W trakcie małżeństwa kupiliście na kredyt mieszkanie, dom czy nieruchomość z małżonkiem. Żeby spłacić albo nadpłacić kredyt jeden z małżonków sprzedał swoje mieszkanie, dom, lokal czy nieruchomość, która miał przed ślubem w majątku osobistym. Pieniądze te wpłacił dpo banku na kredyt. Czy po rozwodzie w ramach podziału majatku może żądać rozliczenia tak wpłaconych pieniędzy?
Zgodnie z art. 684 KPC w związku z art. 567 § 3 KPC skład i wartość majątku wspólnego, podlegającego podziałowi ustala sąd. Skład majątku ustala się według stanu istniejącego w chwili ustania wspólności majątkowej, a według cen z chwili orzekania. Przyjmuje się, że obowiązek ustalenia składu i wartości majątku oznacza, że sąd nie jest związany oświadczeniami i wnioskami małżonków w sprawie przynależności poszczególnych przedmiotów do majątku wspólnego, a w razie potrzeby powinien zwrócić uwagę małżonków na potrzebę wskazania całego majątku podlegającego podziałowi. Sąd nie jest natomiast zobowiązany ani upoważniony do prowadzenia z urzędu dochodzeń, czy poza wskazanymi przez uczestników składnikami majątku wspólnego istnieją jeszcze inne składniki majątkowe (zob. nadal aktualne postanowienie SN z 18 stycznia 1968 r., III CRN 97/67).
Z tego wynika, że nie ma przeszkód do poczynienia ustaleń w zakresie składników majątku wspólnego i ich wartości na podstawie zgodnych oświadczeń stron, jeżeli nie budzą one wątpliwości co do zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy. Specyfika postępowania o podział majątku wspólnego nie wyłącza możliwości stosowania w nim art. 229 KPC, który stanowi, że fakty przyznane nie wymagają dowodu (pogląd utrwalony, zob. np. uzasadnienie postanowienia SN z 29 listopada 2001 r., V CKN 482/00).
W myśl art. 31 § 1 KRO, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. Do majątku wspólnego należą w szczególności:
1) pobrane wynagrodzenie za pracę i dochody z innej działalności zarobkowej każdego z małżonków
2) dochody z majątku wspólnego, jak również z majątku osobistego każdego z małżonków;
3) środki zgromadzone na rachunku otwartego lub pracowniczego funduszu emerytalnego każdego z małżonków;
4) kwoty składek zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z 2016 r. poz. 963 z późn zm.).
W związku z powyższym należy wskazać, iż oszczędności pochodzące z wynagrodzenia za pracę jednego lub obojga małżonków stanowią majątek wspólny, a tym samym również składnik majątkowy nabyty w zamian za te oszczędności również wchodzi w skład majątku wspólnego.
Z art. 31 § 1 KRO wywieść można domniemanie, że majątek uzyskany w toku trwania wspólności majątkowej małżeńskiej stanowi majątek wspólny małżonków (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 września 1998 r., sygn. akt I CKN 830/97, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 06 lutego 2003 r., sygn. akt IV CKN 1721/00). W konsekwencji to ten, kto twierdzi, że składnik majątkowy nabyty w czasie trwania związku małżeńskiego nie wchodzi do majątku wspólnego, ma udowodnić, że dany składnik majątkowy wchodzi do majątku osobistego jednego z małżonków, a nie do majątku wspólnego.
Do majątku osobistego każdego z małżonków należą:
1) przedmioty majątkowe nabyte przed powstaniem wspólności ustawowej;
2) przedmioty majątkowe nabyte przez dziedziczenie, zapis lub darowiznę, chyba że spadkodawca lub darczyńca inaczej postanowił;
3) prawa majątkowe wynikające ze wspólności łącznej podlegającej odrębnym przepisom;
4) przedmioty majątkowe służące wyłącznie do zaspokajania osobistych potrzeb jednego z małżonków;
5) prawa niezbywalne, które mogą przysługiwać tylko jednej osobie;
6) przedmioty uzyskane z tytułu odszkodowania za uszkodzenie ciała lub wywołanie rozstroju zdrowia albo z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę; nie dotyczy to jednak renty należnej poszkodowanemu małżonkowi z powodu całkowitej lub częściowej utraty zdolności do pracy zarobkowej albo z powodu zwiększenia się jego potrzeb lub zmniejszenia widoków powodzenia na przyszłość;
7) wierzytelności z tytułu wynagrodzenia za pracę lub z tytułu innej działalności zarobkowej jednego z małżonków;
8) przedmioty majątkowe uzyskane z tytułu nagrody za osobiste osiągnięcia jednego z małżonków;
9) prawa autorskie i prawa pokrewne, prawa własności przemysłowej oraz inne prawa twórcy;
10) przedmioty majątkowe nabyte w zamian za składniki majątku osobistego, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.
