Twoja sprawa z zakresu prawa rodzinnego jest już wystarczająco stresująca. Nie powinieneś rozbijać banku tylko po to, aby upewnić się, że jesteś chroniony

Ustalenie ojcostwa ojca dziecka mieszkającego za granicą Polski

W postępowaniu o ustalenie ojcostwa poza dowodami osobowymi istotne znaczenie mają też dowody przyrodnicze. Poza dowodem z grupowego badania krwi ważną rolę odgrywają inne dowody biologiczne, w tym badanie kodu genetycznego DNA. Prawidłowe przeprowadzenie tych badań pozwala na wykluczenie ojcostwa, jak też z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością na jego ustalenie.

Podstawę do zasięgnięcia opinii z zakresu badań genetycznych w postępowaniu cywilnym, w tym w sprawach spornego ojcostwa stanowi art. 290 § 1 K.p.c., który dopuszcza możliwość zasięgnięcia przez sąd opinii odpowiedniego instytutu naukowego lub naukowo-badawczego. Jednocześnie przepis ten nie nakłada na sąd obowiązku dopuszczenia takiego dowodu ani z urzędu, ani na wniosek strony (orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2000 r., II UKN 745/99, OSNAPiUS 2002 r., Nr 8, poz. 195). Ocena zasadności dopuszczenia tego dowodu należy do sądu orzekającego.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego przeprowadzenie dowodu z opinii instytutu naukowego lub naukowo-badawczego jest celowe w sytuacji, gdy zachodzi konieczność przeprowadzenia skomplikowanych badań laboratoryjnych lub doświadczalnych, a także wówczas, gdy nie można w inny sposób usunąć sprzeczności w dostępnych opiniach (orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2000 r., II UKN 757/99, OSNP 2002, Nr 11, poz. 271). W gestii sądu orzekającego leży ocena zasadności dopuszczenia dowodu z badań DNA, a następnie ocena jego wiarygodności w kontekście całokształtu zebranego materiału w danej sprawie. Ponadto dodać należy, że dowód z opinii instytutu naukowego lub naukowo-badawczego podlega, jak każdy inny dowód, ocenie sądu w granicach zakreślonych przepisem art. 233 K.p.c.

Ustalenie ojcostwa ojca dziecka córki syna mieszkającego za granicą Polski

Wybór biegłego czy też odpowiedniego instytutu należy do decyzji sądu orzekającego. Niewątpliwie przy dokonywaniu wyboru sądy winny mieć na uwadze poglądy judykatury wskazujące na dokonywanie z dużą ostrożnością oceny wyników badań genetycznych, a w przypadku nasuwających się w tym względzie wątpliwości korzystanie w szerszym zakresie z opinii instytutów naukowo-badawczych (orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 16 lutego 1994 r., IICRN 176/93, z dnia 27 listopada 1996 r., I CKU 27/96).

Odnośnie wyrażenia zgody na przeprowadzenie badań genetycznych wskazać należy, że do wykonania badania niezbędna jest zgoda opiekunów prawnych dziecka (matki i domniemanego ojca). Dopuszczenie dowodu z grupowego badania krwi nie ma charakteru obligatoryjnego, zaś w świetle art. 306 k.p.c. pobranie krwi może nastąpić jedynie za zgodą osoby, której krew ma być pobrana, a gdy osoba ta nie ukończyła 13 lat lub jest ubezwłasnowolniona całkowicie – za zgodą jej przedstawiciela ustawowego. Jeżeli po dopuszczeniu tego środka dowodowego strona, której zgoda na pobranie krwi jest wymagana, odmówi jej wyrażenia, sąd może rozważyć przyczyny odmowy, mając na względzie w szczególności poziom umysłowy oraz stopień wyrobienia życiowego strony odmawiającej, i na podstawie art. 233 § 2 K.p.c. oceni, jakie znaczenie nadać takiej odmowie. Przeszkody w przeprowadzeniu takiego dowodu stwarzane przez stronę mogą być podstawą opartego na domniemaniu faktycznym ustalenia sądu zgodnego z twierdzeniami strony przeciwnej.

