Twoja sprawa z zakresu prawa rodzinnego jest już wystarczająco stresująca. Nie powinieneś rozbijać banku tylko po to, aby upewnić się, że jesteś chroniony

Odpowiedzialność żony albo męża za zapłatę za długi, kredyty, pożyczki czy umowy zawarte bez wiedzy i zgody małżonka – męża albo żony

Zawarcie małżeństwa prowadzi zwykle do powstania majątku wspólnego między małżonkami, ponieważ obecnie w Polsce nadal najczęściej występuje wspólność ustawowa jako małżeński ustrój majątkowy. Ta sytuacja wynika z faktu, że zgodnie z art. 47 § 1 KRO dla modyfikacji małżeńskiego ustroju majątkowego – w celu wprowadzenia między małżonkami ustroju umownej wspólności majątkowej (rozszerzonej lub ograniczonej) albo ustroju rozdzielności majątkowej – konieczne jest zawarcie małżeńskiej umowy majątkowej w formie aktu notarialnego (tzw. intercyza małżeńska).  Zgodnie z art. 31 KRO z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami wspólność majątkowa obejmująca ich dorobek (wspólność ustawowa). W świetle tego przepisu odróżnić należy pojęcie „wspólności ustawowej” od pojęcia „majątku wspólnego”.

Na podstawie przepisu art. 31 § 2 KRO wspólność majątkowa, o której mowa powyżej, obejmuje przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny), do których zaliczyć należy w szczególności:

1)  pobrane wynagrodzenie za pracę i dochody z innej działalności zarobkowej każdego z małżonków,

2)  dochody z majątku wspólnego, jak również z majątku osobistego każdego z małżonków,

3)  środki zgromadzone na rachunku otwartego lub pracowniczego funduszu emerytalnego każdego z małżonków,

4)  kwoty składek zewidencjonowanych na subkoncie, o których mowa w art. 40a ustawy z 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych.

Zgodnie z przepisem art. 31 § 1 zd. 2 KRO przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością majątkową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. Przepis art. 33 KRO enumeratywnie (w sposób wyczerpujący) wskazuje na te składniki, które wchodzą w skład majątku osobistego. Są to:

1)  przedmioty majątkowe nabyte przed powstaniem wspólności ustawowej,

2)  przedmioty majątkowe nabyte przez dziedziczenie, zapis lub darowiznę, chyba że spadkodawca lub darczyńca inaczej postanowił,

3)  prawa majątkowe wynikające ze wspólności łącznej podlegającej odrębnym przepisom,

4)  przedmioty majątkowe służące wyłącznie do zaspokajania osobistych potrzeb jednego z małżonków,

5)  prawa niezbywalne, które mogą przysługiwać tylko jednej osobie,

6)  przedmioty uzyskane z tytułu odszkodowania za uszkodzenie ciała lub wywołanie rozstroju zdrowia albo z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę; nie dotyczy to jednak renty należnej poszkodowanemu małżonkowi z powodu całkowitej lub częściowej utraty zdolności do pracy zarobkowej albo z powodu zwiększenia się jego potrzeb lub zmniejszenia widoków powodzenia na przyszłość,

7)  wierzytelności z tytułu wynagrodzenia za pracę lub z tytułu innej działalności zarobkowej jednego z małżonków,

8)  przedmioty majątkowe uzyskane z tytułu nagrody za osobiste osiągnięcia jednego z małżonków,

9)  prawa autorskie i prawa pokrewne, prawa własności przemysłowej oraz inne prawa twórcy,

10)  przedmioty majątkowe nabyte w zamian za składniki majątku osobistego, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.

Odpowiedzialność żony albo męża za zapłatę za długi, kredyty, pożyczki czy umowy zawarte bez wiedzy i zgody małżonka – męża albo żony Warszawa Poznań

Zgodnie z przepisem art. 36 § 2 KRO zasadą jest samodzielne zarządzanie majątkiem wspólnym przez każdego z małżonków. Konsekwencją szerokiego zakresu uprawnień małżonków do samodzielnego zarządzania majątkiem wspólnym jest, wyrażona w przepisie art. 36 § 1 KRO, konieczność udzielania sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny.