Przedmioty zwykłego urządzenia domowego służące do użytku obojga małżonków są objęte wspólnością ustawową także w wypadku, gdy zostały nabyte przez dziedziczenie, zapis lub darowiznę, chyba że spadkodawca lub darczyńca inaczej postanowił.
W myśl art. 33 KRO do majątku osobistego każdego z małżonków należą m.in.: przedmioty majątkowe nabyte przez dziedziczenie, zapis lub darowiznę, chyba że spadkodawca lub darczyńca inaczej postanowił (pkt 2) oraz przedmioty majątkowe nabyte w zamian za składniki majątku osobistego, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej – tzw. surogacja (pkt 10). Surogacja polega na tym, że ze środków uzyskanych w zamian za przedmioty wchodzące pierwotnie w skład określonego majątku nabywane są inne przedmioty, które wchodzą niejako w ich miejsce. Nowo nabyte przedmioty są surogatami tych pierwszych. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 maja 2000 r. (sygn. V CKN 50/00) surogacja to zastąpienie jednego składnika majątku osobistego innym składnikiem. Dla przyjęcia, że ma miejsce surogacja konieczne jest spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze, to samo zdarzenie winno powodować z jednej strony wyjście określonego przedmiotu z majątku osobistego i zarazem powodować nabycie innego przedmiotu majątkowego i po drugie, ten nowy przedmiot musi być nabyty w sensie ekonomicznym kosztem majątku osobistego.
Ogólnie przyjmuje się, że surogacja może być wielokrotna, np. kolejnymi surogatami należącymi do majątku osobistego są: kwota pieniężna uzyskana za rzecz należącą do majątku osobistego, rzecz nabyta za tę kwotę, a w razie jej późniejszej zamiany – inna rzecz nabyta w ten sposób lub odszkodowanie za nią. Za kwotę uzyskaną ze sprzedaży rzeczy, do której ma zastosowanie zasada surogacji, małżonek nabywa inną rzecz również jako przedmiot jego majątku osobistego, przy czym do osiągnięcia takiego skutku nie jest konieczne jego oświadczenie w akcie nabycia, że następuje ono na zasadzie osobistości majątkowej, choć takie oświadczenie jest pożądane z punktu widzenia jasności stosunków prawnych. Nie ma przeszkód ku temu, aby wspomniany małżonek za tak uzyskaną kwotę nabył rzecz na zasadach wspólności ustawowej, jednakże powinno to wynikać ze złożonego przez niego oświadczenia woli, a nie z domniemania takiej woli. (zob. K. Pietrzykowski w Kodeks Rodzinny i opiekuńczy. Komentarz rok wyd. 2015 , wydawnictwo C.H. Beck wyd 4). Uchylenie skutku surogacji rzeczowej wolą jednego z małżonków nie oznacza jednak, że małżonek taki nie może żądać zwrotu środków wyłożonych z jego majątku osobistego. Małżonek ten uzyskuje bowiem jednocześnie w momencie uchylenia surogacji rzeczowej roszczenie o zwrot wydatków i nakładów z majątku osobistego na majątek wspólny (art. 45 KRO). Roszczenie to może być dochodzone po ustaniu wspólności majątkowej i to bez względu na to, czy małżonek zastrzegł sobie zwrot wyłożonych z majątku osobistego środków, czy też tego nie uczynił.