Pobranie krwi od osób małoletnich i przeprowadzenie dowodu w sytuacji nieuzyskania zgody przedstawiciela ustawowego powiązane bywa z dobrem osoby małoletniej. Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 17 stycznia 1969 r. (III CZP 124/68, OSN 1969, Nr 10, poz. 169) wskazał, że jeżeli w sprawie o zaprzeczenie ojcostwa to z rodziców, które nie wytoczyło powództwa, odmawia zgody na pobranie krwi od dziecka liczącego poniżej trzynastu lat w celu przeprowadzenia odpowiedniego dowodu, sąd opiekuńczy może zarządzić pobranie krwi tylko wtedy, gdy w okolicznościach sprawy wymaga tego jego dobro. Natomiast w postanowieniu z dnia 5 maja 2000 r. (II CKN 869/00, OSNC 2000, Nr 11, poz. 205) Sąd Najwyższy podkreślił, że w sprawie o zaprzeczenie pochodzenia dziecka wszczętej przez prokuratora na podstawie art. 86 K.r.o., w której rodzic uprawniony do wyrażenia zgody na pobranie krwi od dziecka liczącego poniżej trzynastu lat zgody tej odmawia, sąd opiekuńczy może na podstawie art. 109 K.r.o. zarządzić pobranie krwi, gdy wymaga tego dobro małoletniego.

Odnosząc się do kwestii dotyczących możliwości zwrotu zapłaconych alimentów w sytuacji zaprzeczenia ojcostwa lub ustalenia bezskuteczności uznania ojcostwa, należy zauważyć, że wyrok w tego rodzaju sprawach działa wstecz, tj. ex tunc co do stosunku rodzicielstwa. Natomiast w przypadku świadczeń spełnionych na utrzymanie i wychowanie dziecka, które zrealizowane zostały przed ustaleniem bezskuteczności uznania, wyrok nie wywołuje skutku wstecznego, a w konsekwencji nie ulegają zwrotowi spełnione świadczenia. Obowiązek dalszych świadczeń alimentacyjnych ustaje od daty uprawomocnienia się wyroku o ustalenie bezskuteczności uznania dziecka czy o zaprzeczenie ojcostwa.

Ustalenie ojcostwa ojca dziecka córki syna mieszkającego za granicą Polski

Ustanie ojcostwa w następstwie wyroku sądowego nie ma wpływu na ocenę prawidłowości wyroku zasądzającego alimenty od ojca w okresie sprzed wyroku ustalającego bezskuteczność uznania dziecka czy o zaprzeczenie ojcostwa. Świadczenia alimentacyjne spełnione względem dziecka w tym okresie były świadczeniami prawnie uzasadnionymi niezależnie od tego, czy spełnione były dobrowolnie, czy na podstawie orzeczenia sądu. Podmiotami posiadającymi legitymację czynną w procesie o zaprzeczenie ojcostwa są mąż matki dziecka, przedstawiciel ustawowy męża matki dziecka, samo dziecko i prokurator.

Ustawodawca wprowadził terminy ustawowe do wytoczenia powództwa o zaprzeczenie ojcostwa przez męża matki, matkę oraz dziecko. Terminy te mają charakter terminów zawitych i nie podlegają przywróceniu, nie są wiążące dla prokuratora, który może wnieść powództwo w każdym czasie.

Sądowego ustalenia ojcostwa może – zgodnie z art. 84 KRO – żądać dziecko, jego matka oraz domniemany ojciec dziecka. Sądowe ustalenie ojcostwa pozamałżeńskiego następuje na mocy orzeczenia sądu. Założeniem tego sposobu ustalenia pochodzenia dziecka jest sytuacja, w której nie nastąpiło ustalenie pochodzenia dziecka w inny sposób. Powództwo o ustalenie ojcostwa nie podlega żadnych ograniczeniom w czasie, gdy chodzi o matkę.

Kierując się brzmieniem art. 89 § 2 KRO, w razie sądowego ustalenia ojcostwa sąd nadaje dziecku nazwisko w wyroku ustalającym ojcostwo, stosując odpowiednio przepisy § 1, zgodnie z którym, jeżeli rodzice nie złożyli zgodnych oświadczeń w sprawie nazwiska dziecka, nosi ono nazwisko składające się z nazwiska matki i dołączonego do niego nazwiska ojca. Rodzice małoletniego M. złożyli zgodne oświadczenie, aby nosił on dotychczasowe nazwisko – W., nazwisko panieńskie jego matki.

