800 + plus a alimenty – czy Sąd uwzględnia 800+ przy alimentach na dziecko?

Czy Sąd uwzględnia pieniądze z 800 + plus przy alimentach na dziecko? Takie pytanie dostajemy często, gdyż celem 800 + puls jest przede wszystkim częściowe pokrycie wydatków związanych z zaspokojeniem potrzeb życiowych i wychowywaniem dzieci. Poniżej podajemy przykładowe argumenty do wykorzystania w sprawie sądowej na przekonanie Sądu do uwzględnienia świadczenia 800 + plus przy zasądzaniu alimentów od ojca oraz argumenty do nieuwzględniania pieniędzy z 800 + Plus przy zasądzaniu alimentów. Odpowiadając na pytanie tytułowe, tak, są wyroki w których Sąd uwzględnia świadczenie 800 + plus jak i ich nie uwzględnia. Nie ma zasady, niestety.

Zgodnie z art. 128 KRO obowiązek dostarczania środków utrzymania, a w miarę potrzeby także środków wychowania (obowiązek alimentacyjny) obciąża ojca i matkę. Art. 133 § 1 KRO stanowi, że rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Z kolei według treści art. 135 § 1 powyższej ustawy, zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. Wykonanie obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie albo wobec osoby niepełnosprawnej może polegać w całości lub w części na osobistych staraniach o utrzymanie lub o wychowanie uprawnionego (art. 135 § 2 KRO).

Kiedy należą się alimenty na dziecko mimo 800 plus

Obowiązek alimentacyjny rodziców względem ich niesamodzielnego dziecka, podlega szczególnie korzystnej dla niego regulacji. Przesłanką alimentacji jest niezdolność dziecka do samodzielnego utrzymania. Eksponuje się prawo dziecka do równej stopy życiowej z rodzicami postulując, aby jego alimentowanie sprzyjało prawidłowemu rozwojowi, choćby nawet dziecko żyło „poza wspólnotą” rodziców. Zasada dobra dziecka, wytycza w tym aspekcie równomierną powinność rodziców do łożenia alimentów i zapewnienia dziecku należnych warunków egzystencji, nawet kosztem szczególnego wysiłku w zaspokajaniu jego usprawiedliwionych potrzeb. Potrzeby te nie ograniczają się do elementarnego minimum egzystencji (pozwalającego na zwykłe biologiczne przeżycie), lecz obejmują wszystkie czynniki konieczne dla normalnego i prawidłowego rozwoju człowieka, zaspokojenia jego potrzeb fizycznych , zdrowotnych oraz duchowych. (uchwała SN z 16.12.1987, III CZP 91/86). Przy ocenie możliwości majątkowo-zarobkowych zobowiązanego uwzględnia się spożytkowany z należytą starannością jego potencjał, rozumiany jako dochody możliwe do uzyskania przy pełnym wykorzystaniu predyspozycji osobisto-zawodowych, sił, zdolności, kwalifikacji , zdobytego dotychczas doświadczenia.

