uzasadnieniu postanowienia odnosząc się do rozliczenia pożytków z przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 551 KC, powołał się na zobiektywizowaną kategorię dochodu przedsiębiorstwa, jakie ono przynosi w warunkach rynkowych. Odwołał się do uchwały Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 1969 r. (III CZP 12/69, OSNC 1970/3/39), dotyczącej rozliczenia pożytków i dochodów z gospodarstwa rolnego, że przy wzajemnych rozliczeniach z tytułu posiadania, pobrania pożytków i innych przychodów należy mieć na względzie, że normalny dochód, jaki przynosi gospodarstwo rolne, jest przede wszystkim wynikiem pracy i starań rolnika użytkującego to gospodarstwo. Toteż udział w takim dochodzie ze strony współspadkobierców, którzy nie przyczynili się swą pracą i staraniem do jego powstania, nie powinien przekraczać czynszu dzierżawnego, jaki w konkretnych okolicznościach byłby obiektywnie usprawiedliwiony. Sąd Najwyższy stanął więc na stanowisku, że chodzi o zobiektywizowaną wartość pożytków cywilnych, jaką dane przedsiębiorstwo jest w stanie przynosić w danych warunkach rynkowych, z wyłączeniem osobistej pracy współwłaściciela, co pozostaje w zgodzie z dyspozycją art. 53 § 2 i art. 54 KC Powołał się także na uzasadnienie postanowienia SN z dnia 15 kwietnia 2011 r., III CSK 191/10, i orzeczenia tam powołane). Konkludując Sąd Najwyższy stwierdził, że przy rozliczaniu pożytków i innych przychodów ze wspólnego majątku na podstawie art. 618 § 1 KPC w zw. z art. 207 KC, sąd uwzględnia rzeczywistą, rynkową zdolność kreowania przez ten majątek pożytków naturalnych i cywilnych (art. 53 i 54 KC), którą wyznaczać będzie z reguły możliwy do uzyskania czynsz najmu lub dzierżawy tego majątku lub jego poszczególnych składników. Dochód uzyskiwany przez współwłaściciela przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 551 KC dzięki jego osobistej pracy nie jest równoznaczny z pożytkami i innymi przychodami z tego przedsiębiorstwa, podlegającymi rozliczeniu w postępowaniu działowym.

W zmienionej sytuacji społeczno – gospodarczej nie sposób rozliczać dochodu, jakie przynosi wspólne przedsiębiorstwo, wyliczając go na podstawie hipotetycznego czynszu najmu bądź dzierżawy, jakie może przynieść wydzierżawienie przedsiębiorstwa albo oddanie go w najem. Dochód uzyskany przez przedsiębiorstwo nie jest przecież tym samym, co pożytek cywilny (art. 53 § 2 KC), którym jest czynsz najmu bądź dzierżawy. Art.207 KC rozróżnia pożytki od innych przychodów. Pożytki cywilne, podobnie jak naturalne i pożytki prawa (art. 53 i 54 KC) to pożytki w rozumieniu art. 207 KC, a dochód, jaki uzyskuje przedsiębiorstwo, to „inny przychód” w rozumieniu tego przepisu. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z 1969 r. zresztą także to odróżnia. Nie neguje prawa współwłaścicieli do udziału w tym dochodzie (a nie w czynszu najmu bądź dzierżawy), choćby nawet własną pracą i staraniami nie przyczynili się do jego powstania. Jedynie do obliczenia wysokości partycypacji w dochodzie tych innych współwłaścicieli odnosi się do czynszu możliwego do uzyskania i usprawiedliwionego w okolicznościach sprawy. Wskazuje też, że jest tak „z reguły”, akcentując, że należy wziąć pod uwagę okoliczności konkretnego przypadku. Zatem co do zasady rozliczeniu powinien podlegać dochód, jaki przynosi przedsiębiorstwo.

