Twoja sprawa z zakresu prawa rodzinnego jest już wystarczająco stresująca. Nie powinieneś rozbijać banku tylko po to, aby upewnić się, że jesteś chroniony

Odmowa oraz brak zgody na intercyzę i rozdzielność majątkową z powodu zdrady męża czy żony

Zgodnie z treścią przepisu art. 52 § 1a KRO ustanowienia przez sąd rozdzielności majątkowej może żądać wierzyciel jednego z małżonków jeżeli uprawdopodobni, że zaspokojenie wierzytelności stwierdzonej tytułem wykonawczym wymaga dokonania podziału majątku wspólnego małżonków. Powyższy przepis stawia dwa konieczne warunki do uwzględnienia wytoczonego przez wierzyciela powództwa o ustanowienie rozdzielności majątkowej, a mianowicie:

– wykazania istnienia stwierdzonej tytułem wykonawczym wierzytelności w stosunku do jednego z małżonków oraz

– uprawdopodobnienie, że zaspokojenie tej wierzytelności wymaga podziału majątku wspólnego małżonków.

Odmowa oraz brak zgody na intercyzę i rozdzielność majątkową z powodu zdrady męża czy żony Poznań

Zaspokojenie wierzytelności przysługującej od jednego z małżonków wymaga dokonania podziału majątku wspólnego wówczas, gdy nie ma możliwości zaspokojenia tej wierzytelności z majątku osobistego dłużnika i składników majątku wspólnego małżonka wymienionych w art. 41 § 2 KRO i gdy brak podstaw do poszukiwania zaspokojenia z majątku wspólnego małżonków (brak podstawy do nadania klauzuli wykonalności przeciwko małżonkowi dłużnika z ograniczeniem jego odpowiedzialności do majątku objętego wspólnością majątkową – art. 787 i art. 787 1 KPC), natomiast będzie możliwe zaspokojenie z udziału w majątku wspólnym małżonków, który w wyniku podziału przypadnie temu małżonkowi, który jest dłużnikiem (tak Komentarz do Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego pod redakcją K.Piaseckiego, LexisNexis, Wydanie 4, Warszawa 2009, tezy do art. 52).

Stosownie do art. 41 § 1 KRO, jeżeli małżonek zaciągnął zobowiązanie za zgodą drugiego małżonka, wierzyciel może żądać zaspokojenia także z majątku wspólnego małżonków. Jeżeli jednak jeden z małżonków zaciągnął zobowiązanie, a drugi małżonek nie wyraził na to zgody, wierzyciel nie ma możliwości egzekucji swoich roszczeń z majątku wspólnego małżonków. Stosownie bowiem do art. 41 § 2, jeżeli małżonek zaciągnął zobowiązanie bez zgody drugiego małżonka albo zobowiązanie jednego z małżonków nie wynika z czynności prawnej, wierzyciel może żądać zaspokojenia z majątku osobistego dłużnika, z wynagrodzenia za pracę lub z dochodów uzyskanych przez dłużnika z innej działalności zarobkowej, jak również z korzyści uzyskanych z jego praw autorskich i pokrewnych, a jeżeli wierzytelność powstała w związku z prowadzeniem przedsiębiorstwa, także z przedmiotów majątkowych wchodzących w skład przedsiębiorstwa.

Jeżeli małżonek, który zaciągnął zobowiązanie, nie posiada majątku osobistego lub majątek ten jest niewielki, nie uzyskuje również dochodów z działalności zarobkowej, wierzyciel znajduje się w sytuacji, w której nie ma praktycznie możliwości wyegzekwowania swojego roszczenia. Nawet w sytuacji gdy małżonkowie posiadają znaczny majątek wspólny, wierzyciel małżonka, który zaciągnął zobowiązanie bez zgody drugiego, nie może żądać zaspokojenia z tego majątku. Wierzyciel małżonka nie może też w czasie trwania wspólności ustawowej żądać zaspokojenia z udziału, który w razie ustania wspólności przypadnie temu małżonkowi w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku. Dopiero kiedy wspólność małżeńska majątkowa ustanie i nastąpi podział majątku wspólnego, wierzyciel będzie mógł żądać zaspokojenia swoich roszczeń z majątku małżonka-dłużnika, w skład którego wejdą przedmioty i prawa uzyskane przez niego w wyniku podziału majątku wspólnego małżeńskiego.

Dodanie § 1a w art. 52 KRO dokonane z mocą od 20 stycznia 2008 r. przez art. 32 i art. 48 pkt 2 ustawy z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów (Dz.U.2007.192.1378) było reakcją na trudności w uzyskaniu przez wierzycieli zaspokojenia swych należności od dłużników pozostających w związku małżeńskim i podlegających ustrojowi wspólności majątkowej oraz próbą wyważenia na nowo interesów małżonków i ich wierzycieli.