Równa stopa życiowa dziecka

Obowiązek alimentacyjny pomiędzy rodzicami i dziećmi kształtuje zasada, iż dziecko uprawnione do alimentacji ma prawo do równej stopy życiowej z zobowiązanym, co oznacza prawo do zbliżonego poziomu zaspokajania usprawiedliwionych potrzeb. Rodzice zatem, w zależności od swoich możliwości, obowiązani są zapewnić dziecku środki do zaspokojenia jego potrzeb fizycznych – wyżywienia, mieszkania, odzieży, higieny osobistej, leczenia w razie choroby, jak i duchowych (kulturalnych), także środki wychowania (kształcenia). Nie ma przy tym jednego katalogu potrzeb, które można uznać za usprawiedliwione i podlegające zaspokojeniu w ramach obowiązku alimentacyjnego. Przy ocenie, które z potrzeb uprawnionego powinny być uznane za usprawiedliwione, należy brać pod uwagę z jednej strony możliwości zobowiązanego, z drugiej – zakres i rodzaj potrzeb. Granicę wysokości alimentów stanowią możliwości zarobkowe zobowiązanego, zatem wysokość alimentów nie może od tych możliwości abstrahować. Będzie to mieć wpływ na rozstrzygnięcie, w jakiej mierze możliwości zarobkowe i majątkowe zobowiązanego będą wzięte pod uwagę przy oznaczaniu zakresu obowiązku alimentacyjnego. Zawsze jednak każde dziecko musi mieć zapewnione podstawowe warunki egzystencji w postaci wyżywienia zapewniającego jego prawidłowy rozwój fizyczny, stosowną do wieku odzież, środki na ochronę zdrowia, kształcenie podstawowe i zawodowe oraz na ochronę jego osoby i majątku. Wyjście poza wymienione potrzeby zależy już tylko od osobistych cech dziecka oraz od zamożności i przyjętego przez zobowiązanego modelu konsumpcji.

Alimenty a 800 + plus

Artykuł 135 § 3 KRO wprost wskazuje, jakie świadczenia pobierane ze środków publicznych nie wpływają na zakres alimentów.

1) świadczenia z pomocy społecznej lub funduszu alimentacyjnego, o którym mowa w ustawie z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów (Dz.U. z 2016 r. poz. 169 i 195), podlegające zwrotowi przez zobowiązanego do alimentacji;

2) świadczenia, wydatki i inne środki finansowe związane z umieszczeniem dziecka w pieczy zastępczej, o których mowa w przepisach o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej;

3) świadczenie wychowawcze, o którym mowa w ustawie z dnia 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci (Dz.U. poz. 195) tzw. 800+, Rodzina 800 plus.

4) świadczenia rodzinne, o których mowa w ustawie z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych”

5) rodzicielskie świadczenie uzupełniające, o którym mowa w ustawie z dnia 31 stycznia 2019 r. o rodzicielskim świadczeniu uzupełniającym (Dz.U. poz. 303) należne w ramach programu „Mama 4 plus”.

Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 18 maja 2005 r. sygn. akt K 16/04 stwierdził, że zasiłki i świadczenia wypłacane uprawnionej do tego osobie ze środków publicznych nie maja wpływu na wyłączenie czy też ograniczenie zakresie świadczenia alimentacyjnego i wychowawczego, które powinny być spełnione przez osobę wskazaną w kodeksie rodzinnym. Państwo bowiem, działając na rzecz realizacji prawa dziecka do godziwych warunków życia powinno przede wszystkim wymuszać odpowiedzialne względem dziecka zachowania jego rodziców, bacząc by nie dopuścić do sytuacji, w której przepis prawa socjalnego doprowadziłoby do erozji obowiązków alimentacyjnych. Wspieranie rodziców przez państwo w celu zapewnienia dziecku środków utrzymania nie może być rozumiana jako wyręczania rodziców i przekładanie ciężarów z tym związanych na podatników. Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 11 grudnia 1967 r. – mającej moc zasady prawnej – wskazał, iż Sąd nie bierze pod uwagę zasiłku rodzinnego. Zasiłek ten przypada na potrzeby dziecka niezależnie od zasadzonych alimentów. Analogicznie traktować należy inne świadczenia otrzymywane przez państwo na rzecz dzieci.

Wobec powyższego teoretycznie zasiłek potocznie zwany „800 plus” oraz zasiłek rodzinny nie może mieć wpływu na wysokość obowiązku alimentacyjnego rodziców wobec dziecka. Teoretycznie zasiłek ten powinien być przeznaczony na poprawę warunków wychowawczych dziecka, na koszty związane z rozwojem jego zainteresowań, na dodatkowe potrzeby dziecka. Dlatego najczęściej sąd, zasądzając alimenty, zgodnie z art. 135 § 3 pkt 3 k.r.o., może, ale nie musi, brać pod uwagę świadczenia 800 plus. Może, ale nie musi, również brać pod uwagę innych świadczeń otrzymywanych na dziecko, wymienionych w art. 135 § 3 k.r.o. Jednak walcz o uwzględnienie 800 plus cytując nasze fragmenty wyroków.