Od powyższej zasady przepisy KRO przewidują trzy wyjątki:

1)  pierwszy z nich przewidziany jest przepisem art. 36 § 3 KRO, zgodnie z którym małżonek wykonujący zawód lub prowadzący działalność gospodarczą ma wyłączne prawo do samodzielnego zarządu przedmiotami majątkowymi służącymi do wykonywania zawodu lub prowadzenia działalności zarobkowej;

2)  drugi to określona przepisem art. 361 § 1 KRO możliwość sprzeciwienia się przez współmałżonka czynności zarządu majątkiem wspólnym zamierzonej przez drugiego małżonka;

3)  trzecim wyjątkiem jest konieczność wyrażenia przez drugiego małżonka zgody na skuteczne dokonanie czynności prawnej przez współmałżonka.

Zgoda obligatoryjna jest niezbędna do ważności czynności prawnych określonych w przepisie art. 37 § 1 KRO, to jest do dokonania:

1)  czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków,

2)  czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia prawa rzeczowego, którego przedmiotem jest budynek lub lokal,

3)  czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia i wydzierżawienia gospodarstwa rolnego i przedsiębiorstwa,

4)  darowizny z majątku wspólnego, z wyjątkiem darowizn zwyczajowo przyjętych.

Długi, pożyczki, kredyty i umowy bez wiedzy i zgody męża albo żony

Brak zgody obligatoryjnej po stronie współmałżonka powoduje nieważność czynności prawnej. Fakultatywna zgoda współmałżonka, określona w przepisie art. 41 § 1 KRO, nie wpływa na ważność czynności prawnej, a jedynie na zakres odpowiedzialności małżonków – rozszerzając ją na cały majątek wspólny.

Jeżeli małżonek zaciągnął zobowiązanie za zgodą drugiego małżonka, wierzyciel może żądać zaspokojenia także z majątku wspólnego małżonków. Jeżeli małżonek zaciągnął zobowiązanie bez zgody drugiego małżonka albo zobowiązanie jednego z małżonków nie wynika z czynności prawnej, wierzyciel może żądać zaspokojenia z majątku osobistego dłużnika, z wynagrodzenia za pracę lub z dochodów uzyskanych przez dłużnika z innej działalności zarobkowej, jak również z korzyści uzyskanych z jego praw, o których mowa w art. 33 pkt 9, a jeżeli wierzytelność powstała w związku z prowadzeniem przedsiębiorstwa, także z przedmiotów majątkowych wchodzących w skład przedsiębiorstwa. Jeżeli wierzytelność powstała przed powstaniem wspólności lub dotyczy majątku osobistego jednego z małżonków, wierzyciel może żądać zaspokojenia z majątku osobistego dłużnika, z wynagrodzenia za pracę lub z dochodów uzyskanych przez dłużnika z innej działalności zarobkowej, jak również z korzyści uzyskanych z jego praw, o których mowa w art. 33 pkt 9.

Odpowiedzialność żony albo męża za zapłatę za długi, kredyty, pożyczki czy umowy zawarte bez wiedzy i zgody małżonka – męża albo żony Poznań Warszawa adwokat radca prawny prawnik kancelaria

Niedopuszczalne jest jednorazowe (ogólne) wyrażenie zgody na dokonywanie wszelkich lub jedynie rodzajowych czynności przez współmałżonka. Przedmiotowa zgoda powinna dotyczyć bowiem konkretnego zobowiązania. Istnienie zgody o charakterze ogólnym mogłoby oznaczać, że drugi z małżonków mógłby zaciągać zobowiązania, o których istnieniu nie wiedziałby jego współmałżonek, a mimo to musiałby znosić to, że wierzyciel zaspokaja się z całego majątku wspólnego małżonków. Powyższe oznacza, że jedynie uzyskiwanie zgody współmałżonka na zaciągnięcie każdego kolejnego zobowiązania pozwoli wierzycielowi zaspokoić się również z majątku wspólnego małżonków.

Ustawodawca wprowadzając zmiany do majątkowego prawa małżeńskiego, zróżnicował odpowiedzialność małżonka za zobowiązania współmałżonka majątkiem wspólnym w zależności od tego, czy zobowiązanie jednego z małżonków wynika z czynności prawnej, innego zdarzenia (czynu niedozwolonego, bezpodstawnego wzbogacenia), dotyczy majątku osobistego jednego z małżonków, ma związek z prowadzeniem przedsiębiorstwa albo powstało przed powstaniem wspólności majątkowej.

