W przypadkach szczególnie uzasadnionych, zwłaszcza jeżeli żądanie zwrotu m.in. z tytułu opłat określonych w ustawie w całości lub w części stanowiłoby dla osoby zobowiązanej nadmierne obciążenie, organ który wydał decyzję w sprawie zwrotu należności na wniosek pracownika socjalnego lub osoby zainteresowanej, może odstąpić od żądania takiego zwrotu, umorzyć kwotę nienależnie pobranych świadczeń w całości lub w części, odroczyć termin płatności albo rozłożyć na raty (art. 104 ust. 4). Na zasadzie art. 104 ust. 3 ustawy wysokość należności podlegającej zwrotowi oraz termin jej zwrotu ustala się w drodze decyzji administracyjnej.
Określenie należności zostało zastrzeżone dla decyzji wydawanych na podstawie art. 104 ust. 1 i 3 ustawy. Wynika z tego, że organ na tym etapie wypowiada się o obowiązku wnoszenia opłat, które jego zdaniem miały zostać poniesione. Należnością jest bowiem taka opłata, która nie została przez zobowiązanego uiszczona w terminie. Trzeba mieć na względzie, że decyzja, o której mowa w art. 104 ust. 3, jest wydawana jedynie w celu przeprowadzenia egzekucji obowiązku niezrealizowanego przez osobę zobowiązaną i stanowi tytuł egzekucyjny będący podstawą prawną do przeprowadzenia egzekucji administracyjnej.
Przy negatywnej postawie, osób zobowiązanych do wnoszenia opłat, a przejawiającej się odmową podpisania stosownej umowy, organ pomocy społecznej powinien wydać decyzję administracyjną na podstawie art. 104 ust. 3 w zw. z art. 61 ust. 3 ustawy o pomocy społecznej, w której zostaje określona wysokość kwoty poniesionych wydatków na świadczenie z pomocy społecznej, tj. wniesionej zastępczo przez gminę opłaty za pobyt mieszkańca w domu pomocy społecznej.
W myśl art. 61 ust. 2 pkt 1 PomSpołU mieszkaniec domu wnosi opłatę, której wysokość nie może przekraczać 70 % jego dochodu. W doktrynie został wyrażony pogląd, zgodnie z którym powołany przepis pełni funkcję ochronną – nie pozwala na bezwzględne żądanie uiszczenia opłaty w całym wymiarze przez mieszkańca dysponującego dochodami pozwalającymi na taki wydatek. Zakłada bowiem, że obciążenie z tytułu opłaty, jakie ciążyć ma na mieszkańcu, nie może obejmować więcej niż 70 % jego miesięcznego dochodu, przy założeniu że 30 % dochodu powinno pozostać do dyspozycji mieszkańca i nie może – nawet za jego wolą – być przeznaczone na pokrycie kosztów pobytu w domu pomocy społecznej (por. W. Maciejko, Komentarz do ustawy o pomocy społecznej LexisNexis 2013 r., s. 301).
[spacer]
W przypadku jakichkolwiek pytań bądź wątpliwości, pozostajemy do Państwa dyspozycji. Prosimy przejść do zakładki kontakt.
Z wyrazami szacunku.