Alimenty, Kindergeld i 800 +plus

Wprawdzie ustawodawca w art. 135 § 3 KRO powołał jedynie świadczenia, które są uregulowane w polskim porządku prawnym, tym niemniej  istota zasiłku rodzinnego w Niemczech, tak zwanego Kindergeld, jest tożsama z istotą i celowością świadczeń o podobnym charakterze jak w Polsce, a w szczególności chodzi o świadczenie wychowawcze z programu 800 plus. W tej sytuacji Kindergeld nie może wpływać na zakres obowiązku alimentacyjnego w Polsce. Kraje Unii Europejskiej mają swobodę ustanawiania własnych przepisów dotyczących uprawnień dotyczących świadczeń rodzinnych, choć wysokość i warunki ich wypłaty są różne. Rozporządzenia Wspólnoty Europejskiej zawierają jedynie przepisy koordynujące system ubezpieczeń społecznych.

Sąd nie uwzględnił albo uwzględnił przy alimentach 800 + plus

Mimo zakazu doliczania świadczeń wynikającego z art. 135 KRiO, zdarza się, że sądy powszechne przy wydawaniu wyroku w sprawach o alimenty, w ustnych bądź pisemnych, motywach wyroku wspomną , że świadczenie z programu 800+ nie może być traktowane jako nieistniejące i należy je uwzględnić przy zasądzaniu alimentów. Warto w takim wypadku rozważyć złożenie apelacji od wyroku, w którym Sąd określając wysokość alimentów uwzględnił świadczenie 800+. Gdyby Sąd nie uwzględnił świadczenia 8– plus warto jest napisać apelację i odwołać się. Fakt otrzymywania świadczenia 800 plus nie może zostać, przy orzekaniu alimentów, całkowicie pominięty. Świadczenia 800 plus ma na celu częściowe zaspokajanie potrzeb dziecka. Gdyby potrzeby dziecka były zaspokajane w całości alimentami, to świadczenie 800 plus nie spełniałoby swojej roli i byłoby czystym zyskiem rodzica

Opieka naprzemienna, alimenty i podział 800+ plus

Jakkolwiek wprowadzeniu pojęcia opieki naprzemiennej nie towarzyszyło zdefiniowanie tegoż wyrażenia, to aktualnie sądownictwo zgodnie wskazuje, że pod tym pojęciem należy uznawać opiekę wykonywaną na podstawie orzeczenia sądu powszechnego wykonywaną przez oboje rodziców w następujących po sobie porównywalnych okresach, zakładającą naprzemienne zamieszkiwanie dziecka u każdego z rodziców (vide: wyrok NSA z dnia 29 września 2021 r., I OSK 4362/18; wyrok NSA z dnia 8 lutego 2022 r., I OSK 1327/21, www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Instytucja opieki (pieczy) naprzemiennej znajduje bowiem oparcie w uprawnieniu sądu rodzinnego i opiekuńczego do rozstrzygania o sposobie wykonywania władzy rodzicielskiej, którą rodzice muszą posiadać, przez ustalenie miejsca pobytu dziecka, nie zaś w uprawnieniu tegoż sądu do rozstrzygnięcia o prawie do kontaktów, które jest kwestią pochodną od miejsca pobytu dziecka. Przy czym pozostawienie obojgu rodzicom pełnej władzy rodzicielskiej nie jest tożsame z powierzeniem im opieki (pieczy) naprzemiennej, a więc pozostawienie nieuszczuplonej władzy rodzicielskiej nie oznacza automatycznie powstania pieczy naprzemiennej (vide: wyrok NSA z dnia 29 września 2021 r., I OSK 4362/18 i przywołane tam poglądy doktryny, www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