Sprzedaż własnego mieszkania, domu czy nieruchomości sprzed ślubu w trakcie małżeństwa i spłata kredytu i pożyczki w banku na mieszkanie czy dom z majątku osobistego
Nie budzi wątpliwości, że postanowienie o podziale majątku wspólnego powinno rozstrzygać nie tylko kwestie składu majątku wspólnego, ale i inne zagadnienia, związane immanentnie z podziałem tego majątku. W postępowaniu podziałowym stosuje się bowiem odpowiednio przepis art. 618 § 3 KPC, zgodnie z którym po zapadnięciu prawomocnego postanowienia o zniesieniu współwłasności uczestnik nie może dochodzić roszczeń przewidzianych w paragrafie pierwszym, chociażby nie były one zgłoszone w postępowaniu o zniesienie współwłasności. Owymi roszczeniami są zwłaszcza wzajemne roszczenia współwłaścicieli z tytułu posiadania rzeczy (art. 618 § 1 KPC), w szczególności zaś roszczenie o rozliczenie wydatków, nakładów i innych świadczeń z majątku wspólnego na rzecz majątku osobistego lub z majątku osobistego na rzecz majątku wspólnego (przewiduje to zresztą, expressis verbis, art. 567 § 1 in fine KPC).
Stosownie do treści art. 567 § 1 KPC w postępowaniu o podział majątku wspólnego po ustaniu wspólności majątkowej między małżonkami sąd rozstrzyga także o żądaniu ustalenia nierównych udziałów małżonków w majątku wspólnym oraz o tym, jakie wydatki, nakłady i inne świadczenia z majątku wspólnego na rzecz majątku osobistego lub odwrotnie podlegają zwrotowi. Za nakłady uważa się koszty poniesione na zachowanie, eksploatację lub ulepszenie rzeczy już istniejącej w majątku, zaś za wydatki – koszty związane z nabyciem danego przedmiotu (zob. J. S. Piątowski, Stosunki majątkowe między małżonkami, Katowice 1965–1966, s. 26). Obowiązek zwrotu wydatków i nakładów poczynionych z majątku wspólnego na jego majątek osobisty, z wyjątkiem wydatków i nakładów koniecznych na przedmioty majątkowe przynoszące dochód (art. 45 § 1 zd. I KRO), spoczywa na każdym z małżonków. Stosownie do uznawanego w doktrynie stanowiska roszczenie to wynosi 1/2 „wspólnego” nakładu, co dotyczy sytuacji, w której udziały małżonków są równie (por. Sokołowki T., Komentarz do art. 45 k.r.i.o. (w:) Andrzejewski M., Dolecki H., Haberko J., Lutkiewicz-Rucińska A., Olejniczak A., Sokołowski T., Sylwestrzak A., Zielonacki A., Kodeks rodzinny i opiekuńczy. Komentarz, LEX/el., 2013).
Pojęcie nakładów i wydatków, o których mowa w art. 45 KRO, zdefiniował Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 15 września 2004 r., III CZP 46/04, OSNC 2005, nr 9, poz. 152, stwierdzając, że obejmują one „wszystkie przysporzenia na rzecz jednej masy majątkowej, dokonane z uszczerbkiem dla drugiej masy majątkowej”. W uzasadnieniu postanowienia z dnia 2 października 2008 r., II CSK 203/08, Sąd Najwyższy wskazał, że: „Kodeks rodzinny i opiekuńczy posługując się w art. 45 pojęciami „nakładów” i „wydatków” nie określa ich desygnatów. W piśmiennictwie przyjmuje się, że nakłady i wydatki w rozumieniu tego przepisu, obejmują wszystkie przysporzenia na rzecz jednej masy majątkowej, dokonane z uszczerbkiem dla drugiej masy majątkowej. Podstawą przysporzenia może być czynność faktyczna, jak i jakiekolwiek inne zdarzenie”. Nakładami są koszty poniesione na zachowanie, eksploatację lub ulepszenie rzeczy już istniejącej w majątku, natomiast wydatkami są koszty związane z nabyciem danego przedmiotu (K. Pietrzykowski w: K. Pietrzykowski, Komentarz…, nb 4 do art. 45). Rozróżnienie tych dwóch kategorii nie ma jednak kluczowego znaczenia, gdyż zwrot wydatków i nakładów następuje według takich samych zasad.
Według poglądu przyjętego w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 1980 roku, III CZP 46/80, OSNC 1981/11/206w postępowaniu o podział majątku wspólnego po ustaniu wspólności majątkowej małżeńskiej w wypadkach szczególnie uzasadnionych rozliczeniu mogą podlegać także nakłady z majątku odrębnego jednego małżonka na majątek odrębny drugiego małżonka. Według tego poglądu wprawdzie brzmienie art. 45 § 1 KRO prowadzi do wniosku, że w postępowaniu o podział majątku wspólnego po ustaniu wspólności majątkowej małżeńskiej nie mogą być rozliczane nakłady dokonane z majątku odrębnego jednego z małżonków na majątek odrębny drugiego, niemniej w sytuacji, gdy chodzi o rozliczenie sumy nakładów dokonywanych na daną nieruchomość, dokonywanie tego rodzaju rozliczeń w postępowaniu odrębnym od postępowania o podział majątku wspólnego okazuje się niecelowe. W przepisie art. 567 KPC uwidacznia się bowiem tendencja do całościowego rozliczania wszystkich nakładów w jednym postępowaniu.