W sytuacji, gdyby wszyscy współwłaściciele przyczynili się swoją pracą i staraniami do jego uzyskania, nie ma żadnej wątpliwości, że powinni uczestniczyć w jego podziale. Wyliczanie czynszu najmu bądź dzierżawy, jaki przedsiębiorstwo mogło przynieść na podstawie stosunku prawnego, nie miałoby sensu. Podział dochodu powinien przy tym uwzględniać zakres osobistej pracy i starań współwłaścicieli, który może być wszak różny. Powinien mieć swoje odzwierciedlenie w postaci godziwego wynagrodzenia, odliczonego od dochodu przed podziałem. Taka sama sytuacja występuje, gdy tylko niektórzy ze współwłaścicieli przyczynili się do powstania dochodu, a inni nie pracowali w przedsiębiorstwie. Nie ma bowiem usprawiedliwionych racji dla różnicowania wskazanych sytuacji.

Współwłaściciel przedsiębiorstwa ma prawo do części dochodu z samego faktu, że jest jego współwłaścicielem. Jasno to widać np. w przypadku spółek prawa handlowego. Akcjonariusz spółki akcyjnej czy udziałowiec spółki z o.o. ma prawo do części dochodu uzyskanego przez spółkę, przy uwzględnieniu przepisów KSH i treści umowy spółki, bez względu na to, czy własnym staraniem i pracą przyczynił się do jego uzyskania. Praca zarządców i ich starania są wynagradzane osobno, choćby byli oni akcjonariuszami bądź udziałowcami spółki. Jeśli natomiast przedsiębiorstwo nie przyniesie dochodu, współwłaściciele go nie uzyskają. Będzie to obejmowało sytuację, gdy przedsiębiorstwo uzyska dochód równy jedynie godziwemu wynagrodzeniu współwłaściciela, który je prowadzi. Będzie tak także wtedy, gdy dochód nie pokryje nawet godziwego wynagrodzenia tego współwłaściciela. Prowadzenie przez niego takiego nierentownego przedsiębiorstwa to jednak jego decyzja, podejmowana na jego ryzyko gospodarcze.

Zauważyć należy, że wyliczanie części dochodu należnego współwłaścicielowi nie prowadzącemu przedsiębiorstwa w oparciu o czynsz najmu bądź dzierżawy jest oderwane od wyniku finansowego przedsiębiorstwa. Może się okazać, że tak sztucznie wyliczony udział w dochodzie będzie znacznie przewyższać udział w rzeczywistym dochodzie uzyskiwanym przez przedsiębiorstwo albo też będzie znikomo mały. Będzie to uzależnione od wielkości i kondycji przedsiębiorstwa. W realiach gospodarki rynkowej przedsiębiorstwo prowadzone przez osobę fizyczną wpisaną do stosownego rejestru działalności gospodarczej może mieć różny rozmiar. Od małego przedsiębiorstwa, jakim jest choćby apteka, po duże przedsiębiorstwa produkcyjne zatrudniające kilkadziesiąt czy kilkaset osób. Wyliczanie udziału współwłaściciela w zyskach, szczególnie w odniesieniu do dużego przedsiębiorstwa, w odniesieniu do czynszu najmu bądź dzierżawy, jaki można uzyskać na rynku za jego wydzierżawienie czy oddanie w najem, jest sztuczne i nie zupełnie odrywa się od przedmiotu jego działalności i uzyskiwanych wyników finansowych.

Czy żona albo mąż po rozwodzie ma prawo do pieniędzy, pensji, dywidendy, dochodu, przychodu czy zysku z firmy, spółki czy przedsiębiorstwa męża czy żony Poznań Warszawa

Sprawa sądowa opracowana przez Kancelarię nr 1

Uczestnik zażądał od wnioskodawczyni wypłaty dochodu z apteki (…) w P. w wysokości 500.000 zł, tj. 50 % szacunkowego dochodu od dnia ustania wspólności do dnia zapłaty i wniósł o miesięczną wypłatę w trakcie trwania postępowania wynagrodzenia w wysokości 5.000 zł jako połowy dochodu ze wspólnej apteki.