Systematyka ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz.U.2019.2086 ze zm.), dalej jako „k.r.o. wskazuje na odrębność takich kwestii jak władza rodzicielska (Oddział 2) i kontakty z dziećmi (Oddział 3). Ustawodawca odróżnia władzę rodzicielską i sprawowaną w jej ramach pieczę nad dzieckiem oraz jego wychowywanie, od kontaktów z dzieckiem. Władza rodzicielska obejmuje obowiązek i prawo rodziców do wykonywania pieczy nad osobą i majątkiem dziecka oraz do wychowania dziecka, z poszanowaniem jego godności i praw. Rodzice wychowują dziecko pozostające pod ich władzą rodzicielską i kierują nim, a nadto zobowiązani są troszczyć się o fizyczny i duchowy rozwój dziecka i przygotować je należycie do pracy dla dobra społeczeństwa, odpowiednio do jego uzdolnień (art. 95 § 1 i art. 96 § 1 KRO). Natomiast kontakty z dzieckiem są niezależne od władzy rodzicielskiej i nie wchodzą w jej zakres (vide: T.Sokołowski, Charakter prawny osobistej styczności rodziców z dzieckiem, KPPr. 2000/2, s. 291). Zgodnie z art. 113 KRO, niezależnie od władzy rodzicielskiej rodzice oraz ich dziecko mają prawo i obowiązek utrzymywania ze sobą kontaktów. Kontakty z dzieckiem obejmują w szczególności przebywanie z dzieckiem (odwiedziny, spotkania, zabieranie dziecka poza miejsce jego stałego pobytu) i bezpośrednie porozumiewanie się, utrzymywanie korespondencji, korzystanie z innych środków porozumiewania się na odległość, w tym ze środków komunikacji elektronicznej.

Pozostawanie dziecka pod naprzemienną opieką obojga rodziców nie jest kwestią mogącą podlegać interpretacji stron lub organu, prowadzącego dane postępowanie administracyjne a fakt ten musi wynikać wprost z orzeczenia sądu. Jednak uznanie, że z opieką naprzemienną mamy do czynienia tylko wówczas, gdy expressis verbis takie orzeczenie znajdzie się w treści wyroku sądowego jest nieracjonalne i niesprawiedliwe wobec tych rodziców, którzy sami ustalili zasady opieki bez uprzedniej ingerencji sądu. Jeśli władza rodzicielska została powierzona obojgu rodzicom, a rzeczywista opieka nad dzieckiem jest sprawowana w taki sposób, że w powtarzających się okresach rodzic sprawuje nad nim wyłączną opiekę, to będą podstawy do uznania, że w sprawie mamy do czynienia z opieką naprzemienną.

Świadczenie 800 + plus przysługuje matce albo ojcu, jeżeli dziecko wspólnie zamieszkuje i pozostaje na utrzymaniu matki albo ojca. Powyższe oznacza, iż w odniesieniu do matki i ojca dziecka ustawa 500+, jako podstawowy warunek uzyskania świadczenia wychowawczego statuuje wymóg wspólnego zamieszkiwania i pozostawania przez dziecko na ich utrzymaniu. Wyjątkiem od tej zasady jest sytuacja opisana w art. 5 ust. 2a tejże ustawy. Przepis ten stanowi bowiem, iż w przypadku gdy dziecko, zgodnie z orzeczeniem sądu, jest pod opieką naprzemienną obydwojga rodziców rozwiedzionych, żyjących w separacji lub żyjących w rozłączeniu, sprawowaną w porównywalnych i powtarzających się okresach, kwotę świadczenia wychowawczego ustala się każdemu z rodziców w wysokości połowy kwoty przysługującego za dany miesiąc świadczenia wychowawczego.