Z przytoczonego przepisu wynika, że rozliczenia z tytułu przesunięć między majątkiem wspólnym a majątkiem osobistym są dokonywane w postępowaniu o podział majątku wspólnego dwukierunkowo. O ile przyjmuje się, że o nakładach i wydatkach z majątku wspólnego na majątek osobisty Sąd orzeka z urzędu (zob. uchwałę SN z 21 lipca 2008 r., III CZP 147/08, OSNC 2009 nr 2, poz. 23), o tyle nie ulega wątpliwości, iż rozstrzygnięcie o zwrocie wydatków i nakładów z majątku osobistego na majątek wspólny następuje wyłącznie na wniosek małżonka. Ma to istotne znaczenie zarówno dla sposobu sformułowania żądania, jak i dla rozkładu ciężaru dowodu. Można bowiem przyjąć, że zgłaszany w sprawie o podział majątku wspólnego wniosek jednego z małżonków o zwrot wydatków i nakładów z majątku osobistego na majątek wspólny pełni taką samą funkcję jak pozew (por. w tej kwestii uzasadnienie uchwały SN z 6 marca 2015 r., III CZP 115/14, OSNC 2016 nr 2, poz. 17), co oznacza, że ma do niego odpowiednie zastosowanie art. 187 § 1 pkt 1 i 2 KPC
Uczestnik, który domaga się rozliczenia nakładów lub wydatków z majątku osobistego na majątek wspólny powinien więc wskazać nie tylko dokładną kwotę, ale także przytoczyć okoliczności faktyczne uzasadniające to żądanie. Co więcej, do żądania zwrotu wydatków i nakładów z majątku osobistego na majątek wspólny ma zastosowanie wynikająca z art. 6 KC zasada ciężaru dowodu. Na uczestniku, który domaga się zasądzenia zwrotu wydatków bądź nakładów z majątku osobistego na majątek wspólny spoczywa więc powinność udowodnienia nie tylko roszczenia co do zasady (czyli tego, że nakład bądź wydatek został w ogóle poniesiony), ale także co do wysokości (czyli konkretnej kwoty poniesionej z tego tytułu).
Rozliczenie wydatków, nakładów i innych świadczeń z majątku wspólnego na rzecz majątku odrębnego lub odwrotnie, a także rozliczenie długów jednego z małżonków zaspokojonych z majątku wspólnego następuje w postępowaniu nieprocesowym wówczas, gdy toczy się postępowanie o podział majątku wspólnego po ustaniu małżeńskiej wspólności majątkowej, przewidziane w przepisach art. 567 KPC (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 26 czerwca 2015 r., I ACa 1676/14).
Sąd Najwyższy stwierdził, że roszczenie każdego z małżonków o zwrot nakładów i wydatków z majątku osobistego na majątek wspólny nie wchodzi w skład majątku wspólnego małżonków, a sąd orzeka o tym zwrocie wyłącznie na wniosek, a nie z urzędu (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 października 1997 r., II CKN 395/97, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 stycznia 1970 r., III CRN 527/69, OSNCP 1970, nr 9, poz. 164).
Dokonując rozliczeń nakładów i wydatków, ich wartość ustala się na podstawie stanu z chwili ich dokonania i cen z chwili orzekania. Do wydatków nie znajdzie zastosowania art. 3581 § 3 KC (tak Sąd Najwyższy w orzeczeniu z 9 września 2009 r., V CSK 39/2009, LexisNexis nr 2243265, OSN-ZD 2010, nr B, poz. 62).