Jeżeli zobowiązanie wynika z czynności prawnej, na którą małżonek udzielił zgody, wówczas wierzyciel może – po spełnieniu określonych wymagań przewidzianych przepisami KPC – prowadzić egzekucję z majątku wspólnego. Jeżeli natomiast małżonek zaciągnął zobowiązania bez zgody współmałżonka, zobowiązanie nie wynika z czynności prawnej, wierzytelność powstała przed powstaniem wspólności majątkowej lub dotyczy majątku osobistego jednego z małżonków, wierzyciel może żądać zaspokojenia tylko z majątku osobistego dłużnika, z wynagrodzenia za pracę lub z dochodów uzyskanych przez dłużnika z innej działalności zarobkowej, jak również z korzyści uzyskanych z jego praw, o których mowa w art. 33 pkt 9 KRO. W przypadku wierzytelności, która ma związek z prowadzeniem przedsiębiorstwa egzekucja może być prowadzona także z przedmiotów wchodzących w skład przedsiębiorstwa.

To doprecyzowanie oraz wyraźne odwołanie się do świadomości i woli małżonka dłużnika w momencie zaciągania zobowiązania, których wyrazem jest zgoda na jego zaciągnięcie chronią rodzinę, jak i pewność obrotu. Zasady odpowiedzialności małżonków za zobowiązania jest wyrazem troski ustawodawcy o dobro rodziny dłużnika i prowadzi do konkluzji, że dla ustawodawcy priorytetem jest ochrona majątku małżonków.

Poza powyższymi zmianami, które dotyczą treści art. 41 KRO, należy również skonstatować, że na kształt odpowiedzialności małżonków za zobowiązania mają także istotny wpływ przepisy KRO regulujące ustrój wspólności majątkowej, a zwłaszcza przepisy nakładające na małżonka obowiązek współdziałania w zarządzie majątkiem wspólnym, obowiązek informowania współmałżonka o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny, jak również wskazanie przez ustawodawcę przedmiotów majątkowych, które przynależą do majątku wspólnego.

Do zobowiązań, które nie wynikają z czynności prawnych należy zaliczyć zobowiązania z tytułu czynu niedozwolonego, bezpodstawnego wzbogacenia oraz zobowiązania alimentacyjne. W przypadku tego typu zobowiązań wierzyciel może zgodnie z art. 41 § 2 KRO żądać zaspokojenia z majątku osobistego dłużnika lub dochodów uzyskiwanych przez dłużnika z innej działalności zarobkowej, jak również z korzyści uzyskanych z jego praw autorskich i praw pokrewnych, praw własności przemysłowej oraz innych praw twórcy. W przypadku zobowiązań, które nie wynikają z czynności prawnych, wierzyciel nie może kierować egzekucji do przedmiotów majątkowych należących do wspólności majątkowej z zastrzeżeniem jednakże przedmiotów majątkowych przynależnych do majątku wspólnego, które są enumeratywnie wymienione w art. 41 § 2 KRO.

Odpowiedzialność żony albo męża za zapłatę za długi, kredyty, pożyczki czy umowy zawarte bez wiedzy i zgody małżonka – męża albo żony Poznań Warszawa adwokat radca prawny prawnik kancelaria

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że odpowiedzialność dłużnika wobec wierzyciela za zobowiązania określone w art. 41 § 2 KRO nie rozciąga się na należące do majątku wspólnego przedmioty majątkowe, które zostały nabyte za środki pochodzące z wynagrodzenia za pracę lub z dochodów uzyskanych przez dłużnika z innej działalności zarobkowej oraz z korzyści uzyskanych z jego praw, o których mowa w art. 33 pkt 9 KRO, jak również na dochody uzyskane z majątku osobistego.  Obowiązujące uregulowanie prawne, co do zasady, uniemożliwia prowadzenie egzekucji z przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego w przypadku, gdy źródłem zobowiązania jest czyn niedozwolony.