W razie sądowego ustalenia ojcostwa władza rodzicielska zgodnie z art. 93 § 1 KRO przysługuje ojcu z mocy prawa, a Sąd w wyroku ustalającym pochodzenie dziecka może orzec o jej zawieszeniu, ograniczeniu bądź pozbawieniu (por. H. Ciepła, Komentarz do Kodeksu Rodzinnego i Opiekuńczego pod red. K. Piaseckiego, Lewis Nexis, Warszawa 2009, s. 742-743). Sąd ustalający pochodzenie dziecka ma natomiast kompetencję do modyfikowania władzy rodzicielskiej (przez jej ograniczenie, pozbawienie lub zawieszenie), na podstawie odpowiednio stosowanych przepisów kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, wskazanych w odesłaniu art. 107 i art. 109-111 (Uzasadnienie projektu nowelizacji KRO, s. 32). Przyjęte w art. 93 § 2 KRO rozwiązanie nie zagraża interesom dziecka, ponieważ w razie konfliktu zasady dobra dziecka i zasady równouprawnienia obojga rodziców należy dać pierwszeństwo tej pierwszej zasadzie (uchwała SN z dnia 26 września 1983 r., III CZP 46/83, OSNCP 1984, nr 4, poz. 49; wyrok SN z dnia 25 kwietnia 1974 r., III CRN 55/74).

Określenie zakresu obowiązku alimentacyjnego powinno być dokonane przy uwzględnieniu przepisu art. 135 § 1 KRO, z którego wynika, iż zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. Wykonanie obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, może polegać także, w całości lub w części, na osobistych staraniach o jego utrzymanie lub wychowanie. Wedle art. 96 KRO obowiązek alimentacyjny rodziców wobec dziecka stanowi uszczegółowienie ogólnego obowiązku „troszczenia się o fizyczny i duchowy rozwój dziecka” i należytego przygotowania go, odpowiednio do jego uzdolnień, do pracy zawodowej. Obowiązek ten nie jest ograniczony przez żaden sztywny termin, w tym termin dojścia przez uprawnionego do pełnoletniości. Jedyną decydującą okolicznością warunkującą trwanie bądź ustanie obowiązku alimentacyjnego jest to, czy dziecko może utrzymać się samodzielnie. Zakres świadczeń alimentacyjnych jest natomiast podwójnie uzależniony – z jednej strony zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego, z drugiej strony od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego.

Przez możliwości zarobkowe i majątkowe zobowiązanego należy rozumieć te zarobki i dochody, które osoba zobowiązana może i powinna uzyskiwać przy dołożeniu należytej staranności oraz stosownie do swoich sił umysłowych i fizycznych.

Przez usprawiedliwione potrzeby należy rozumieć bieżące potrzeby w zakresie utrzymania (tj. mieszkania, wyżywienia, ubrania itd.) oraz w zakresie wychowania (tj. odpowiednie wykształcenie, rozwijanie zainteresowań i uzdolnień itd.). Podkreślić trzeba, że niezdolne do samodzielnego utrzymania dzieci mają prawo do równej stopy życiowej z rodzicami. Dzieci wychowujące się w danej rodzinie także powinny żyć w zasadzie na równej stopie, ale z uwagi na ich odmienny poziom potrzeb chodzi tutaj o „odpowiednio” równą stopę. Poziom konsumpcji dzieci w proporcji do konsumpcji rodziców w typowej sytuacji jest niższy z uwagi na wydatki rodziców związane z wykonywaniem pracy zarobkowej oraz wyższe ceny i poziom usług świadczonych zwykle na rzecz dorosłych osób. Niemniej stopa życiowa dzieci powinna być porównywalna z poziomem życia rodziców; nie mogą oni więc utrzymywać dziecka tylko na poziomie zaspokajania jego elementarnych potrzeb, a sami utrzymywać się na znacznie wyższym poziomie. W rodzinach mniej zasobnych lub wielodzietnych proporcja ta może jednak ulec odwróceniu, ponieważ wydatki na naukę i utrzymanie dzieci na podstawowym poziomie mogą pochłaniać największą część budżetu. Rodzice muszą wówczas obniżyć poziom własnego utrzymania, aby zapewnić dzieciom egzystencję na podstawowym, a zarazem wyższym poziomie (Komentarz do art. 27 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (Dz.U.64.9.59), (w:) H. Dolecki (red.), T. Sokołowski (red.), M. Andrzejewski, A. Lutkiewicz-Rucińska, A. Olejniczak, A. Sylwestrzak, A. Zielonacki, Kodeks rodzinny i opiekuńczy. Komentarz, LEX, 2010).