Zatem statuuje dla każdego z rodziców rozwiedzionych (żyjących w separacji lub w rozłączeniu), niezależne od drugiego rozwiedzionego małżonka, prawo do połowy wysokości świadczenia wychowawczego. Uprawnienie powyższe ma charakter samoistny, tj. niezależny od równie wyłącznego uprawnienia drugiego rozwiedzionego małżonka do otrzymania połowy świadczenia wychowawczego za dany miesiąc. Zatem w sytuacji rodziców rozwiedzionych (żyjących w separacji lub w rozłączeniu) każdemu z nich przysługuje prawo do połowy wysokości świadczenia, niezależnie od uprawnienie drugiego, tj. nie ma jakiegokolwiek znaczenia, kiedy drugi z małżonków złożył wniosek o przysługującemu mu prawo do połowy wysokości świadczenia, a nawet czy w ogóle zechce z takowego prawa skorzystać. W związku z tym organ nie musi wyjaśniać, czy matka dzieci także wystąpiła o świadczenie 800 plus.

Świadczenie wychowawcze nie jest także powiązane z kryterium dochodowym, nie może być zatem uznane za część szeroko rozumianej pomocy społecznej. Uprawnienie do uzyskania tego świadczenia wiąże się z materialną pomocą służącą wychowywaniu dziecka, zaś wyznacznikiem uzyskania prawa do świadczenia wychowawczego przez podmioty uprawnione jest sprawowanie przez nich opieki, utożsamiane z wychowaniem małoletniego dziecka, a w konsekwencji warunkiem takim jest zamieszkiwanie czy też wychowanie i sprawowanie opieki nad małoletnim i zaspokajanie jego potrzeb życiowych.

Dobrowolne alimenty a 800 + plus

Dobrowolne alimenty bez rozwodu to finansowe wsparcie udzielane przez jednego rodzica dziecku, najczęściej jest to ojciec, zazwyczaj w przypadku, gdy nie ma wyroku sądowego do udzielania alimentów. Oznacza to, że ojciec decyduje się dobrowolnie przekazać środki finansowe dziecku zwykle w celu wsparcia jego potrzeb życiowych, utrzymania lub wychowania.

Obniżenie alimentów a 800 + plus

Świadczenie 800 plus ma co do zasady, stanowić wsparcie dla rodziców w wychowywaniu dzieci i jego celem jest właśnie inwestycja w ich rozwój. Dlatego też takie świadczenie  nie powinno być podstawą np. do żądania obniżenia alimentów na dziecko. Zgodnie z orzecznictwem Sądów branie pod uwagę świadczenia „800 plus” przy rozstrzyganiu spraw alimentacyjnych, wpłynęłoby niekorzystnie na rozpatrywane sprawy, gdyż każdy z rodziców na którym spoczywa obowiązek alimentacyjny chciałby ich obniżenia, a co za tym idzie zmniejszyłby się jego wkład w wychowanie dziecka i przerzucenie obowiązku utrzymania dziecka na państwo.

Podwyższenie alimentów a 800 + plus

Zgodnie z art. 138 k.r.o. w razie zmiany stosunków można żądać zmiany orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku alimentacyjnego, czyli podwyższenie alimentów. Przez pojęcie „stosunków” wskazanych w przywołanej regulacji należy rozumieć okoliczności istotne z punktu widzenia ustawowych przesłanek obowiązku alimentacyjnego i jego zakresu określonych w art. 133 i 135 k.r.o. Stosownie do treści art. 133 § 1 k.r.o rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Zatem tylko posiadanie przez dziecko własnego majątku z którego dziecko mogłoby się samodzielnie utrzymać zwalnia rodziców z ich obowiązku alimentacyjnego wobec niego.  W pozostałych przypadkach na rodzicach ciąży obowiązek dostarczania małoletniemu środków utrzymania i wychowania a jego zakres zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego (art. 135 § 1 k.r.o.).