Ważne znaczenie w kontekście analizy przesłanek z art. 52 § 1a KRO ma fakt, iż wierzyciel nie musi udowadniać faktu, że zaspokojenie wierzytelności stwierdzonej tytułem wykonawczym wymaga dokonania podziału majątku wspólnego małżonków. Wystarczy sam fakt „uprawdopodobnienia”, a więc uzasadnienie przypuszczenia, że podział taki jest konieczny. Pamiętać przy tym należy, iż ustawodawca wyłącza zastosowanie szczególnych przepisów o postępowaniu dowodowym, jeżeli ustawa przewiduje uprawdopodobnienie zamiast dowodu (art. 243 KPC). Podkreśla się, iż uprawdopodobnienie nie stwarza stanu pewności co do istnienia stanu faktycznego, ale stwarza stan uwiarygodnienia zaistnienia danego stanu faktycznego. Podlega jednak ocenie sądu zgodnie z zasadą swobodnej oceny środków dowodowych. W doktrynie wskazuje się, iż najczęściej do uprawdopodobnienia danych okoliczności faktycznych wystarcza pisemne oświadczenie osoby trzeciej, pojawił się nawet pogląd, iż do uprawdopodobnienia okoliczności, o których mowa w art. 52 § 1a KRO wystarczy pisemne oświadczenie wierzyciela, iż dla zaspokojenia wierzytelności wymagany jest podział majątku wspólnego małżonków, jeżeli w oświadczeniu wierzyciel wskaże na okoliczności, dotyczące np. charakteru wierzytelności, uzasadniające przypuszczenie, iż bardziej korzystne dla wierzyciela będzie zaspokojenie się z części majątku wspólnego, która przypadnie małżonkowi dłużnikowi po podziale, niż prowadzenie egzekucji z niektórych składników majątku wspólnego (por. G. Jędrejek Powództwo o ustanowienie przymusowego ustroju majątkowego (w:) Intercyzy. Pojęcie. Treść. Dochodzenie roszczeń Rozdział V. Dochodzenie przez osoby trzecie roszczeń wynikających z umów majątkowych małżonków). Termin „uprawdopodobnienie” nie jest definiowany przez przepisy prawa, należy więc w tym zakresie posiłkować się poglądami doktryny prawa cywilnego oraz stwierdzeniami zaczerpniętymi z orzeczeń sądowych. Sąd Najwyższy w orzeczeniach z dnia 19 czerwca 1951 r. (zob. por. C 398/51; OSN 1951, nr 3, poz. 89), z dnia 9 września 1961 r. (zob. por. 4 CZ 54/61; OSPiKA 1962, nr 11, poz. 289) stwierdził, że sąd może uznać jakieś twierdzenie za uprawdopodobnione tylko wtedy, gdy „nabierze przekonania”, iż tak właśnie jest. Istotnym jest, że nie musi to zostać udowodnione.

Odmowa oraz brak zgody na intercyzę i rozdzielność majątkową z powodu zdrady męża czy żony Poznań

Podnieść należy także, że w drodze wyjątku, w szczególnie uzasadnionych wypadkach, należy dopuścić możliwość zastosowania przewidzianej w art. 5 KC konstrukcji nadużycia prawa w sprawach, w których wierzyciel jednego z małżonków dochodzi na podstawie art. 52 § 1a KRO w procesie przeciwko obojgu małżonkom ustanowienia między nimi rozdzielności majątkowej. Przy czym z punktu widzenia zasad stosowania art. 5 KC nie jest rzeczą obojętną ocena zachowania się podmiotu prawnego pozostającego w konkretnym wypadku pod ochroną prawa. Związana z tym jest zasada „czystych rąk”, zgodnie z którą nie może korzystać z ochrony art. 5 KC ten kto sam narusza zasady współżycia społecznego. Wskazany przepis służy wyłącznie do oceny ludzkich zachowań, nie zaś przepisów, a ściślej skutków prawnych ich stosowania. Niewątpliwie klauzula z art. 5 KC nie ma charakteru nadrzędnego w stosunku do pozostałych przepisów prawa; przez odwołanie się do społeczno-gospodarczego przeznaczenia prawa czy zasad współżycia społecznego nie można podważać mocy obowiązującej przepisów prawnych, z reguły nie można definitywnie unicestwiać prawa podmiotowego, a wynikająca z art. 5 KC ochrona powinna mieć charakter raczej przejściowy, a nie trwały. Nie można skutecznie oddalić powództwa powołując się tylko na art. 5 KC, jeżeli strona której przysługiwać miałaby płynąca z niego ochrona, sama nie przestrzega wyrażonych w nim zasad oraz nie wskaże żadnych szczególnych okoliczności. W tym miejscu zasadne jest przypomnienie orzeczenia Sądu Najwyższego z 25 sierpnia 2011 r. (II CSK 640/10, Lex numer 964496), w którym stwierdzono, że istotą prawa cywilnego jest strzeżenie praw podmiotowych, a zatem wszelkie rozstrzygnięcia prowadzące do redukcji bądź unicestwienia tych praw mają charakter wyjątkowy. Odmowa udzielenia ochrony prawnej na podstawie art. 5 KC, z uwagi na jego wyjątkowy – w powyższym ujęciu, charakter musi być uzasadniona istnieniem okoliczności rażących i nieakceptowanych w świetle powszechnie uznawanych w społeczeństwie wartości.