Zwiększenie i waloryzacja nakładu z sprzedaży własnego mieszkania, domu sprzed ślubu w trakcie małżeństwa i spłata kredytu w banku
Zwrot nakładu tylko w wysokości jego sumy nominalnej prowadziłby bowiem do rażącego pokrzywdzenia tego z małżonków, które dokonało tego nakładu, i uzyskania niczym nieuzasadnionej korzyści przez drugie z małżonków. Sąd ten odwołał się także do zasady rozliczania nakładów poczynionych z majątku odrębnego jednego z małżonków na ich majątek wspólny albo odwrotnie, gdy nakłady te poczynione zostały w związku z budową domu lub nabyciem lokalu, a między chwilą budowy lub nabycia i chwilą orzekania o zwrocie nakładów zmieniła się wartość domu lub lokalu. I tak powołując się na dotychczasowe judykaty SN wskazał, że w sytuacji, gdy małżonkowie w czasie trwania wspólności ustawowej wspólnie zbudowali dom na gruncie wchodzącym w skład majątku odrębnego jednego z nich, wartość nakładów określa się w ten sposób, że najpierw ustala się ułamkowy udział nakładów małżonków w wartości domu według cen rynkowych z czasu jego budowy, a następnie oblicza się ten sam ułamkowy udział w wartości domu według cen rynkowych z chwili podziału majątku wspólnego. Wyjaśnił także, że przy rozliczaniu w postępowaniu działowym poczynionych nakładów z majątku odrębnego na majątek wspólny należy ustalić stosunek ułamkowy tych nakładów do wartości rynkowej nabytego lokalu z chwili jego nabycia, a następnie odnieść do wartości z daty podziału. Wreszcie wyjaśnił, że jeżeli spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu należące do majątku odrębnego małżonka zostanie w czasie trwania wspólności ustawowej przekształcone na prawo własnościowe wchodzące w skład majątku wspólnego, to wartością nakładu z majątku odrębnego na majątek wspólny jest suma odpowiadająca wysokości należności przypadających osobie uprawnionej z art. 218 § 4 prawa spółdzielczego – ustawy z dnia 16 września 1982 roku.
W konkluzji zaś Sąd Najwyższy stwierdził, że różnice pomiędzy ww. sytuacjami a sytuacją, na tle której powstało zagadnienie prawne przedstawione do rozstrzygnięcia, nie są tego rodzaju, żeby w każdej z tych sytuacji stosować odmienne zasady rozliczania nakładów. Oczywiste jest przy tym, że choć Sąd Najwyższy analizował sytuację związaną z wpłatą dokonaną na wkład mieszkaniowy, to jak zasygnalizowano na wstępie rozważania te per analogiam należy odnieść do sytuacji, w której małżonek dokonuje ze swojego majątku osobistego nakładu na majątek wspólny poprzez częściową spłatę kredytu zaciągniętego na zakup mieszkania czy domu.
Sprawa sądowa opracowana przez Kancelarię
Przedmiotem rozpoznawanej sprawy jest podział majątku wspólnego małżonków C.. Z chwilą prawomocnego rozwiązania małżeństwa przez rozwód ustała wspólność majątkowa małżeńska K. C. i Ł. C. W sprawie nie budziło wątpliwości, iż uczestnicy podzielili między siebie przedmioty użytku domowego, a do podziału przedstawili wyłącznie spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz samochód osobowy. Wartość opisanych składników majątku była przy tym miedzy uczestnikami niesporna. Strony nie kwestionowały również, że uczestnik wyprowadził się z lokalu mieszkalnego, a także, iż zakupiony w trakcie trwania małżeństwa pojazd jest w posiadaniu i użytkowaniu wnioskodawczyni.
Poza sporem pozostawała także suma wydatków, jakie wnioskodawczyni poczyniła po ustaniu małżeństwa ze swojego majątku osobistego na majątek wspólny poprzez spłatę kredytu hipotecznego, wyrażająca się kwotą 40.756, 21 zł (4.358, 18 zł + 1.946, 97 zł + 674, 62 zł + 33.776, 44 zł), na którą to okoliczność wnioskodawczyni przedłożyła potwierdzenia przelewów, jak również, że wnioskodawczyni spłaciła część zadłużenia uczestnika w ZUS (200 zł). Wreszcie strony były zgodne co do tego, że uzyskana przez wnioskodawczynię kwota 95.000 zł pochodziła ze sprzedaży mieszkania stanowiącego jej majątek osobisty, a zatem dokonaną z tych środków częściową spłatę kredytu postrzegać należy, jako poczynienie nakładu z majątku osobistego wnioskodawczyni na majątek wspólny. Jedynie zatem na marginesie wyjaśnienia wymaga, że oświadczenie K. C. nie może być postrzegane, jako rozszerzenie wspólności majątkowej małżeńskiej na uzyskane ze sprzedaży mieszkania pieniądze, czynność taka wymaga bowiem zawarcia umowy w formie aktu notarialnego (art. 47 § 1 KRO), co w sprawie nie miało miejsca. Nie może przy tym ujść uwadze, że w przywołanym oświadczeniu mowa jest wyłącznie o zobowiązaniu się wnioskodawczyni do wniesienia uzyskanej kwoty do majątku wspólnego, nie zaś o faktycznym dokonaniu takiego przysporzenia.