Apteka (…) przynosiła dochód tylko i wyłącznie osobistej pracy wnioskodawczyni. Po ustaniu wspólności wnioskodawczyni zatrudniała jedynie pomoc apteczną, zaś leki sprzedawała sama. Sama prowadziła całe przedsiębiorstwo. Gdyby nie jej ciężka praca i zaangażowanie, to żadnego dochodu apteka by nie generowała. Z tego względu, Sąd Rejonowy uznał, że są to po prostu jej zarobki, a nie pożytki podlegające rozliczeniu z drugim współwłaścicielem przedsiębiorstwa. Zresztą, uwzględnienie wniosku uczestnika byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Przez te wszystkie lata uczestnik przyjeżdżał bowiem do P. i urządzał awantury w aptece i to przy klientach, psując jej renomę, zdarzało się, że pobił wnioskodawczynię tak, że nie mogła pracować, zabrał też dysk z komputera apteki. Wnioskodawczyni zmuszona była składać zeznania w sądzie w sprawach, w których uczestnik był oskarżony, a wtedy musiała aptekę zamykać. Niewątpliwie uczestnik utrudniał jej prowadzenie działalności. Z powyższych względów, wniosek uczestnika o rozliczenie osiąganego przez wnioskodawczynię dochodu, zdaniem Sądu I instancji, nie zasługiwał na uwzględnienie. Postanowienie Sądu Okręgowego w Poznaniu – II Wydział Cywilny Odwoławczy z dnia 4 listopada 2014 r. II Ca 712/14

Sprawa sądowa opracowana przez Kancelarię nr 2

Wnioskodawca J. P. (1) wniósł o podział majątku wspólnego wnioskodawcy i uczestniczki postępowania M. F. oraz o ustalenie równych udziałów w majątku wspólnym stron. Wskazał ponadto, że w skład którego wchodzą nieruchomości, prawa i rzeczy ruchome szczegółowo wymienione w treści wniosku  o łącznej wartości 403.950,00 zł. Uzasadniając wskazał, że małżeństwo uczestników postepowania zostało rozwiązane przez rozwód, a wskazane we wniosku przedmioty stanowią ich majątek wspólny. W piśmie procesowym wnioskodawca wniósł o ustalenie nierównych udziałów w majątku wspólnym – w wysokości 60 % na rzecz wnioskodawcy oraz 40 % na rzecz uczestniczki postępowania. Ponadto, wniósł o rozliczenie nakładów poniesionych na majątek wspólny, w postaci opłat uiszczanych z tytułu kosztów utrzymania wchodzącego w skład małżeńskiej wspólności ustawowej spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz mediów (k. 776). Na rozprawie ograniczył wniosek w zakresie rozliczenia nakładów z tytułu uiszczanych opłat na poczet czynszu najmu dodatkowej piwnicy.

Uczestniczka postępowania M. P. (1) wniosła o ustalenie, że w skład majątku wspólnego byłych małżonków wchodzą składniki wskazane przez wnioskodawcę, a ponadto ruchomości wskazane przez nią w pismach procesowych. Nadto wniosła o ustalenie nierównych udziałów w majątku wspólnym w stosunku 60 % dla uczestniczki postępowania i 40 % dla wnioskodawcy. Uczestniczka wniosła również o rozliczenie poniesionych przez nią nakładów na majątek wspólny, w postaci opłat uiszczanych z tytułu kosztów utrzymania wchodzącego w skład małżeńskiej wspólności ustawowej spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz mediów, wydatków poniesionych w związku z utrzymaniem wspólnego samochodu, a także spłaconych wspólnych zobowiązań, a mianowicie kredytu zaciągniętego na zakup telewizora oraz opłat z tytułu kursów, które ukończył wnioskodawca, sfinansowanych ze środków pochodzących z majątku wspólnego. Nadto wniosła o ustalenie, że samochód M. (…) został nabyty ze środków pochodzących z majątku wspólnego, a mianowicie pożyczki udzielonej wnioskodawcy przez Powiatowy Urząd Pracy w W.. W piśmie procesowym wniosła o ustalanie, że wnioskodawca korzystał z mieszkania stron ponad swój udział.

Czy żona albo mąż po rozwodzie ma prawo do pieniędzy, pensji, dywidendy, dochodu, przychodu czy zysku z firmy, spółki czy przedsiębiorstwa męża czy żony utracone zarobki Poznań Warszawa

W zakresie wyceny i składu przedsiębiorstwa Sąd oparł ustalenia faktyczne o opinię biegłego z ww. zakresu M. N.. Sąd przyjął bowiem, że właściwym podejściem do wyceny przedsiębiorstwa jest przyjęcie średniej arytmetycznej wartości uzyskanych na skutek wyceny wartości przedsiębiorstwa metodą majątkową wartości skorygowanej aktywów netto (SAN), uwzględniającą wartości księgowe i rynkowe aktywów i pasywów obcych oraz metodą dochodową zdyskontowanych przyszłych przepływów pieniężnych (DCF), która bazuje na załażeniu, iż o wartości rynkowej przedsiębiorstwa decyduje zdolność podmiotu gospodarczego do generowania strumieni pieniężnych, które właściciele mogą pozyskać z tego podmiotu (tj. rachunek przepływów pieniężnych ukazujący generowaną przez przedsiębiorstwo gotówkę, w prognozowanym okresie 5 letnim; na dzień ustania wspólności przedsiębiorstwo funkcjonowało i nikt nie mógł przewidzieć jego dalszych losów).