Obowiązek alimentacyjny rodziców wobec dzieci z reguły utrzymuje się przez dłuższy czas, co zwykle wiążę się ze zmianą okoliczności, które kształtują zakres tego obowiązku. Orzekając o alimentach wymagalnych w dacie wyrokowania są bierze za podstawę potrzeby uprawnionego oraz zarobkowe i majątkowe możliwości zobowiązanego według stanu istniejącego w dacie orzekania (art. 316 § 1 k.p.c.). W sytuacji, gdy świadczenia te nie odpowiadają już potrzebom dziecka lub nie przystają do możliwości zarobkowych i majątkowych rodziców, a zmiany te mają charakter istotny i nastąpiły po wydaniu orzeczenia ustalającego obowiązek alimentacyjny, aktualizują się podstawy do wystąpienia z powództwem opartym o treść art. 138 k.r.o. o zmianę tego orzeczenia.

Dla zasadności żądania podwyższenia alimentów konieczne jest wykazanie, że nastąpił istotny wzrost usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz, że zwiększyły się możliwości zarobkowe i majątkowe zobowiązanego do alimentacji. Współzależność między tymi dwoma czynnikami wyraża się w tym, że usprawiedliwione potrzeby uprawnionego powinny być zaspokojone w takim zakresie, w jakim zezwalają na to możliwości zarobkowe i majątkowe zobowiązanego do alimentowania. Oznacza to, że rozstrzygnięcie o żądaniu opartym o treść art. 138 k.r.o. wymaga porównania stanu istniejącego w dacie uprawomocnienia się wyroku zasądzającego alimenty ze stanem istniejącym w dacie orzekania o ich podwyższeniu. Okoliczność, że doszło do zmiany uzasadniającej żądanie powództwa strona powodowa, stosownie do ogólnej reguły dowodowej określonej w art. 6 k.c. powinna wykazać.

Jak przekonać Sąd, by uwzględnił 800+ w sprawie o alimenty

Poniżej cytujemy fragmenty naszych spraw w których Sąd uwzględnił 800+ w sprawie o alimenty:

1. Dodać należy również, iż zasądzona kwota 350 zł tytułem alimentów, nie stanowi całości świadczeń należnych powódce, gdyż dodatkowo przysługuje jej świadczenie 800+ miesięcznie i nie są to pieniądze na jakiekolwiek wydatki jej matki, ale zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci świadczenie to jest przeznaczone na – częściowe pokrycie wydatków związanych z wychowywaniem dziecka, w tym z opieką nad nim i zaspokojeniem jego potrzeb życiowych. Zgodnie z art. 135 § 3 pkt 3 k.r i o. świadczenie wychowawcze z programu 800+ nie ma wpływu na zakres świadczeń alimentacyjnych. Powyższe oznacza, że świadczenie wychowawcze 800+ dla dziecka, na jego wychowanie i zaspokojenie jego potrzeb nie wpływa na zakres obowiązku alimentacyjnego żadnego z rodziców, ani na ich możliwości zarobkowe i majątkowe, a więc nie zwalnia żadnego z rodziców od swojej części uczestniczenia w kosztach utrzymania dziecka. Ponadto, świadczenie wychowawcze nie wlicza się do średniego miesięcznego dochodu gospodarstwa domowego przy ubieganiu się o inną pomoc państwową (zasiłki z pomocy społecznej, alimenty z Funduszu Alimentacyjnego, dodatki mieszkaniowe, itp.). Jednakże z faktu, iż kwotę 800 zł wypłacaną rodzicowi, pod którego opieką pozostaje dziecko nie zalicza się do dochodu tego rodzica, mającego wpływ na jego zakres świadczenia alimentacyjnego wobec dziecka, nie można wyprowadzić wniosku, że Sąd ustalając obowiązek alimentacyjny pomija fakt otrzymywania przez dziecko 800 zł na jego potrzeby. Dlatego Sąd, orzekając w niniejszej sprawie wziął pod uwagę, że małoletnia I. L. otrzymuje kwotę 800 zł na częściowe pokrycie wydatków związanych z jej wychowywaniem, w tym opieką nad nią i zaspokojeniem jej potrzeb życiowych, ale nie uwzględniał tej kwoty jako dochodu jej matki podczas ustalania jego zakresu świadczenia alimentacyjnego na córkę.