Jeżeli oboje małżonkowie są współdłużnikami, to odpowiedzialność małżonków za takie zobowiązania wynika z zasad ogólnych prawa cywilnego. Bez znaczenia jest to, czy małżonkowie są współdłużnikami z tytułu zawartej umowy, czy z tytułu popełnienia czynu niedozwolonego. Jeżeli oboje małżonkowie są współdłużnikami, a więc stroną stosunku zobowiązaniowego ponoszą z tego tytułu odpowiedzialność odszkodowawczą na zasadach ogólnych. Małżonkowie za takie zobowiązania będą odpowiadać zarówno majątkiem wspólnym, jak i swoimi majątkami osobistymi.

Odpowiedzialność z tytułu czynu niedozwolonego może powstać również w związku z prowadzeniem przedsiębiorstwa przez jednego z małżonków. W takim przypadku należy stwierdzić, że wierzyciel może żądać zaspokojenia nie tylko z majątku osobistego dłużnika, z wynagrodzenia za pracę lub z dochodów uzyskanych przez dłużnika z innej działalności zarobkowej, jak również z korzyści uzyskanych z jego praw, o których mowa w art. 33 pkt 9, lecz również z przedmiotów majątkowych wchodzących w skład przedsiębiorstwa.

Art. 41 ma w zasadzie charakter bezwzględnie obowiązujący i jego działanie nie może być ani zmodyfikowane, ani wyłączone wolą małżonków. Za prawnie dopuszczalne uznaje jednak możliwość odstępstwa od zasad określonych w art. 41 w konkretnym stosunku prawnym, na podstawie umowy zawartej przez jednego z małżonków z wierzycielem. Umowa taka może prowadzić do rozciągnięcia odpowiedzialności małżonka na cały majątek wspólny w przypadku, gdy odpowiada za dług tylko swoim majątkiem osobistym i niektórymi przedmiotami należącymi do majątku wspólnego.

Odpowiedzialność żony albo męża za zapłatę za długi, kredyty, pożyczki czy umowy zawarte bez wiedzy i zgody małżonka – męża albo żony

Mocą proceduralnego przepisu art. 787 KPC, korespondującego z przepisem art. 41 § 1 KRO, tytułowi egzekucyjnemu wydanemu przeciwko osobie pozostającej w związku małżeńskim sąd nada klauzulę wykonalności także przeciwko jej małżonkowi z ograniczeniem jego odpowiedzialności do majątku objętego wspólnością majątkową, jeżeli wierzyciel wykaże dokumentem urzędowym lub prywatnym, że stwierdzona tytułem egzekucyjnym wierzytelność powstała za zgodą małżonka dłużnika. Jeżeli więc małżonek wyraził zgodę na zaciągnięcie zobowiązania, to wierzyciel powinien najpierw pozwać małżonka-dłużnika, a po wygraniu sprawy (uzyskaniu tytułu egzekucyjnego) wystąpić z wnioskiem o nadanie klauzuli wykonalności również przeciwko małżonkowi dłużnika.

Sprawa sądowa opracowana przez Kancelarię nr 1

Jak słusznie uznał Sąd Rejonowy złożenie przez D. W. własnoręcznego podpisu na umowie pożyczki zawieranej przez żonę G. W., jednoznacznie oznaczało wyrażenie przez niego zgody na zaciągnięcie ściśle określonego i zindywidualizowanego zobowiązania. Przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności związanych z ustnym zawarciem umowy, prowadzeniem przez strony umowy pertraktacji co do spłaty pożyczki oraz postawą pożyczkobiorców nakierowaną na zdobycie wymiernego dowodu udzielenia pożyczki, okazuje się zatem, że takie działanie nie pozostawiało żadnych wątpliwości co do charakteru podpisu oraz intencji jego autora. Skarżący dysponował odpowiednim zasobem danych i informacji, aby rozsądnie ocenić sprawę. Jego kwalifikacje, doświadczenie oraz poziom wiedzy ogólnej właściwej dla osoby z wyższym wykształceniem, pozwalał na odpowiednią ocenę potencjalnych zagrożeń związanych ze złożeniem konkretnego oświadczenia woli. Składając podpis w obecności pozwanych miał on nie tylko możliwość zapoznania się z dokumentem umowy, ale miał też pełną świadomość co do przyjmowanego na siebie zobowiązania. Logicznym zatem i uzasadnionym w świetle doświadczenia życiowego jest wniosek, że gdyby na przyjęcie takiego zobowiązania się nie godził, to nie zaakceptowałby umowy drogą jej podpisania. Powód zdawał zatem sobie sprawę z tego jakiej treści umowę podpisuje.