Metoda wartości skorygowanej aktywów netto oparta jest na bilansie przedsiębiorstwa, a więc wycenie pozycji aktywów i pasywów, pozwalającej na zbliżenie wartości księgowej przedsiębiorstwa do jego wartości rynkowej, z uwzględnieniem zdarzeń mających miejsce po sporządzeniu bilansu, a mających znaczenie dla wartości przedsiębiorstwa. W oparciu o tą metodę biegły uwzględnił wartości bilansowe na dzień ustania wspólności i dokonał ich oceny według indywidualnych kryteriów m.in. umorzenia księgowego, a wartości rynkowej. Środki trwałe w firmie zostały w całości umorzone, co nie odpowiada ich rzeczywistemu zużyciu. W zakresie aktywów obrotowych, należności, inwestycji i zobowiązań krótkoterminowych biegły nie dokonał korekt. W tym miejscu podkreślić należy, że na dzień ustania wspólności zobowiązania krótkoterminowe przedsiębiorstwa wynosiły 25.393,51 zł i były w całości wymagalne.

W oparciu o metodę zdyskontowanych przyszłych przepływów pieniężnych biegły opracował 5 letnią prognozę rachunku zysków i strat, w oparciu o ceny stałe na poziomie przeciętnych cen z działalności firmy w pierwszym kwartale, z uwzględnieniem wskaźnika inflacji oraz kosztów powiększonych o dodatkowe koszty z tytułu wynagrodzenia za pracę oraz podniesienia jakości wyposażenia, przy przyjęciu 1-2 % wzrostu przychodów ze sprzedaży towarów w pierwszych 4 latach i wzroście zerowym w ostatnim roku. Biegły wskazał bowiem, że firma posiadała wysoką rentowność na poziomie sprzedaży, na poziomie operacyjnym oraz rentowność netto sprzedaży. Poziom wskaźników płynności finansowej firmy spełniał z duża nadwyżką uznane standardy. Sytuacja pogorszyła się dopiero pod koniec  roku, zatem postaniu wspólności. Do pogorszenia sytuacji firmy doprowadził brak aktualizacji zapasów oraz zauważalny brak płynności finansowej firmy. Według biegłego straty można było ograniczyć o kwotę około 49.000 zł stosując systematyczne przeceny. Uczestniczka postępowania od dnia ustania wspólności samodzielnie prowadziła przedsiębiorstwo na własne ryzyko, nie sprostała jednak wymaganiom branży.

W oparciu o ww. metody biegły oszacował wartość przedsiębiorstwa na kwotę 87.200 zł uwzględniając wartość towarów przed jej aktualizacją (do czasu sporządzenia bilansu) oraz po jej aktualizacji, wskazując jednocześnie, że korekta cen obuwia była uzasadniona ze względu na wyraźnie występujący trend spadkowy przychodów.

W zakresie pozostałych zarzutów do opinii biegłego wskazać należy, że biegły do wyceny przyjął wartość towarów w sklepach, na dzień ustania wspólności, w oparciu o wyliczenia biegłego sądowego K. N., tj. o kwoty występujące w dowodach księgowych (wg cen ewidencyjnych historycznych, nie podlegających aktualizacji), ponieważ przedsiębiorstwo nie przeprowadziło inwentaryzacji towarów. Poza tym, biegły w opinii uzupełniającej wskazał, że opinia biegłej K. N. w części wyceny księgowej była prawidłowa.