2. Co do zarzutu dotyczącego naruszenia art. 135 § 3 pkt 3 KRO poczynionego przez powoda, to Sąd wskazuje, że zgodnie z ustawą z dnia 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci – celem udzielenia świadczenia wychowawczego jest częściowe pokrycie wydatków związanych z wychowywaniem dziecka, w tym z opieką nad nim i zaspokojeniem jego potrzeb życiowych. (art. 4 ust. 1 tej ustawy). Matka powoda winna zatem środki te wydatkować na polepszenie sytuacji życiowej małoletniego. Nie sposób przy tym uznać, że środki te niejako nie istnieją, gdyż stanowią stały, comiesięczny dochód rodziny, przez co Sąd jest zobowiązany uwzględnić je w czynionych ustaleniach faktycznych. Nie wpływają one jednak na wysokość samego świadczenia alimentacyjnego. Niemniej nawet pomijając okoliczność otrzymywania przez matkę powoda środków ze świadczenia wychowawczego, orzeczenie Sądu I instancji uznać należy za prawidłowe zarówno co do zasadności jak i wysokości.

3. Alimenty od pozwanego na rzecz syna w dotychczasowej wysokości są aktualnie wystarczające i odpowiadają usprawiedliwionym potrzebom małoletniego powoda. Natomiast świadczenia z tytułu 800+ zgodnie z ich przeznaczeniem matka winna przeznaczać wyłącznie na zaspokojenie małoletniego powoda zgodnie z treścią art. 4. 1. ustawy z dnia 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci.

4. Dodać należy również, iż kwota 700 zł alimentów, to nie jest całość świadczeń należnych małoletnim powodom, gdyż dodatkowo dzieciom przysługują dwa świadczenia 800+ miesięcznie, świadczenia rodzinne, wyprawka szkolna syna stron w kwocie 300 zł rocznie i nie są to pieniądze na jakiekolwiek wydatki matki powodów, ale zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci świadczenie to jest przeznaczone na – częściowe pokrycie wydatków związanych z wychowywaniem dziecka, w tym z opieką nad nim i zaspokojeniem jego potrzeb życiowych.

5. Zdaniem Sądu zasiłek 800+ powinien być przeznaczony na poprawę warunków wychowawczych dziecka, na koszty związane z rozwojem jego zainteresowań, na dodatkowe potrzeby dziecka. np. jak małoletnie powódki- wyjście na basen, dodatkowe zajęcia takie jak tańce, czy przynależność do harcerstwa itp.

Jak przekonać Sąd, by nie uwzględniał 800+ w sprawie o alimenty

Poniżej cytujemy fragmenty naszych spraw w których Sąd nie uwzględnił 800+ w sprawie o alimenty:

1. Tym samym poza przedmiotem rozważań w niniejszej sprawie uznać należy kwestie otrzymywania przez matkę małoletniego świadczenia 800+ czy Kindergeld w wysokości 196 euro (835 zł). Jednakże podkreślenia wymaga, iż aktualnie małoletni powód otrzymuje świadczenie rodzinne z rządowego programu 800+, natomiast reszta wypłacana jest przez rząd niemiecki (do wysokości K. tj. ok. 300 zł). Dodatkowo nie sposób zgodzić się z argumentacją pozwanego, który wskazywał, iż nie może zmienić miejsca zatrudnienia i podjąć lepiej płatnej pracą w Polsce, bowiem małoletni powód straci wtedy świadczenie otrzymywane z Niemiec w wysokości ok. 300 zł. Pozwany M. P. (1) z uwagi na bardzo dobrą znajomość języka niemieckiego, posiadane doświadczenie w obsłudze klienta, a nadto kierunkowe wykształcenie (masażysta), wszystkie te czynniki powodują, iż pozwany niewątpliwie mógłby znaleźć dobrze płatną pracę w Polsce, nie musiałby ponosić znacznych kosztów na dojazdy do Niemiec (ok. 40 km w jedną stronę), a tym samym równoważyłyby się braki w uzyskiwanych świadczeniach z Niemiec. Nadto pomoc od państwa nie powinna być jednym wyznacznikiem w podejmowaniu zatrudnienia i dokonywania kalkulacji, bowiem to na rodzicach – a nie na państwie – spoczywa obowiązek utrzymania małoletnich dzieci. Ponadto godzi się zauważyć, że zatrudniając się w pełnym wymiarze czasu pracy, pozwany mógłby uzyskać większe wynagrodzenie.