Oś sporu między stronami sprowadzała się w istocie do ustalenia, czy nakład wnioskodawczyni na majątek wspólny w postaci spłaty kredytu w kwocie 95.000 zł podlega waloryzacji, czy też nie. W ocenie Sądu na tak postawione pytanie należy odpowiedzieć w sposób twierdzący, a przedmiotowy nakład potraktować per analogiam do sytuacji, w której jeden z małżonków wnosi wkład mieszkaniowy w związku z nabyciem spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego.
Prawidłowa wysokość nakładu wnioskodawczyni winna być zatem wyliczona jako ułamek aktualnej wartości spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego odpowiadający wartości nakładu (spłaty kredytu) z daty jego wniesienia. Wnioskodawczyni spłaciła kredyt w kwocie 95.000 zł, która stanowiła 66, 4 % wartości lokalu mieszkalnego zakupionego przez małżonków. Obecnie wartość lokalu strony zgodnie określiły na kwotę 200.000 zł, z czego 66, 4 % wyraża się kwotą 132.800 zł. Przypomnienia wymaga w tym miejscu, że stosownie do treści przepisu art. 45 § 1 KRO, każdy z małżonków powinien zwrócić wydatki i nakłady poczynione z majątku wspólnego na jego majątek osobisty, z wyjątkiem wydatków i nakładów koniecznych na przedmioty majątkowe przynoszące dochód. W omawianej sprawie Sąd ustalił, że wartość nakładów poniesionych przez wnioskodawczynię na majątek wspólny wyraża się łącznie kwotą 173.756, 21 zł (132.800 zł + 4.358, 18 zł + 1.946, 97 zł + 674, 62 zł + 33.776, 44 zł). Wartość majątku wspólnego to z kolei kwota 212.000 zł, co po odliczeniu nakładów wnioskodawczyni daje sumę 38.243, 79 zł.
Uczestnicy zgodnie wnosili w niniejszym postępowaniu, aby prawo do lokalu mieszkalnego przyznać na wyłączną własność wnioskodawczyni, z kolei w odniesieniu do samochodu marki M. (…) wnioskodawczyni chciała, aby ten składnik majątku przypadł na własność uczestnikowi, zaś uczestnik, aby przypadł na własność wnioskodawczyni. W ocenie Sądu przedmiotowy pojazd winien przypaść K. C., albowiem nie tylko znajduje się w jej posiadaniu i użytkowaniu, ale także został nabyty z myślą, iż będzie użytkowany właśnie przez wnioskodawczynię. Dlatego też Sąd dokonał podziału majątku wspólnego byłych małżonków C. w ten sposób, iż składniki objęte wnioskiem przyznał na wyłączną własność K. C.. Zgodnie z art. 43 § 1 KRO oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym, a zatem na rzecz uczestnika należało zasądzić spłatę w wysokości połowy ustalonej wartości majątku, po odjęciu nakładów wnioskodawczyni. Mając powyższe na względzie Sąd zasądził od K. C. na rzecz Ł. C. kwotę 19.121, 90 zł tytułem spłaty udziału w majątku wspólnym płatną w terminie 6 miesięcy od uprawomocnienia się postanowienia z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w przypadku uchybienia terminowi płatności. Określając termin spłaty Sąd uwzględnił sytuację majątkową wnioskodawczyni oraz treść jej wyjaśnień, w których podała, iż proponowała uczestnikowi jednorazową spłatę w kwocie 15.000 zł. Skoro więc K. C. dysponuje rzeczoną sumą, Sąd uznał, że 6-miesięczny termin spłaty będzie wystarczający na wypełnienie zobowiązania względem uczestnika. Postanowienie Sądu Rejonowego – VIII Wydział Cywilny z dnia 6 października 2020 r. VIII Ns 490/19
W przypadku jakichkolwiek pytań bądź wątpliwości, pozostajemy do Państwa dyspozycji, prosimy przejść do zakładki kontakt.
Z wyrazami szacunku.