Ustalenie ojcostwa ojca dziecka córki syna mieszkającego za granicą Polski

Zgodnie z art. 141 § 1 KRO ojciec nie będący mężem matki obowiązany jest przyczynić się w rozmiarze odpowiadającym okolicznościom do pokrycia wydatków związanych z ciążą i porodem oraz kosztów trzymiesięcznego utrzymania matki w okresie porodu. Z ważnych powodów matka może żądać udziału ojca w kosztach swego utrzymania przez czas dłuższy niż trzy miesiące. Jeżeli wskutek ciąży lub porodu matka poniosła inne konieczne wydatki albo szczególne straty majątkowe, może ona żądać, ażeby ojciec pokrył odpowiednią część tych wydatków lub strat.

Sprawa sądowa opracowana przez Kancelarię

Pozwem z dnia 10 listopada 2016 roku powód małoletni M. W. (1) reprezentowany przez przedstawicielkę ustawową A. W. wniósł o ustalenie, że R. B. jest ojcem powoda, urodzonego w dniu (…) wraz z wnioskiem o zabezpieczenie powództwa na czas trwania postępowania kwotą 600 zł miesięcznie. Jednocześnie wniósł o powierzenie powódce A. W. wykonywania władzy rodzicielskiej nad małoletnim M. jak również ustalenie, że miejscem zamieszkania małoletniego będzie każdorazowe miejsce zamieszkania matki. Ponadto o pozbawienie R. B. władzy rodzicielskiej nad małoletnim powodem oraz nie nadawanie małoletniemu powodowi nazwiska ojca, jak również o zasądzenie od pozwanego na rzecz małoletniego powoda alimentów w kwocie po 800 zł miesięcznie, płatnych od dnia 10-tego każdego miesiąca do rąk przedstawicielki ustawowej małoletniego A. W. z ustawowymi odsetkami na wypadek uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat.

W uzasadnieniu wskazano, że A. W. poznała R. B. pracując w Szwajcarii, na portalu randkowym. Pozwany posługiwał się nieprawdziwymi danymi personalnymi, podawał się za kawalera, nie posiadającego dzieci, nie nosił obrączki. Strony kontaktowały się za pośrednictwem komunikatora internetowego S. i wielokrotnie się spotykały. W dniu 29 czerwca doszło do stosunku seksualnego między stronami. W sierpniu okazało się, że powódka jest w ciąży. Do listopada powódka ustalała prawdziwe dany personalne pozwanego. W listopadzie wysłała mu e-mail z informacją, że spodziewa się dziecka z pozwanym. Pozwany początkowo deklarował pomoc, w tym finansową. Wyjawił, że ma żonę i dzieci. Następnie po tym, jak poinformował żonę zmienił stosunek do powódki. Pozwany nie kontaktuje się z synem, nie łoży na jego utrzymanie, nie kontaktuje się z synem, nie interesuje się jego wychowaniem. Prenatalne badania genetyczne DNA potwierdziły ojcostwo pozwanego. A. W. wskazała, że koszty utrzymania małoletniego wynoszą 800 – 1000 zł miesięcznie. Przedstawicielka ustawowa małoletniego nie pracuje utrzymuje się ze świadczeń z pomocy społecznej oraz dzięki wsparciu swoich rodziców, a dziadków małoletniego powoda. Poniosła w całości samodzielnie koszty utrzymania w okresie ciąży i połogu oraz zakupiła wyprawkę dla dziecka.

Pozwany przyznał, iż w okresie koncepcyjnym przedstawicielka ustawowa współżyła z nim, ojcostwo potwierdzają wyniki badań genetycznych, pozwany uznał w tym zakresie powództwo. Zeznania stron są co do tego faktu zgodne i nie budziły wątpliwości Sądu. Potwierdzone zostały ponadto zeznaniami przedstawicielki ustawowej małoletniego powoda.