2. Na marginesie należy dodać, iż tzw. Program Rodzina 800 plus, a skonkretyzowany w sensie prawnym w Ustawie z dnia 11 lutego 2016 roku o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci, nie wpływa na zakres obowiązku alimentacyjnego. W uzasadnieniu projektu tejże ustawy wskazano, że jej celem jest wsparcie osób wychowujących dzieci, poprzez częściowe pokrycie związanych z tym wydatków i nie może być wykorzystywana do zmniejszenia zobowiązań alimentacyjnych.

3. Pozwany podnosił także, iż K. K. otrzymuje na syna świadczenie wychowawcze, zasiłki rodzinne, zasiłek z tytułu samotnego wychowywania dziecka przez co ma środki na zaspokojenie potrzeb małoletniego. Podkreślić należy , iż w świetle przepisu art. 135 § 3 pkt 3 i 4 KRO świadczenia rodzinne o których mowa w ustawie z dnia 28.11.2003 r. o świadczeniach rodzinnych (a więc m.in. zasiłek rodzinny) oraz świadczenie wychowawcze o którym mowa w ustawie z dnia 11.02.2016 r. o pomocy państwa w wychowaniu dzieci (potocznie nazywane „świadczeniem 800+”), nie mają wpływu na zakres świadczeń alimentacyjnych. Przepis ten należy interpretować w ten sposób, że w/w świadczenia nie wpływają na zakres obowiązku alimentacyjnego żadnego z rodziców, co oznacza, że fakt otrzymywania tych świadczeń, nie zwalnia żadnego z rodziców od swojej części uczestniczenia w kosztach utrzymania dziecka.

4. Sąd określając wysokość alimentów nie bierze pod uwagę uzyskiwanych świadczeń z pomocy społecznej, jak również świadczeń wychowawczych tzw. programu 800+, czy tez świadczenia w kwocie 300 złotych związanego z rozpoczęciem roku szkolnego. Inna sprawą jest natomiast to w jakim zakresie i do którego rodzica świadczenia te powinny być kierowane, zwłaszcza w przypadku sprawowania pieczy naprzemiennej. Zgodnie z ustawą z 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci (Dz.U. z 2019 r. poz. 2407 ze zm.) świadczenie wychowawcze jest przyznawane jednemu z rodziców dziecka w wysokości 800 złotych. Ta ogólna reguła obowiązuje też w przypadku rodziców rozwiedzionych lub żyjących w rozłączeniu, ale z jednym wyjątkiem wskazanym w art. 5 ust. 2a wskazanej ustawy. Jeżeli bowiem dziecko znajduje się pod opieką naprzemienną obydwojga rodziców – sprawowaną w porównywalnych i powtarzających się okresach – wtedy każdemu z nich przysługuje połowa świadczenia, czyli 250 złotych. Przedmiotem rozbieżności w orzecznictwie sądów administracyjnych jest kwestia, czy opieka naprzemienna musi wynikać z orzeczenia sądu, czy też może być brana pod uwagę jako okoliczność faktyczna przy podejmowaniu decyzji o przyznaniu świadczenia. Nie rozstrzygając tego zagadnienia w tym miejscu wskazać jedynie należy, iż w ocenie Sądu orzekającego w niniejszej sprawie intencją ustawodawcy było aby świadczenia te były przekazywane obojgu rodzicom świadczącym pieczę naprzemienna.

W przypadku jakichkolwiek pytań bądź wątpliwości, pozostajemy do Państwa dyspozycji. Prosimy przejść do zakładki kontakt.

Z wyrazami szacunku.