Sprawa sądowa opracowana przez Kancelarię

Pozwem z dnia 31.03 powód P. W. wniósł o ustanowienie rozdzielności majątkowej pomiędzy małżonkami P. W. a pozwaną M. W. od dnia 02.12. (data wniesienia przez pozwaną pozwu o rozwód), alternatywnie na wypadek nieuwzględnienia żądania z wniosku głównego o ustanowienie rozdzielności majątkowej stron od dnia 10.02.2014 roku (data wyprowadzenia się żony z dziećmi) oraz z ostrożności procesowej o orzeczenie rozdzielności majątkowej z dniem wytoczenia powództwa w przypadku uznania przez Sąd braku podstaw do orzeczenia rozdzielności majątkowej z datą wsteczną)  W uzasadnieniu pozwu wskazał, że dnia 2 grudnia pozwana złożyła pozew o rozwód, w dniu 10 lutego wyprowadziła się z dziećmi z mieszkania powoda do wynajmowanego lokalu, zaciągnęła długi na karcie kredytowej na co najmniej 8.000 zł, ma też zadłużenie w opłatach za szkołę wyższą do której uczęszcza w kwocie 8.000 zł, jak tez zawarła szereg umów pożyczek na nieznaną powodowi kwotę; powód jest przedsiębiorcą , wspólnikiem spółki, nadto prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą i nie może normalnie działać, bowiem w wielu przypadkach konieczna jest zgoda żony np. na otwarcie linii kredytowej, a z racji niemożności komunikacji taka zgoda nie może być wyrażona. Nadto, że pozwana jest niegospodarna i lekkomyślna, mając zadłużenia i otrzymując od powoda na zaspokojenie potrzeb rodziny 4.000 zł miesięcznie oraz swoje dochody na poziomie ok. 9.000 zł brutto.

Odmowa oraz brak zgody na intercyzę i rozdzielność majątkową z powodu zdrady męża czy żony Poznań

W odpowiedzi na pozew pozwana M. W. działająca przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosła o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazała m.in. że brak jakichkolwiek przesłanek do uwzględnienia żądania, a pozew jest zemstą powoda za to, że wytoczyła powództwo o rozwód z żądaniem orzeczenia rozwodu z wyłącznej winy powoda i zażądała alimentów także na siebie. Wskazała, że mąż ją zdradzał, nie chciał pokazać jej wyników na nosicielstwo chorób wenerycznych, żądając jednocześnie pożycia fizycznego, więc zdecydowała się wyprowadzić od męża i wynająć mieszkanie. Nigdy też nie utrudniała mężowi prowadzenia działalności gospodarczej, zarządzał całym swoim zarobkiem, a także częścią zarobków pozwanej, które ta mu przekazywała w trakcie zgodnego pożycia małżonków. Nigdy mąż nie zwracał się do niej o wyrażenie zgody na jakąkolwiek decyzję jaką chciał podjąć. Długi wynikały z tego, że pozwany zaprzestał łożenia na rodzinę odpowiednich kwot, zaprzestał robienia zakupów dla dzieci. Pozwana deklarowała chęć współdziałania z powodem w zakresie zarządzania majątkiem wspólnym oraz podejmowania decyzji dotyczących jego firmy. Wskazała, że to powód trwoni majątek, wydając pieniądze na kochankę. Nadto nadużyciem prawa z art. 5 KC jest żądanie ustanowienia rozdzielności majątkowej przez małżonka, który dopuścił się zdrady małżeńskiej.

Bezspornie strony w niniejszej sprawie pozostają w separacji faktycznej od dnia 10.02. Należy jednak wskazać, że pozwana decyzję o wyprowadzce z mieszkania powoda podjęła w wyniku jego zachowania. Powód zdradzał żonę, pozwana miała powody obawiać się, że jest nosicielem chorób przenoszonych droga płciową (znalazła skierowanie powoda na badania na HIV oraz na choroby weneryczne), tymczasem powód nakłaniał ją do współżycia, pozwana czuła się nękana psychicznie i fizycznie co potwierdzają zeznania świadka M. L.. Musiała więc podjąć decyzję o wyprowadzce z mieszkania, które stanowiło osobisty majątek powoda.