Co więcej nawet wprost oświadczył, że nie sprzeciwiał się jej zawarciu przez żonę. Wreszcie co znamienne podpis ten czynił go osobą odpowiedzialną za spełnienie świadczenia oddawczego w postaci zwrotu pożyczki. Zwłaszcza ta ostatnia okoliczność świadczy z całą stanowczością o tym, że powód godził się na zawarcie przedmiotowej umowy, w przeciwnym bowiem razie nie podjąłby się jej podpisania. Tym samym należy przyjąć, że ujawnienie zgody powoda na zawarcie przez żonę przedmiotowej umowy nastąpiło w sposób dostatecznie wyrażający tę wolę w rozumieniu przepisu art. 60 KPC Oprócz tego złożonego podpisu, w kontekście wykładni art. 65 KC, nie da się inaczej tłumaczyć jak zgody na wzięcie pożyczki. Nadto wierzyciele uzyskując oświadczenie skarżącego mieli interes w pozyskaniu dodatkowego zabezpieczenia spłaty długu poprzez możliwość ściągnięcia należności z majątku wspólnego małżonków W..

Żadna inna przyczyna ubiegania się przez wierzycieli o podpisanie umowy przez powoda nie występowała. W tym sensie argumenty powoda o podpisaniu przez niego umowy w innym celu, czy w innym charakterze, godziła byt i sens pożyczki, deprecjonując jej znaczenie. Jednocześnie sposób wyrażenia przez powoda tej woli niewątpliwie wywołały u strony pozwanej uzasadnione przekonanie, że na zawarcie umowy powód się zgadza. Dowodzenie obecnie przez apelującego, że w istocie było inaczej nie może odnieść dla niego pozytywnego skutku prawnego. Nawet gdyby przyjąć, że powód nie miał zamiaru godzić się na zawarcie tej umowy, które to twierdzenia w obliczu okoliczności sprawy uznać należy za nieprawdopodobne i niewiarygodne, to ta jego przeciwna „wola wewnętrzna” nie została w żaden sposób (nawet dorozumiany) ujawniona na zewnątrz, w aspekcie zaś składania oświadczeń woli istotna jest wyłącznie wola uzewnętrzniona wobec konkretnego odbiory oświadczenia czy też wobec bliżej nieokreślonego kręgu adresatów. Identycznie należało postąpić, jeżeli powód swój podpis odczytywał inaczej. Skoro było to tylko oświadczenie wiedzy koniecznym było zamieszczenie stosownej adnotacji w tym przedmiocie, która za pomocą właściwych zwrotów lub sformułowań pozwalałaby na taki a nie inny odbiór zachowania powoda, zgodnie z jego sugestiami i oczekiwaniami.

R. argumentacja skarżącego stanowiła nieudolną próbę wykreowania odmiennego stanu rzeczy aniżeli ten rzeczywisty. Bez znaczenia jest przy tym subiektywny odbiór całej sytuacji przez D. W., a to dlatego iż czyni on zadość wyłącznie partykularnym interesom powoda. Tak naprawdę stanowisko prezentowane w całym procesie przez apelanta było podyktowane chęcią uniknięcia odpowiedzialności za powstałe zobowiązanie pożyczkowe. Identyczne zapatrywanie w tej kwestii wyraził również Sąd Rejonowy, w związku z czym nie ma żadnych podstaw przemawiających za wzruszeniem prawidłowego i trafnego wyroku pierwszo-instancyjnego. Wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi – III Wydział Cywilny Odwoławczy III Ca 805/17

Sprawa sądowa opracowana przez Kancelarię nr 2

Sąd Okręgowy oddalił wniosek R. M. i K. M. o nadanie klauzuli wykonalności przeciwko małżonce dłużnika – E. Ż. Stanowisko Sadu Okręgowego było prawidłowe. Z treści wniosku nie wynikało bowiem, że wierzytelność stwierdzona nakazem zapłaty powstała w związku z prowadzeniem przedsiębiorstwa. Co więcej do takiego wniosku nie prowadzi analiza akt sprawy. W konsekwencji Sąd Okręgowy przyjął, iż mimo tego, że źródłem wierzytelności była czynność prawna (pożyczka) to nie została ona zaciągnięta za zgodą E. Ż.. Jak słusznie bowiem wskazał Sąd pierwszej instancji porozumienie zostało zawarte pomiędzy wierzycielami a dłużnikiem S. Ż.. Nie zostało ono podpisane przez małżonkę dłużnika, wobec powyższego nie stanowi ono dokumentu prywatnego, który potwierdzałby zgodę E. Ż. na zaciągnięcie pożyczki. W konsekwencji nadanie klauzuli wykonalności przeciwko E. Ż. na podstawie art. 787 KPC nie było możliwe.