Ustalenie ojcostwa ojca dziecka córki syna mieszkającego za granicą Polski

Sąd przeanalizował stosunek ojca do małoletniego M. (od listopada ma świadomość, że jej jego ojcem, nie utrzymuje z małoletnim kontaktów, nie chce angażować się w jego wychowanie), a przede wszystkim wziął pod uwagę stanowisko stron postepowania w tym względzie. Zarówno przedstawicielka ustawowa, jak i pozwany wnioskowali o pozbawienia R. B. władzy rodzicielskiej. Wobec powyższego Sąd powierzył wykonywania władzy rodzicielskiej matce A. W. ustalając, że każdorazowym miejscem zamieszkania małoletniego będzie miejsce zamieszkania matki A. W., pozbawiając pozwanego władzy rodzicielskiej.

Na podstawie przytoczonych powyżej przepisów prawa i okoliczności sprawy Sąd uznał, iż R. B. jest ojcem małoletniego M. W. (1), a zgodnie z treścią art. 133 § 1 KRO rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania.

W przedmiotowej sprawie nie ulega wątpliwości, że małoletni M. W. (1), który ma 3 lata, nie jest zdolny do samodzielnego utrzymania. W tej sytuacji zobowiązanymi do zapewnienia mu wychowania, środków utrzymania oraz wykształcenia są jego rodzice. Sąd uznał, iż potrzeby małoletniego powoda wynoszą około 1.400 zł miesięcznie. Na podobnym poziomie kształtują się potrzeby jego przyrodniego rodzeństwa: L. i M.. Pozwany podał i przeznacza na jego utrzymanie dzieci kwoty 400 i 500 zł. Sąd uznał, iż w pozostałym zakresie na ich utrzymanie łoży ich matka A. B.. Sąd uznał za usprawiedliwione potrzeby małoletniego M. W. (1) w zakresie kosztów utrzymania mieszkania, wyżywienia, podstawowych środków pielęgnacyjnych, zakupu ubranek i obuwia, zabawek, leków. Sąd uznał, iż co najmniej w połowie koszty te winien ponosić ojciec dziecka – R. B., który w inny sposób nie uczestniczy w życiu dziecka, nie przejawia osobistego zaangażowania i bezpośredniej troski. W związku z czym wychowanie dziecka nie ogranicza jego możliwości zarobkowych i majątkowych. Ponadto Sąd wziął pod uwagę, że A. W. otrzymuje świadczenia z pomocy społecznej z tytułu bezpośredniej opieki nad dzieckiem, ponadto małoletni skończył już 3 lata może być objęty edukacją przedszkolną, zaś jego matka może podjąć pracę zawodową. A. W. jest młodą osobą, która ma wykształcenie w zawodzie pedagoga, doświadczenie w tym zawodzie, jak również jest wykwalifikowanym pracownikiem ochrony.

Pozwany również jest młodym, zdrowym mężczyzną, posiadającym wykształcenie w zawodzie technik chemik oraz doświadczenie zawodowe w pracy jako elektryk oraz pracownik budowlany w Szwajcarii i Niemczech. Na podstawie doświadczenia zawodowego – orzekania w sprawach alimentacyjnych, ogłoszeniach o pracy w Szwajcarii oraz zeznań powódki Sąd uznał, iż możliwości zarobkowe pozwanego sięgają kwoty 5.000 franktów miesięcznie. Sąd nie dał wiary zeznaniom pozwanego, iż zarabia on 1.200 zł miesięcznie pracując na budowie w Szwajcarii, gdyż jest sprzeczne z zasadami logiki i doświadczeniem życiowym. Pracownicy budowlani bez wykształcenia kierunkowego w Polsce zarabiają bowiem 2 – 3 razy więcej.

Sąd wziął przy tym pod uwagę, że pozwany prócz małoletniego powoda ma na swoim utrzymanie jeszcze dwoje małoletnich dzieci pochodzących z małżeństwa: 5-letnią L. oraz 3-letniego M. wymagającego stałej rehabilitacji związku nieprawidłowym napięciem mięśniowym. Nie budzi wątpliwości Sądu, iż wysokość środków jakimi pozwany dysponuje na swoje bieżące utrzymanie jest znacznie wyższa niż jego dochody ujawnione w PIT – 37. W latach poprzedni pozwany nie rozliczał się w Polsce z podatku dochodowego. Wskazać bowiem należy, iż możliwości zarobkowe pozwanego nie są tożsame z dochodem uzyskiwanym przez niego w kraju. Zważyć należy, że potrzeby alimentacyjne małoletniego syna pozwanego wyprzedzają konieczność spłaty kredytu zaciągniętego na remont domu będącego własnością matki pozwanego. Zeznania pozwanego podyktowane są potrzebą niniejszego postępowania. Sytuacja finansowa R. B. musiała optymistycznie nastawiać w kontekście decyzji państwa B. o modernizacji domu. Sąd odmówił wiary zeznaniom pozwanego w zakresie braku zdolności kredytowej, gdyż tuż przed ogłoszeniem wyroku pozwanemu został przyznany kredyt.