W przedmiotowej sprawie Sąd rozliczył wydatki poniesione przez wnioskodawcę po ustaniu wspólności z tytułu utrzymania wspólnego lokalu mieszkalnego (art. 6 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 roku o spółdzielniach mieszkaniowych), zobowiązania z tytułu podatku od nieruchomości położonej w J. oraz zobowiązania wobec Urzędu Skarbowego z tytułu podatku od nieruchomości – w łącznej wysokości 38.284,27 zł. Sąd nie uwzględnił jednak wydatków z tytułu opłat za wodę (pomniejszając należność z tytułu opłat czynszowych) oraz innych opłat za media (k. 1171 i nast.), ponieważ w okresie ich ponoszenia przez wnioskodawcę uczestniczka postępowania nie mieszkała już we wspólnym mieszkaniu. Sąd nie pomniejszył natomiast ww. należności o koszt wywozu nieczystości stałych (śmieci), gdyż uczestniczka postępowania nie wykazała, aby nie dopełniła swoich obowiązków w zakresie poinformowania administratora nieruchomości o zmniejszeniu liczby osób zamieszkujących w lokalu, wobec tego opłaty z tego tytułu były nadal naliczane w pełnej wysokości, nie polegają one bowiem rozliczeniu według zużycia.

Czy żona albo mąż po rozwodzie ma prawo do pieniędzy, pensji, dywidendy, dochodu, przychodu czy zysku z firmy, spółki czy przedsiębiorstwa męża czy żony utracone zarobki Poznań Warszawa

Dokonując rozliczenia zobowiązań spłaconych przez uczestniczkę postępowania Sąd uwzględnił zobowiązania z tytułu spłaty kredytu zaciągniętego na zakup telewizora (k. 90 – 858,87 zł), a także opłat za media (k. 80-86, 91-92, 150-151), czynsz oraz podatek od nieruchomości (k. 150, 152) – łącznej wysokości 2.885,22 zł. Sąd nie uwzględnił natomiast zobowiązań spłaconych przez uczestniczkę postępowania przed ustaniem wspólności (k. 160, 162, 141, 142) oraz wydatków poniesionych przez uczestniczkę postępowania w związku z wymianą zamków i wynagrodzenia ślusarza, jako nieuzasadnionych. Z zeznań świadka B. P. wynika bowiem, że uczestniczka postępowania korzystała z usług ślusarza, aby otworzyć pokój zajmowany przez wnioskodawcę (k. 667).

Ponadto zauważyć należy, że przedłożona przez uczestniczkę postępowania historia rachunku bankowego przestawia wpłaty z tytułu telewizji kablowej, kosztów zarządu i funduszu remontowego nieruchomości przy ul. (…) w W., a zatem nie dotyczą one nieruchomości wchodzących w skąd majątku, dokumenty te dołączone zostały do wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych. Wobec powyższego kwoty te nie zostały uwzględnione przy rozliczeniu.

W niniejszym postępowaniu wnioskodawca i uczestniczka postępowania zgodni byli co do tego, że większość ruchomości winna zostać przyznana wnioskodawcy. Zatem, dokonując działu majątku wspólnego Sąd przyznał składniki na wyłączną własność wnioskodawcy, mając na uwadze okoliczność, iż większość tych przedmiotów znajduje się w mieszkaniu przyznanym wnioskodawcy. Ponadto Sąd uwzględnił okoliczność, iż kluczami do przyczepy kempingowej dysponuje wnioskodawca (co potwierdził biegły J. P. na rozprawie. Uczestniczce postępowania Sąd przydzielił natomiast ruchomości o przyznanie których wnosiła, a ponadto prowadzone przez nią po ustaniu wspólności przedsiębiorstwo, środki zgromadzone na jej koncie w OFE oraz nieruchomość gruntową położoną w J., dążąc aby zminimalizować wzajemne rozliczenia stron. Wierzytelność z tytułu pożyczki Sąd przyznał wnioskodawcy mając na uwadze, że kwota 1500 zł została przez pożyczkobiorcę zwrócona wnioskodawcy po ustaniu wspólności.