Odpowiedzialność żony albo męża za zapłatę za długi, kredyty, pożyczki czy umowy zawarte bez wiedzy i zgody małżonka – męża albo żony Poznań Warszawa adwokat radca prawny prawnik kancelaria

W tym miejscu należy rozważyć, czy nadanie klauzuli wykonalności przeciwko E. Ż. mogło znaleźć oparcie w przepisie art. 7871 KPC, w tym przypadku z ograniczeniem klauzuli do przedsiębiorstwa wchodzącego w skład majątku wspólnego małżonków

Analiza zażalenia wskazuje, iż skarżący stoją na stanowisku, iż S. Ż. pożyczył od nich pieniądze na bieżący obrót i zakup artykułów medycznych do prowadzonych przez niego aptek. Celem wykazania tej okoliczności wnioskodawcy dołączyli do zażalenia zatwierdzone przez prokuratora postanowienie o odmowie wszczęcia śledztwa o przestępstwo z art. 286 § 1 KK z uwagi na brak znamion czynu zabronionego. W uzasadnieniu tego postanowienia wskazano, że S. Ż. podczas rozpytania powiedział, iż pożyczone pieniądze wykorzystane zostały na bieżący obrót i zakup artykułów medycznych do prowadzonych aptek. Należy zwrócić uwagę, iż rozpytanie nie może stanowić dowodu w rozumieniu przepisów prawa karnego procesowego. Ponadto przedmiotowe postanowienie jest dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 244 § 1 KPC, niemniej jednak stanowi on dowód jedynie tego, że odmówiono wszczęcia postępowania przygotowawczego. Sąd cywilny nie jest natomiast związany ustaleniami dokonanymi przez organ postępowania przygotowawczego, tym bardziej dokonanymi w oparciu o rozpytanie dłużnika. Dodatkowo wskazać należy, iż nawet gdyby postanowienie o odmowie wszczęcia śledztwa w zakresie wyników rozpytania dłużnika traktować jako dokument prywatny z art. 245 KPC to mogłoby ono być dowodem jedynie na to, że autor postanowienia oświadczył, iż w trakcie rozpytania dłużnik powiedział dane słowa. Takie stwierdzenie nie stanowi natomiast dowodu, że dłużnik przeznaczył pieniądze z pożyczki na prowadzenie przedsiębiorstwa. Na potrzeby zastosowania art. 7871 KPC oświadczenie zawarte w dokumencie prywatnym, o przeznaczeniu środków finansowych z pożyczki, powinno natomiast pochodzić od małżonka dłużnika.

Dodać należy, iż w porozumieniu zawartym między wierzycielami a S. Ż. nie znajduje się informacja jakie przeznaczenie miała zaciągnięta przez dłużnika pożyczka. Sam fakt prowadzenia przez niego aptek nie przesądza zaś, iż pożyczka związana była z prowadzeniem przedsiębiorstwa. Wobec powyższego stwierdzić należy, iż wierzyciele nie wykazali ani dokumentem urzędowym, ani prywatnym, że wierzytelność powstała w związku z prowadzeniem przez dłużnika przedsiębiorstwa. Mając to na uwadze przepis art. 7871 KPC również nie mógł stanowić podstawy do nadania klauzuli wykonalności wobec E. Ż..