Sąd uznał za zasadne i potwierdzone poprzez dowody zgromadzone w sprawie zasądzenia od pozwanego R. B. na rzecz A. W. kwoty około 1.700 złote tytułem zwrotu kosztów tytułem wyprawki dla dziecka. Sąd nie uznał pozycji opiewającej na kwotę 1.299,90 zł z tytułu wyposażenia pokoju, bowiem wcześniej wymienione pozycje dotyczące zakupu łóżeczka wraz z wyposażeniem, komody, wózka, wyczerpują to pojęcie. Powódka nie sprecyzowała jakie wydatki złożyły się na kwotę około 1.300 zł. Koszty utrzymania powódki za okres stycznia, lutego i marca zostały określone łącznie na kwotę 1.900 zł. Sąd nie uznał za zasadne obciążania pozwanego kosztami odpłatnych wizyt lekarskich oraz badań USG, albowiem są one dostępne w ramach ubezpieczenia zdrowotnego w ramach NFZ poza kolejnością. Dlatego też kwotę tę pomniejszył o 550 zł. Powódka utrzymywała się z oszczędności. Sąd uznał, iż pozwany winien pokryć połowę kosztów związanych z wyprawką dla małoletniego M. W. (1). Sąd uznał, że koszty te są adekwatne do okoliczności niniejszej sprawy, biorąc w szczególności pod uwagę sytuację majątkową i materialną rodziców małoletniego M., jak i fakt otrzymania środków z budżetu państwa tzw. becikowe przez matkę małoletniego właśnie na wyprawkę dla dziecka.

Sąd wydał następujący wyrok:

  1. ustala, że R. B., urodzony dnia (…) w K., zamieszkały K. 1C, (…)-(…) J. jest ojcem M. W. (1), urodzonego dnia (…) w Ł., syna A. W., któremu został sporządzony akt urodzenia dziecka w Urzędzie Stanu Cywilnego w Ł. za nr (…),
  2. nie nadaje M. W. (1) nazwiska ojca,
  3. pozbawia R. B. władzy rodzicielskiej nad małoletnim M. W. (2),
  4. powierza wykonywanie władzy rodzicielskiej nad małoletnim M. W. (1) matce A. W. ustalając każdorazowo miejsce zamieszkania dziecka w miejscu zamieszkania matki,
  5. Zasądza od R. B. na rzecz M. W. (1) do rąk A. W. jako ustawowej przedstawicielki dziecka tytułem alimentów kwotę 700,00 (siedemset) złotych miesięcznie poczynając od dnia 01 kwietnia 2016 roku, płatną do dnia 10-go każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami w razie uchybienia terminowi płatności którejkolwiek raty,
  6. Zasądza od R. B. na rzecz A. W. tytułem zwrotu kosztów utrzymania i wydatków związanych z ciążą i porodem kwotę 2.750,00 (dwa tysiące siedemset pięćdziesiąt) złotych,
  7. Zasądza od R. B. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.843,50 (jeden tysiące osiemset czterdzieści trzy złote pięćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów postępowania przejmując je w pozostałym zakresie na rachunek Skarbu Państwa. Wyrok Sądu Rejonowego – III Wydział Rodzinny i Nieletnich z dnia 2 maja 2018 r. III RC 184/16

W przypadku jakichkolwiek pytań bądź wątpliwości, pozostajemy do Państwa dyspozycji, prosimy przejść do zakładki kontakt.

Z wyrazami szacunku.

Adwokat Mateusz Ziębaczewski

Mateusz Ziębaczewski to doświadczony adwokat i specjalista od prawa rodzinnego. Swoją wiedzą i umiejętnościami służy klientom, pomagając im w najbardziej skomplikowanych sprawach rodzinnych. Gdy nie pisze artykułów na blogu, reprezentuje swoich klientów w sądzie, dążąc do osiągnięcia najlepszych dla nich rozwiązań.

email telefon LinkedIn

Zobacz pozostałe wpisy autora

Kancelaria Prawa Rodzinnego w Poznaniu