Biorąc zatem pod uwagę, że w wyniku dokonanego podziału majątku wspólnego wnioskodawca otrzymał składniki majątkowe o łącznej wartości 163.970,00 zł, a uczestniczka postępowania składniki majątkowe o wartości 143.824,90 zł, Sąd na podstawie art. 212 § 3 KC zasądził od wnioskodawcy na rzecz uczestniczki postępowania (pkt V) spłatę w kwocie 2.445,58 zł tytułem wyrównania udziału w majątku wspólnym, przy uwzględnieniu ww. nakładów z majątków osobistych stron na majtek wspólny (wnioskodawca spłacił zobowiązania w łącznej kwocie 38.284,27 zł; uczestniczka postępowania spłaciła zobowiązania w łącznej kwocie 2.885,22 zł; wobec tego rozliczeniu podlega połowa równicy tych kwot i powiększa ona udział uczestniczki postępowania).

Czy żona albo mąż po rozwodzie ma prawo do pieniędzy, pensji, dywidendy, dochodu, przychodu czy zysku z firmy, spółki czy przedsiębiorstwa męża czy żony utracone zarobki Poznań Warszawa

Sąd postanowił

1. ustalić, że w skład majątku wspólnego wnioskodawcy J. P. (1) i uczestniczki postępowania M. F. wchodzą następujące składniki:

2. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, położonego w W. przy ul. (…), o powierzchni 61,30m2 – o wartości 140.000,00 zł;

3. prawo własności niezabudowanej działki gruntu położonej w J., gmina K., składającej się z działki ewidencyjnej o nr (…), o powierzchni 0,0532 ha, dla której Sąd Rejonowy w N. (…)prowadzi księgę wieczystą nr (…) zabudowanej ogrodzeniem – o łącznej wartości 37.100 zł;

4. przedsiębiorstwo pod firmą Handel (…), w skład którego wchodzą: nazwa przedsiębiorstwa, (…) o nr rejestracyjnym (…), kasa fiskalna F. I., gabloty przeszklone 3 sztuki, gabloty z płyty wiórowej 6 sztuk, stelaże obrotowe 4 sztuki, stelaże druciane 2 sztuki, nawigacja samochodowa, towary w postaci asortymentu obuwia i kosmetyków, inwestycje krótkoterminowe, tj. środki pieniężne w kasie i na rachunkach, dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz zamortyzowane lub umorzone w 100 %: kasa fiskalna Optimus IC Rumba, regały metalowe i z płyty wiórowej, kosze metalowe, stojaki obrotowe, półki z płyty wiórowej i ze złomu stalowego, regały na towar na zapleczu, grzejniki elektryczne, instalacje alarmu sklepowego, wyłącznik zmierzchowy światła, szafa stalowa, czajniki elektryczne, biurko – zgodnie z opinią biegłego marka N.- o łącznej wartości 87.200 zł;

5. ustalić, że wnioskodawca spłacił zobowiązania w łącznej kwocie 38.284,27 zł;

6.  ustalić, że uczestniczka postępowania spłaciła zobowiązania w łącznej kwocie 2885,22 zł;

7. zasądzić od wnioskodawcy na rzecz uczestniczki postępowania kwotę 2445,58 zł (dwa tysiące czterysta czterdzieści pięć złotych pięćdziesiąt osiem groszy) – tytułem wyrównania udziału w majątku wspólnym;

8. nakazać wnioskodawcy i uczestniczce postępowania, aby wydali sobie nawzajem przyznane im zgodnie z pkt IV niniejszego postanowienia składniki majątku;

9. nakazać ściągnąć z roszczenia zasądzonego w pkt V niniejszego postanowienia na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w kwotę 2445,58 zł (dwa tysiące czterysta czterdzieści pięć złotych pięćdziesiąt osiem groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów opinii biegłych; Postanowienie Sądu Rejonowego – I Wydział Cywilny z dnia 17 grudnia 2015 r. I Ns 671/12

W przypadku jakichkolwiek pytań bądź wątpliwości, pozostajemy do Państwa dyspozycji, prosimy przejść do zakładki kontakt.

Z wyrazami szacunku.

Adwokat Mateusz Ziębaczewski

Mateusz Ziębaczewski to doświadczony adwokat i specjalista od prawa rodzinnego. Swoją wiedzą i umiejętnościami służy klientom, pomagając im w najbardziej skomplikowanych sprawach rodzinnych. Gdy nie pisze artykułów na blogu, reprezentuje swoich klientów w sądzie, dążąc do osiągnięcia najlepszych dla nich rozwiązań.

email telefon LinkedIn

Zobacz pozostałe wpisy autora

Kancelaria Prawa Rodzinnego w Poznaniu