Należy również zwrócić uwagę, iż wierzyciele nie wykazali podstawowej przesłanki nadania klauzuli wykonalności tj. okoliczności, że E. Ż. jest małżonką S. Ż.. Wskazali, iż nie mogli uzyskać odpisu aktu stanu cywilnego, do wniosku nie dołączyli jednakże odmowy wydania odpisu aktu małżeństwa przez kierownika Urzędu Stanu Cywilnego. Zgodnie natomiast z art. 45 ustawy z dnia 28 listopada 2014 roku Prawo o aktach stanu cywilnego (Dz.U. 2014, poz. 1741) odpis aktu stanu cywilnego wydaje się osobie, która wykaże w tym interes prawny. Niemniej jednak z uwagi na brak spełnienia pozostałych przesłanek nadania klauzuli wykonalności przeciwko małżonce dłużnika (o których była mowa powyżej) determinował rozstrzygnięcie. Stąd nie było potrzeby rozważać wniosku wierzycieli o zwrócenie się do Urzędu Stanu Cywilnego o wydanie odpisu aktu małżeństwa S. Ż..

Odnosząc się do kolejnych zarzutów skarżących wskazać należy, iż w niniejszej sprawie nie ma znaczenia to, że E. Ż. nie sprzeciwiła się zabezpieczeniu zobowiązania męża na przedmiocie należącym do majątku wspólnego małżonków. Pomijając, iż okoliczność ta nie została przez wierzycieli w żaden sposób udokumentowana, to przesłanki nadania klauzuli wykonalności przeciwko małżonkowi dłużnika wymienione są w art. 787 KPC oraz art. 7871 KPC Inne okoliczności niż wskazane w tym przepisach nie mogą zatem stanowić podstawy uwzględnienia wniosku wierzycieli. Zgodnie z przepisem art. 9231 KPC małżonek dłużnika w przypadku zajęcia nieruchomości wchodzącej w skład majątku wspólnego może, ale nie musi się takiej czynności sprzeciwić. Dalsze czynności egzekucyjne dopuszczalne są natomiast jedynie na podstawie tytułu wykonawczego wystawionego przeciwko obojgu dłużnikom. W niniejszej sprawie nie miało również znaczenia przepisanie przez E. Ż. i S. Ż. udziałów w spółce na osobę trzecią. Postanowienie Sądu Apelacyjnego w Krakowie – I Wydział Cywilny I ACz 693/15

W przypadku jakichkolwiek pytań bądź wątpliwości, pozostajemy do Państwa dyspozycji, prosimy przejść do zakładki kontakt.

Z wyrazami szacunku.

Adwokat Mateusz Ziębaczewski

Mateusz Ziębaczewski to doświadczony adwokat i specjalista od prawa rodzinnego. Swoją wiedzą i umiejętnościami służy klientom, pomagając im w najbardziej skomplikowanych sprawach rodzinnych. Gdy nie pisze artykułów na blogu, reprezentuje swoich klientów w sądzie, dążąc do osiągnięcia najlepszych dla nich rozwiązań.

email telefon LinkedIn

Zobacz pozostałe wpisy autora

Jarocin Gostyń Szamotuły Pleszew Czarnków Trzcianka Oborniki Chodzież Piła Gorzów Wielkopolski Konin Turek Nowy Tomyśl Leszno Wolsztyn Grodzisk Wielkopolski Gniezno Słupca Skoki Kalisz Śrem Buk Kostrzyn Duszniki Kościan Września Środa Wielkopolska Murowana Goślina Ostrów Wielkopolski Kórnik Luboń Swarzędz Opalenica Wągrowiec Krotoszyn Pobiedziska Pniewy Rogoźno Wronki Powidz S uchy Las Biedrusko Tarnowo Podgórne Komorniki Dopiewo Przykona Kleczew Czerwonak Stęszew Kleszczewo Rokietnica Międzychód, Łódź Wrocław Warszawa Katowice Kraków Rzeszów Lublin Gdańsk Szczecin Zielona Góra Opole Śląsk Kielce Olsztyn Bydgoszcz, Mińsk Mazowiecki Wołomin Pruszków Radom Otwock Legionowo Garwolin Grójec Ciechanów Grodzisk Mazowiecki Płońsk Ostrołęka, Dwór Mazowiecki Żyrardów Wyszków Mińsk Mazowiecki Łomianki Marki Ząbki Józefów Konstancin Sochaczew Nadarzyn Wólka, Kosowska Tarczyn Góra Kalwaria Wiskitki Teresin Zaborów Węgrów Warka Sokołów Przasnysz Pułtusk Raszyn Siedlce Białystok

Kancelaria Prawa Rodzinnego w Poznaniu