Strony pozostają ze sobą w konflikcie od daty wniesienia pozwu rozwodowego przez pozwaną, porozumiewają się ze sobą jedynie drogą elektroniczną poprzez e-maile oraz smsy. Należy jednak wskazać, że kwestie sporne dotyczą głównie spraw okołorozwodowych oraz spraw dotyczących ich małoletnich dzieci. Powód nie wykazał, że pozwana utrudnia mu zarząd majątkiem wspólnym stron. Przede wszystkim strony oprócz oszczędności bliżej nieokreślonej wartości, ruchomości nabytych do mieszkania powoda nie posiadają majątku wspólnego. Od dnia wniesienia pozwu rozwodowego nie było sytuacji, że powód zwracał się do żony o wyrażenie zgody na dokonanie jakieś czynności związanej z działalnością gospodarczą (np. zaciągnięcie kredytu), pozwana w toku sprawy deklarowała chęć współpracy z powodem twierdząc, iż gdyby dostała od powoda maila w tej sprawie szybko wyraziła by zgodę. W związku z tym Sąd stwierdził, że powód zgodnie z art. 6 KC nie udowodnił faktu, z którego wywodzi skutki prawne.

Odwołując się do kolejnego zarzutu powoda odnośnie niegospodarności żony, która zaciąga zobowiązania, przez co powód obawia się ewentualnych postępowań egzekucyjnych, argument ten również nie został przez niego udowodniony w myśl art. 6 KC Brak w aktach sprawy dowodu, iż pozwana zaciągnęła zadłużenie w kwocie 8000 zł na karcie debetowej. Zaciągnięte zaś zadłużenia w związku z podjęciem studium podyplomowego oraz u znajomych i rodziny już spłaciła. Należy wskazać, że pozwana Studium (…) podjęła przed wytoczeniem powództwa o rozwód nie było to obciążenie finansowe, o którym pozwany dowiedział się w toku sprawy rozwodowej. Odnośnie zaś pożyczek od rodziny i przyjaciół należy wskazać, że pozwana będąc na urlopie rodzicielskim do lutego dostawała jedynie 60 % wynagrodzenia, została przez zachowanie pozwanego zmuszona do opuszczenia z dziećmi mieszkania, pozwany w związku z wytoczeniem przez nią sprawy o rozwód nie wspomagał jej finansowo do marca (do momentu wydania postanowienia zabezpieczającego przez Sąd Okręgowy), pozwana zmuszona więc była zaciągnąć pożyczki na życie oraz na wydatki na dzieci, co w jej sytuacji w tamtym okresie wydaje się zasadne. Aktualnie pozwana nie ma zadłużeń. Wręcz przeciwnie w niniejszej sprawie strona przeciwna wykazała, że to powód wykazał się niegospodarnością wydatkując m.in. pieniądze na swoją konkubinę.

Dodatkowo w ocenie Sądu ustanowienie rozdzielności małżeńskiej byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego ( art. 5 KC). Domaganie się przez powoda rozdzielności majątkowej w sytuacji, gdy zdradzał żonę przez co wytoczyła ona powództwo rozwodowe oraz w wyniku czego jej sytuacja ekonomiczna uległa pogorszeniu stanowi zdaniem Sądu nadużycie prawa. Pozwana w wyniku zachowania powoda wyprowadziła się , pod jej opieką jest dwójka małoletnich dzieci stron w wieku 10 lat oraz 1 rok i 8 miesięcy, między stronami jest też duża dysproporcja w zarobkach, pozwana dotychczas żyła z powodem na wysokim poziomie. Pozwana nie ma własnego mieszkania. W ocenie Sądu wystąpienie separacji faktycznej, która nastąpiła na skutek zachowania powoda nie może nieść ujemnych konsekwencji w stosunku do pozwanej. Wyrok Sądu Rejonowego – V Wydział Rodzinny i Nieletnich z dnia 10 lutego 2015 r. V RC 250/14

W przypadku jakichkolwiek pytań bądź wątpliwości, pozostajemy do Państwa dyspozycji. Prosimy przejść do zakładki kontakt.

Z wyrazami szacunku.

Adwokat Mateusz Ziębaczewski

Mateusz Ziębaczewski to doświadczony adwokat i specjalista od prawa rodzinnego. Swoją wiedzą i umiejętnościami służy klientom, pomagając im w najbardziej skomplikowanych sprawach rodzinnych. Gdy nie pisze artykułów na blogu, reprezentuje swoich klientów w sądzie, dążąc do osiągnięcia najlepszych dla nich rozwiązań.

email telefon LinkedIn

Zobacz pozostałe wpisy autora

Kancelaria Prawa Rodzinnego w Poznaniu